“แน่ใจว่าจะไปแบบนี้ ฉันต้องพูดเตือนสักหน่อย เหตุการณ์ รักสามเส้าเช่นนี้มีแต่ยิ่งน่าอาย ไม่ใช่เหรอ？”
เชอร์รีนกลับไม่ดูเหมือนว่าจะออกไป นั่งตรงนั้นไม่ยอมขยับ พูดต่อไปว่า：“ฉันถามแค่ประโยคเดียว ต่อหน้าของเธอ！”
ระหว่างที่พูด สายตาของเธอก็กวาดมองไปที่หยาดฝน จากนั้น พูดไปทีละคำว่า：“ในใจของคุณ รู้สึกกับฉันสักนิดบ้างไหม แม้ว่าจะนิดหนึ่งก็ตาม！”
เสียงดังมาก และชัดเจนมาก มากพอที่ทุกคนในร้านกาแฟต่างได้ยินชัดเจน
ออกัสได้รับความสนใจจากผู้คนรอบๆตั้งแต่เด็ก แต่ไม่ได้อยู่ภายใต้สถานการณ์และสิ่งแวดล้อมเช่นนี้
คิ้วที่สวยงามขมวดขึ้น ใบหน้าของออกัสหมองหม่นลงไป สายตาที่รอดูฉากเด็ดๆรอบๆนั้น ทำให้ระหว่างคิ้วของเกิดความทนไม่ไหวและหงุดหงิด
ที่เขาไม่ชอบมากที่สุดก็คือสถานการณ์เช่นนี้ ……
เขาไม่พูดอะไร มือใหญ่นั้นได้แต่จับข้อมือของเธอไว้ จะเดินออกไปข้างนอก
แต่เชอร์รีนกลับดูเหมือนตัดสินใจที่จะสู้กับเขาให้ถึงที่สุด นั่งตรงนั้นไม่ขยับไปไหน และก็ยิ่งพูดเหมือนเติมเชื้อเพลิงไปในกองไฟอีกว่า：“แค่คำถามง่ายๆเช่นนี้ ตอบยากขนาดนั้นเชียวเหรอ？”
สายตาที่รอดูฉากเด็ดพวกนั้นก็ยิ่งมากขึ้น เปลวไฟที่ออกมาจากออกัสเมื่อกี้ ในที่สุดก็ระเบิดออกมา เตือนออกไปอย่างเย็นชาว่า：“อย่ามางี่เง่า！”
งี่เง่า？
ปลายจมูกร้อนผ่าว เชอร์รีนมองเขาด้วยสายตาหม่นหมอง กลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ในสายตาเขา เขามีภาพลักษณ์เช่นนั้นเหรอ？
ครั้งนี้ พฤติกรรมของเธอนั้นเอาแต่ใจ ทำตัวเป็นเด็ก ตามใจตัวเอง ไม่ดูกาลเทศะ แต่ยังร้ายกาจอย่างไม่ต้องสงสัย！
บีบบังคับเขาจนมุม ต่อหน้าหยาดฝน และต่อหน้าของลูกค้าทุกคนในร้านกาแฟ และยังบีบบังคับตัวเองเข้าไปอีก
ถ้าคำตอบของเขาคือ‘รู้สึก’งั้นคนที่จะรู้สึกอับอายแทบจนดินก็ต้องเป็นหยาดฝน
แต่คำตอบของเขากลับงี่เง่า ซึ่งหมายความว่า ในใจของเขาเธอไม่สำคัญเลย แค่ช่องว่างเล็กๆก็ไม่
ได้รับคำตอบเช่นนี้ ในที่สุดหัวใจของเธอก็ตายด้าน ไม่มีความหวังเหลืออยู่
ทำตัวเด็กขนาดนี้ ไม่สอดคล้องกับพฤติกรรมภาพลักษณ์ของตัวเอง เพียงเพราะในใจของตัวเองไม่ลึกพอ อยากจะได้รับความกล้าจากเขา ให้เหตุผลที่ยืนหยัดต่อไปแก่เธอได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ไม่มีเหตุผลที่จะเดินต่อไปแล้ว……
