บทที่ 300
ด้านหลังของชายหนุ่ม มีหญิงสาวสองคนตามมาด้วย

ดวงตาชายหนุ่มผมทรงบัซคัต เพียงครู่เดียวก็เป็นประกาย !

ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตอยู่ที่นี่ ก็ถือเป็นคนมีฐานะ ข้างกายไม่ขาดหญิงสาว

แต่เทียบกับหญิงสาวสองคนที่อยู่ข้างหน้า หญิงสาวพวกนั้นของเขา ล้วนเป็นลูกเป็นขี้เหร่ !

ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตแสยะยิ้มอัปลักษณ์แทบจะทันที

เขานึกไม่ถึง หญิงสาวที่สวยหยาดเยิ้มถึงเพียงนี้สองคน จะส่งมาหาตัวเองถึงที่เลย !

คราวนี้เอง

หลิวซิงวิ่งมาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

เขาพูดด้วยสีหน้าที่ตำหนิตัวเอง : “คุณหยาง ผมขวางพวกเขาเอาไม่ได้ !”

หยางเฟิงตบบ่าของเขา พลันเอ่ย : “แกทำได้ดีมาก อีกเดี๋ยวเราก็เตรียมเริ่มถ่าย !”

พอได้ยิน

ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตก็เปลี่ยนสีหน้า !

คราวนี้ไม่เห็นตัวเองอยู่ในสายตาแล้ว !

เขาจ้องหยางเฟิงตาเขม็ง พร้อมพูดอย่างโหดเหี้ยม : “ไอ้หนู แกรู้หรือเปล่า ถ้าจะถ่ายโฆษณาที่นี่ ต้องจ่ายค่าคุ้มครองให้ฉันซะก่อน ?”

หยางเฟิงเอามือไพล่หลัง ไม่สะทกสะท้าน พลันเอ่ยอย่างช้า ๆ : “ไม่รู้ ! ทว่าแกทำลายของของฉัน แกต้องชดใช้ !”

“ฮ่า ๆ ๆ !”

ทันใดนั้น ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตไม่ได้โกรธกลับหัวเราะ

เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอคนที่รนหาที่ตายขนาดนี้

“ฉันว่าแกรนหาที่ตาย !”

ตามด้วยเสียงที่สุดสิ้นลงนั้น ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตตะโกนเสียงดัง และเตะไปอย่างรวดเร็ว

ยกขาขึ้น ออกแรง และเตะทันที !

ท่วงท่าเป็นระเบียบและสวยงาม !

มีเสน่ห์ของศิลปะการบู๊แฝงเร้นอยู่ในนี้ ยังเจือด้วยจิตใจอันห้าวหาญที่ไม่ยอมแพ้อยู่ด้วย

ทุกคนที่อยู่ด้านข้าง

ล้วนมีสีหน้ายิ้ม ๆ

หาเรื่องพี่หมา นี่เป็นการรนหาที่ตาย !

ใครไม่รู้บ้าง พี่หมาชนะทุกการต่อสู้ทั่วทั้งอ่าวจันทรา จนไร้คู่ต่อสู้ !

แต่ว่า

ขาของเขา เพิ่งจะเตะออกไป

“ไสหัวไป !”

หยางเฟิงแผดเสียงดัง สะเทือนจนเขาเจ็บแก้วหู

จากนั้น

กร๊อบ!

เสียงดังเปราะ !

ไม่เห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ ของหยางเฟิง

ขาของพี่หมา ก็หักไปแล้ว !

“อ๊า……”

พี่หมาร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ผลัวะ !

ไม่ได้รอให้เขาพูด

หมัดของหยางเฟิง ก็ชกเข้าไปที่ใบหน้าของเขาอย่างโหดเหี้ยม

ผลัวะ !

เสียงดังลั่น

ชายหนุ่มผมทรงบัซคัต จึงจะล้มทะยานออกไปทั้งตัว

เขาล้มลงบนหาดทรายเข้าอย่างจัง ทั้งปากล้วนเป็นทราย

“จัดการมันให้ตายซะ !”

พี่หมาระเบิดแล้ว ทั้งใบหน้าแดงก่ำเหมือนถ่านโค้ก เจ็บจนมีน้ำตาอยู่ที่หางตา

ชั่วพริบตา

ไม่กี่คนที่เขาพามา ทั้งหมดร้องตะโกนว๊ากพุ่งไปยังหยางเฟิง

เผชิญหน้ากับการรุมตีไม่กี่คน หยางเฟิงไม่วิ่งแต่ยิ้ม เขาก้าวเข้าไปในกลุ่มคนก้าวหนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้น ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ ! ต่อยหน้าไปด้วยกำลังอันรุนแรงอย่างโหดเหี้ยม !

ผลัวะ !

ผลัวะ !

ผลัวะ !

เสียงดังสองสามครั้ง

คนที่พุ่งเข้ามาพวกนั้น ล้มลงบนหาดทรายทั้งหมด ขยับเขยื้อนไม่ได้ !

พี่หมาที่อยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นสภาพนี้แล้วก็กลัวจนแทบจะฉี่ราดกางเกง เขาจ้องมองหยางเฟิงเหมือนมองปีศาจตนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ตกใจกลัวจนตัวสั่นสะท้าน แล้วพูดอย่างตะกุกตะกัก : “แกเป็นใครกันแน่ ? แกไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนของใคร ?”

หยางเฟิงแสยะยิ้มได้อย่างชั่วร้ายมาก : “ฉันไม่สนหรอกว่าแกเป็นใคร ตอนนี้ไสหัวไป ไม่อย่างนั้น……กูจะบีบไข่แกให้เละ !”

ได้ยินดังนั้น

พี่หมาก็หน้าถอดสี

เขายังกล้าพูดอะไรที่ไหน ทำได้แต่พาคนหนีไปกันอย่างตื่นตระหนก

หลิวซิงเอ่ยถามอย่างกังวล : “คุณหยางครับ กล้องวิดีโอซ่อมไปหน่อยแล้ว ยังใช้ได้อยู่ แต่ว่าถ่าย……”

“ถ่ายต่อไป !”

สายตาของหยางเฟิงเพ่งความสนใจ และเอ่ยอย่างไม่แยแส

เขาไม่สนใจขยะพวกนั้นที่ตนเองเพิ่งลงมือสั่งสอนเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นถึงตรงนี้แล้ว

หลิวซิงจึงสงบจิตสงบใจ

เขารีบให้คนเตรียมการถ่าย

เย่เมิ่งเหยียนเอ่ยยิ้มกับเฟิงชิงหวู : “ไปกัน ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเพื่อนเธอเอง”

พูดจบ ทั้งสองก็เดินไปห้องเปลี่ยนห้องเสื้อ

ทันใดนั้นหยางเฟิงก็มีสีหน้าเฝ้ารอคอย

ไม่นานนัก

เฟิงชิงหวูเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจึงเดินออกมา

หยางเฟิงเพียงแต่เหลือกตากวาดมองเล็กน้อย

เฟิงชิงหวูสวมชุดว่ายน้ำเซ็กซี่ จึงเผยให้เห็นสัดส่วนร่างกายที่ตนเองภูมิใจออกมาทั้งหมด