มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 387
เจอรัลด์ขมวดคิ้ว ไม่พอใจ แต่เขาก็เดินไปที่โต๊ะของพวกเธออยู่ดี
“ว้า คุณนายเลวิส นี่คือหนึ่งในนักเรียนของคุณใช่ไหม? เขาค่อนข้างดูดีนะ…เฮ้ ทำไมเขาไม่ใส่ชุดเครื่องแบบล่ะ?” ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งข้างมอนทาน่ากล่าวขึ้นมา
“ใช่ ดูสิ พนักงานเสริฟ์ที่นี่อยู่ในชุดเครื่องแบบกันหมดทุกคน และเขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ใส่มัน!”
“ฉันคิดว่าเขาต้องเป็นคนทำงานจุกจิกงั้น เขาจะทำงานที่ไหนก็ได้ที่มีงานต้องทำให้เสร็จ ดังนั้นเขาน่าจะเป็นพนักงานชั่วคราว”
มอนทาน่าพยายามหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผล
“ฮ่าฮ่า มานี่สิ หนุ่มน้อย มาข้าง ๆ ฉันนี่ มีที่นั่งว่างด้านข้างฉัน มานั่งและคุยกัน!”
“ใช่ เด็กน้อย อย่าอายไปเลย! มันเป็นโอกาสที่หายากที่จะได้ร่วมโต๊ะท่ามกลางซีอีโอที่ร่ำรวยและอายุน้อยมากมายขนาดนี้ในวันนี้ ดังนั้นนายต้องใช้เวลาที่นี่ให้คุ้มค่านะ!”
ในวัยยี่สิบปลาย ๆ ของพวกเธอ ผู้หญิงสองสามคนเห็นว่าเจอรัลด์ค่อนข้างหล่อเหลาและน่ารักแค่ไหน พวกเธอจึงพยายามแหย่เขาเล่น
มอนทาน่ากรอกตามองบน
“นายกำลังจ้องอะไรอยู่? นายไม่เห็นเหรอว่าพวกเธอขอให้นายนั่งลง?! นายโง่ขนาดนั้นเชียว? สี่ปีในมหาวิทยาลัยนั้นเปล่าประมาณเสียจริง!”
สุดท้าย เจอรัลด์ก็ไม่อาจขัดขืนการเชิญชวนได้
คืนนี้เขารู้สึกดี ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะนั่งอยู่กับพวกเผะอสักพักละกัน จากนั้นเขาก็จะย้ายไปที่โต๊ะของแซคเมื่อเขาเห็นเขา
แต่กระนั้น เขาก็รู้สึกรำคาญอยู่เล็กน้อย ส่วนใหญ่เป็นเพราะมอนทาน่าแกล้งเขาด้วยการพูดแดกดันอย่างต่อเนื่อง
ทำไมล่ะ?
เพื่อเห็นแก่ความสัมพันธ์ครูนักเรียนของพวกเขา เจอรัลด์จึงทำทุกอย่างที่เธอขอให้เขาทำ กระนั้นเขาก็ไม่ได้รับคำขอบคุณแม้แต่คำเดียวเลย
ตอนนี้ เธอเยาะเย้ยเขามาตลอดนับตั้งแต่ที่พวกเขาก้าวเข้ามาในสถานที่นี้
เจอรัลด์ควรจะเข้าร่วมงานเลี้ยงต้องรับ แต่เขากลับกลายเป็นตัวตลกของพวกผู้หญิงแทน
เขาชอบที่จะยังคงทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจมากกว่า แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะถูกหยอกล้อได้ง่าย ๆ อย่างงั้น
อย่างใจเย็น เขานั่งลงทันที
“ฮึ่ม นายช่างน่าสมเพชและเซ่อจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย? ฉันไม่อยากจะเขื่อเลยว่านายจะนั่งลงหลังจากถูกบอกให้ทำอย่างงั้น!”
