หลินฟานกับซงหยี่กลับมาที่ห้องและพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลย
ซงหยี่นึกขึ้นได้ทันทีและพูดอย่างเร่งรีบ “แย่แล้ว อาจารย์เทียนเถียนเป็นคนสอนคาบเรียนนี้!”
หลังจากพูดจบ เขาก็รีบหยิบเสื้อผ้าและวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ซงหยี่จะไม่ยอมไปเรียนในคาบของอาจาย์ของเทียนเถียนพร้อมกับกลิ่นเหงื่อเด็ดขาด
เมื่อได้ยินซงหยี่พูดถึงอาจารย์เทียนเถียน หลินฟานก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตการณ์ที่เขาไปที่บ้านของเธอในวันนั้น มันทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นทันที
และหลังจากที่ติดอยู่ในความคิดสักนี้พัก เขาก็ได้พูดขึ้นกับซงหยี่ “ช้าๆก็ได้ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก”
แต่อย่างไรก็ตาม คำพูดของหลินฟานไม่เป็นผลเลย
ตรงกันข้าม……
มันทำให้ซงหยี่ยิ่งอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วขึ้นกว่าเดิม
ซึ่งในไม่กี่นาทีต่อมา ซงหยี่ก็สวมรองเท้าของเขาแล้วพูดอย่างกังวล “ฉันหวังว่าเจิ้งจินเป่าและหม่าจงจะช่วยจองที่นั่งไว้ให้สำหรับพวกเราสองคน”
เนื่องจากทุกครั้งที่เป็นคาบเรียนของอาจารย์เทียนเถียน ที่นั่งก็มักจะเต็มหมด
และวันนี้ก็เช่นกัน
แต่เจิ้งจินเป่าและหม่าจงก็ยังคงไว้ใจได้ เพราะทั้งสองคนได้จองที่นั่งสำหรับหลินฟานและซงหยี่เอาไว้แล้ว
ซึ่งทันทีที่ซงยี่และหลินฟ่านได้นั่งลง อาจารย์หูเทียนก็เดินเข้ามาพอดี
ทันใดนั้นทั้งห้องก็เงียบสนิท
และเมื่อหูเทียนเริ่มการสอน อารมณ์ของนักศึกษาทุกคนก็ผันผวนขึ้นๆลงๆ
ในสายตาของนักศึกษาทุกคนนั้น หูเทียนเป็นเหมือนกับดาวบนท้องฟ้า ที่ทั้งสว่างไสวและแพรวพราว
เพียงพริบตาเดียว คาบเรียนในตอนเช้าก็ได้จบลง
มีนักศึกษาหลายคนรู้สึกเสียดายที่หมดเวลาแล้ว แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินจากไป
วันนี้คนในโรงอาหารก็เต็มไปหมดเช่นเคย
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของหลินฟานก็สั่นขึ้นมา
12:00!
ซองแดงปรากฎ!
