หนึ่งหมื่นปีต่อมา
โลกเก้าร้อยล้านชั้น
พื้นที่เอกพจน์
โลกสีเขียวเต็มไปด้วยชีวิต
นี่คือสถานที่ที่อาณาจักรหนามตั้งอยู่บนจุดสูงสุดของพื้นที่แปลกประหลาดทั้งหมด
ในโลกใบนี้ มีต้นไม้หนามเก่าแก่ที่พาดผ่านสวรรค์และปฐพี
มันคือตัวตนทรงพลังที่ทำให้ผู้คนทรงพลังจำนวนมากหวาดกลัว
แม้กระทั่งเทพและกึ่งเทพในพื้นที่จ้าวโลกก็ไม่กล้ามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา
วันนี้
ทันใดนั้นเอง กิ่งไม้หนึ่งพลันปรากฏขึ้นบนต้นไม้หนามเก่าแก่
กิ่งไม้นี้ปรากฏขึ้นโดยไม่มีการกล่าวเตือน แต่มันดูเป็นธรรมชาติราวกับไม่เคยจากไปไหน
มันถูกสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วโดยต้นไม้หนามโบราณก่อนทำการเชื่อมต่อ
สีเขียวขจีเล็กน้อยปกคลุมร่างของกิ่งไม้อีกครั้ง
ในเวลาเดียวกัน ต้นไม้หนามโบราณคล้ายกับรู้บางสิ่ง แสงมรกตไม่มีสิ้นสุดอ้อยอิ่งอยู่บนร่างของต้นไม้โบราณ
ผ่านไปสักพัก ต้นไม้หนามตัดสินใจ
ใบไม้สีเขียวร่วงหล่นไปตามสายลม
ใบไม้ยังลอยอยู่ในอากาศ พวกมันพลันทะลวงผ่านความว่างเปล่าก่อนหายไป
อีกด้าน
พื้นที่จ้าวโลก
โลกที่มีการพัฒนาสูง
ลอร่ายืนอยู่บนแท่นสังเกตการณ์ของวิหารแห่งความรู้ขณะมองออกไป
จากที่นี่สามารถมองเห็นอารีน่าต่อสู้อิสระนอกวิหารได้ มองเห็นทุกการต่อสู้ที่อยู่ข้างในได้อย่างชัดเจน
ในโลกนี้ วิหารแห่งความรู้คือความถูกต้อง
หรือก็คือ ในพื้นที่จ้าวโลก เจ็ดวิหารมีอำนาจสูงสุด
เมื่อลอร่าได้รับข่าวเรื่องสามเหรียญ นางเข้าร่วมกับวิหารแห่งความรู้จนกลายเป็นบิชอปอย่างเป็นทางการ
แม่ทัพหนามลิเลียเดินมาจากไกล ๆ ก่อนส่งหนังสือพิมพ์ให้
“นายท่าน ข่าวของวันนี้”
ลอร่าไม่หันมามอง
ลิเลียเก็บหนังสือพิมพ์กลับไปช้า ๆ หลังจากครุ่นคิดจึงกล่าวว่า “นายท่าน ท่านยืนอยู่ที่นี่มาสองชั่วโมงแล้ว”
ลอร่าพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ข้ากำลังมองหาใครบางคนน่ะ”
“ผู้หญิงสวมหน้ากากหรือ” ลิเลียถามอย่างตรงไปตรงมา
ลอร่าตอบอย่างมีนัยว่า “ใช่ รูปแบบการต่อสู้ของนางคล้ายกับกู่ฉิงซาน มันทำให้ข้านึกถึงวันเหล่านั้น”
“นางคือคนทางฝั่งฝึกฝน นางชนะการแข่งยี่สิบครั้งรวด ข้าว่าเขาจะส่งคนที่สูงกว่าสองระดับไปทำลายนางในไม่ช้านี้” ลิเลียมองอารีน่าขณะกล่าวเช่นนั้น
