บัญชามังกรเดือด บทที่ 446 ยังไม่พอได้อุ่นร่างกาย
เผชิญหน้ากับฝ่ามือที่ฟาดลงมาอย่างรุนแรงของหวงเฟิง พลั่ก แก้วไวน์แดงที่อยู่ด้านหน้าของฉินเทียนก็แตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะมันไม่สามารถทนต่อแรงจากฝ่ามือได้ ละเอียดเต็มพื้น
“ระวังนะ!” หลิวชั่นที่นั่งถัดจากฉินเทียนสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาด้วยความตกใจ
ที่น่าแปลกก็คือ เถียเจี้ยงที่ยืนอยู่ข้างหลังฉินเทียน ครั้งนี้ ไม่ได้ยื่นมือเข้ามา
เมื่อเห็นว่าฉินเทียนยังคงสูบบุหรี่ด้วยท่าทีสบายๆ ไม่ขยับเขยื้อน ดูเหมือนตกใจจนโง่ไปแล้ว หม่าจินหลงและคนอื่นๆ เผยความตื่นเต้นในแววตาของพวกเขา
เดิมทีฝ่ามือของหวงเฟิง ยังอยู่เผื่อแรงไว้บ้าง เพราะเขาเคยได้ยินมาว่า ฉินเทียนนั้นรับมือได้ยากมาก
เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะฆ่าฉินเทียนได้ด้วยฝ่ามือนี้ แต่แรงไว้สำหรับทีเด็ดด้านหลังที่ทรงพลังมากกว่า
ตอนนี้ เมื่อเห็นความเฉยเมยของฉินเทียน เขาคิดว่าฉินเทียนตกใจจนโง่ไปแล้ว อดไม่ได้ที่จะดีใจ
“ตายซะ!” เขาใช้พละกำลังที่สำรองไว้จนหมด ฝ่ามือที่ฟาดออกไปอย่างเร่งรีบ ก็จะเป็นฝ่ามือแห่งชนะ!
ลมฝ่ามือพัดผมของฉินเทียนบนหน้าผาก ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ เขาก็เอื้อมมือออกไปหยิบมีดที่ใช้ตัดสเต๊กจากจานอาหารค่ำที่อยู่ถัดจากเขา
จากนั้น ก็ชี้ปลายมีดไปที่ฝ่ามือที่ หวงเฟิง
ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติ สบายๆ ฝ่ามือของ หวงเฟิง เหมือนถูกเสิร์ฟมาหาเขาด้วยตัวเอง
เขาต้องการจะดึงกลับไป ก็ไม่ทันซะแล้ว
ปัก สายตาของทุกคนที่จับจ้องมา มองฝ่ามือหนาๆ ของ หวงเฟิง ถูกแทงด้วยมีดสเตนเลส
“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องโหยหวนออกมาจากปากของหวงเฟิง ใบหน้าของเขาซีดเซียวเพราะความเจ็บปวด
“ไอ้สารเลว！”
“กูจะฆ่ามึง!” ภายใต้ความบ้าคลั่ง เขาโบกมืออีกข้าง แล้วตบไปที่ฉินเทียนอีกครั้งอย่างไม่ลังเล
ฉินเทียนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แต่คราวนี้ ร่างกายส่วนบนของเขาในที่สุดก็ขยับ
เขาเอนหลังเล็กน้อย หลบฝ่ามือของ หวงเฟิง จากนั้น ใช้มืออีกหนึ่งข้างจับข้อมือของ หวงเฟิง อย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะกดฝ่ามือของเขาลงบนโต๊ะ
หวงเฟิง หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่เขาก็ยังไม่ตอบสนอง
มืออีกข้างของฉินเทียน คว้าส้อมที่อยู่บนจาน
ยกมือขึ้นและปักส้อมลง!
“อ๊ากก！”
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวน หวงเฟิงตัวสั่นอย่างแรงเพราะความเจ็บปวด ทว่า เขาก็ไม่สามารถหลบหนีได้
เพราะว่า มือข้างนึง ถูกเจาะด้วยส้อม ตอกลงบนโต๊ะไม้เนื้อแข็ง
ด้านข้าง หม่าจินหลงและคนอื่นๆ ทั้งหมดต่างก็ตกตะลึง
ในที่สุดฉินเทียนก็สูบบุหรี่เสร็จ เขาดับมันลงบนที่เขี่ยบุหรี่ มองไปที่หม่าจินหลงยิ้มเบาๆ : “คุณชายหม่า ข้อเสนอแนะของฉัน คุณไตร่ตรองไปถึงไหนแล้ว?”
