ตอนที่ 487 นอนกอดนะ
ฉีเหยียนซีที่กำลังจะลงจากรถ พอได้ฟังประโยคนี้ก็ตัวนิ่งไม่ลงจากรถทีเดียว!
“ว๊อท” เขามองอันซย่าซย่าด้วยความสงสัย
อันซย่าซย่าดึงแขนเสื้อตัวเอง “ฉันรู้ว่านายชอบเขา แต่…แต่นายอย่าแย่งเขาไปจากฉันได้เปล่า…มันไม่ง่ายนะที่ฉันจะมีแฟนหล่อขนาดนี้…”
“นี่เธอป่วยหนักขนาดนี้ ทำไมต้องออกโรงพยาบาลด้วยเนี่ย” ฉีเหยียนซีตะโกนเสียงดัง
แย่งกับผีน่ะสิ! จะแย่งก็เป็นเขากับเซิ่งอี่เจ๋อแย่งอันซย่าซย่าสิ ทำไมถึงกลายเป็นเขากับอันซย่าซย่าแย่งเซิ่งอี่เจ๋อกันเล่า
เป็นภาพที่ดูแปลกประหลาดเกินไปแล้ว!
“ฉีเหยียนซี นายจะตะโกนทำไม” เซิ่งอี่เจ๋อจ้องมองเขาอย่างรำคาญ แล้วดึงอันซย่าซย่ามาปลอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ไม่เป็นไรนะ ฉันเป็นของเธอคนเดียว ใครก็ไม่อาจแย่งไปได้”
อันซย่าซย่าเข้าบ้านกับเขาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ฉีเหยียนซีกลอกตา แล้วดึงดันตามเข้าไป
คุณพ่อคุณพ่อตระกูลอันได้เตรียมมื้อค่ำไว้มากมาย ซึ่งก็ตักอาหารให้ลูกสาวอย่างไม่หยุดหย่อนด้วยความเอ็นดู “โอ๋ กินเยอะๆ นะลูก”
กระทั่งอันอี้เป่ยที่หายากที่จะไม่เยาะเย้ยอันซย่าซย่า ก็มองมาที่เธอด้วยสายตาที่เศร้าหมองอยู่ลึกๆ
ซ่าซ่า
เกิดฝนตกที่นอกหน้าต่าง อันซย่าซย่าก็ราวกับเด็ก ทิ้งชามข้าวแล้วไปดูฝนที่ริมหน้าต่าง
เซิ่งอี่เจ๋อกระตุกยิ้มมุมปาก ที่ได้ยินคุณพ่อคุณพ่อถามอย่างมีมารยาทว่า “ฝนตกหนักขนาดนี้ คืนนี้พวกเธอก็พักที่นี่กันเถอะนะ”
เขาที่กำลังจะปฏิเสธ ก็ได้ยินฉีเหยียนซีตอบรับด้วยความร่าเริง “ดีเลยครับ!”
เซิ่งอี่เจ๋อ “…”
อันอี้เป่ยกวาดสายตามองฉีเหยียนซีอย่างเยือกเย็น จนฉีเหยียนซีคอหด แล้วพูดเสริมว่า “ขอบคุณคุณอาครับ!”
คุณพ่อยิ้มแย้ม “ไม่เป็นไร”
“งั้นนายก็กลับไปเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่!” ฉีเหยียนซีตบข้อศอกของเซิ่งอี่เจ๋อ ด้วยสีหน้ายียวน
เซิ่งอี่เจ๋อส่งเสียงเหอะไม่พอใจออกมา แล้วหันไปหาคุณพ่อ “เช่นนั้นก็ขอรบกวนด้วยนะครับ”
ฉีเหยียนซี …เหอะหน้าไม่อาย! (ノ｀Д) ノ
–
อันซย่าซย่าที่เปลี่ยนเป็นชุดนอนเสร็จก็ออกมา ก็ได้ยินอันอี้เป่ยกำลังอบรมทั้งสองที่ห้องรับแขกอยู่…
“อะ! ผ้าห่มสองผืน และหมอนสองใบ! พวกนายนอนลงบนพื้นตรงนี้ละกัน!”