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 100 หยวน”
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี คุณได้รับความรู้ทางภาษาอังกฤษระดับมืออาชีพ”
……
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 1 หยวน”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 1,000 หยวน”
……
รอบนี้ หลินฟาน ได้เงินมาทั้งหมด 30,211 หยวน
และหลินฟานก็กำลังมองไปที่ความรู้ทางภาษาอังกฤษระดับมืออาชีพ
【ความรู้ทางภาษาอังกฤษระดับมืออาชีพ ไม่ว่าจะฟัง เขียน อ่าน หรือร้องเพลง ก็จะสามารถเข้าใจได้อย่างง่ายดาย เพิ่มเสน่ห์ขณะที่พูดภาษาอังกฤษ! 】
หลินฟานพึมพำในใจ: ถ้าฉันมีทักษะนี้ในสมัยที่อยู่มัธยมก็คงจะดี
ตอนบ่ายของวันนี้เป็นคาบเรียนของศาสตราจารย์เฒ่าอีกครั้ง
และเมื่อคืนนี้หลินฟานก็ยังไม่ได้นอนมาทั้งคืน ซึ่งตอนเช้าเขาก็ยังไม่ได้นอน เพราะมันเป็นคาบเรียนของอาจารย์หูเทียน
และในทันทีที่อาจารย์เฒ่าพูด หลินฟานก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว
ซึ่งหลังจากที่หลับไปได้ไม่นาน หลินฟานก็กรนออกมา
ปกติแล้ว ถ้านอนเฉยๆในห้องเรียนก็คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ในครั้งนี้หลินฟานดันนอนกรนออกมา ซึ่งหายากมากที่เขาจะนอนกรน
ดังนั้นทั้งห้องเรียนจึงเงียบลง
และทุกคน… ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่หลินฟาน และใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยสีหน้าแปลก ๆ
ซึ่งในขณะที่ทุกคนกำลังจับจ้องไปที่หลินฟานอยู่นั้น ศาสตราจารย์เฒ่าก็ค่อยๆ เดินมาจากหน้าห้องและตรงเข้าไปหาหลินฟาน
ทุกคนต่างคิดว่า: วันนี้คงเป็นโชคร้ายของหลินฟาน
ซงหยี่ เจิ้งจินเป่าและหม่าจงที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็รีบสะกิดหลินฟานในทันที
แต่พวกเขาก็ถูกหยุดไว้ด้วยสายตาของศาสตราจารย์เฒ่า
ฉันเห็นนะ…
จากนั้นศาสตราจารย์เฒ่าก็ถอดเสื้อคลุมของเขาออก แล้วสวมให้หลินฟานเหมือนกับครั้งที่แล้ว
ศาสตราจารย์เฒ่าคิดว่า: เมื่อคืนหลินฟานคงจะหมกมุ่นเกี่ยวกับเรื่องของการเรียนมาหนักมากแน่ๆ!
จากนั้นศาสตราจารย์เฒ่าก็พูดเบาๆ ” เราเปลี่ยนห้องเรียนสำหรับคาบนี้กันเถอะ รบกวนนักศึกษาทุกคนช่วยค่อยๆเดินออกไปจากห้องนี้อย่างเงียบๆด้วยล่ะ ห้ามมีเสียงมารบกวนการนอนหลับของหลินฟานเป็นอันขาด เข้าใจนะ”
เมื่อนักศึกษาได้ยินคำพูดของศาสตราจารย์เฒ่า มุมปากของพวกเขาก็กระตุกขึ้นทันที
ห้ามรบกวนการนอนหลับของหลินฟาน?
นี่คือสิ่งที่พูดออกมาจากปากของอาจารย์จริงๆ งั้นหรอ?
ซึ่งในไม่ช้าหลังจากนั้น ก็มีเพียงแค่หลินฟานที่ถูกทิ้งเอาไว้ในห้องเรียน
และเสียงกรนที่เหมือนแมวของหลินฟาน ก็ยังคงดังต่อไปเรื่อยๆในห้องที่ว่างเปล่า
…………
เมื่อแสงตะวันส่องมาที่หน้าของหลินฟานผ่านหน้าต่าง เขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น
หลินฟานมองไปที่หม่าจง ซงหยี่และเจิ้งจินเป่าที่ล้อมเขาไว้และถามขึ้นด้วยความสงสัย “ทำไมพวกนายถึงมองมาที่ฉันแบบนั้น?”
เจิ้งจินเป่าพูด “พี่ฟาน พี่คือลูกนอกสมรสของศาสตราจารย์หลี่หรือเปล่าเนี่ย?”
ที่จริงแล้ว ไม่ใช่แค่สามคนนี้เท่านั้นที่สงสัย แต่เกือบทุกคนในห้องเรียนนั้นต่างสงสัยกันหมด
หลินฟานพูดอย่างประหลาดใจ “ลูกนอกสมรสอะไร? นามสกุลของเขาคือหลี่ และนามสกุลของฉันก็คือหลิน”
“แล้วทำไมศาสตราจารย์หลี่ถึงได้ปฏิบัติต่อพี่ดีขนาดนี้” เจิ้งจินเป่าพูด
หลินฟานเหลือบมองไปที่เสื้อคลุมที่คลุมหลังของเขาอยู่ นั่นทำให้หลินฟานเข้าใจขึ้นมาในทันทีว่าทั้งสามคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
เขายิ้มแล้วพูดว่า “บางที อาจจะเป็นเพราะว่าฉันหล่อละมั้ง”
“ติ๊ง!”
