เย่เทียนเบ้ปาก พูดจาเยาะเย้ยว่า “เมื่อกี้ตอนที่พวกแกอยากจะตีฉันทำไมไม่พูดถึงความยุติธรรมบ้าง? ถ้าไม่ใช่ฉันมีฝีมืออยู่หน่อย ตอนนี้คนที่คุกเข่าอยู่คงเป็นฉันแล้ว!”
“เร็วเข้า สรุปเป็นใครจ้างพวกแกมา? ไม่พูดฉันจะตีทั้งสองพร้อมกันเลย!”
จ้าวฝางไม่มีอะไรจะตอบไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ที่เย่เทียนพูดก็ไม่ผิด พวกเขาสองรุมหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เย่เทียนมีความสามารถ เกรงว่าตอนนี้คนที่คุกเข่าขอความเมตตาคงเป็นเขาแล้ว และมีอะไรยุติธรรมอีก?
กลับเป็นหลี่ซานแย่งบทพูดไปเหมือนกลัวโดนตี “พี่ใหญ่ เป็นเฝยหลงผู้จัดการของสถานที่ถ่ายหนังจ้างพวกเราครับ!”
“เฝยหลง?”
เย่เทียนพอได้ยิน ชั่วขณะนั้นขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา เดิมทีไม่มีความทรงจำต่อคนผู้นี้สักนิด และจะบอกว่ามีเรื่องบาดหมางอะไรได้ที่ไหน?
“คิดดูให้ฉันดีๆ มีเบาะแสอะไรอีกไหม?”
เย่เทียนแกล้งทำท่าทางดุร้าย กำลังเล่นกระบองยางเป็นการข่มขู่แบบไม่เงียบ
“ใช่แล้ว ตอนนั้นด้านข้างยังมีรถคันหนึ่งจอดอยู่ ถึงแม้เฝยหลงจะบังสายตาเอาไว้จนผมมองคนด้านในไม่ชัด แต่ผมได้ยินประมาณว่าเฝยหลงเรียกคนด้านในว่าคุณชายจางอะไรเนี่ยแหละครับ”
หลี่ซานเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ พูดพึมพำออกมาอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา
“คุณชายจางเหรอ?”
เย่เทียนทำเสียงเย็นชา ในใจรู้ชัดแล้วว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
จางเวยไม่ใช่ก็สกุลจางเหรอ? โดยเฉพาะด้วยนิสัยของเขา คงไม่ยอมเลิกราด้วยดีล้วนเป็นเรื่องปกติ
แทบจะในช่วงเวลาพริบตาเดียว เย่เทียนพอเข้าใจชัดเจนต่อต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้แล้ว
เกรงว่าเป็นในใจจางเวยโมโหค้าง กลับรู้ความสัมพันธ์ของตนเองและจี้เยียนหรัน จึงจงใจจ่ายเงินจ้างนักแสดงตัวประกอบกลุ่มหนึ่งมาปลอมตัวเป็นตำรวจ
แต่ตรงที่ทำให้เย่เทียนงุนงงคือตรงนี้ ทำไมจางเวยต้องทำขนาดนี้? ตัวปลอมไม่ว่าอย่างไรก็คือปลอม ตนเองก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่?
พิจารณามาถึงจุดนี้ เย่เทียนอดไม่ไหวถามว่า “เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นมั้ง? ต่อจากนี้ยังมีแผนการอะไรอีก?”
“นี่ นี่พวกเราก็ไม่ค่อยแน่ใจแล้วครับ”
จ้าวฝางที่โดนกระบองไปหลายทีรีบแย่งตอบ “บทละครที่เฝยหลงให้พวกเราแค่ให้พวกเราสอบสวนคุณ จากนั้นให้เอาคุณไปไว้ในห้องคุมขัง บทละครต่อจากนี้เหมือนว่าอยากจะอัดถั่ว……”
จ้าวฝางยิ่งพูดยิ่งเสียงเบาลง จนคำว่าดำตัวสุดท้ายยิ่งไม่กล้าพูดออกมา กลัวว่าเย่เทียนพอไม่สบอารมณ์ จะทำให้ตนเองโดนกระบองอีกที
เรื่องราวเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ เขายังไม่รู้ชัดอีกที่ไหนนี่เกรงว่าไม่ใช่กำลังแสดงละคร นี่อยากส่งไปเข้าประตูหลังจริง ไม่แน่ว่ายังอาจจะเข้าประตูหลังจริงๆ ด้วย!
