เป็นจริงตามนั้นทั่วทั้งสมาคมแก้วนาราสร้างอยู่บนน้ำ เทียบได้กับศาลาในสมัยโบราณ ทางเดินยาวเหยียดแขวนด้วยโคมแดง ทั้งยังสะท้อนให้น้ำในทะเลสาบกลายเป็นสีแดง
เผยความสง่างาม ความคลาสสิก ความเงียบสงบ และห่างไกล ไม่แปลกที่คนมากมายจะชอบที่นี่
พนักงานเดินออกมา พาพวกเขาไปยังประตูที่สายด้วยไม้ไผ่ ด้านหน้าใช้พู่กันเขียนคำว่าใบไม้ผลิ
เดินเข้าไป พบว่าเป็นถ้ำที่มองเห็นท้องฟ้า โต๊ะไม้ไผ่ยาวเหยียดวางไว้ตรงหน้า บริเวณโดยรอบมีดอกไม้สีขาวอ่อนๆมากมาย อ่อนมาก ขาวมาก กลิ่นหอมฟุ้งทำให้คนหลงใหลอย่างมาก
ด้านหน้าคือทะเลสาบที่เมื่อกี้เห็นตอนอยู่ข้างนอก ด้านบนเต็มไปด้วยต้นอ้อ ลมพัดผ่าน ต้นอ้อปลิวไปตามแรงลม
คุณครูพวกนั้นนั่งลง ต่างร้องด้วยความตกใจ ที่นี่สวยมากจริงๆ！
เชอร์รีนเองก็หลงใหลในทิวทัศน์ที่สวยงามนี้ เปิดประตูห้อง พนักงานเริ่มเสิร์ฟอาหาร
อาหารทุกจานแทบจะเป้นสีขาวอ่อนๆ ไม่ได้ปรุงจนมีรสจัดเกินไป รสชาติอ่อนๆ แค่มองก็รู้ว่าสดใหม่มาก ทำให้ชูรสชาติดั้งเดิมของอาหารออกมา
อาจารย์ดวงใจบอกกับเชอร์รีน：”อย่าเพิ่งเสิร์ฟอาหารเลย ไม่อย่างนั้น เดี๋ยวคุณออกัสมาถึง อาหารเย็นหมดแล้ว”
เชอร์รีนลุกขึ้น：”ฉันขอตัวไปโทรหาเขาก่อน”
“คุณจะมาเมื่อไหร่คะ พวกเรามาถึงกันหมดแล้ว ค่ะ พนักงานกำลังเสิร์ฟอาหาร” หลังจากโทรติด เธอก็บอกกับปลายสาย
“รอเปปนึงนะครับ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว” ออกัสพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ： “คุณหญิงเชอร์รีนต้อนรับพวกเขาไปก่อนนะครับ”
พยักหน้า เชอร์รีนไม่วางใจจึงพูดกำชับ：”ขับรถดีๆนะคะ ระวังด้วย”
“ครับ คุณหญิงเชอร์รีน……” เขาตอบอย่างรวดเร็ว มุมปากยกขึ้น
หลังจากกลับเข้าไปในห้องอาหาร เธอบอกให้ทุกคนไม่ต้องสนใจ และไม่ต้องขยับ อยากกินก็กิน อยากดื่มก็ดื่ม
แต่คุณครูพวกนั้นมีมารยาทมาก ไม่กล้ากิน จะรอออกัสมาถึงก่อนแล้วค่อยกิน ไม่อย่างนั้นจะได้ไร้มารยาทมาก
ไม่มีใครกิน เชอร์รีนก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงนั่งรอ แล้วโทรตาม
ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที กว่าออกัสจะมาถึง เสื้อโค้ตสีดำพาดอยู่บนไหล่อย่างเป็นธรรมชาติ มีฝุ่นเล็กน้อย แต่ไม่ส่งผลต่อความหล่อของเขา ทั้งยังเผย ความสง่างามและสูงศักดิ์จากกำเนิด
ใบหน้าหล่อเหลาเผยความรู้สึกผิด เขาพูดขอโทษเสียงเรียบทว่ามีมารยาท：”ขอโทษด้วยนะครับ ที่มาสาย ผมลงโทษตัวเองด้วยกันดื่มสามแก้ว”
สิ้นเสียงทุ้มต่ำ ออกัสยกเหล้าขาวขึ้น แล้วลงโทษตัวเองด้วยกันดื่มสามแก้ว
ทำด้วยความรวดเร็วกระฉับกระเฉง ไม่ชักช้าแม้แต่น้อย คุณครูพวกนั้นต่างยกเหล้าบนโต๊ะขึ้นมา แล้วดื่มหนึ่งแก้ว
ในที่สุดคนก็มากันครบแล้ว เริ่มกินได้แล้ว ร่วมโต๊ะกับคนที่ฐานันดรศักดิ์สูงศักดิ์และสง่างาม ทำให้ทุกคนเกร็งเล็กน้อย ประหม่า
หลังจากออกัสชวนพูด คราวนี้ บรรยากาศเปลี่ยนเป็นกลมกลืน ทุกคนพูดและหัวเราะ ไม่เป็นกังวลอะไรแล้ว
ด้านหน้าเชอร์รีนมีแก้วเหล้าวางไว้ แววตาลุ่มลึก จากนั้นหรี่ลง ออกัสเลื่อนแก้วตรงหน้าเธอไป สั่งน้ำผลไม้กับพนักงาน
“อั๊ยย๊า ชิๆ รักกันจริงๆ คุณออกัสดูเอาใจใส่มาก คุณครูเชอร์รีนวาสนาดีจริงๆ！” เห็นแบบนั้น คนบนโต๊ะอาหารต่างพูดขึ้น
ได้ฟัง แก้มของเชอร์รีนแดงระเรื่อ
ส่วนสีหน้าของออกัสไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าเสียงทุ้มต่ำดูอ่อนโยนมากขึ้น： “เธอท้องครับ ไม่เหมาะที่จะดื่มเหล้า”
ชะงัก เชอร์รีนมองไปที่เขาด้วยความตกตะลึง จับจ้องไปที่เขา
ตั้งแต่แต่งงาน นี่เป็นครั้งแรก และเป็นครั้งเดียวที่เธอได้ยินคำว่าท้องจากเขา ได้ยินเขาพูดถึงลูก
อาจารย์ดวงใจเบิกตากว้าง：”กี่เดือนแล้วคะ”
“สามเดือนแล้วค่ะ” หลังจากดึงสติกลับมา เธอพูด
“ท้องก่อนแต่งนี่เอง ไม่เลวค่ะ แต่ว่าต้องรออีกนานเท่าไหร่ถึงจะได้อุ้มลูกคะ คุณครูเชอร์รีนชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงคะ?”
ครุ่นคิดครู่หนึ่ง เชอร์รีนไม่ได้ลังเล คล้ายจะมีคำตอบในใจนานแล้ว： “ผู้หญิงค่ะ”
“ทำไมถึงชอบผู้หญิงคะ?”
“เด็กผู้หญิงน่ารัก เข้าใจง่าย เชื่อฟัง”
อาจารย์ดวงใจยิ้ม ความสนใจของเธอตกไปที่ออกัส： “แล้วคุณออกัสละคะ? อยากให้คุณครูเย่มีลูกชายหรือลูกสาวให้?”
ไม่เคยมีใครถามคำถามนี้กับเขามาก่อน สายตาลุ่มลึกของออกัสทอประกายเล็กน้อย เรื่องนี้เขาไม่เคยคิดมาก่อน
ลูกชาย หรือว่าลูกสาว?