ทนายอันแผ่ออร่าเยือกเย็นออกมา ชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังใส่ชุดนอนเก่าของเขา ผมเผ้าที่รกรุงรัง ก็อดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปตรงๆ ที่ใบหน้าอันงดงาม
อันซย่าซย่ากลัวเขาจะต่อว่าตัวเอง จึงถอยกลับห้องด้วยความตกใจไป
อันอี้เป่ยดันแว่นตาลง แล้วจ้องมองทั้งสองที่อยู่บนพื้นอย่างเยือกเย็นอีกครั้ง ทันใดนั้นเองก็เผยรอยยิ้มออกมา
เขายิ้ม ก็ดีกว่าตอนโกรธที่ทำเอาคนหวาดผวา เซิ่งอี่เจ๋อและฉีเหยียนซีต่างประหลาดใจขึ้นมาพร้อมกัน
“กินอิ่มหรือยัง จะเอามื้อดึกอีกไหม” อันอี้เป่ยถามพลางยิ้ม
เจ้ามืดมนเซิ่งและเจ้าดอกไม้ฉีต่างส่ายอย่างพร้อมเพรียง เมื่อเห็นอันอี้เป่ยเผยสีหน้าอำมหิตออกมา ก็พากันพยักหน้ากันหงึกๆ
“แบบนี้ค่อยว่านอนสอนง่ายกันหน่อย” อันอี้เป่ยยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ก็แฝงความรู้สึกชวนขนหัวลุกอยู่
เขาเข้าครัวทำอาหารง่ายๆ สองอย่างด้วยตัวเอง จากนั้นก็ขนเหล้าที่มีทั้งหมดในตู้เย็นออกมา
“มาๆ กินเยอะๆ ดื่มเหล้าเยอะๆ แล้วจะนอนหลับสบาย…” อันอี้เป่ยทำการทักทาย แล้วทั้งปลอบทั้งโกหกทั้งตำหนิทั้งข่มขู่จนทั้งสองเมามายไป
อันอี้เป่ยประคองแว่นด้วยความหยิ่งยโส พวกเด็กเหลือขอ จะสู้กับเขา ยังอ่อนหัดนัก!
ดื่มจนเมาแล้ว ก็น่าจะไม่มายุ่งกับน้องสาวของเขาแล้ว ~ลาลาลา~
ยามเที่ยงคืน อันซย่าซย่าที่ออกมาดื่มน้ำอย่างงัวเงีย ผลสุดท้ายก็ไปเห็นเรื่องที่น่าสยดสยองเข้า…
ฉีเหยียนซีกอดเซิ่งอี่เจ๋อไม่ปล่อยมือ “นอนกอดนะ…”
เซิ่งอี้เจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปไกลๆ!”
“ไม่เอาๆ เล็บมือเย็นจัง…ล้วงเข้ามาในกางเกงอุ่นๆ สิ…” ฉีเหยียนซีเปิดกางเกงนอนเซิ่งอี่เจ๋อ แล้วล้วงมือเข้าไป…
อันซย่าซย่า “???”
เซิ่งอี่เจ๋อ!!!
ตอนที่ 488 เรียกว่าสามีให้ฟังหน่อยสิ
“พะ พวกนาย…” อันซย่าซย่าตะลึงจนตาค้าง ลืมเรื่องดื่มน้ำไปเสียสนิท ยังไม่ทันได้กรีดร้องออกไป
เซิ่งอี่เจ๋อก็ตัดสินใจเตะฉีเหยียนซีปลิวทันที แล้วลุกขึ้นมาปิดปากอันซย่าซย่า
“อย่าร้องนะ”
อันซย่าซย่าหายใจแรง พลางส่งเสียงอู้อี้ เป็นสัญญาณให้เซิ่งอี่เจ๋อปล่อยเธอ
“พวกนายทำอะไรกันเนี่ย ทำไมเขาถึงจะเอาล้วงเข้าไปใน…” อันซย่าซย่าหน้าแดงพลางชี้ไปที่กางเกงของเขา
สกปรกโสมมเกินไปแล้ว! ทัศนคติต่อโลกของตัวเองพังทลายแล้ว!
