ตอนที่ 451 ซย่าซย่า…ขอโทษ…
ในน้ำเสียงของเขา ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าซ่งชิงเฉินเป็นคนฟ้อง
เซิ่งอี่เจ๋อลูบผมอันซย่าซย่าพลางกระซิบ “ฉันไปคุยโทรศัพท์นะ”
“อืม…” อันซย่าซย่านอนบนโซฟาอย่างว่าง่ายพลางลูบหน้าท้องอ้วนกลม
เซิ่งอี่เจ๋อเดินมาที่ระเบียง สายลมยามค่ำคืนพัดมาปะทะตัว เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณอาซ่ง เรื่องระหว่างผมกับซ่งชิงเฉินไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น อย่าผิดหวังใครสักคนเพียงเพราะเข้าใจผิดเลยครับ”
หลายวันที่ผ่านมา เขาไม่เพียงแต่ส่งหลักฐานให้อันอี้เป่ย แต่ในขณะเดียวกันก็ส่งให้เซิ่งชิงอี้กับซ่งหวนด้วย
แน่นอนว่าเซิ่งชิงอี้ย่อมโมโหเป็นธรรมดา ทว่าเขาโมโหเนื่องจากว่าเซิ่งอี่เจ๋อแฉซ่งชิงเฉินจนทำให้ทั้งสองตระกูลไม่อาจแต่งงานเป็นทองแผ่นเดียวกันได้
ซ่งหวนไม่ได้ติดต่อเขามาเลย วันนี้เป็นโทรศัพท์สายแรก
ซ่งหวนที่อยู่ต้นสายไม่สามารถซ่อนความเหนื่อยล้าของเขาได้ เนื่องจากเขาเสียสภาพจิตกับเรื่องของลูกสาวคนนี้มากเกินไปแล้ว
เนื่องจากเธอมีสถานะพิเศษ เขาจึงเอาอกเอาใจเธอมาโดยตลอด แต่ไม่คิดว่าซ่งชิงเฉินจะถูกตามใจจนเสียนิสัยโดยทำเรื่องเหลวไหลแบบนี้ออกมาได้
ที่เขาบอกว่าผิดหวังในตัวเซิ่งอี่เจ๋อ แท้ที่จริงแล้วเขาผิดหวังกับการอบรมสั่งสอนของตัวเองด้วยเช่นกัน
“เฮ้อ…เวรกรรม ทั้งหมดเป็นเวรกรรมแท้ๆ” คุณซ่งถอนหายใจอย่างหนัก “ได้ยินมาว่า…เด็กผู้หญิงคนนั้นไปหานายเหรอ?”
เซิ่งอี่เจ๋อพูดเบาๆ “ครับ” เพียงคำเดียว คุณซ่งนวดขมับ “งั้นก็ขอให้พวกเธอสองคนมีความสุขแล้วกัน ฉันจะเกลี้ยกล่อมซ่งซ่งเอง พวกเธอสองคนก็ต้องดูแลกันดีดีล่ะ”
“ขอบคุณครับคุณอา” เซิ่งอี่เจ๋อแปลกใจที่ทัศนะคติของคุณซ่งดีถึงเพียงนี้
ซ่งหวนพูดเพียงไม่กี่ประโยคก็วางสายไป
เขายกมือขึ้นกดกลไกที่หัวเตียง เผยให้เห็นภาพวาดสีน้ำมันที่วิจิตรงดงาม
ผู้หญิงที่อยู่ในรูปสวยหยาดเยิ้ม ตาและคิ้วดังภาพวาด สวยจนไม่เหมือนมนุษย์มนา
ซ่งหวนกระตุกมุมปากพร้อมกับเอามือปิดหน้าร้องไห้ “ซย่าซย่า…ขอโทษ…”
เขาล้มเหลวเกินไป เขาติดค้างซ่งชิงเฉินแล้วยังติดค้างซย่าซย่ามากยิ่งกว่า
–
เช้าวันรุ่งขึ้น อันซย่าซย่าถูกลากขึ้นมาด้วยสายตางัวเงียพลางบ่นอย่างไม่พอใจ “ฉันยังไม่ตื่นเลยนะ…”
“อ้อ งั้นฉันไปกินของอร่อยๆ คนเดียวก็ได้” คนใจดำบางคนพูดสบายใจเฉิบ ดวงตาอันซย่าซย่าสว่างวาบในทันที เธอวิ่งสะบัดตูดไปล้างหน้าแปรงฟัน ขณะที่แปรงฟันก็พูดประจบไปด้วย “เซิ่งอี่เจ๋อวันนี้นายหล่อจัง! หล่อขึ้นทุกวันทุกวันเลย!”
