อิ่งสือซันไม่อาจออมมือให้อีกฝ่าย เพียงเพราะชายสวมชุดคลุมชื่นชมเขาในใจ เขาหมายเอาชีวิต ไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้เจรจาใดๆ ดูเหมือนเขาไม่กลัวว่าตนจะลงมือหนักเกินไป อาจทำให้อีกฝ่ายโกรธ จนสังหารต้าเป่ากับเยี่ยนเสี่ยวซื่อเพื่อระบายความแค้น
ความจริงพวกเขาก็คิดจะขู่อิ่งสือซันเช่นนั้น แต่น่าเสียดายที่อิ่งสือซันมาถึงก็สังหารผู้พิทักษ์ดาบเงินไปหลายคนจนตายเปล่า
แม้แต่ชายสวมชุดคลุมยังต้องยอมรับว่าอิ่งสือซันเป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจที่สุดที่เขาเคยเห็นในต้าโจว เขาไม่เคยคิดว่านี่จะเป็นยอดฝีมือที่ต้าโจวหล่อหลอมออกมาได้ แปดในสิบส่วน ชายหนุ่มผู้ต้องเคยผจญกับเรื่องราวบางอย่างมา
ชายสวมชุดคลุมกล่าวไม่ผิด การเดินทางไปยังเผ่าปีศาจและเผ่าพ่อมดทำให้ทักษะของอิ่งสือซันก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว
แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอสำหรับชายสวมชุดคลุม
ชายสวมชุดคลุมฮึดฮัดเบาๆ สะบัดแขนเสื้อ ปล่อยพลังกดดันทรงพลังปกคลุมไปทั่วทั้งลานบ้าน การเคลื่อนไหวของ อิ่งสือซันคล้ายปะทะกับแรงต้านทานอันน่ากลัวในฉับพลัน เขาเคลื่อนไหวได้ยากและเชื่องช้าลง
ชายสวมชุดคลุมยื่นมือข้างหนึ่งออกมาบีบคออิ่งสือซันในอากาศ
อิ่งสือซันใช้กำลังภายในทั้งหมดหันดาบในมือฟันเขา!
“ไม่ประมาณตน!” ชายสวมชุดคลุมมือข้างหนึ่งจับอิ่งสือซันในอากาศ มืออีกข้างสะบัดแขนเสื้อหักดาบทิ้งอย่างง่ายดาย
หลังจากดาบถูกหัก วินาทีนั้นก็เกิดลำแสงสีขาวสว่างวาบออกมา
ก่อนที่ชายสวมชุดคลุมจะตอบสนอง เขาก็ถูกแสงสีขาวนั้นแทงทะลุอกซ้าย!
“เจ้า…” ชายสวมชุดคลุมก้มลงมองหน้าอกที่ถูกทะลวงอย่างยากจะเชื่อสายตา
เมื่อครู่นี้มัน…
หลังจากสัตว์พิษตัวน้อยทะลุผ่านอกข้างซ้ายของเขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ หัวใจของบุรุษผู้นี้ไม่ได้อยู่ข้างซ้าย ฮึ เช่นนั้นก็แทงเจ้าอีกสักรอบ!
สัตว์พิษตัวน้อยหันตัวกลับ เล็งไปที่อกด้านขวาของเขา หมายจะเจาะทะลวงอย่างดุเดือด
ทันใดนั้น พลังกดดันอันยิ่งใหญ่ของราชาศักดิ์สิทธิ์ก็เข้าปกคลุมจนมืดฟ้ามัวดิน!
สัตว์พิษตัวน้อยชะงักด้วยความประหลาดใจ วินาทีต่อมา เงาร่างขาวเขียวร่างหนึ่งก็เหาะลงมาจากท้องฟ้ายามราตรี คว้าชายสวมชุดคลุมที่บาดเจ็บสาหัสจนกระอักเลือดหายวับไปในความมืด
สัตว์พิษตัวน้อยกัดฟัน รวบรวมพลังทั้งหมดที่มี
“ไม่ต้องตามไป” อิ่งสือซันกล่าว “อีกฝ่ายเป็นราชาศักดิ์สิทธิ์ เจ้าตามไม่ทันหรอก”
สัตว์พิษตัวน้อยสะบัดหน้า ชิ!