เซิ่งอี่เจ๋อกุมขมับอย่างจนปัญญา เขาคอแข็งกว่าฉีเหยียนซี จึงเมาเพียงแป๊บเดียวก็หายแล้ว ผลคือคนโง่สองคนมีสภาพเหมือนลูกหมาไปเลย พึมพำพลางเข้ามาซุกกอดเขานอน โดนเขาเตะไปหลายรอบกว่าจะได้ทำตัวดีขึ้นมาหน่อย เมื่อกี้ก็เพิ่งโวยวายขึ้นอีกรอบ แถมยังโดนอันซย่าซย่ามาเห็นเข้า…
“หนาว…หนาวจัง…” ฉีเหยียนซีกอดขาโต๊ะ พร้อมกับพึมพำอย่างทรมาน
เซิ่งอี่เจ๋อห่มผ่าให้เขาด้วยสีหน้าละเหี่ยใจ ฉีเหยียนซีห่มผ้าพลางกอดขาโต๊ะไปด้วย ก็หลับอย่างรวดเร็ว และแถมยังกรนออกมาเสียงดัง
พอหันกลับมา ก็เห็นหญิงสาวที่ยังมีสีหน้ามึนงงอยู่ นัยน์ตาเขามืดมนลง แล้วช้อนตัวเธออุ้มขึ้น แล้วเข้าห้องล็อกประตู
อันซย่าซย่าตื่นตกใจ “นาย นายจะทำอะไร…”
“ทำตัวดีๆ พวกเราจะนอนด้วยกัน” เขากระซิบข้างหูอันซย่าซย่า ด้วยเสียงที่แผ่วเบา
อันซย่าซย่าหน้าแดงทันที พอคิดดูอีกที ก็เหมือนตัวเองจะได้กำไรนี่นา
ฟ้าประทานแฟนที่เป็นดารามาให้หล่อขนาดนี้~แถมยังอ่อนโยนขนาดนั้น~
แงแงแง~
เธอกัดที่ปลายหมอนอย่างขวยเขิน เซิ่งอี่เจ๋อนอนลงบนเตียง ก็กอดร่างอันนุ่มนิ่มของอันซย่าซย่า แล้วลดเปลือกตาลงอย่างสบายใจ
สบายกว่าโดนไอ้บ้านั้นกอดเยอะจริงๆ ด้วย
อันซย่าซย่าซุกในอ้อมกอดเขา “นายเป็นแฟนฉันจริงๆ เหรอ”
“…อืม”
“เป็นจริงๆ ใช่ไหม”
“ยัยบื้อ…”
“แหะแหะ” อันซย่าซย่าหัวเราะแห้งๆ ขึ้นในอ้อมกอดเขา “ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกหวยเลย~ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้มีแฟนหล่อขนาดนี้~”
ประโยคนี้ทำเอาเซิ่งอี่เจ๋อใจฟูขึ้น เขายิ้มมุมปาก ยกข้อมือเล็กๆ ของอันซย่าซย่าขึ้น แล้วแสงโคมไฟสีส้มก็กระทบบนสร้อยข้อมือเธอจนเปล่งประกาย
อันซย่าซย่ายกมือขึ้นด้วยความประหลาดใจ มีหินเล็กๆ สองสามอันกำลังส่องเป็นประกายภายใต้แสงไฟ เธอร้องตกใจ “ว้าว นายดูสิๆ หินกำลังส่องแสงแหละ!”
เซิ่งอี่เจ๋อเหงื่อตกที่หน้าผาก แล้วอธิบายอย่างหงอยๆ “นี่คือเพชรน่ะ”
หญิงสาวตาเบิกโพลงทันที แล้วพยายามเอาคืนเขา “แพงขนาดนี้ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก!”
“ไม่เป็นไร…” เซิ่งอี่เจ๋อยืนยันกับเธอ “นี่เป็นของที่จะให้แฟนของฉัน ไม่ได้แพงอะไรมากหรอก คุณแฟนรับไว้ได้หมดแหละ”
“จริงเหรอ” อันซย่าซย่ามองเขาตาปริบๆ
“อืม แต่เธอต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่งนะ” เจ้าเล่ห์เซิ่งเริ่มทุ่มเทเล่ห์เหลี่ยมที่มีทั้งหมด “ต่อไปนี้แต่งงานกับฉันคนเดียวนะ”
บนหัวอันซย่าซย่าเต็มไปด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก ทั้งอยากและไม่อยากเลยพยักหน้าไป “ได้สิได้สิ!”
เซิ่งอี่เจ๋อตะลึงอย่างชัดเจน เขาคิดว่ายังต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้ คิดไม่ถึงว่าอันซย่าซย่าในตอนนี้ที่กำลังมีความทรงจำที่ยุ่งเหยิงอยู่ จะหลอกง่ายขนาดนี้…
เขากลอกตาไปมา คว้าโทรศัพท์ออกมา แล้วพูดอย่างอ่อนโยนด้วยรอยยิ้มว่า “เรียกว่าสามีให้ฟังหน่อยสิ แล้วจะให้อั่งเปาเธอ”
อั่งเปาเหรอ!
แววตาอันซย่าซย่าเป็นประกาย เข้ากอดเขาพลางเรียกเสียงหวานว่า “คุณสามีขา~”
“ว่านอนสอนง่ายจริงๆ”
อันซย่าซย่ากอดเขาพลางเรียกไปไม่รู้กี่รอบ จากนั้นเซิ่งอี่เจ๋อเปิดมือถือก็ส่งอั่งเปาก้อนใหญ่ จนหลับใหลไปด้วยความพึงพอใจยิ่ง
เซิ่งอี่เจ๋อที่กำลังนึกคิดอย่างดีอกดีใจว่า ยังโอเคอยู่ แม้จะซื่อบื้อไปหน่อยก็เถอะ ก็ยังดีที่ให้เขาหลอกแค่คนเดียว~คิก~