เซิ่งอี่เจ๋อแบะปาก ยัยจอมตะกละคนนี้ถึงกับยอมเป็นสุนัขรับใช้เพื่อของกินเลยทีเดียว
ทั้งสองจับมือกันไปทานอาหารเช้า ระหว่างทางก็มีแต่คนแปลกหน้า ในสถานที่แห่งนี้เซิ่งอี่เจ๋อเป็นเพียงบุคคลธรรมดาจึงไม่จำเป็นต้องปลอมตัว อันซย่าซย่าเพิ่งรู้สึกได้ถึงความรักแบบเปิดเผยเป็นครั้งแรก
หลังจากเดินเรื่อยเปื่อยตลอดช่วงเช้า ทั้งสองก็ไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เซิ่งอี่เจ๋อเดินไปช้อปปิ้งเป็นเพื่อนเธอได้สองร้านก็ต้องถอนตัว
เมื่อเห็นท่าทางร่าเริงของอันซย่าซย่า หัวใจก็รู้สึกเจ็บปวด
อันซย่าซย่าทำหน้าเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง “พวกผู้ชายนี่ไม่ชอบช้อปปิ้งจริงๆ ด้วย…”
เซิ่งอี่เจ๋อไม่ได้ปริปากพูดว่าใช่หรือไม่ แต่กลับเลือกเสื้อผ้ามาหนึ่งชุดให้อันซย่าซย่า “เอาไปลอง”
อันซย่าซย่าเข้าไปลองชุดอย่างร่าเริง พอสวมกระโปรงเสร็จแล้วก็ออกมาถามด้วยความตื่นเต้น “สวยไหม?”
“สวยๆ ซื้อๆ” เซิ่งอี่เจ๋อหยิบการ์ดขึ้นมาและซื้อโดยตรง
ร้านต่อไปยังคงเป็นเช่นเดิม
หลังจากซื้อหลายร้านติดต่อกัน อันซย่าซย่าก็หิ้วถุงใบเล็กใบใหญ่ด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดี เธอสะกิดแขนเซิ่งอี่เจ๋อ “เราไปกินข้าวเถอะ”
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มเล็กน้อย “ได้สิ”
คำที่เอาไว้ใช้เอาใจแฟน: สวย ได้ ซื้อ เธอพูดถูก
สำหรับคนทึ่มอย่างอันซย่าซย่าแล้ว ง่ายๆ ไม่ต้องใช้อะไรมาก
ในขณะที่เขากำลังเผลอ จู่ๆ อันซย่าซย่าที่อยู่ข้างๆ ก็หายตัวไป
เซิ่งอี่เจ๋อลนลาน “อันซย่าซย่า? ซย่าซย่า!”
ตอนที่ 452 เธอมีแฟนแล้ว
ความลนลานแพร่กระจายออกมา มันเป็นความตื่นตระหนกอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนในชีวิตของเขา
ยัยทึ่มนั่น…มีวิทยายุทธหรือไงถึงได้เดินหายไปเร็วขนาดนี้?
ในหัวของเขาประมวลสารพัดวิธีนับร้อยพัน หัวใจยิ่งเต้นรัว…
ทันใดนั้นเขาก็หยุดเท้า เขาได้ยินเสียงหวานของหญิงสาวอยู่ไม่ไกล เธอกำลังคุยภาษาอังกฤษกับใครบางคนอย่างไม่ค่อยชำนาญ “เอ่อ…ฉันไม่รู้ทาง…คุณลองไปถามคนอื่นได้ไหม?”
เมื่อมองไปยังต้นกำเนิดเสียงก็พบว่าอันซย่าซย่าถูกชายหนุ่มคนหนึ่งยื้อตัวไว้จนเขามองหาเธอไม่เจอ
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตอนที่เดินสาวเท้าไปก็พบว่าตัวเองมือสั่นเล็กน้อย
ให้ตายเถอะ
พอเดินไปถึงข้างหน้า เขาก็รู้สาเหตุที่ทั้งสองสื่อสารกันไม่รู้เรื่อง เนื่องด้วยอีกฝ่ายเป็นคนฝรั่งเศส อันซย่าซย่าจึงฟังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดและเขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจภาษาอังกฤษของอันซย่าซย่า
เซิ่งอี่เจ๋อเดินเข้ามาพร้อมกับพูดภาษาฝรั่งเศสอย่างคล่องแคล่วและท่าทางสง่างามเพื่อกู้หน้าแทนอันซย่าซย่า
อันซย่าซย่าถอนหายใจอย่างโล่งอกและดูเขาพูดคุยกับคนคนนั้นด้วยความชำนาญ นัยน์ตาของเธอฉายแววชื่นชม
เซิ่งอี่เจ๋อเก่งจังเลย
หนุ่มชาวฝรั่งเศสถามทาง พอเซิ่งอี่เจ๋ออธิบายเส้นทางให้เขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกฝ่ายก็เอาแต่ขอบคุณไม่หยุด จากนั้นก็หันมาพูดประโยคยาวๆ กับอันซย่าซย่าด้วยความตื่นเต้น
อันซย่าซย่าทำหน้าวุ่นพลางเอ่ยถามเซิ่งอี่เจ๋อเบาๆ “เขาพูดอะไรน่ะ?”
