บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 433
มาเดลีนไม่คิดว่าเจเรมี่จะโผล่มาอย่างกะทันหันในเวลานี้ เขาไม่ได้เพียงแต่หยุดเธอ แต่เขายังกล่าวแบบนั้นอีกด้วย
สายตาของเฟลิเป้เปลี่ยนเป็นเย็นชา “เจเรมี่ นายไม่ได้กำลังเดินทางไปทำงานเหรอ?”
“ผมไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมาได้หลังจากเสร็จงานงั้นเหรอ? แล้วไม่อย่างนั้นผมจะได้มาเห็นคุณเข้ามายุ่งกับภรรยาของผมเหรอถ้าผมกลับมาไม่ทัน?” เจเรมี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขายังคงจับมือของมาเดลีนไว้ “กลับเข้าไปในบริษัทกันเถอะ”
เขาเมินเฉยต่อเฟลิเป้และหันหลังกลับเพื่อพามาเดลีนไปที่ประตู
มาเดลีนหันกลับไปมองเฟลิเป้ แล้วตามเจเรมี่เข้าไปในบริษัทอย่างนิ่งสงบ
เมื่อกลับมาถึงห้องทำงาน มาเดลีนนึกว่าเจเรมี่จะถามอะไรเธอ แต่เขากลับไม่ได้ถามอะไรเธอเลย
“คุณไม่มีอะไรจะถามฉันเหรอคะ?” มาเดลีนมองดูชายผู้มีท่าทางสงบนิ่งด้วยความสงสัย
เจเรมี่ถอดเสื้อคลุมออกแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ผมมีอะไรต้องถามอย่างนั้นเหรอ?”
“คุณจะไม่ถามฉันหน่อยเหรอว่ามีอะไรอยู่ในแฟลชไดรฟ์นี้ และทำไมฉันถึงเอามันให้เฟลิเป้?”
“ถ้าคุณอยากจะบอกผม คุณก็คงจะบอกผมเอง” เจเรมี่ยิ้ม ดูเหมือนว่าคำพูดของเขาจะไม่ได้ตั้งใจอยากรู้คำตอบมากนัก
“คุณไม่อยากถามฉัน แต่คุณกลับหยุดฉันไว้ เพราะคุณรู้ว่าข้างในนี้มีอะไรใช่ไหม?” มาเดลีนถามด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
“ผมจะรู้ได้ยังไงว่ามีอะไรอยู่ในแฟลชไดรฟ์? ผมแค่ไม่ชอบเวลาเห็นคุณและเขาเจอกัน” เจเรมี่อธิบายอย่างอดทน เมื่อเห็นมาเดลีนขมวดคิ้วและดูไม่พอใจ เขาจึงเดินเข้าไปหาเธอ น้ำเสียงของเขาดูน่าฟังและคำพูดนั้นเหมือนเกลี้ยกล่อม เป็นน้ำเสียงที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน “วีล่า ผมไม่อยากเห็นคุณเข้าใกล้ผู้ชายอื่นมากเกินไป โดยเฉพาะเฟลิเป้”
สายตาอันอ่อนโยนของเขาจ้องมองมาที่เธอราวกับดวงอาทิตย์อันแสนอบอุ่นในช่วงฤดูหนาว จากนั้นเขาก็กอดเธอไว้
“สัญญากับผมนะว่าจะไม่ไปเจอเขาคนเดียวอีก เข้าใจไหม?”