กลอกตา สายตาของเขามองไปที่เชอร์รีน จับจ้องไปที่ความนิ่งงันของเธอ ใบหน้าขาวผ่อง ทั้งยังมีลักยิ้มบางๆ ขาวบริสุทธิ์เหมือนดอกสาลี่
ชั่วขณะนั้น หัวใจของออกัสเหมือนมีอะไรบางอย่างสัมผัสเบาๆ ถ้าเธอตั้งท้องลูกสาว จะสวยเหมือนเธอใช่ไหม
มีแก้มขาวผ่องของเธอ ทั้งยังมีลักยิ้ม แต่คิ้วกับตาเหมือนเขา เหมือนเธอครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งเหมือนเขา
ภายในใจเกิดความรู้สึกกระเพื่อมขึ้นทว่าไม่อาจอธิบายได้ ทว่ากลับเป็นความรู้สึกที่อิ่มเอม เติมเต็มหัวใจของเขา ขยับริมฝีปาก เสียงทุ้มต่ำพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ： “ผู้หญิง”
“ทำไมคุณออกัสไม่ชอบเด็กผู้ชายคะ?”
“ดื้อเกินไป” คิ้วเข้มขมวดเป็นปม
อาจารย์ดวงใจรู้สึกว่าเหตุผลแบบนี้ตลกจริงๆ ทว่าก็ยังคงถามต่อ： “แล้วถ้าได้ลูกชายจะทำยังไงคะ?”
สายตาลุ่มลึกมองไปที่เชอร์รีนด้วยความอ่อนโยน มือใหญ่ของเขานวดระหว่างคิ้วเบาๆ คล้ายพูดด้วยความจนปัญญา： “ก็ทำได้แค่เลี้ยงแล้วครับ”
เชอร์รีนจ้องมองไปที่เขา แต่เขากลับจ้องมองเธอกะทันหัน สุดท้ายทั้งสองสบตากัน
สายตานั้นเหมือนน้ำลึก เหมือนสระลึก ที่จะดูดกลืนเธอเข้าไป หัวใจของเธอเต้นแรง กลัวตนเองตกหลุมพราง จึงรีบเบือนหน้าหนี
ทันใดนั้นเอง มือที่วางอยู่บนโต๊ะรู้สึกอุ่นขึ้น หลังจากนั้นถูกมือใหญ่จับเอาไว้ เธอชะงัก หันไปมองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ ตามสัญชาตญาณ
ออกัสจับจ้องไปที่เธอ ริมฝีปากบางยกขึ้น ปลายนิ้วมือของเขาลูบวนฝ่ามือของเธอ หลังจากนั้นก็ไม่อะไรอีกแล้ว เพียงแค่วางมือเธอลงบนตักของเขา มือทั้งสองข้างจับกัน หวานชื่นอย่างมาก
คนบนโต๊ะยังคงพูดคุยหัวเราะกัน เขายังคงตอบคำถามคนพวกนั้นด้วยความจริงจัง ด้านหลัง กลับลอบ จับมือเธอ
ใบหูของเชอร์รีนร้อนผ่าว ทว่าหัวใจกลับได้รับการเติมเต็ม อดไม่ได้ เธอคลายยิ้มบางๆ
รอจบงานเลี้ยง เวลาก็ล่วงเลยไปถึงสี่ทุ่มแล้ว ตอนแรกยังเตรียมกิจกรรมอย่างอื่นเอาไว้ แต่ว่าดึกมากแล้ว ร่วมกับนั่งรถจากตรงนี้เข้าเมืองต้องใช้เวลา จึงไม่ทำกิจกรรมที่เตรียมไว้แล้ว
คุณครูคนอื่นๆแยกย้ายกันขึ้นไปนั่งบนรถที่เตรียมเอาไว้ ส่วนออกัสกับเชอร์รีนขึ้นไปนั่งบนรถแลนด์โรเวอร์สีดำ คนขับรถยังคงเป็นผู้ช่วยเตโช
กลับถึงคอนโด เชอร์รีนเพิ่งเปลี่ยนเป็นรองเท้าใส่ในบ้าน ยังไม่ทันได้เดินไป ก็ถูกชายหนุ่มกอดอย่างแรงจากด้านหลัง ซบเข้าไปในอ้อมกอดของเขา