บทที่ 263 พวกเธอเป็นใครน่ะเหรอ? ก็เมดคนใหม่ไงล่ะ!
“เพราะงั้นนายก็เลยกลายเป็นอันดับสามสินะ?……”
มิโคโตะเล่นผมปอยตรงหน้าผาก แขนทั้งสองก็ยกขึ้นมากอดหน้าอก มองดูวู่หยา
นเบื้องหน้าตน เธอไม่คิดเหมือนกันว่าคาคิเนะจะตายไปทั้งๆแบบนั้น……….
“แหม่ ฉันเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันน่ะแหละ…….”วู่หยานเกาแก้มด้วยท่าทางขวย
เขิน นัยน์ตาสีแดงนุ่มลึกของเขาเผยให้ถึงความเหนื่อยใจ เขาคิดไม่ถึงเหมือนกัน
ว่าจะโดนอเลสเตอร์มันประเคนอันดับสามให้โดยไม่ถามแบบนี้…….
“แต่ไม่ใช่ว่านายได้ไปคุยกับผู้อำนวยการแล้วหรอกเหรอ? เขาควรจะรู้จักนายแล้ว
สิ ทำไมเขาถึงนายเป็นอันดับสาม?”
มิโคโตะถามด้วยความสับสน “ถ้าต้องการให้นายเป็นเลเวลห้า ทำไมก่อนหน้านี้ถึง
ไม่ประกาศล่ะ?”
“แหม่ ฉันเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน…….” วู่หยานหัวเราะแหะๆ ตอบด้วยคำพูด
เดียวกันกับเมื่อกี้ เขายอมรับว่าหัวตัวเองมันไม่ได้ดีเท่าไหร่…..
เทียบกับ พี่สาวเรลกัน และ ท่านประธาน ที่มีIQสูงลิบ กับ อิคารอส ที่สามารถคิด
วิเคราะห์อะไรได้ง่ายๆเหมือนนคอมพิวเตอร์ อะไรที่เขาคิดไม่ออกก็โยนให้พวก
เธอคิดซะก็โอเคแล้ว นี่แหละถึงได้บอกไงว่าเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว……..
ขณะที่มิโคโตะกำลังขบคิดอย่างจริงจัง ฮินางิคุที่ยืนรอทั้งสองคุยกันก็ยกมือขึ้นมา
เบรกมิโคโตะไว้
“เรื่องพวกนั้นน่ะช่างมันก่อนเถอะ เดียวค่อยคุยกันทีหลังก็ได้ ตอนนี้ที่ฉันอยากรู้
มากกว่าก็คือ……”
นัยน์ตาสีเหลืองเขียวของฮินางิคุได้เปร่งกระกายวิบวับดูอันตรายยิ่งนัก มองดูวู่
หยาน มุมปากเธอก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มสยดสยอง จากนั้นชี้นิ้วเรียวขาวดุจหยกของ
ตัวเองไป แล้วตะโกนเสียงดังว่า
“สามคนนี้เป็นใคร! ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่!!”
ทิศที่ฮินางิคุชี้ไป แน่นอนว่าเป็นทางที่ คินุฮาตะ เฟรนด้า ทาคิสึโบะ ยืนอยู่!
ได้ยินคำถาม รอยยิ้มวู่หยานก็แข็งค้างไปทันที หลังจากนั้นเขาก็พยายามพูด
ออกมาด้วยน้ำเสียงใจเย็น “พวกเธอ ชื่อ คินุฮาตะ เฟรนด้า แล้วก็ ทาคิสึโบะ
……”
“ฉันไม่ได้บอกให้นายแนะนำตัว!!!” ฮินางิคุพูดขัดวู่หยานขึ้นมา แล้วจ้องเขม็งไปที่
เขา “ที่ฉันอยากถามนายก็คือ ในเวลานี้ที่จะเข้านอนแบบนี้ นายพาเด็กผู้หญิง
สามคนกลับมาเพื่ออะไรกันแน่!!!”
ใกล้กันมิโคโตะก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันใหญ่กว่า เธอจึงหันขวับมาจ้องวู่หยาน แล้วมอง
สาวน้อยน่ารักทั้งสาม จากนั้นเส้นกระแสสไฟฟ้าก็ปรากฏออกมาตรงหน้าผากเธอ
…….
รอยยิ้มบนใบหน้าของวู่หยานยังไม่ได้หายไป ทว่าหลังของเขาได้เปียกชุ่มไป
เรียบร้อยแล้ว นี่บ่งชี้ว่าที่จริงเขาไม่ได้ใจเย็นเหมือนฉากหน้าเลย………
หัวข้อของเควสสาม ทำไมก็ไม่รู้ ระบบมันไม่ได้แชร์ให้พวกฮินางิคุเหมือนตอนแอค
เซราเรเตอร์ ดังนั้นจนถึงตอนนี้ฮินางิคุกับมิโคโตะก็ยังไม่รู้ว่าเควสสามมันให้ไปทำ
เลิฟๆกับผู้หญิงคนอื่น……..