คำพูดน้ำเสียงอ้อนวอนของเขาผุดขึ้นข้างหูของเธอ
“ผมไม่อยากเสียคุณไป ผมไม่อยาก…”
“…”
เขากระซิบ อ้อมกอดของเขากระชับแน่นมากขึ้น
มาเดลีนยกมือขึ้นช้า ๆ และโอบรอบเอวของเจเรมี่ไว้อย่างนุ่มนวล “ฉันสัญญา”
ราวกับว่าได้รับคำสัญญาที่น่าพึงพอใจ มาเดลีนได้ยินเจเรมี่หัวเราะอย่างผ่อนคลาย “ดีมาก”
หลังจากนั้นไม่นาน มาเดลีนก็ตามเจเรมี่ไปประชุมตามปกติ
แต่เธอกลับไม่มีอารมณ์จะฟังเนื้อหาของการประชุม เนื่องจากการกระทำของเจเรมี่ทำให้หัวใจของเธอคาดเดาเรื่องราวไปต่าง ๆ นา ๆ
เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง มาเดลีนก็ได้รับโทรศัพท์จากเอโลอิสที่โทรมาแจ้งว่าคดีของไดอาน่ากำลังขึ้นศาลในบ่ายวันนี้ เธอโทรมาขอบคุณมาเดลีนสำหรับการช่วยเหลือในตอนนั้น
พวกเขาจะไม่มีทางรู้ว่าตัววีล่าเองเป็นฝ่ายที่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้อย่างแน่นอน
เวลา 13:30 น. ในตอนบ่าย มาเดลีนได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้เข้าร่วมฟังการตัดสินของศาล
ไดอาน่ายืนอยู่ในพื้นที่ของจำเลยและยอมรับว่าเธอเป็นคนสลับเปลี่ยนทารกในตอนนั้น แต่เธอก็ยังบอกว่านั่นไม่ใช่เป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย
“ฉันไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับเด็กคนนั้น ฉันแค่สลับเปลี่ยนพวกเขาเท่านั้นเอง น้องสาวของฉันสามารถเป็นพยานให้ได้ว่าตอนนั้นฉันเป็นคนให้เด็กทารกคนนั้นกับเธอ ตอนนั้นเธอยังมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ! แต่ไม่นานเธอก็ตาย มันก็สมควรแล้ว ใครบอกให้เธอฆ่าลูกสาวของฉันล่ะ? ลูกสาวของฉันเป็นผู้บริสุทธิ์และน่าสงสารที่สุดในคดีนี้ ศาลที่เคารพ คุณต้องให้ความเป็นธรรมกับลูกสาวของฉัน!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เอโลอิสและฌอนก็โกรธจัด พวกเขาอยากจะให้บทเรียนกับไดอาน่า
คำพูดที่ไร้สาระพวกนี้ทำให้มาเดลีนรู้สึกว่าไดอาน่านั้นน่ารังเกียจและน่าสมเพช
ไดอาน่าดูเหมือนจะรักบริทย์มาก แต่จริง ๆ แล้ว เธอจมอยู่กับสิ่งที่ตัวเองคิดว่าต้องได้ความชอบธรรมด้วยความรักของแม่กับตัวเองต่างหาก
ผู้พิพากษายังคงตกตะลึงกับคำพูดของไดอาน่า นี่คือสิ่งที่คนเป็นมนุษย์ควรพูดแบบนั้นกันหรือไม่?
คำพูดที่ดูสมเหตุสมผล ถึงแม้ว่าเธอจะทำลายครอบครัวอื่นที่อบอุ่นและทำลายครอบครัวที่สมบูรณ์
ทันใดนั้น น้องสาวของไดอาน่าก็ปรากฏตัวขึ้นเป็นพยาน
ไดอาน่าตื่นเต้นมากเมื่อเห็นเธอ “ศาลที่เคารพ นี่คือน้องสาวของฉัน! ถามเธอสิว่าฉันให้เด็กทารกแก่เธอในตอนนั้นหรือเปล่า! ฉันไม่ได้ทำอะไรกับเด็กคนนั้นเลยจริง ๆ”
“เงียบเดี๋ยวนี้” ผู้พิพากษากล่าวอย่างเคร่งขรึมก่อนจะถาม “พยาน โปรดตอบคำถามของทนายฝ่ายโจทก์ด้วย”