“สูงกว่าสองระดับหรือ เอาเถอะ มีแค่วิธีนี้ที่สามารถทำให้เจ้าพวกนั้นกล้าเล่นกับนางได้” ลอร่ากล่าว แววตาเผยความเสียใจออกมา
ทหารที่ยอดเยี่ยมทางฝั่งฝึกฝนอาจจะถูกสังหารได้ในทันที
“นายท่าน อย่าห่วงไปเลย พวกเขาไม่มีทางฆ่าผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน” ลิเลียกล่าว
“โห ทำไมล่ะ”
“เพราะมีการต่อสู้เมื่อไม่กี่วันก่อน ชุดที่คลุมหน้าเอาไว้เกิดขาดโดยไม่ได้ตั้งใจ”
“แล้วยังไง”
“นางงดงามมาก หลายคนถึงกับตกตะลึงเลยล่ะ”
“แบบนี้ก็เท่ากับโดดเด่นทุกอย่างเลยน่ะสิ” ลอร่ากล่าว
ลิเลียเห็นว่านางขยับเล็กน้อยจึงกล่าวว่า “ถ้าท่านถูกใจ ข้าจะถามนางให้ว่าอยากมาช่วยพวกเราหรือเปล่า”
“พวกเราต้องการคนจากเผ่าพันธุ์อื่น แต่พวกเราก็ต้องการความบริสุทธิ์ด้วย รอข้าดูรากฐานของนางก่อนแล้วกัน”
ลอร่าหยิบกระจกออกมาจากกระเป๋าใบเล็กก่อนชี้ไปที่ผู้หญิงที่พยายามจะสังหารในอารีน่า
นี่คือกระจกวิเศษ สามารถมองเห็นจุดกำเนิดของอีกฝ่ายได้ อีกทั้งยังสามารถดูได้ว่าอีกฝ่ายมีอะไรผูกมัดกับผู้ใช้หรือเปล่า
พูดง่าย ๆ ก็คือ ต่อให้อีกฝ่ายจะบริสุทธิ์ แต่ตราบที่อีกฝ่ายจงใจดึงความสนใจเพื่ออยากใช้สิ่งนี้เข้าใกล้เพื่อทำการลอบสังหาร กระจกจะเผยความสัมพันธ์ระหว่างการลอบสังหารของทั้งสองทันที
ไม่มีทางที่คนประสงค์ร้ายจะหลบซ่อนเมื่ออยู่ต่อหน้ากระจกบานนี้ได้
น่าเสียดายที่กระจกบานนี้เป็นของสิ้นเปลือง ปกติแล้วมันจะแตกหลังจากใช้ไปหนึ่งครั้ง
ถึงกระนั้น ของแบบนี้ก็มีมูลค่ามากเสมอ
“กระจกวิเศษ บอกข้าเถิด จุดกำเนิดของผู้หญิงคนนี้คืออะไร นางคิดจะทำอะไรข้าหรือเปล่า”
หลังจากลอร่ากล่าวจบ นางมองกระจกพร้อมกับลิเลีย
ไม่ช้านางเห็นคนคนหนึ่งปรากฏขึ้นในกระจก
กู่ฉิงซาน
ทั้งสองมองการปรากฏตัวของกู่ฉิงซานสักพัก
สายสัมพันธ์ระหว่างอีกฝ่ายกับราชินีลอร่าถึงกับมีอยู่จริง!
เป็นกู่ฉิงซาน!
ใครจะคิดล่ะว่าผู้หญิงคนนี้ถึงกับข้องเกี่ยวกับกู่ฉิงซาน!!!
“ออออออา! นางรู้จักกู่ฉิงซาน! ลิเลีย พานางมาที่นี่!” ลอร่ากรีดร้อง
ลิเลียกล่าวอย่างมีนัยว่า “ข้าเกรงว่าพวกคนร่างใหญ่ที่อยู่หลังอารีน่าจะไม่ยอมตัดใจโดยง่าย”
ลอร่ากระทืบเท้า ร่างของนางตั้งตรงก่อนทะยานไปอารีน่าก่อนอีกฝ่าย
เสียงของนางมาจากสายลม “พวกเขาไม่อยากทำแน่ เพราะว่าข้าจะซื้อพวกเขาทั้งหมดอารีน่ายังไงล่ะ!”