หากอิ่งลิ่วอยู่ที่นี่คงปลอบสัตว์พิษตัวน้อยสักสองสามประโยคเป็นแน่ มิใช่เจ้าไร้ความสามารถ เพียงแต่เจ้าเด็กเกินไป อีกฝ่ายเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าที่ไม่รู้ว่าฝึกปรือวิชามานานเท่าใด อาจมีการซุ่มโจมตี หากไล่ตามไปจะเป็นอันตราย นี่คือเหตุผลของคำกล่าวที่ว่าอย่าไล่ตามศัตรูที่ไร้ทางหนี
อิ่งสือซันกลับไม่พูดเช่นนั้น เขาเหลือบมองยอดฝีมือที่ยังหลงเหลืออยู่ในลานบ้าน แล้วเอ่ยกับสัตว์พิษตัวน้อยว่า “จัดการพวกมันแล้ว ก็เก็บพวกมันไว้คนนึง”
อิ่งสือซันไปหาอิ่งลิ่วที่เรือนด้านหลัง สัตว์พิษตัวน้อยถูกคนดูถูก อารมณ์เสียไม่น้อย จึงอัดผู้พิทักษ์ดาบเงินในลานบ้านอย่างทารุณ จนทุกคนเริ่มสงสัยในชีวิต
ต้าโจวพวกนี้มันอะไรกัน? มีเด็กเกเรไม่พอ ยังมียอดฝีมือที่มีเพียงหนึ่งเดียว รวมทั้งหนอนพิษตัวน้อยมหัศจรรย์อีกตัว?
พวกเขาแทบจะเริ่มสงสัยว่าการตัดสินใจมายังต้าโจวนั้นถูกต้องแล้วหรือไม่
องครักษ์ที่เฝ้าต้าเป่าในเรือนด้านหลังเป็นเพียงยอดฝีมือเผ่าศักดิ์สิทธิ์ธรรมดา ไม่ยากเย็นเช่นผู้พิทักษ์ดาบเงิน อิ่งลิ่วจัดการเขาได้ เมื่ออิ่งสือซันมาถึง อิ่งลิ่วก็อุ้มต้าเป่ากับเยี่ยนเสี่ยวซื่อไว้ในอ้อมแขนคนละข้างแล้ว
“ต้าเป่ากับคุณหนูเล็กไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” อิ่งสือซันถาม
อิ่งลิ่วตอบ “ไม่เป็นไร เมื่อครู่ข้าดูแล้ว ทั้งคู่ไม่มีบาดแผลหรือถูกพิษใดๆ แม้กล่าวเช่นนี้จะไม่เหมาะสมนัก แต่จริงๆ แล้วเป็นเพราะพวกเขาพาต้าเป่าไปด้วย ไม่เช่นนั้นเราคงไม่หาเจอเร็วเช่นนี้”
ใช่ หากต้าเป่าไม่มีหนอนพิษที่อาเว่ยทิ้งไว้ให้อยู่กับตัว พวกเขาจะพบร่องรอยของเด็กสองคนนี้ได้อย่างไร?
“กลับกันเถอะ” อิ่งสือซันอุ้มต้าเป่าไป
ต้าเป่าลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ เมื่อเห็นอิ่งสือซันก็ปิดตาและผล็อยหลับไปอีกครั้ง
สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เป็นระฆังเตือนภัยครั้งใหญ่สำหรับจวนคุณชาย ตอนแรกอิ่งสือซันยังสงสัยว่าเป็นคนที่เยี่ยนไหวจิ่งส่งมา แต่หลังจากต่อสู้กับชายสวมชุดคลุมและเหล่าผู้พิทักษ์ดาบเงินแล้ว ความคิดเขาก็เปลี่ยนไป
“อีกอย่าง…ยอดฝีมือที่ออกมาตอนหลังนั่น หากข้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นราชาศักดิ์สิทธิ์ขอรับ” อิ่งสือซันรายงานต่อเยี่ยนอ๋อง
เยี่ยนเสี่ยวซื่อยังเป็นทารก ไม่รู้จักการควบคุมไอปราณของตนนัก พลังกดดันของราชาศักดิ์สิทธิ์แผ่ออกมาเป็นครั้งคราว หลังจากคลอดสถานการณ์เช่นนี้ก็ไม่มีอีกแล้ว โดยปกติราชาศักดิ์สิทธิ์สามารถเก็บไอปราณของตน ไม่ให้คนระดับพลังต่ำกว่าตนสัมผัสได้
แต่ยอดฝีมือเมื่อครู่ปลดปล่อยพลังกดดันของตน เพื่อพาชายสวมชุดคลุมออกไป พลังกดดันเช่นนี้คนอื่นอาจจำไม่ได้ แต่อิ่งสือซันก็อยู่กับราชาศักดิ์สิทธิ์น้อยมานานเช่นนี้ ไหนเลยจะไม่คุ้นเคย?