“บ้าไปแล้ว！”
“นายมันบ้าไปแล้ว!” หม่าจินหลงอุทานออกมาด้วยความตกใจ พอตั้งสติได้ ก็รีบกระโดดออกไปอีกทาง
หม่าเทียนหมิงและเวินเหวิน รีบพุ่งเข้าไป ปกป้องเขาด้านหน้า
เวินเหวินกัดฟันก่อนพูดว่า “นายน้อยอย่ากลัว”
“ไม่ว่านามสกุลฉินจะทรงพลังแค่ไหน เขาก็เป็นเพียงคนคนหนึ่ง คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่ายังมีพวกเราอีกหลายคน!”
พอหม่าจินหลงรู้สึกตัวได้ ก็รีบตะโกนออกไปด้านนอก: “พวกนายทำอะไรกันอยู่?”
“เข้ามาเดี๋ยวนี้!”
“ใครก็ตามที่ฆ่าฉินเทียนได้ ฉันจะให้รางวัลสิบล้าน!”
สิ้นเสียง ผู้ชายในชุดดำหลายสิบคนก็พวยพุ่งออกมาจากรอบๆ ถือดาบยาวไว้ในมือ พุ่งไปที่ประตู
เมื่อเห็นฉากนี้ หลิวชั่นก็ต้องตกใจอีกครั้ง
หม่าจินหลงพูดถูก ไม่ว่าฉินเทียนจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็ตัวคนเดียว หมัดทั้งสองจะสู้กับหลายมือได้อย่างไร
ดูเหมือนว่าหม่าจินหลงได้เตรียมการเอาไว้นานแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะให้คนมาซุ่มทำร้ายได้มากขนาดนี้
“ฉินเทียน หนีไป!” หลิวชั่นจับแขนของฉินเทียน พูดอย่างกังวล
คิดไม่ถึง ฉินเทียนกลับยิ้มอย่างสบายๆ ก่อนจะพูดว่า “เถ้าแก่หลิว ไม่ต้องรีบร้อน”
“แค่ตั้งใจดูการแสดงก็พอแล้ว”
ดูการแสดง?
หลิวชั่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ ก็ได้ยินเสียงสบายๆ ดังขึ้นมาจากสวน
“หลานๆ ท่านถงของพวกนายมาแล้ว!”
“ยังมีท่านเถี่ยของพวกนายอีก!”
“แล้วก็ยังมีท่านอะเปิน!”
ชายทั้งสามคนที่ดูเหมือนเสือโคร่งและหมาป่า ภายใต้ความมืด โหดเหี้ยมน่าเกรงขาม พุ่งเข้าหาบอดี้การ์ดหลายสิบคน
พอบอดี้การ์ดตั้งสติได้ ก็รีบสะบัดปลายดาบฟัน
แต่ทว่า เมื่อเผชิญหน้ากับถงชวน เถียปี้และอะเปิน พวกเขาก็เป็นเหมือนฝูงลูกแกะที่อ่อนแอ
เวลาอีกเพียงสามนาที การต่อสู้จบลงเมื่อชายคนสุดท้ายล้มลง
ถงชวนเลียริมฝีปากของเขา พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ: “หัวหน้า ยังมีอีกไหม?”
“แค่นี้บังไม่เพียงพอสำหรับการอุ่นร่างกาย”
ยังไม่พออุ่นร่างกาย?
นี่มันโรคจิตขั้นไหน!
ภายในห้อง ยกเว้นฉินเทียนและเถียเจี้ยง ทุกคนต่างอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง
สีหน้าของ หม่าจินหลงซีดจนเขียว
เขากัดฟัน “คิดว่าแค่นี้มันจะทำให้ฉันกลัวเหรอ?”
“ฉินเทียน ถ้าฉันกล้าเรียกนายมาที่นี่ ก็หมายความว่าฉันเตรียมการไว้ครบทุกด้านแล้ว!”
“ฉันยังคงมี–”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็ถูกใครบางคนที่อยู่ด้านนอกขัดขึ้น
“ยังมีมือปืนคนนี้ไหม?”
