นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 498 หลิวเสี่ยวหนิงถูกลักพาตัว
เกิดอะไรขึ้น
หลิวเสี่ยวหนิงใจกระตุก เธอยังไม่ทันได้ดึงสติกลับมาเรือเล็กก็คว่ำแล้ว
จินจิ่นหรานเห็นอย่างนั้นก็รีบคว้ามือของหลิวเสี่ยวหนิงไว้ แต่น่าเสียดายที่ช้าไปแล้ว หลิวเสี่ยวหนิงร่วงลงไปในทะเลสาบ เขาก็เหมือนกันตกลงไปในน้ำ
ต้นฤดูใบไม้ร่วงตอนกลางคืน น้ำในทะเลสาบเย็นมาก
หนาวจนเจ็บกระดูก ความหวาดกลัวก็มาสู่ตัวของหลิวเสี่ยวหนิง
พระเจ้า !
เธอว่ายน้ำไม่เป็น!
“อึก อึก อึก…..ช่วยด้วย…….”หลิวเสี่ยวหนิงตะโกนร้องให้ช่วย แต่ไม่นานเธอก็จมลงไปในทะเลสาบ
“เสี่ยวหนิง !”
ตอนที่หลิวเสี่ยวหนิงใกล้จะหมดสติไป ก็เหมือนได้ยินเสียงร้อนใจเรียกของจินจิ่นหราน
ตอนที่หลิวเสี่ยวหนิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองถูกจับมัดอยู่บนเตียงใหญ่
สภาพแวดล้อมรอบตัวล้วนดูแปลกตา หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกใจสังหรณ์ใจไม่ดี และตัวก็เริ่มสั่นด้วยความกลัว
เธอจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนเรือกับจินจิ่นหราน หลังจากที่ตกลงน้ำก็จำอะไรไม่ได้แล้ว แล้วทำไมถึงได้กลายมาเป็นอย่างนี้ละ
ถูกจับลักพาตัว หรืออะไรกัน
หลิวเสี่ยหนิงที่ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว เธอไม่กล้าตะโกนเรียก ทำได้เพียงพยายามดิ้น แต่ทว่าเธอถูกมัดไว้จนไม่อย่ามารถขยับตัวได้เลย
และทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินอยู่ข้างนอกทำให้หลิวเสี่ยวหนิงเสียขวัญจนตั้งกลั้นหายใจ
ประตูห้องถูกคนเปิดเข้ามา เป็นชายบึกบึนหลายคนเดินตามกันเข้ามา และคนที่เดินตามเข้ามาคนสุดท้ายเป็นคนที่คุ้นตา
“ฉินชั่ง!”
หลังจากที่มองหน้าชัดเจนแล้ว หลิวเสี่ยหนิงก็หน้าถอดสี เสียงแหบพร่าด้วยความกลัวและตกใจ
ฉินชั่งเดินยิ้มเข้ามา เขายื่นมือไปลูบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิง”ตื่นแล้วหรอ”
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ! ฉินชั่ง! นายปล่อยตัวฉันนะ!”
หลิวเสี่ยวหนิงที่ดิ้นขัดขืน จ้องฉินชั่งตาเขม็ง “นายเองหรอที่จับตัวฉันมา!”
ฉินชั่งเหล่ตามอง มือที่ตอนแรกอยู่บนหน้าของหลิวเสี่ยวหนิงก็เลื่อนลงมาอย่างคิดไม่ดี :”หลิวเสี่ยวหนิง ฉันเคยบอกกับเธอแล้วว่า ไม่ช้าก็เร็วเธอก็เป็นของฉัน”
“ออกไปซะ! ฉินชั่ง! นายมันสารเลว!” หลิวเสี่ยวหนิงเดาออกว่าฉินชั่งคิดจะทำอะไร เธอตะโกนด่าออกไปหางตาเริ่มแดงก่ำ
“ฉันชอบท่าทางอย่างนี้ของเธอจัง”ฉินชั่งแฉะยิ้มออกมา เขาปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง แล้วยื่นมือออกไปจับที่เอวของหลิวเสี่ยวหนิง
หลิวเสี่ยวหนิงอยากจะตัดแขนของฉินชั่งทิ้ง แต่เธอก็พยายามรวบรวมสติให้ตัวเองใจเย็น
ตอนนี้เธอจะแตกตื่นไม่ได้ เธอจะต้องคิดหาวิธียื้อเวลาออกไป จะต้องมีคนมาช่วยเธอแน่
พอคิดมาถึงตอนนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็ส่งเสียงออกมาเบาๆ เหมือนเริ่มจะยอม แล้วมองฉินชั่งอย่างอ่อนแอ
“เดี๋ยวก่อนฉินชั่ง!”