ถึงแม้จ้าวฝางจะไม่ได้พูดต่อไปอีก ด้วยความฉลาดของเย่เทียนกลับเดาเรื่องราวสกปรกด้านหลังออกแล้ว หัวเราะขึ้นมาอย่างโหดร้าย “ยังเป็นแผนการที่ดีจริงๆ!”
ป้าบ!
ระหว่างที่พูด เย่เทียนหวดกระบองไปบนตัวของหลี่ซานด้วยความเร็วอย่างกับสายฟ้าแลบ
เมื่อสักครู่เขาก็บอกแล้ว นี่คือเกมแข่งตอบคำถาม ใครช้าคนนั้นโดนตีทีหนึ่ง อย่างไรก็พูดคำไหนต้องเป็นคำนั้นไม่ใช่เหรอ?
หลี่ซานโดนกระบองไปทีหนึ่งหน้าดูไม่ได้รับความเป็นธรรมเต็มที่ จับตำแหน่งที่โดนตีไว้กลั้นความเจ็บปวดน่าดู ทว่ากลับไม่กล้าร้องคำรามสักคำ
เย่เทียนขี้เกียจไปมองเขา พูดต่อไปว่า “คำถามสุดท้าย พวกแกลงมือตีฉัน เป็นไปตามบทละคร หรือว่าเป็นความคิดของพวกแกเอง?”
“เป็นบทละคร! บทละครเตรียมการมาแบบนี้ครับ!”
ไม่รู้ว่าสาเหตุที่โดนตีไปทีหนึ่งหรือไม่ ครั้งนี้หลี่ซานตอบสนองเร็วเป็นพิเศษ “เริ่มแรกสุดพวกเราไม่คิดจะตีคุณจริง เป้าหมายของผมเพียงแค่ที่วางแขนตรงเก้าอี้ เป็นคุณลงมือก่อน พวกเราถึง……”
เรื่องราวมาถึงขั้นนี้เย่เทียนพอจะเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว กลับไม่ได้ทำให้สองคนนี้ลำบากใจอีกต่อไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พูดขึ้นมาแบบจริงจัง เรื่องนี้ล้วนเป็นความเข้าใจผิด
“พี่ใหญ่ งั้นคุณว่า พวกเราก็……”
มองเย่เทียนสีหน้าผ่อนคลายลงมาเล็กน้อย จ้าวฝางหัวเราะเอ่ยปาก ถ้าเป็นไปได้ เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับเย่เทียนอีกจากใจจริง
เย่เทียนไม่ได้ตอบเขากลับ ในหัวสมองครุ่นคิดรอบหนึ่ง ถึงมองทั้งสองแบบยิ้มกริ่ม ลักษณะท่าทางปลิ้นปล้อนเหมือนกับหมาป่าเจ้าเล่ห์ล่อลวงลูกหมูให้เปิดประตูให้
“พี่ใหญ่ คุณยังมีอะไรโกรธเคืองอยู่เหรอ? ถ้าคุณอยากไปล่ะก็ รีบไปได้เลย พวกเราจะไม่ขัดขวางคุณเด็ดขาด!”
สัมผัสถึงสายตาเจตนาไม่ดีของเย่เทียน ในใจหลี่ซานสั่นเทาอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยปากแบบเชื่อฟัง
“ไป? ทำไมฉันต้องไปด้วย?”
เย่เทียนส่ายหน้านิดหน่อย หัวเราะชั่วร้ายบอกว่า “นี่ยังเล่นไม่สะใจเลยนะ! จะรีบไปเร็วขนาดนี้ทำไม!”
พูดแบบนี้ออกมา จ้าวฝางและหลี่ซานทั้งสองคนอดมองหน้ากันและกันไม่ได้ พอมองความหวาดกลัวในสายตาของอีกฝ่ายได้แจ่มชัด
พี่ใหญ่คนนี้สรุปกำลังคิดอะไรอยู่? ยังเล่นไม่พอ? คงไม่ใช่อยากเอากระบองยางมาอัดถั่วดำพวกเราจริงๆ หรอกมั้ง?
“พวกนายสองคนลุกขึ้นมาก่อน พื้นนี้มันเย็นมาก คุกเข่าอยู่ไม่ลำบากแย่เหรอ?”