“คุณชายหม่า ขอโทษด้วย ชีวิตนี้ของเขา จะไม่สามารถใช้ปืนได้อีกแล้ว”
ชุยหมิงเดินหิ้วผู้ชายคนนึงเข้ามา หิ้วเหมือนกำลังหิ้วลูกเจี๊ยบอย่างไงอย่างั้น
โยนแบบสบายๆ มือปืนคนนั้นถูกโยนเหมือนกับขยะ โยนมาตรงหน้าหม่าจินหลง
หม่าจินหลงตกใจมากจนรีบหลบอย่างไว เมื่อเห็นมือปืนซึ่งถือว่าเป็นไพ่ตายคนสุดท้าย หลับตานิ่งไม่ขยับเขยื้อน ไม่รู้ว่าเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่
จนถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็รู้สึกถึงความน่ากลัว นั่งลงไปบนพื้น
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “ความอดทนของฉัน เหลือเพียงสามนาทีเท่านั้น”
“นายมีอะไรอยากจะพูดอีกไหม?”
ด้านข้าง หลิวชั่นก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นหลังจากได้เห็นวิธีการของฉินเทียน
“หม่าจินหลง คืนบริษัทให้ฉัน!”
“นายใช้วิธีการที่น่ารังเกียจแย่งบริษัทฉันไป ทนไม่ได้!”
หม่าจินหลงกัดฟันก่อนจะพูดว่า “หลิวชั่น นายจะอยู่ฝั่งฉินเทียนจริงๆ ใช่ไหม?”
“นายไม่กลัวตายหรือไง ไม่คิดถึงลูกสาวบ้างหรือไง?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลิวชั่นก็เปลี่ยนไปทันที กลัวจนพูดไม่ออก
ฉินเทียนยิ้มก่อนจะพูดว่า “ให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้าย ให้คนที่คุณซื้อมาจากต่างประเทศลองแตะลูกสาวของ เถ้าแก่หลิวดู”
หลิวชั่นพูดอย่างร้อนรน: “ฉินเทียน นายหมายความว่าอย่างไร?”
“เพื่อลูกสาวของฉัน ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น!”
ฉินเทียนยิ้ม พูดว่า “เถ้าแก่หลิวไม่ต้องกังวล”
เขามองไปที่หม่าจินหลง: “ฉันพนันกับนายเลย ถ้านายสามารถแตะต้องลูกสาวของเถ้าแก่หลิวได้ ฉันจะไปทันที”
“คืนนี้ ก็จะทำเหมือนว่าไม่ได้มาที่นี่”
“นายพูดจริงเหรอ?” หม่าจินหลงไม่เชื่อว่ามือของฉินเทียน ยาวมากจนเอื้อมมือไปต่างประเทศได้ เขากัดฟันแล้วกดโทรออก
พึมพำสองสามคำเป็นภาษาอังกฤษ ไม่นาน ในมือถือของเขา ก็มีรูปภาพถูกส่งมา
คนเมาหลายคนรีบออกจากบาร์ รีบวิ่งไปที่ถนนในระยะไกล
เมื่อเห็นร่างของสาวสวยในระยะไกล หลิวชั่นก็ตะโกนอย่างตื่นเต้น
“เชี่ยนเชี่ยน รีบหนีไป!”
“รีบหนีไปเชี่ยนเชี่ยน พวกเขาต้องการจับเธอ!”
แต่ทว่า หญิงสาวกำลังสวมหูฟัง ดูเหมือนจะหมกมุ่นอยู่กับเสียงเพลง เธอไม่ได้ยินเสียงผ่านทางโทรศัพท์เลย
คนขี้เมาพวกนั้น เป็นเหมือนฝูงหมาป่า ในทางตรงกันข้าม หญิงสาวคนนั้นก็เป็นลูกแกะที่ไม่รู้ตัวอะไรเลย
หม่าจินหลงหัวเราะอย่างภูมิใจ: “หลิวชั่น นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับนายเมื่อทำให้ฉันไม่พอใจ!”
“รอดูว่าลูกสาวของนายจะถูกผู้ชายพวกนั้นต้อนรับอย่างไงเถอะ!”
“ฉันไม่รังเกียจที่จะบอกนาย พวกเขาทั้งหมดเป็นพวกที่เต็มไปด้วยฮอร์โมนเพศชายพุ่งพรวด!”
หลิวชั่นคุกเข่าลง กัดฟันและพูดว่า “ฉันผิดไปแล้ว!”
“หม่าจินหลง บอกให้พวกเขาหยุดเดี๋ยวนี้ ฉันจะฟังนายทุกอย่าง”
บทที่ 445 ผมไม่พอใจอย่างมาก
บทที่ 447 พ่ายแพ้ยับเยิน