เพียงแต่เหตุใดถึงมีราชาศักดิ์สิทธิ์ปรากฏตัวในต้าโจว?
คงไม่ใช่ชาวหมิงตูกระมัง หมิงตูไม่มีราชาศักดิ์สิทธิ์ มีแต่สตรีศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น
หรือจะเป็นเผ่าศักดิ์สิทธิ์?
แต่นี่แปลกยิ่งกว่ามิใช่หรือ? เหตุใดคนจากเผ่าศักดิ์สิทธิ์ถึงมาที่ต้าโจว ทั้งยังลักพาตัวคุณหนูเล็กกับคุณชายน้อยไปจากจวนคุณชาย? พวกเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเผ่าศักดิ์สิทธิ์เลย!
อิ่งลิ่วใช้จินตนาการของตน “หรือ…สิ่งที่เราทำในเผ่าพ่อมดถูกเผ่าศักดิ์สิทธิ์ล่วงรู้แล้ว? เผ่าพ่อมดกับเผ่าศักดิ์สิทธิ์ไม่ถูกกัน แต่พวกเรามีสัมพันธ์ที่ดีกับเผ่าพ่อมด ก็เลย…กลายเป็นเสี้ยนหนามของเผ่าศักดิ์สิทธิ์?”
อิ่งสือซันเอ่ย “เพื่อสิ่งนี้ ถึงกับข้ามน้ำข้ามทะเลมาสังหารไกลถึงต้าโจวเชียวหรือ?”
พวกเขาช่วยราชาพ่อมดไว้ก็จริงอยู่ แต่ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่มีข้อแลกเปลี่ยน พวกเขาได้น้ำตาราชาพ่อมดมา หากเผ่าศักดิ์สิทธิ์เกลียดชังพวกเขาในเรื่องนี้ก็สุดโต่งเกินไปสักหน่อย
อิ่งลิ่วทอดถอนใจ “เช่นนั้นข้าก็ไม่รู้แล้วว่าเหตุใด”
“เชลยที่จับมาอยู่ที่ใด? ข้าจะสอบสวนเขาด้วยตนเอง” เยี่ยนอ๋องเอ่ยจบก็ไปที่ห้องลับเพื่อสอบปากคำพยานปากเพียงคนเดียวที่สัตว์พิษตัวน้อยเหลือไว้
…
เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นอีกครั้งในตอนกลางคืน ความโชคร้ายในความโชคดีคือ แม้ว่าพวกเขาจะถูกยอดฝีมือกลุ่มนั้นลักพาตัวไป แต่เด็กทั้งสองก็กลับมาได้อย่างปลอดภัย ทว่าเหตุการณ์นี้ก็ยังส่งผลกระทบบางอย่างที่ไม่อาจย้อนกลับได้
เช่น เยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่ดื่มนมแล้ว!
แน่นอน ไม่ใช่ว่านางไม่ดื่มนมทุกคน นางยังดื่มนมของอวี๋หวั่น นางยังเป็นเด็กดี แต่เมื่อใดที่ไปอยู่ในมือของแม่นม นางก็จะไม่ดื่ม
แม่นมเกลี้ยกล่อมอย่างไร เยี่ยนเสี่ยวซื่อก็ไม่ดื่ม!
แม่นมของนางโศกเศร้า ฮูหยินน้อยกำลังอยู่ในช่วงพักฟื้น ต้องการพักผ่อน ไม่อาจปลุกฮูหยินน้อยแล้วเอ่ยว่า คุณหนูเล็กไม่ดื่มนมของบ่าว ท่านมาป้อนเองเถอะเจ้าค่ะ!
แม่นมกังวล เหล่าสาวใช้ก็กังวล ทุกคนต่างก็ทำอะไรไม่ถูก
ในเวลานี้ ต้าเป่ากับน้องชายอีกสองคนมาเยี่ยมน้องสาวของพวกเขา
“คุณชายน้อยทั้งสามมาแล้ว” สาวใช้เผยยิ้มโค้งคำนับ “คุณหนูเล็กไม่ยอมดื่มนม พวกเราต้องเกลี้ยกล่อม หรือไม่คุณชายน้อยทั้งสามค่อยมาใหม่นะเจ้าคะ”
นางเอ่ยจบ
ทันใดนั้นเยี่ยนเสี่ยวซื่อก็หันมากะพริบตามองหน้าอกเล็กๆ ของต้าเป่า
ซู้ด~
ต้าเป่าขนลุกซู่!
………………………