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของหลินฟานก็มีเสียงดังขึ้น
มันคือข้อความในวีแชทที่ส่งมาจากอาจารย์เทียนเถียน
หูเทียน: หลินฟาน นายว่างหรือเปล่า? มาที่หัองพักครูของฉันหน่อยได้ไหม
หลินฟานยกโทรศัพท์ขึ้นและยิ้ม “ดูสิ ฉันอาจจะหล่อเกินไปจริงๆด้วย ขนาดอาจารย์เทียนเถียนก็ยังต้องเรียกหาฉัน”
เจิ้งจินเป่า ซงหยี่และหม่าจงหน้าแดงก่ำหลังจากเห็นข้อความในวีแชทของหลินฟาน
จากนั้นทั้งสามคนก็ตะโกน “พี่ฟาน ฉันขอคุกเข่าให้พี่!”
หลินฟานหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางที่น่าตลกของทั้งสามคน
……
หลินฟานเคยไปที่ห้องพักของหูเทียนมาหลายครั้งแล้ว
และทันทีที่หลินฟานเข้ามาในห้อง เขาก็ได้กลิ่นหอมที่ลอยอยู่ในอากาศทันที
หลินฟานพูดในใจ: ครูเทียนเถียนชอบใช้น้ำหอมของฮัวจือดีจริงๆด้วย
ตอนนั้นเอง หูเทียนที่กำลังเขียนบางอย่างอยู่ที่โต๊ะก็ได้สังเกตเห็นหลินฟาน
จากนั้นเธอก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาและชี้ไปยังถ้วยชาที่อยู่ข้างๆก่อนจะพูด “ดื่มชาก่อนสิ”
หลินฟานพูด “ผมกำลังคอแห้งอยู่พอดีเลย”
จากนั้นเขาก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาและจิบเบาๆ
อุณหภูมิของชากำลังดี ชานี้มีส่วนผสมของดอกลิลลี่ ดอกมะลิ น้ำผึ้ง และมิ้นต์อีกนิดหน่อย ทำให้ชาถ้วยนี้มีความหวานสดชื่นอย่างมาก
“นายคำนวณสูตรนี้ได้ยังไง” ขณะพูด หูเทียนก็หยิบกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวเลขมากมายออกมา
หลินฟานเงยหน้าขึ้นและเห็นว่ามันเป็นกระบวนการแก้การคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่ที่ตัวเขาเขียนขึ้นมาในการบรรยายวันนั้น
หลังจากครุ่นคิดนิดหน่อย เขาก็หยิบกระดาษเปล่าออกมาและเขียนแต่ละขั้นตอนอย่างละเอียด
12(1+2+3+……N)-12(1+2+3+……+(N-1)=(6N^2+6N)-{6(N-1)^2+6( N-1)}=12N
…………
……
แม้แต่ตอนที่เขียนสูตรการคำนวณ ลายมือของหลินฟานก็ยังสวยงามและเรียบง่าย
หูเทียนมองดูลายมือที่สายงามและท่าทางที่จริงจังของหลินฟาน
ในสายตาของหูเทียน หลินฟานไม่ได้เขียนการคำนวณอยู่เลย แต่เขากำลังสร้างวังนางฟ้าเหนือยอดเมฆที่สวยงาม เขาดูเหมือนกับเทพเจ้าแห่งการสร้างสรรค์
หูเทียนอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้หลินฟานอย่างช้าๆ…
และวินาทีถัดมา ทั้งสองคนก็โน้มตัวเข้าหากัน
โอ(￣ε￣*)
(*￣3)(ε￣*)
…………
……
คืนนี้ หลินฟานได้มาที่บ้านของครูเทียนเถียนอีกครั้ง
ทั้งสองคนไม่ได้นอนกันทั้งคืน!