ฉินชั่งที่จะถอดชุดของหลิวเสี่ยวหนิงออก พอได้ยินอย่างนั้นก็คิดว่าหลิวเสี่ยวหนิงจะร้องตะโกนอะไร ดังนั้นเลยไม่หยุดมือ
เพราะว่าตอนนี้เขาอยากจะได้ตัวของหลิวเสี่ยวหนิงเต็มทนแล้ว
“ฉินชั่ง ให้พวกเขาออกไปก่อนได้มั้ย…….”
หลิวเสี่ยวหนิงที่เห็นอย่างนั้นก็รีบพูด “คนเยอะอย่างนี้ ฉันไม่ชิน….”
พอได้ยินอย่างนั้น ฉินชั่งก็หันไปมองพูดผู้ชายที่ยืนกันอยู่ด้วยสีหน้าแปลกเล็กน้อย
“ให้พวกเขาออกไป ก็จะเหลือเพียงเราสองคน……ก็จะสะดวก”หลิวเสี่ยวหนิงถือโอกาสพูดเสริม
พอได้ยินอย่างนั้น ฉินชั่งก็พยักหน้า :”พวกนายออกไปรอข้างนอก”
หลังจากที่พวกกลุ่มชายบึกบึนมองหน้ากันก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป เวลานี้เอง ภายในห้องก็เหลือเพียงฉินชั่งกับหลิวเสี่ยวหนิงกันสองคน
“เรามาต่อกันเถอะ”ฉินชั่งที่ทั้งพูดทั้งเข้ามาใกล้หลิวเสี่ยวหนิง
หลิวเสี่ยวหนิงหรี่ตาลง มองไปทางฉินชั่งพร้อมกับฝืนยิ้ม:”เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนสิ!”
“เธอคิดจะทำอะไร!”ฉินชั่งที่เริ่มหมดความอดทน เริ่มคิ้วขมวด
“ปล่อยฉันก่อนไม่ได้หรอ อย่างนี้รู้สึกเจ็บมากเลย”หลิวเสี่ยวหนิงมองตัวเองที่ถูกมัดแขนขาไว้ พูดขอร้อง
ฉินชั่งที่มีท่าทีลังเลอยู่ หลิวเสี่ยวหนิงเลยรีบถือโอกาสพูดเสริมขึ้นว่า:”ข้างนอกก็มีคนเฝ้าอยู่ ฉันหนีไปไม่ได้หรอกนะ อีกทั้งฉันถูกมัดอย่างนี้ ขยับไม่ได้ นายคงไม่ชอบหรอกใช่มั้ย”
จริงๆ แล้วฉินชั่งก็ไม่ชอบที่หลิวเสี่ยวหนิงถูกมัดไว้อย่างนี้ เหมือนกับคนตายแล้ว จะทำอะไรก็ไม่สนุกแน่
พอคิดได้อย่างนี้ ฉินชั่งก็ยื่นมือออกไปปลดเชือกตรงเท้าของหลิวเสี่ยวหนิง
หลิวเสี่ยวหนิงหดตัวอยู่บนเตียง ขยับข้อมือของตัวเองไปมา แล้วก็มองไปรอบๆ ห้อง
………
ที่ริมทะเลสาบ
“ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว”
จินจิ่นหรานเหมือนจะได้ยินเสียงเรียก ก็สำลักน้ำออกมา แล้วหายใจเอาอากาศเข้าไป
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ยังคงอยู่ในหัวของจินจิ่นหราน
แล้วหลิวเสี่ยวหนิงล่ะ!
