SC:บทที่275 ชายวัยกลางคน
“อ่าห์…”
เมื่อคิดถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นชูฉิงก็รู้สึกอ้างว้าง หลังจากที่ได้คุยกับหลินเฉิง เธอก็พบว่าตัวเองนั้นแตกต่างจากเมื่อก่อน หลินเฉิงได้ปรับเปลี่ยนท่วงทำนองของตัวเองจนอยู่ในโลกหลังวันโลกาวินาศได้อย่างสมบรูณ์ เขาสามารถจัดการกับยมฑูตจากนรกได้ พลังของเขาไม่สามารถคาดเดาได้จริงๆ แต่เธอนั้นเหมือนกับนกจอกเทศซ่อนตัวอยู่ในฐานทัพทะเลน้ำเงินแห่งนี้ จนกระทั้งเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น….
“ถ้านายคิดอย่างละเอียดแล้วฉันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องพูด…..งั้นพวกเราไปที่กองพันที่หนึ่งกัน!”
หลังจากที่เหม่อลอยไปเรื่อยเธอก็ตั้งสติกลับมาเธอส่ายหน้าและยืนขึ้นก่อนที่จะพูดกับหลินเฉิง ได้ยินเธอพูดแบบนั้นหลินเฉิงก็ส่ายหน้า“ไม่หละ.. จริงๆ แล้วถ้าเธอไม่ไล่เซียวเดียไป ฉันก็คงจะไล่เธอกลับไปเองอยู่ดี มีผู้คนมากมายในกองพันที่หนึ่ง ถ้าเธอพาน้องเดียเข้าไป มันก็จะเด่นเกินไป นั้นไม่เป็นผลดีต่อสิ่งที่ฉันจะทำต่อไป! เธอก็แค่ต้องบอกฉันว่าเกียวกับตำแหน่งทั่วไปก็พอ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องที่เหลือหรอก…”
“แต่ว่า….”
ถูกหลินเฉิงปฏิเสธตรงๆชูฉิงก็ยังเป็นห่วงอยู่ ..”ถ้าเป็นนายในอดีต แม้ว่านายจะสมัครเข้ามาได้ ทุกอย่างก็เหมือนเริ่มจากเศษดินเลยหละ นั้นก็ไม่สะดวกกับสิ่งที่นายต้องทำเหมือนกันใช่ไหม?”
หลินเฉิงพูดอย่างชิวๆ“มันก็ง่ายๆ สถานที่ประเภทนั้นมีความแข็งแกร่งที่เห็นได้ชัด ฉันก็แค่ต้องจัดการกับไอพวกงั้งที่ชอบรังแกเด็กใหม่ก็พอไม่นานฉันก็มีจุดยืนเองแหละ!”
เห็นหลินเฉิงวางแผนอย่างครอบคลุมชูฉิงแม้จะยังเป็นกังวลแต่ก็ไม่พูดอะไร เธอพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะนำหลินเฉิงออกไปจากป่าไผ่อย่างรวดเร็ว เธอมองไปยังที่สูงจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ชี้ไปยังเขตที่อยู่ห่างออกไปไกล “นั้นคือฐานทัพหลักของกองพันที่หนึ่ง เมื่อนายไปถึงที่นั้น นายสามารถถามใครก็ได้เพื่อให้เขานำทางไปหาที่รับสมัครได้”
“โอเค!”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ตอบไปอย่างสบายๆและกำลังจะวิ่งออกไปยังทิศทางนั้น แต่ชูฉิงก็รั้งเขาไว้ก่อน “นายจะรีบไปไหนมันไกลมากเลยนะ มันจะเสียเวลาเอาถ้านายเดินไป นายควรจะใช้จักรยานนะไปเอาจักรยานเถอะ…”
ได้ยินคำแนะนำของเธอหลินเฉิงก็หันหลังกลับไปเขาไม่อยากจะขี่จักรยานสีชมพูหวานแววนั้นอีกต่อไปแล้ว เขาก็ปฏิเสธไป “ไม่หละ! ฉันวิ่งไปเร็วกว่า ไม่ต้องใช้จักรยานหรอก!”
พูดจบก็พยักหน้าให้เธอหนึ่งที่และรีบวิ่งออกไปเลย! ชูฉิงที่ไม่รู้ว่าหลินเฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ก็คิดว่านั้นมันคงมีเหตุผลของเขา เธอรู้สึกเหมือนในใจเธอมีอะไรบางอย่างหายไป ก่อนที่จะหันหลังรีบกลับไปทำงานของเธอต่อ
…
มองไปยังตึกที่คึกคักข้างหน้าเขาความเร็วสูงสุดของหลินเฉิงก็ลดลงในตอนนี้ หลังจากที่หยุดพักไปสักสองครั้ง เขาก็เดินต่อไปอย่างไม่รีบร้อน
หลังจากเดินเข้าไปยังเขตนั้นความร้อนก็แล่นเข้ามาถึงตัวของเขากลิ่นคาวปลาคละคลุ้งไปทั่วทั้นทำให้เขาไม่กล้าสูดหายใจลึกๆ เขาทำได้แค่เอามือบีบจมูกและเดินไปตามทางที่เปียกชื้น
หลังจากเดินต่อไปอีกสักพักหลินเฉิงก็ปล่อยมือที่บีบจมูกลง เดินผ่านฝูงคนและไปหยุดที่หน้าแผงขายปลา
“ซื้อปลาหรอพวก?เลือกตามสบายเลยไอพวกนี้สดใหม่พึ่งขึ้นมาเมื่อเช้าเอง สดๆ เลยนะ!” เห็นหลินเฉิงหยุดอยู่หน้าแผงขายปลายชายวัยกลางคนก็ทักเขาและต้อนรับอย่างรีบร้อน เขาชี้ไปยังตู้ปลาข้างหลัง ก่อนที่จะแนะนำอย่างภาคภูมใจ “ดูนั้นสิพวก นายคิดว่ามันคือปลาอะไร?”