อีกครั้งแล้ว มอนทาน่าเหน็บแนมเจอรัลด์อย่างหยาบคาย
ทำให้พวกผู้หญิงหัวเราะคิกคักันด้วยความร่าเริง
หญิงสาวเหล่านี้เป็นคู่สมรสที่มั่งคั่งของกลุ่มคนที่ร่ำรวยของเมืองเงียบสงบแห่งนี้ สามีของพวกเธอเป็นผู้มีอำนาจที่เกี่ยวข้องในบริษัทชั้นนำของเมย์เบอร์รี่กัน
ในทางกลับกัน มอนทาน่าเป็นเพียงแค่ครูสอนแทนคนหนึ่ง
ผลที่เห็น เธอประจบสอพลอพวกเธอในบางโอกาสอย่างไม่รู้จบ หวังว่าเธอจะสามารถติดตามไปด้วยได้เหมือนกัน
เมื่อเห็นว่าทุกคนมีความสุขมาก เธอก็ยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้น
ปั๊ก!
มอนทาน่าตบหลังหัวของเจอรัลด์
“ทำไมนายไม่ลุกขึ้นและเทไวน์ให้ลิบบี้และคนอื่น ๆ? คิดว่านายเป็นทายาทคนรวยบางคนเหรอตอนนี้?!”
ทุกคนที่โต๊ะจึงระเบิดหัวเราะกันอย่างมาก
เจอรัลด์ยังคงเงียบ ยืนขึ้นและเทไวน์ใส่แก้วให้ทุกคน
อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงตาของมอนทาน่า เจอรัลด์ก็เขย่าขวดอย่างจงใจ เทสิ่งที่บรรจุของมันอย่างรุนแรงโดยไม่สนใจแม้แต่น้อย
เขาส่ายมือ และทำไวน์หกใส่หน้าท้องของมอนทาน่าโดยตรง
ตอนนี้ ชุดเดรสของเธอเต็มไปด้วยไวน์
“ฮึ่ย! บ้าเอ้ย! กระโปรงของฉัน!” มอนทาน่ากรี๊ดขึ้นมา
“เจอรัลด์ นายรู้วิธีเทไวน์หรือเปล่าเนี่ย??? นายอยากตายหรือไง?! รู้ไหมว่าฉันจ่ายให้ชุดเดรสนี้ไปเท่าไหร่?”
มอนทาน่าโกรธจัด
งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มในอีกไม่กี่วินาทีนี้ และไม่มีทางที่เธอจะสามารถพบปะผู้คนในสภาพแบบนี้ได้
กระนั้น เจอรัลด์ก็ดูเหมือนคนโง่คนหนึ่ง
เธอคิดว่าเจอรัลด์เป็นเด็กเลวที่ไม่เคยเข้าร่วมงานใด ๆ เช่นนี้ ดังนั้นตามปกติแล้วเขาจึงสะเพร่าและซุ่มซ่าม
แต่เธอก็เป็นคนเดียวที่ทำให้เขาทำมันอยู่ดี เช่นนั้นสิ่งที่เธอทำได้ก็คือเงียบปากและเก็บคำสบถด่าเอาไว้
“ฉันผิดเอง…นี่เป็นความผิดพลาดของฉัน ฉันไม่ควรปล่อยให้นายนั่งที่นี่ตั้งแต่แรกเลย! ถ้าฉันไม่ให้นายนั่ง กระโปรงของฉันก็จะได้ไม่เปื้อน!”
“ให้ตาย นายยืนอยู่ที่นั้นเพื่ออะไร? ฉันจะมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ เร็วเข้าและเอาทิชชูมาให้ฉันด้วย!”
เนื่องจากว่าแฟนหนุ่มของเธอนั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่งกำลังพูดคุยกับผู้ใหญ่บางคน และมันคงจะน่าเกลีดแปลก ๆ ที่จะแค่ไปเอาทิชชูด้วยตัวเธอเอง เธอจึงสะกิดหัวของเจอรัลด์แทน
“ครับ!”
เจอรัลด์ยิ้มเยาะขณะที่เขามองไปที่มอนทาน่า เขาพยักหน้าและตามมอนทาน่าไปที่ห้องน้ำ
“ให้ตาย! ฉันบอกนายให้ไปเอากล่องทิชชูมาให้ฉัน! ฉันจะทำบ้าอะไรได้กับอิแค่ทิชชูชิ้นเดียวนี้?”
มอนทาน่าตกอยู่ในความโกรธเคืองลาง ๆ
อ่างล้างมือเป็นแบบสากล และทั้งห้องน้ำผู้ชายและผู้หญิงก็อยู่ข้าง ๆ
ตอนนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
เธอบังเอิญเดินไปที่อ้างล้างมือเพื่อจะล้างมือของเธอ