พอเขาฟื้นขึ้นมาสิ่งแรกที่เขาเรียกหาคือหลิวเสี่ยวหนิง แต่ก็ไม่เจอหลิวเสี่ยวหนิง
“แล้วผู้หญิงที่มากับผมละ “จินจิ่นหรานเงยหน้ามองหน้าพนักงานร้านอาหาร แล้วรีบสอบถาม
“พวกเราเจอแค่คุณอยู่ในน้ำ ไม่เจอผู้หญิงเลย “ผู้จัดการร้านอาหารได้ยินอย่างนั้นก็มีสีหน้าไม่สู้ดี แล้วรีบมองดูคนรอบๆ ตัวเพื่อตามหา
สีหน้าของจินจิ่นหรานเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที เขาโยนผ้าขนหนูท้อง แล้วลุกขึ้นยืน:”เอาโทรศัพท์มาให้ผม”
ผู้จัดการอึ้งตะลึง ไม่เข้าใจคำพูดของจินจิ่นหราน
“เอามาให้ผม!”จินจิ่นหรานที่มีท่าทางไม่เหมือนปกติ เหมือนจะทำให้ผู้จัดการหวาดกลัว แล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้เขา
เพราะคนที่สามารถจองห้องอาหารได้ จะต้องรวยไม่ธรรมดา พวกเขาไม่สามารถไปมีเรื่องด้วยได้หรอก
จินจิ่นหรานที่รับโทรศัพท์มาแล้วก็รีบโทรออกไป:”ตามตำแหน่งร้านอาหารที่ฉันอยู่ตอนนี้ กล้องวงจรปิดที่อยู่รอบๆ จะต้องตรวจสอบ จะต้องหาคนให้เจอให้ได้”
จากนั้นจินจิ่นหรานก็ติดต่อหาผู้จัดการของหลิวเสี่ยวหนิง ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยเจอกันหนึ่งครั้ง ดังนั้นจินจิ่นหรานเลยได้บันทึกเบอร์ติดต่อเอาไว้
“คุณว่าอะไรนะ!”
ตอนนี้ผู้จัดการอยู่ในห้องทำงานของซูฉิง พอได้ยินข่าวก็ตกใจจนลุกขึ้นทำให้ซูฉิงก็พลายตกใจไปด้วย
“โอเค พวกเราจะรีบไป”ผู้จัดการตอบกลับไป
ซูฉิงเห็นผู้จัดการวางสายแล้วหน้าซีดเผือด ก็คิ้วขมวดขึ้นมา:”เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ”
“เสี่ยวหนิงหายตัวไป”ตอนที่ผู้จัดการพูดนั้นเสียงสั่นมาก
“อะไรนะ!”ซูฉิงคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้ยินข่าวอย่างนี้ เธอยักคิ้วขึ้นเพื่อให้ตัวเองใจเย็น
หลิวเสี่ยวหนิงนั้นเป็นเชื่อคนง่ายมาก ไม่มีความแค้นกับใคร แล้วทำไมถึงได้ถูกจับลักพาตัวไปได้ละ
พอนึกมาถึงตอนนี้ ซูฉิงก็รีบต่อสายหาฮ่อหยุนเฉิงทันที:”หยุนเฉิง หลิวเสี่ยวหนิงหายตัวไป ฉันต้องรีบตามหาตำแหน่งของเธอ คืนนี้อาจจะกลับดึกหน่อยนะ”
ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงขรึม “เธออยู่ที่ไหน ฉันจะไปรับเธอ”
ฮ่อหยุนเฉิงพาบอดี้การ์ดมาหลายคน ไปรับซูฉิงที่สตาร์เอ็นเอนเตอร์เทนท์เมนท์
และซูฉิงก็ได้รับการติดต่อจากจินจิ่นหรานเป็นคนแรก วันนี้หลิวเสี่ยวหนิงออกไปกินข้าวกับเขาก็รู้ ดังนั้นเลยสามารถสืบประวัตของเขาได้ง่าย
“จะเป็นใครได้นะ…….”ซูฉิงที่นั่งอยู่บนรถแล้วนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด เพียงไม่นานก็มาถึงตำแหน่งของโทรศัพท์ของหลิวเสี่ยงหนิง
เป็นวิลล่าหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นวิลล่าส่วนตัว มีคนไม่เยอะ
“พวกเรารีบไปกันเถอะ”ซูฉิงรู้ดีว่า เพียงแค่ตนไปช้าเพียงวินาทีเดียว หลิวเสี่ยวหนิงอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้ ใครก็คาดเดาไม่ออกว่าใครเป็นคนลักพาตัวหลิวเสี่ยวหนิงมาทำอะไร!
ขณะเดียวกัน จินจิ่นหรานก็สืบได้ถึงรถที่จับตัวของหลิวเสี่ยวหนิงไป จากกล้องวงจรปิดจับได้ไปทางวิลล่าเขตชานเมือง
ซูฉิงรีบไปสมทบกับจินจิ่นหราน แล้วเข้าไปในวิลล่าที่หลิวเสี่ยวหนิงอยู่