“แย่หละฉันไม่ค่อยรู้เรื่องปลาซะด้วย!” ไอลีนโนเวล
“เห้ยทำไมนายพูดอย่างมั่นใจจังว่ะนายคิดว่าจะซื้อมันได้จริงๆ หรอ?”
“เห้เห้ เห้…”
หลินเฉิงไม่พอใจที่ถูกดูถูกก่อนที่ชายวัยกลางคน คนนั้นจะเฉลย “ช่วยก็ได้! มันคือปลาแซลมอน”
“เดี๋ยวก่อนสิ!”
หลินเฉิงขัดจังหวะเขา“นายหลอกฉันเล่นหรอ? ปลาแซลมอนมันเป็นปลาน้ำเย็น ประเทศจีนไม่สามารถผลิตปลาพวกนี้ได้หรอกนะ อย่ามาหลอกกันซะให้ยากเลย”
“เห้ยไม่มีทาง!ฟังกันก่อนสิ!”
ชายคนนั้นโบกมือปฏิเสธและพูด“ประเทศจีนไม่ได้ผลิตไอปลาพวกนี้หรอก แต่นายรู้ไหมนี่มันวันสิ้นโลกนะ! ไอพวกปีศาจพวกนั้นมันส่งผลกับปลาพวกนี้ไหมก็ไม่รู้? ฉันไม่อยากให้นายเห็นสิ่งนี้หรอกนะ ฉันพึ่งสู้กับพวกมันเมื่อสองสามวันก่อน มีคนถามถึงมันกันเยอะนะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าซื้อหรอก วันนี้ฉันเลยอยากจะลดราคาให้นายสนใจไหมหละ?”
“ไม่เอาหรอกพวก!”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็บอกปัดไป“นายขายแซลมอนภายในสองสามวันนี้ไม่ได้หรอก ราคามันแย่เกินไปนะพ่อคุณ แม้ว่านายจะตัดราคาขายให้ฉันก็ไม่มีปัญญาซื้อหรอก อย่าห่วงฉันเลย!”
ได้ยินคำปฏิเสธชายวัยกลางคนก็เริ่มวิตกกังวล “จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร พูดอย่างมีเหตุผลกันดีกว่า ขนาดของปลาแซลมอนก่อนวันสิ้นโลกก็ใหญพอๆ กับ บิ๊กแม็ก อันนึง ถ้าฉันจับมันได้ฉันก็จะฆ่ามันได้ แต่หลังจากวันสิ้นโลกนี้ ทุกคนใช้ชีวิตอยู่ในความวุ่นวาย และที่นี้ก็เป็นเขตของกองพันที่หนึ่ง มีคนกี่คนกันนะที่กล้าพอที่จะฆ่าคน….”
“และเหตุผลที่ไม่มีใครกล้าซื้อไม่ใช่เพราะฉันตั้งราคาไว้สูง แต่เป็นเพราะทันทีที่ผู้คนรู้ว่ามันยังไม่กลายพันธ์พวกเขาก็เดินออกไปทันที! ตอนนี้คนที่มีความสามารถในฐานทัพแห่งนี้มักจะกินอาหารทะเลที่แตกต่าง พวกเขาไม่เห็นว่าปลาพวกนี้เป็นปลาธรรมดาๆ อีกต่อไป มันนั้นเริ่มที่จะหายาก ฉันเองก็ไม่เต็มใจที่จะยุ่งกับเรื่องพวกนี้ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นฉันเองก็คงขายมันกับโรงครัวไปแล้ว! มันไม่สำคัญที่ปลาพวกนี้จะถูกเก็บไว้นานขนาดไหน ฉันจะแล่มันให้นายหน่อยเอาไหม? ด้วยราคาเท่านี้ฉันกำลังจะหาผู้โชคดีอยู่ อาจจะเป็นนายก็ได้นะ”
ฟังคำอธิบายของชายวัยกลางคนหลินเฉิงก็เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่เขาก็รู้สึกเศร้าสำหรับคนที่ต้องเลือกอาหารทะเลขนาดนั้น
ตั้งแต่วันสิ้นโลกเริ่มต้นขึ้นซอมบี้และคนไม่ดีมากมายข้างนอกก็เริ่มกลายพันธุ์ ความกดดันที่มนุษย์จะเผชิญในอนาคตอันใกล้นี้ก็เกิดขึ้นหลายครั้งแล้วในปัจจุบัน!
แค่คนธรรมดาก็พึ่งไปกับการกินเนื้อกลายพันธ์เพื่อเพิ่มความสามารถของตนเองเพื่อป้องกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าพวกเขาไม่พบกับการบุกทะลวงครั้งยิ่งใหญ่ มันก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้ แต่พวกเขาก็ยังเผชิญกับหายนะอยู่ มันก็เป็นแค่ความฝันอันโง่เคราของมนุษย์ที่หวังพึ่งกับความเชื่ออะไรพวกนี้ที่จะส่งผลได้ช้ากว่าการกลายพันธ์ของภัยร้ายข้างนอกนั้น!
————————–