แน่นอนว่าวู่หยานย่อมใจไม่กล้าพอที่จะบอกพวกเธอไปตรงๆ จะให้ตูพูดออกไป
หรอกว่า ‘อ่อสามคนนี้เหรอ? ฉันพามานอนด้วยน่ะ……’
ถ้าพูดไปแบบนี้ วู่หยานมั่นใจว่าวินาทีต่อมา ชิโระซากุระกับหอกสายฟ้าได้พุ่งเข้า
มาอัดตัวเขาแน่นอน ได้มีฟันร่วงเลือดตกยางออกแหง…..
ในขณะเดียวกัน คินุฮาตะ และเฟรนด้า กำลังเอ็นจอยไปกับการมอง ‘เจ้าวาย
ร้าย’ โดนเล่นงานอยู่ พวกเธอไม่คิดปกปิดสีหน้ายินดีนี่เลยแม้แต่น้อย
ใครใช้ให้วู่หยานบีบบังคับพวกเธอแบบนี้ล่ะ? คินฮาตะเกลียดวู่หยานมาก
ถึงแม้เฟรนด้าจะหวาดกลัวเขาแต่ในใจเธอก็ขบเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง
เช่นกัน…….
การที่ได้เห็นวู่หยานซวยแน่นอนว่าพวกเธอต้องยินดีอยู่แล้ว แม้กระทั่งยังแอบหวัง
ในใจว่า อันดับสองเรลกัน กับ คุณหัวชมพูจะฆ่าเขาซะ………..
ส่วนทาคิสึโบะเธอกำลังมองวู่หยานด้วยแววตาเป็นกังวล เธอไม่โหดร้ายมาก
พอที่จะทนเห็นวู่หยานตกที่นั่งลำบากได้ เช่นเดียวกับอิคารอสในตอนนี้……..
อะแฮ่ม แน่นอนว่ายังมียัยโง่ผมบลอนด์อกสะบึ้มที่กำลังเอ็นจอยกับโชว์ทรมาน
มาสเตอร์ตัวเองอยู่ด้วย…….
วู่หยานกำลังร้อนกายร้อนใจเหมือนเด็กที่กำลังโดนแม่จับผิด เขาคิดไว้อยู่แล้วว่า
จะเกิดเหตุการณ์ขึ้นถ้าพาสามสาวมาบ้าน แต่เมื่อมาเจอจริงๆเขาก็อดกลัวไม่ได้ นี่
ทำให้วู่หยานคิดได้ว่า สาวน้อยโลลิก็ดีอยู่หรอก แต่ชีวิตตัวเองนั่นสำคัญกว่า ขึ้นมา
…….
แอบชำเลืองตามองไปทางสามสาว พอเห็นสียิ้มระรื่นของคินุฮาตะ กับ เฟรนด้า
เส้นเลือดก็ปูดขึ้นมาบนหน้าเขาทันที ในใจก่นดาทั้งสองว่าไม่มีความเห็นใจกันเลย
รึไง? ทว่าวู่หยานไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองเคยทำอะไรไปบ้างถึงทำให้สองสาว
กลายเป็นแบบนี้…..
อาจเป็นเพราะเห็นสายตาวู่หยานมองมา รอยยิ้ม ‘มีความสุขที่เห็นคนอื่นซวย’
ของทั้งคู่ก็ได้กว้างขึ้น เห็นแบบนี้คิ้ววู่หยานก็เลิกขึ้น ในใจกัดฟันกรอด ตอนนั้นเอง
ความคิดนึงก็ผุดขึ้นมาในใจเขา ทำให้วู่หยานเลือดสูบฉีด!
ภายใต้การจ้องมองของ คินุฮาตะ เฟรนด้า ทาคิสึโบะ วู่หยานหันไปมองฮินางิคุ
กับมิโคโตะ แล้วพูดรอยยิ้มผ่อนคลาย
“สามคนนี้จริงๆแล้ว เป็นเมดล่ะ!”
“เมด!!!!!”
ฮินางิคุ มิโคโตะ ตะโกนเสียงดัง รวมทั้ง คินุฮาตะ เฟรนด้า ด้วย ราวกับว่าที่ได้ยิน
ไม่ใช่ เมด แต่เป็นอะไรที่น่ากลัวกว่านั้น
“ถูกต้อง!” วู่หยานฉีกยิ้มกว้างให้ ฮินางิคุ มิโคโตะ แล้วพูดต่อว่า “พวกเธอดูสิ
บ้านเรามันใหญ่พอสมควรเลยใช่ไหมล่ะ? ปกติมีแต่อิคารอสที่คอยทำความสะอาด
คิดดูสิบ้านใหญ่ขนาดนี้เลยนะมีอิคารอสทำคนเดียวไม่สงสารเธอบ้างเหรอ? ดังนั้น
ฉันถึงได้ไปเชิญทั้งสามคนมา…….”
