บทที่ 282
สำหรับพวกเขาแล้ว สาวๆ ต่างอิจฉาความงามของเย่เมิ่งเหยียน
หนุ่มๆเกลียดเย่เมิ่งเหยียนเพราะพวกเขาไม่ได้สมหวังในตัวเธอ!
โดยเฉพาะ!
เย่เมิ่งเหยียนแต่งงานกับชายจรจัด เป็นการตบหน้าพวกเขาทั้งหมดไปเลย!
ฟังผู้คนพูดแล้ว
หวางชงมีสีหน้าที่เคร่งขรึม!
ในตอนนั้น เขายังเป็นหนึ่งในผู้ที่จีบเย่เมิ่งเหยียน
ในเวลานั้นเย่เมิ่งเหยียนเป็นหงส์ขาวที่อยู่สูงส่ง
และเขา
เป็นแค่คางคกตัวหนึ่ง
หวางชงคิดหาแผนนับไม่ถ้วนและใช้ความพยายามอย่างมากในการสารภาพรักต่อสาธารณะ
แต่ทุกครั้งก็ถูกเย่เมิ่งเหยียนปฏิเสธอย่างไร้ความปรานี!
ตอนนี้
โชคชะตาเปลี่ยนไป!
ตอนนี้
เขาเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในการงาน
เย่เมิ่งเหยียนไม่เพียงแต่แต่งงานกับชายจรจัด
ยิ่งกว่านั้นตระกูลเย่ก็ถูกกำจัดออกไปแล้วด้วย
เธอไม่ใช่อะไรคุณหนูคนโตของตระกูลเย่อีกต่อไป!
ถ้าเย่เมิ่งเหยียนกล้ามา…
หวางชงแอบหัวเราะ แล้วแสร้งทำเป็นไม่แยแสและพูดว่า “เอาล่ะ ทุกคนเป็นเพื่อนกัน อย่าพูดดูถูกคนอื่นลับหลัง มันจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนกัน!”
“หวางชงนายนั่นแหละใจดี!”
“ในตอนแรก นายชอบเย่เมิ่งเหยียนมากขนาดนั้น แต่เย่เมิ่งเหยียนล่ะ ไปแต่งงานกับชายจรจัดโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมองนายเลย!”
“ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะตบหน้าเย่เมิ่งเหยียนให้แรงๆเลย!”
ทันใดนั้น
สาวๆหลายคนเริ่มโกรธแทนหวางชง!
เมื่อสบหน้ากับหวางชงก็แอบส่งซิกตลอด
สำหรับความชื่นชมของเพื่อนผู้หญิงเหล่านี้ หวางชงไม่สนใจเลย
ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ
เมื่อเทียบกับเย่เมิ่งเหยียนแล้ว พวกหล่อนทั้งหมดเป็นแค่ลูกเป็ดขี้เหร่
วันนี้
หวางชงจัดงานพบปะสังสรรค์ในชั้นเรียน
นอกจากจะเสแสร้งแล้ว ยังมีจุดประสงค์ที่สำคัญกว่านั้น
นั่นคือการแสดงความแข็งแกร่งของเขาให้เย่เมิ่งเหยียนเห็น
จะลองดูว่าจะได้สาวสวยมาอยู่ในอ้อมกอดไหม?
แม้ว่าเย่เมิ่งเหยียนจะแต่งงานแล้ว แต่ก็ยังเล่นได้อยู่
โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงร่างกายที่เร่าร้อนของเย่เมิ่งเหยียน ต้นขาที่ขาวเนียน และแต่งละจุดที่…
ในเวลานี้
หัวใจของหวางชงพลุ่งพล่านและไฟแห่งความชั่วร้ายก็ทะยาน!
ในตอนที่เขามีความเพ้อฝันที่ไม่สิ้นสุดอยู่ในใจ
มีคนตะโกนว่า: “ทุกคนดูสิเย่เมิ่งเหยียนมาแล้ว”
เมื่อได้ยินแบบนี้
ทุกคนมองไป
ด้านหน้าไม่ไกลเห็นหยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนขี่จักรยานมา
เย่เมิ่งเหยียนพูดอย่างขุ่นเคือง “สามี! ฉันบอกคุณไปนานแล้วว่าคุณควรตรวจสอบก่อนขับรถ ดูสิ รถเสียเลย”
บนใบหน้าหยางเฟิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก: “ที่รัก ผมขอโทษ! ผมขอโทษ!”
ที่แท้
หยางเฟิงขับรถมาที่งานรวมรุ่นนี้
จู่ๆ รถก็เสียกลางทาง
หยางเฟิงซ่อมเป็นเวลานานก็ไม่ดีขึ้น
เพื่อไม่ให้มาสาย ทั้งสองทำได้เพียงสแกนจักรยานที่ใช้ร่วมกันข้างถนน
ดีมาก
ทั้งสองขี่จักรยานมาถึงประตูโรงแรม
เย่เมิ่งเหยียนลงจากรถและพูดอย่างเขินอาย “ขอโทษที่พวกเรามาช้า”
เพื่อนร่วมชั้นทุกคนมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม
ในพวกเขาส่วนใหญ่มีรถยนต์
ถึงไม่มีรถก็เรียกแท็กซี่มา
ใครจะเหมือนเย่เมิ่งเหยียนและหยางเฟิงมาที่นี่ด้วยจักรยานที่ใช้ร่วมกัน?
น่าอายจริงๆ!
แต่
การแต่งตัวของเย่เมิ่งเหยียนวันนี้ทำให้ตาทุกคนเปล่งประกาย
ดาวประจำมหาลัยก็คือดาวประจำมหาลัย
แม้จะเรียนจบมาหลายปีแล้วก็ยังมีความวิจิตรตระการตา
โดยเฉพาะหวางชง!
เมื่อเขาเห็นความงามอันเย้ายวนของเย่เมิ่งเหยียนดวงตาของเขาก็เป็นประกาย
หัวใจร้อนขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
ในเวลาเดียวกัน
เพื่อนร่วมชั้นชายทุกคนมองที่เย่เมิ่งเหยียนด้วยสายตาที่ร้อนแรง
ทำให้นักเรียนหญิงรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย
ไม่ว่าจะมหาลัยหรือในสังคม
ตราบใดที่เย่เมิ่งเหยียนอยู่ที่นั่น พวกหล่อนทำได้แค่เป็นตัวประกอบเท่านั้น!
ผู้หญิงที่แต่งตัวเร่าร้อนออกมาพูดด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม: “ฉันว่านะ เย่เมิ่งเหยียน วันนี้หวางชงเชิญเพื่อนร่วมชั้นมากกินข้าวที่โรงแรมเอ็มแกรนด์เป็นพิเศษ เธอไม่เพียงแต่มาสายเท่านั้น แต่เธอยังขี่รถบ้านี่มาอีกด้วย มาให้ใครดู?ร้องจนให้ใครดู?เธอใช้ชีวิตได้แย่ขนาดนี้เลยเหรอ?”