เซิ่งอี่เจ๋อหน้าเข้ม ใจความของชาวฝรั่งเศสคนนั้นคือ: ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงคนสวยมีแฟนหรือยังครับ?
“อ๋อ เขาบอกว่าภาษาอังกฤษของเธอย่ำแย่มาก ฟังไม่เข้าใจซักนิด”
อันซย่าซย่าอับอาย เธอก้มหน้าลงอย่างหดหู่
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มมุมปากจนแทบสังเกตไม่เห็นและตอบกลับคนฝรั่งเศสไปว่า “เธอมีแฟนแล้ว” อีกฝ่ายเผยสีหน้าผิดหวังไปชั่วขณะ เซิ่งอี่เจ๋อพูดเสริมอีกประโยค “ผมเอง”
เขาเชิดหน้าขึ้นแสดงออกถึงความภาคภูมิใจตามแบบฉบับ
หนุ่มชาวฝรั่งเศสถอนหายใจด้วยความผิดหวังและมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของอันซย่าซย่า เขารู้สึกว่าเธอสอดคล้องกับภาพลักษณ์ความงามแบบตะวันออกอย่างยิ่งพร้อมกับกล่าวคำชื่นชมเธออีกยกใหญ่
อันซย่าซย่ายังคิดว่าอีกฝ่ายรังเกียจเธอ เธอจึงก้มหน้าฝังศีรษะลง หนุ่มชาวฝรั่งเศสแตะศีรษะและเค้นคำภาษาอังกฤษออกมาสองคำ “star, sea! ”
เขาชี้มาที่อันซย่าซย่าท่ามกลางสายตาอันงงงวยของเธอ “You”
อันซย่าซย่ายิ่งมึนงงมาขึ้นเรื่อยๆ เซิ่งอี่เจ๋อฮัมเสียงเย็นชาแล้วลากเธอออกไป
อันซย่าซย่าถามอย่างกระตือรือร้น “เซิ่งอี่เจ๋อ เขาพูดอะไรเหรอ? ดาว? ทะเล?”
“เขาบอกว่าเธอขี้เหร่” เซิ่งอี่เจ๋อตอบอย่างเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
หึ เขาไม่บอกหรอกว่าคนคนนั้นกำลังยอเธอว่า : ดวงตาของคุณสวยราวกับดวงดาวและทะเล
“ชาวต่างชาติรสนิยมแย่จริงๆ เลย! ฉันไม่ได้ขี้เหร่ซักกะนิด!” อันซย่าซย่าเดือดดาล เซิ่งอี่เจ๋อมองออกไปอย่างภาคภูมิใจและไม่สนใจเธอ
ต่อมาอันซย่าซย่าก็เพิ่งรู้ตัวในภายหลังว่ามีใครบางคน…เหมือนจะหึงเข้าแล้ว
หึงที่ชาวต่างชาติบอกว่าเธอขี้เหร่เนี่ยนะ? เทพบุตรอย่างนายคงไม่ได้งี่เง่าไปหรอกนะ?
อันซย่าซย่าแขวะอยู่ภายในใจไม่กี่ประโยค จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและส่งข้อความไปหาซูเสี่ยวโม่เพื่อขอความช่วยเหลือ “แฟนหึงนี่ต้องทำยังไง? ท่านเทพโม่โม่ ได้โปรดชี้แนะด้วย!”
พอเซิ่งอี่เจ๋อชำเลืองมองโทรศัพท์ของเธอ สีหน้าก็ยิ่งแย่ลง
เมื่อกี้ตอนที่อันซย่าซย่าเดินหลงอยู่นั้น เขาอุตส่าห์คิดหาทุกวิถีทางเพื่อตามหาอันซย่าซย่า เขาคิดแม้กระทั่งจะให้กองกำลังมืดของตระกูลเซิ่งที่อยู่ต่างประเทศออกตามหาโดยไม่ได้นึกถึงการต่อสายหาเธอ
บ้าชิบ! ยัยโง่นี่เอาความโง่มาติดเขาแล้ว!
ท่าทางของเขาที่เป็นแบบนี้ทำให้อันซย่าซย่ากลัวจนคอหด เธอแอบมองโทรศัพท์ก็พบว่าซูเสี่ยวโม่ส่งอีโมจิหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่ามา “มีความขัดแย้งใดที่ไม่สามารถแก้ได้ด้วยการนอนด้วยกันล่ะ?”
อันซย่าซย่าหน้าแดง “อะไรนะ! พวกเรายังไปไม่ถึงขั้นนั้นเลยนะ!”
เซิ่งอี่เจ๋อชะโงกหน้าเข้ามากระซิบถาม “เธอกำลังทำอะไรอยู่?”