ไม่รอทั้งสองได้สติจากความตกใจกลัว ข้างหูก็มีเสียงหัวเราะชั่วร้ายที่เจตนาไม่ดีนั้นของเย่เทียนดังขึ้นมา
“ไม่ๆๆ พี่ใหญ่ พวกเราคุกเข่าอยู่สบายมากครับ”
จ้าวฝางรีบส่งเสียงหัวเราะแห้งๆ หลี่ซานรีบพยักหน้าติดกันทันที
พวกเขาสองคนยังกล้าลุกขึ้นมาที่ไหน ใครจะรู้ว่าเย่เทียนกำลังมีความคิดพิเรนทร์อะไร ถ้าเกิดตีตนเองลงมาอีกงั้นจะทำอย่างไร?
เย่เทียนยักคิ้วขึ้น เอาฝ่ามือตบบนศีรษะของสองคน แกล้งทำเป็นพูดโหดเหี้ยม “ฉันให้พวกนายลุกขึ้น!”
จ้าวฝางและหลี่ซานตกใจยกใหญ่ กล้าลังเลอยู่ที่ไหนกัน ปีนขึ้นมาด้วยหน้าตาหวาดกลัวเต็มที่
“พวกนายสองคนยังต่ำทรามกันจริง พูดกับพวกนายดีๆ ยังไม่พอรึไง ต้องให้ฉันตะคอกใส่งั้นเหรอ?”
เย่เทียนจำใจอยู่บ้าง
“ครับๆๆ พี่ใหญ่คุณพูดไม่ผิดครับ พวกผมต่ำทราม พวกผมเป็นคนสารเลว”
หลี่ซานพูดสะท้อนกลับแบบไม่มีความมั่นใจ
นี่ทำให้เย่เทียนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี ในใจกลับเข้าใจความคิดของสองคนนี้
“เอาแบบนี้ เมื่อกี้ฉันก็แค่ล้อพวกนายเล่นเท่านั้นเอง ต่อจากนี้ไป พวกนายแสดงตามบทละครต่อ ได้ยินรึเปล่า?”
“ไม่ๆๆ”
ทั้งสองตะลึง มองหน้ากันแบบไม่ได้นัดหมาย ต่างมองความฉงนสนเท่ห์บนหน้าของอีกฝ่ายออก
ป้าบ! ป้าบ!
เย่เทียนตบเข้าไปสองทีอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย “เมื่อกี้พวกนายไม่ใช่บอกว่าบทละครต่อไปนี้จะส่งฉันไปห้องคุมขังเหรอ? ฉันให้พวกนายส่งฉันไปห้องคุมขัง!”
“พี่ใหญ่ คุณอย่าแกล้งพวกเราเลย พวกเรายังกล้าส่งคุณไปห้องขังที่ไหนล่ะ!”
จิตใต้สำนึกของจ้าวฝางคิดว่าเย่เทียนกลัวว่าหลังพวกเขาออกไปจะเรียกคนมา จึงรีบตบหน้าอกรับประกันขึ้นมา
“พี่ใหญ่ ที่นี่คือสถานที่ถ่ายหนัง วันนี้ล้วนให้กองถ่ายทำเหมาให้ผมไว้แล้ว บวกกับคนที่มาไม่เกินสิบคนแน่นอน รับรองว่าไม่มีใครขวางคุณครับ!”
แต่ เย่เทียนที่ตัดสินใจแน่วแน่จะออกไปที่ไหน ยากที่จะได้มาถ่ายหนัง แน่นอนว่าสามารถเล่นใหญ่ได้เท่าไรก็เล่นมากเท่านั้นสิ!
“ฉันให้พวกนายแสดงต่อไปก็แสดงต่อไป ขืนไร้สาระอีกสักคำ ระวังฉันอัดถั่วดำให้พวกนายจริง!”
“พี่ พี่ใหญ่ครับ จะแสดงต่อไปจริงเหรอ?”
หลี่ซานมองเย่เทียนด้วยหน้าตาไม่อยากเชื่อ
“ฉันพูดจาไม่มีประโยชน์แล้วงั้นเหรอ?”
สีหน้าเย่เทียนอึมครึมลงมา พูดข่มขู่อย่างเย็นชา “ต้องอัดถั่วดำพวกนายจริงๆ ถึงจะยินยอมใช่ไหม?”
จ้าวฝางและหลี่ซานหัวใจสั่น ยังกล้าพูดอะไรที่ไหน คุมตัวเย่เทียนไว้ซ้ายคนขวาคนเดินไปที่ห้องขังตามบทละครอย่างเชื่อฟัง
แน่นอนว่า พูดว่าคุมตัว ในความเป็นจริงกลับเหมือนคุ้มกันมากกว่า ท่าทีเคารพนั้น เกือบจะเรียกว่าคุณปู่แล้ว…