ได้ยินแบบนี้ ฮินางิคุ มิโคโตะก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ว่าอิคารอสพอได้ยินว่า
มาสเตอร์เป็นห่วงตัวเอง นัยน์ตาสีทะเลของเธอก็เกิดระลอกคลื่นขึ้น ตอนนี้เธอมี
ความสุขมาก
ใกล้กัน คินุฮาตะ เฟรนด้า ทาคิสึโบะ สามสาวต่างตะลึง หันซ้ายหันขวามองไป
รอบๆ คินุฮาตะ กับเฟรนด้า ก็แทบจะคลุ้มคลั่ง เมื่อได้ยินคนที่ลักพาตัวเองมา
กลับหน้าด้านบอกว่าไปเชิญมา……..
ทาคิสึโบะเองก็เริ่มรู้สึกสงสัยในการตัดสินใจตามวู่หยานมาแล้วเหมือนกัน………
ฮินางิคุ มิโคโตะ ขมวดคิ้วทองดูพวกคินุฮาตะ ในแววตายังคงมีความสงสัยอยู่
“พวกเธอมาเป็นเมดจริง?”
“แน่นอนสิ!”
วู่หยานตอบด้วยสีหน้าจริงจังโดยไม่เสีเวลาคิด ทำให้พวกคินุฮาตะผงะไป โดยไม่
รอให้พวกเธอมีโอกาสได้พูด วู่หยานหันหัวไปจ้องเฟรนด้าทันที
“ใช่ไหม? เฟรนด้า!”
ตอนที่พูดประโยคนี้นัยน์ตาวู่หยานก็กลายเป็นดุดันมองตรงไปที่เฟรนด้า ทำให้
ร่างกายเล็กๆของเธอสั่น คลุ้มคลั่งอะไร ความยินดีที่เห็นอีกฝ่ายซวยอะไร ทั้งหมด
ได้หายเข้ากลีบเมฆหมด เธอพยักหน้าตอบรัวๆราวลูกไก่จิกข้าวสาร
วู่หยานพยักหน้าอย่างพึงพอใจ หลังจากนั้นหันไปมองทาคิสึโบะ
“เป็นแบบนั้นใช่ไหม? ริจัง……”
คราวนี้ตอนที่พูด นัยน์ตาวู่หยานก็เปลี่ยนไปเป็นนุ่มนวลอ่อนโยน ทำให้ทาคิสึโบะ
หน้าขึ้นสีหัวใจเต้นระรัว บวกกับชื่อเล่น ‘ริจัง’ ที่ดูสนิทสนมอีก ทำให้หน้าเธอแดง
ก่ำทันที จากนั้นก้มหน้าลงแล้วพยักหน้าอย่างเหนียมอาย
เห็นแบบนี้ วู่หยานก็ฉีกยิ้มอย่างผู้มีชัย เขาข่มกลั้นความรู้สึกอยากหัวเราะดังๆ
แล้วหันไปมองคินุฮาตะที่ยืนอึ้งเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองโดนซื้อตัวไปง่ายๆแบบนี้ เขา
ยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ใช่ไหม? ไอจัง!”
ครั้งนี้ตอนพูด วู่หยานก็กวาดสายตามองทั่วตัวคินุฮาตะด้วยแววตาร้อนแรง ทำให้
เธอรู้สึกราวกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังลูบไล้ร่างกายตัวเองอยู่ยังไงยังงั้น หัวใจเธอ
เต้นแรงรู้สึกแข้งขาอ่อนจนแทบจะล้มพับลงไป
มองดูรอยยิ้มแฝงความหมายของอีกฝ่าย บวกกับลูกตาที่กวาดมองร่างกายตัวเอง
คินุฮาตะจึงยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองตามจิตใต้สำนึก แต่ทว่านี่ก็ไม่อาจห้าม
สายตาร้อนแรงนี่ได้เลย
คินุฮาตะรู้ว่า ถ้าตัวเองกล้าพูด ‘ไม่ ’ ไป มีหวังคืนนี้เธอคงได้สูญเสียร่างกายอันบริ
สุทธ์นี้ไปแน่…….
ด้วยเหตุนี้คินุฮาตะจึงทำได้แค่ฝืนพยักหน้าอย่างยากลำบาก เห็นแบบนี้วู่หยานก็
ยิ้มแก้มแทบปริ เขาชนะอีกครั้ง…….
ที่นี่ บ้านหลังนี้ ได้มีผู้ชายคนนึงที่สามารถเปลี่ยน อารมณ์ สีหน้า สายตา ได้
ภายในระยะเวลาสั้นๆโดยไม่มีความละอายใจต่อความหน้าด้านของตัวเองเลยอยู่
ล่ะ…….