“ฉันงี่เง่าจริงๆ ขี้โมโห ดูสถานการณ์ไม่ออกเท่าเธอ แต่ว่า คุณก็ไม่สำคัญในใจฉันเหมือนกันแล้ว และก็ ฉันมีธุระต้องไปก่อน พวกคุณตามสบายเลย”
ถึงแม้เธอจะแพ้อย่างยับเยิน แต่ขณะเดียวกันก็ภูมิใจกับตัวเอง
เขาไม่รักเธอแล้วไง เธอสามารถเอารักนั้นของตัวเองไปไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ โจมตีเขา ดูหมิ่นเขา！
พูดจบ เธอก็สะบัดข้อมือของเขา หันกลับ ออกไปกับอาโน ใบหน้าออกัสหม่นลง เหมือนว่าพายุจะเข้ามา จ้องแผ่นหลังของเธอเขม็ง
เธอรู้ไหม เมื่อกี้เธอพูดอะไรไป？
ฝีเท้าขยับ ตอนเตรียมจะเข้าไป กลับถูกหยาดฝนดึงข้อมือไว้ ดวงตาสีดำเป็นประกายของเธอจับจ้องไปที่เขา เด็ดเดี่ยวอย่างผิดปกติ ไม่ให้เขาไป
คิ้วที่สวยงามขมวดขึ้นมา สายตาหม่นหมองของออกัสมองไปที่ตัวหยาดฝน ไม่เข้าใจสักนิด กับการกระทำของเธอในตอนนี้
“ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆนะ สรุปแล้วคุณต้องการฉันไหม？”
ปลายนิ้วเรียวเล็กกำเสื้อคลุมของเขาไว้แน่น ข้อนิ้วออกแรงมากไปจนขาวซีด ช่วงคอที่ยกขึ้นสวยงามของหยาดฝน จ้องไปที่เขา
ริมฝีปากบางๆเม้มเป็นเส้นตรง ลูกกระเดือกของออกัสขยับ ตอนที่จะพูด หยาดฝนกลับชิงพูดก่อน
“คนอื่นไม่เข้าใจนิสัยของฉัน แต่คุณไม่มีทางที่จะไม่เข้าใจ คุณไม่รู้หรอกว่า แค่คำง่ายๆไม่กี่คำนี้ ฉันต้องใช้แรงมหาศาลแค่ไหนที่จะพูดมันออกมา แม้แต่ในใจฉันเองก็รู้สึกละอายใจตัวเอง แต่ว่า ฉันก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ถ้าไม่ถือโอกาสพูดออกมาตอนนี้ ฉันต้องเสียใจไปทั้งชีวิตแน่ และครั้งนี้ ก็เป็นครั้งที่สองที่ฉันพูดแล้ว ……”
หางตาค่อยๆชื้น ปกคลุมไปด้วยละอองน้ำ ร้องไห้สะอึกสะอื้นเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวของเธอค่อยๆเลื่อนลงไปตามชุดกระโปรงที่ตัว
“อย่างวันนี้ ฉันยังตั้งใจสวมกระโปรงยาวตัวนี้ นี่คือตัวที่คุณให้ฉันเมื่อสามปีก่อน แค่กลัวว่า ตอนนี้คุณคงจำไม่ได้แล้ว”
ตามสายตาของเธอไปนั้น สายตาของออกัสมองไปที่กระโปรงยาวสไตล์ชนชาติสีดำตัวนั้น
ตอนเห็นครั้งแรก รู้สึกแค่ว่าน่าทึ่งมาก แต่ตอนนี้ กลับไม่รู้สึกอย่างอื่น ตอนนี้ในสายตาเขามีแต่กระโปรงยาวตัวนั้น
