กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 497
เมื่อชาร์ลีได้ยินคำพูดของเลียม จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าเลียมอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเขา
กาลครั้งหนึ่ง เขายังเป็นเด็กกำพร้าและเศษขยะที่ถูกผู้อื่นรังแกและทำให้อับอายขายหน้า
ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปเมื่อสตีเฟน ทอมป์สันพบเขา และยกเอ็มแกรนด์ กรุ๊ป และแบล็ค การ์ดที่มีเงินหลายหมื่นล้านดอลลาร์ให้กับเขา
ต่อมา ในที่สุดชาร์ลีก็มีโอกาสบรรลุความยิ่งใหญ่เมื่อเขาพบหนังสือคัมภีร์ลึกลับโดยบังเอิญ
กาลครั้งหนึ่งเขาเคยถูกทอดทิ้งจากทุกคน เขายังรอโอกาสที่จะพิสูจน์ตัวเองกับทุกคน และล้างแค้นทุกคนที่ดูถูกเขาในอดีต!
ดังนั้นเขาจึงสามารถเข้าใจความรู้สึกของเลียมได้เป็นอย่างดี
เลียมเป็นเด็กที่ถูกเรียกว่าลูกนอกสมรสตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แม่ของเขาเสียชีวิต และแม้ว่าเขาถูกพามาที่บ้านของพ่อผู้ให้กำเนิด แต่เขาก็ยังถูกทรมานและทำให้อับอายยิ่งกว่าเดิม ผ่านไปกว่ายี่สิบปี ระดับความอดทนในหัวใจของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากแล้ว
ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ชาร์ลีตัดสินใจช่วยเขา ชาร์ลีต้องการช่วยเลียมควบคุมตระกูลวีเวอร์ทั้งหมด
มันเกิดขึ้นเพียงเพราะว่าพี่ชายของเลียมเป็นศัตรูของเขา นอกจากนี้ชาร์ลียังสามารถนำโสมขาวหิมะพันปีมาใช้ประโยชน์สำหรับตัวเองได้อีกด้วย!
ดังนั้นชาร์ลีจึงพูดว่า “เลียม ในเมื่อคุณต้องการแก้แค้นล่ะก็ ผมจะช่วยคุณอย่างแน่นอน”
ทันทีที่เลียมได้ยินคำพูดของเขา เขาก็คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะกระแทกศีรษะลงกับพื้นพร้อมกับพูดว่า “ขอบคุณ คุณเวด ขอบคุณสำหรับความเมตตาของคุณ! ผมจะไม่ลืมมันเป็นอันขาด!”
ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะพยุงเขาขึ้น และถามว่า “แล้วตอนนี้เคนเน็ธอยู่ที่ไหน?”
“ที่คฤหาสน์วีเวอร์ครับ!” เลียมรีบตอบ “เนื่องจากแผลที่อวัยวะเพศของเขาไม่สามารถรักษาได้ เขาสามารถรับการรักษาต้านการอักเสบ และต้านแบคทีเรียได้ชั่วคราวที่คฤหาสน์วีเวอร์เท่านั้น”
ชาร์ลีพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะพูดว่า “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น หากเป็นกรณีนี้ เราจะไปรักษาเขาเดี๋ยวนี้แหละ”
ขณะที่เขาพูด ชาร์ลีพูดอีกครั้งว่า “อย่างไรก็ตาม ผมต้องบอกคุณก่อนว่าผมแค่จะรักษาแผลเพื่อให้องคชาตของเขาไม่เน่าอีกต่อไป แต่เราจะไม่คืนความเป็นลูกผู้ชายให้กับเขา”
เลียมรีบตอบว่า “คุณเวดไม่ต้องกังวล! ความเป็นลูกผู้ชายของเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลวีเวอร์เลย! ตระกูลวีเวอร์แค่ต้องรักษาแผลของเขา และป้องกันไม่ให้องคชาตเน่าเสียเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องตัดมันเท่านั้นครับ!”
ชาร์ลียิ้มก่อนจะพูดว่า “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น เราไปกันได้แล้ว”
เลียมพยักหน้าอย่างตื่นเต้นก่อนจะพูดว่า “รับทราบครับ คุณเวด!”
***
ในเวลาเดียวกันนี้ ทุกคนมารวมตัวกันในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์วีเวอร์ และพวกเขาก็แสดงสีหน้าวิตกกังวลอย่างมาก
เส้นตายที่กำหนดโดยเคนเน็ธใกล้เข้ามาแล้ว แต่ดูเหมือนไม่มีใครพบวิธีแก้ปัญหาของเคนเน็ธ
ในเวลานี้เคนเน็ธก็มีสีหน้ามืดมนเช่นกัน เขายังคงฉีดยาเข้าไปในร่างกายของเขา อย่างไรก็ตาม ยาปฏิชีวนะสามารถชะลอการเน่าเปื่อยได้เท่านั้น แต่ไม่สามารถรักษาเขาได้ อันที่จริงเคนเน็ธเริ่มรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นแล้ว และเขารู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อเคนเน็ธเห็นสมาชิกในตระกูลวีเวอร์ออกไป และในที่สุดก็กลับมาทีละคน เขาอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความโกรธว่า “อะไรกัน? นี่ยังหาทางรักษาฉันไม่ได้อีกเหรอไง?”
ทุกคนมีสีหน้ากังวล และพวกเขาก็เริ่มตื่นตระหนกเมื่อสบตากัน