…
ความจริง นอกจากเจ็ดวิหารแล้ว ยังมีอีกสิ่งที่สามารถทำให้สิ่งมีชีวิตในพื้นที่จ้าวโลกสวดภาวนาได้
เงินนั่นเอง!
ในฐานะบิชอปของวิหารแห่งความรู้ ลอร่ามีเงินมหาศาล ดังนั้นเรื่องราวจึงราบรื่น
…
นี่คือความงามอันน่าทึ่ง
ตรงข้ามความงามของนางคือจิตสังหารอันรุนแรง
เพราะผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่นี่ไม่ปกปิดใบหน้าแม้แต่คนเดียว
นางยืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ บรรยากาศราววีรชนปกคลุมร่างกายของนาง
ราวกับนางไม่สนใจชีวิตของตัวเองและเตรียมที่จะสู้จนตัวตายทุกเมื่อ
บรรยากาศเช่นนั้น นิสัยเช่นนั้น แม้กระทั่งลิเลียยังสั่นสะท้านเมื่อได้เห็น
“พี่สาว เจ้าชื่ออะไร” ลอร่าถาม
หญิงสาวร่างงามสูงโปร่งมองลอร่าก่อนถามย่างสับสนว่า “ข้าได้ยินว่าท่านจ่ายเงินไปมากเพื่อไม่ให้ข้าสู้ต่อหรือ”
“นายท่านหวังดีกับเจ้าเพราะพวกเจ้าต้องต่อสู้โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน เจ้าชนะการแข่งมามากมายแล้ว พวกเขาจะต้องหาคนที่สามารถเอาชนะเจ้าได้เพื่อเก็บเกี่ยวผลการเดิมพันให้ได้มากโขอย่างแน่นอน” ลิเลียอธิบาย
หญิงสาวขากเสมหะ นำน้ำนั่นมาล้างโลหิตบนเกราะที่แตกหักก่อนกล่าวช้า ๆ ว่า “ข้ารอช่วงเวลานั้นมานานแล้ว ข้าอยากลองดูว่าจะสามารถพัฒนาผ่านโลกแห่งความเป็นความตายได้หรือเปล่า”
“เมื่อใกล้จะไปถึงผลลัพธ์นั่นแล้ว มันกลับถูกท่านทำลาย”
ลิเลียและแม้กระทั่งนักรบหนามที่อยู่ด้านหลังต่างประหลาดใจ
ผู้คนที่กระตือรือร้นจะพัฒนาในการต่อสู้แห่งความเป็นความตายยังมีอยู่ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายที่ต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง
ผู้หญิงน้อยคนนักที่จะสามารถทำแบบนี้ได้
ลอร่าสังเกตเห็นความเจ็บปวดและความมุ่งมั่นในดวงตางดงามของอีกฝ่าย
นางครุ่นคิดสักพัก อาศัยสัญชาตญาณนิดหน่อยก็เข้าใจทุกสิ่ง
เมื่อถอนหายใจ ลอร่าลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาอีกฝ่าย
“นายท่าน…” ลิเลียก้าวมาข้างหน้าอย่างกังวล