“ฉันรู้ เวลาสามปีเพียงพอที่จะเปลี่ยนหลายๆอย่าง แต่ฉันคิดว่า มีบางเรื่องฉันกล้ารับรองว่า คุณรักฉัน เรื่องนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป หรือจะบอกว่า ในช่วงที่คุณคบกับเชอร์รีน คุณก็รู้สึกกับเธอเช่นกัน？”
“ที่จริงแล้ว เมื่อกี้ที่ฉันถามคุณว่ามีความรู้สึกกับเธอแน่หรือไม่ คำถามนี้ วนเวียน พัวพันอยู่ในใจฉันเสมอ เลยอยากถาม แต่ก็กลัวจะได้ยินคำตอบ ทรมานและพัวพันกับ แต่ตอนนี้ ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ ถึงจะกลัว แต่ก็ยังอยากได้ยินคำตอบของคุณกับหู！”
สายตาที่ใบหน้าหล่อเหลาของออกัสลึกเหมือนหลุมที่ไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้คนมองอารมณ์ในนั้นไม่ออกเลย แต่กลับดูเหมือนว่าไม่คิดจะพูดออกมา
ประโยคนี้ หยาดฝนพูดอย่างกังวลเล็กน้อยจริงๆ ดังนั้นเลยพูดเบา เบามาก เบาเหมือนขนนก จนเหมือนจะลอยได้
สำหรับเรื่องนี้แล้ว ในใจของเธอนั้นตื่นตระหนกหน่อยๆ ทั้งสองคนคบกันไม่กี่เดือนแล้ว ดูจากปฏิสัมพันธ์ของทั้งสองในช่วงนี้แล้ว ความตื่นตระหนกก็ยิ่งมากขึ้น
“ในวันที่ฉันฉลองวันเกิด คุณเคยบอกว่า ให้ฉันคำตอบที่แน่ชัดกับคุณ จากนั้น ก็จะค้ำจุนทั้งผืนฟ้านี้เพื่อฉัน ตอนนี้ฉันให้แล้ว คุณกลับไม่อยากได้แล้วเหรอ？”
คิ้วของออกัสเลิกขึ้นมา เหลือบมองไป สุดท้ายริมฝีปากก็ขยับ พูดว่า：“เรื่องนี้ไว้ค่อยคุย ผมยังมีเรื่องต้องทำ”
จากนั้น ไม่รอให้เขาพูดจบ ก็ถูกหยาดฝนตัดบท：“ไปง้อเชอร์รีนเหรอ？”
ดวงตาเรียวยาวหรี่ลงทันที ลูกกระเดือกของออกัสขยับ แสงสลัวปรากฏขึ้นจากดวงตาที่เขาหรี่ลงอย่างรวดเร็ว
เห็นเขาไม่พูด เธอก็พูดเยาะเย้ยอย่างขมขื่นไปว่า：“เชอร์รีนรู้สึกแย่ และทุกข์ทรมานขนาดนั้นกับการแต่งงานของพวกคุณ และยังอยากให้มันจบลงอีก นี่มันหมายความว่าในใจของเธอไม่รู้สึกใดๆกับเธอเลยสักนิด……”
ประโยคนี้ หยาดฝนจงใจพูด เพื่อปลุกเร้าความโกรธในใจเขาที่มีต่อเชอร์รีน
พอได้ยิน สายตาของออกัสก็เปลี่ยนไปทันที เหมือนคลื่นพายุที่ถาโถมใส่ ในหัวก็ปรากฎคำพูดพวกนั้นที่เธอเพิ่งพูดกับชายคนนั้นเมื่อกี้
ความโกรธแผ่ขยายขึ้นมา ยิ่งทำให้ร่างกายที่สูงยาวแข็งแรงของเขาเกร็งแน่น ฉุนเฉียว หม่นหมอง หดหู่ และโกรธเคือง
มือใหญ่ที่ข้อต่อชัดเจนนั้นไว้ที่คอ เขาปลดเนกไทบนสูทนั้น ให้คลายออก ถึงจะเป็นเช่นนี้ กลับรู้สึกว่าเกร็งแน่น