ลอร่าโบกมือก่อนเดินมาหาผู้หญิงเพียงลำพัง
“พี่สาว ข้าเข้าใจเจ้านะ”
ลอร่าจับมือของอีกฝ่ายแน่นไม่ยอมให้ปลอย
นางสบเข้ากับแววตาสงสัยของอีกฝ่ายขณะกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “กู่ฉิงซานคือพี่ชายของข้า เขาเคยช่วยชีวิตข้าเอาไว้”
แน่นอนว่าอีกฝ่ายหยุดพยายามดึงมือออก แต่เอื้อมมืออีกข้างมาสัมผัสศีรษะของลอร่า
“เขาตายแล้ว แต่ข้าจะต้องก้าวเดินต่อไป เมื่อถึงวันหนึ่งที่ข้าแข็งแกร่งมากพอ ข้าจะแก้แค้นให้เขา” หญิงสาวกล่าวอย่างหนักแน่น
ลอร่าหัวเราะ
วันนี้นางมีความสุขเหลือเกิน
“พี่สาว ข้าชื่อลอร่า เจ้าเชื่อว่าอะไรหรือ”
“ข้าชื่อหนิงเยว่เฉิน”
“พี่สาว อย่าไปอารีน่าอีกในอนาคต ข้ามีสมบัติมากมายมหาศาลที่สามารถช่วยเจ้าพัฒนาพละกำลังได้ โปรดอย่าได้เกรงใจ ข้ามีวิธีหามาได้”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ จู่ ๆ ก็ขาดห้วงไป
ลอร่าสัมผัสได้ถึงบางสิ่งก่อนหยุดพูดไปสักพัก นางเอามือมาประสานกันแล้วกระซิบว่า “ท่านต้นไม้เก่าแก่ ข้าอยู่ที่นี่เพื่อรับฟังเจตจำนองของท่าน”
หลังจากร่ายคาถาเสร็จ มือของนางก็กางออก
ใบไม้สีเขียวมรกตพลันปรากฏขึ้นในมือของลอร่า
ลอร่ากุมใบไม้สีเขียวมรกตเอาไว้ขณะรับรู้ถึงข้อมูลที่อยู่ข้างในนั้นอย่างเงียบงัน
ทันใดนั้นเอง
“อออออออา!!!!!”
“พี่ชายเท่ที่สุด!!!!!!!!!!!!”
ลอร่าระเบิดเสียงกรีดร้องสุดขีดออกมา นางตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
นางเพียงเดินเข้ามากอดหนิงเยว่เฉิน
…
หนึ่งหมื่นปีก่อน
ตำหนักราชาเทพ
อีกหนึ่งนาทีก่อนจะสิ้นสุดการใช้แฝดปฐพี
“กู่ฉิงซาน ข้าจะรอเจ้าอยู่นอกช่วงเวลานั้น ทันทีที่มังกรหุบเหวหรือวิญญาณกรีดร้องได้ดาบศักดิ์สิทธิ์ไป ช่วงเวลานั้นจะต้องถึงจุดจบอย่างแน่นอน”
“ถึงตอนนั้น ข้าสาบานว่าจะทำให้เจ้าเสียใจที่มายังโลกนี้”
“กู่ฉิงซาน ข้าจะฆ่าทุกคนที่เจ้าห่วงใย เปลี่ยนพวกมันให้กลายเป็นทาสเพื่อทรมานพวกมันอย่างแสนสาหัสในหุบเหวอย่างไม่จบสิ้น”
“เจ้าคนบัดซบกู่ฉิงซาน เจ้าได้ยินหรือไม่!”
ผู้ถักทอชีวิตหุบเหวสาปแช่งด้วยเสียงที่ชั่วร้ายที่สุด
กู่ฉิงซานเมินผู้ถักทอชีวิตหุบเหว
เขายุ่งอยู่
เขาควบคุมผู้ถักทอชีวิตหุบเหวเมื่อครู่ขณะสับร่างของนางออกเป็นชิ้น ๆ นับไม่ถ้วนด้วยวิชาฟาดฟันที่แข็งแกร่งที่สุด
จากนั้น เขาเปิดหลุมดำในความว่างเปล่าขึ้นมา
นี่คือหลุมแห่งกระแสงวังวนที่ใช้ปกปิดดินแดนฝันตอนที่เข้าสู่ความฝันของเซี่ยเต้าหลิง
มันนำไปสู่ภาพซ้อนทับจำนวนนับไม่ถ้วน
กู่ฉิงซานทักทายอีกฝ่าย ถือแขนขาของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวเอาไว้ก่อนโยนพวกมันลงไปในวังวนความว่างเปล่า
สายลมในวังวนนั่นพัดพา ที่ใดที่ชิ้นส่วนร่างกายตกลงไป ที่นั่นจะถูกสายลมแห่งความว่างเปล่าพัดผ่านทันที
ความจริง นี่ถือเป็นทักษะอย่างหนึ่งเช่นกัน
ถึงแม้ร่างของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวจะไม่ใหญ่มาก แต่มันไม่สามารถทิ้งทั้งหมดในคราวเดียวได้ ไม่อย่างนั้น ชิ้นส่วนเหล่านี้จะอยู่ใกล้กันมาก
ลั่วปิงหลีถูกควบคุมโดยผู้ถักทอชีวิตหุบเหว นางเพิ่งถูกคลายการควบคุมของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวโดยกู่ฉิงซาน ตอนนี้ เขาเริ่มทำการแก้แค้นแล้ว
นางร้ายกาจเช่นกัน นางฟันหินจำนวนมากในตำหนัก เอามาผูกกับแขนขาของผู้ถักทอชีวิตหุบเหว จากนั้นโยนเข้าไปในกระแสวังวนแห่งความว่างเปล่าทีละชิ้น
เพราะหินมีขนาดแตกต่างกัน ภายใต้สายลมแห่งความว่างเปล่า แขนขาเหล่านี้จึงอยู่ไกลห่างจากกันมากยิ่งขึ้น
เป็นการยากที่พวกมันจะหากันพบได้
“ยังเหลืออีกสิบอึดใจ นายท่าน” ฉานนู่เตือนเรื่องเวลา
“เสร็จสักที!”
กู่ฉิงซานมองพื้น
บนพื้นสะอาด ไม่มีหนวดและแขนขาหลงเหลืออยู่
ร่างที่เหลือของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวมาอยู่ในมือของกู่ฉิงซานแล้ว
เส้นด้ายสีทองเชื่อมศีรษะของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวกับมือของกู่ฉิงซานเอาไว้
ผู้ถักทอชีวิตหุบเหวยังไม่สามารถขัดขืนได้
จากนั้นกู่ฉิงซานมองศีรษะของสัตว์ประหลาดในมือ
เขาไอเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า
“เอาล่ะ ลงเอยแบบนี้จนได้ เพราะเจ้าเป็นอมตะ แม้แต่เผ่าพันธุ์มนุษย์โบราณก็ไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ ดังนั้นเป็นการยากมากที่จะรับมือเจ้า”
“เพราะงั้นข้าขอชวนเจ้าเล่นเกมได้หรือเปล่า”
เขาพล่ามไม่หยุด
“ร่างของเจ้ากระจายอยู่ในวังวนความว่างเปล่าแล้ว พวกมันจะเดินทางไปในหลายโลก”
“ดังนั้น ช่วยไปตามหาร่างตัวเองมาทีสิ ข้าคิดเองเลยว่ากระดูก กรงเล็บและแก้มของเจ้าเป็นส่วนที่หาได้ง่ายมาก ปัญหาเดียวคือร่างของเจ้านี่แหละ โทษทีนะ ข้าสับละเอียดเกินไปหน่อย แต่ก็พยายามหาเข้าล่ะใช้เวลาอย่างอดทนด้วยนะ”
“สองอึดใจ!” ลั่วปิงหลีเตือนเสียงดัง
กู่ฉิงซานโยนศีรษะของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวขึ้นสูง วิ่งเหยาะ ๆ สองก้าวก่อนลงมือ
ปัง
เขาเตะใส่อย่างเต็มแรง!!!
เขาเห็นศีรษะของผู้ถักทอชีวิตหุบเหวกลายเป็นอุกกาบาตก่อนหายไปในวังวนแห่งความว่างเปล่า
จากไกล ๆ เขาได้ยินเสียงอันเกลียดชังดังไล่หลังมา
“กู่ฉิงซาน เจ้าจะต้องตกอยู่ในมือของข้าไม่ช้าก็เร็ว”
“ข้าสาบานว่าจะมาเอาตัวเจ้า…”
ศีรษะลอยไปไกลเรื่อย ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ไม่ได้ยินเสียงอีก
………………………..