นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 507 ฉันชอบฮ่อหยุนเฉิง
เดิมทีฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่ได้เป็นอะไร แต่พอได้ฟังตอนซูฉิงพูดถึงช่องค้นหายอดนิยม สีหน้าก็ทะมึนขึ้นทันที แต่สุดท้ายพอคิดไปคิดมาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่วางชามซุปไว้ข้างหน้าเธอ
“เอาเถอะ ไม่เป็นไร นักข่าวเห็นตอนที่ฉันอุ้มเธอออกมาแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะให้หลินเหยียนเฟิงหาคนไปจัดการเรื่องนั้น เธอไม่ต้องห่วงนะ”
ซูฉิงมองไปที่ฮ่อหยุนเฉิงด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นและถามด้วยรอยยิ้มลองเชิง “แปลกจัง ทำไมวันนี้นายไม่โมโหล่ะ?”
ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองเธอ เขาจะไม่หึงได้ยังไง แต่ซูฉิงเป็นแบบนี้อยู่แล้ว อีกทั้งเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอมากด้วย เขาก็กลัวว่าผู้หญิงของตัวเองจะเหนื่อยจนเกินไป
“โมโหสิ แต่เรื่องนี้ไม่โทษเธอหรอก ฉันก็แค่หึง นอกจากนี้เธอติดอยู่ตรงจุดชมวิวตลอดทั้งคืนคงจะเหนื่อยพอแล้วล่ะ” ฮ่อหยุนเฉิงลดเสียงของเขาลง และกล่าวอย่างแผ่วเบา
ซูฉิงหัวเราะ ความรักที่ดีที่สุดคือทั้งสองฝ่ายเปลี่ยนเพื่อกันและกัน เธอตักซุปหนึ่งช้อนแล้วเป่าอย่างระมัดระวัง
“โอเค ฉันเข้าใจ โจเซฟก็รู้ว่าเขาทำผิดแล้ว นายอย่าโมโหไปเลยนะ”
จริงๆ แล้ว มิเชลอยู่ที่จีน เธอรู้สึกหดหู่ไม่มีความสุขเพราะคิดถึงฮ่อหยุนเฉิงมาก เดอโกลที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าช่วงนี้เธอเป็นอะไรไป จึงให้เงินเธอก้อนใหญ่ไปผ่อนคลาย
หลังจากมาถึงประเทศจีน มิเชลก็อยู่แต่โรงแรมทั้งวัน หรือไม่ก็ไปช้อปปิ้ง แต่บางครั้งเธอก็นึกถึงฮ่อหยุนเฉิง จนกระทั่งเช้านี้ เธอเห็นช่องค้นหายอดนิยมถึงเรื่องซูฉิงและโจเซฟ
ซูฉิงกับโจเซฟ หนีไปด้วยกัน?
สีหน้ามิเชลฉายถึงความแปลกใจ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะถามโจเซฟว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“โจเซฟ นายคบกับซูฉิงเหรอ?” มิเชลถามออกไปตามตรง
โจเซฟที่ได้สายจากมิเชลก็แปลกใจ แต่เขายอมรับอย่างรวดเร็วว่า “เราไม่ได้คบกันนะ แต่ตอนนี้ฉันกำลังจีบเขาอยู่ เธอรู้ได้ยังไงน่ะ?”
“นายอยู่เมืองเดียวกับหล่อนหรือเปล่า? พรุ่งนี้ออกมาเจอกันหน่อย ฉันเองก็อยู่ที่จีน” มิเชลวางสายอย่างเด็ดขาด และวันรุ่งขึ้นก็นั่งเครื่องบินเที่ยวบินที่เร็วที่สุดไปยังเมือง A เพื่อเจอโจเซฟ
ทั้งสองพบกันในสวนสาธารณะเล็กๆ ที่ค่อนข้างคึกคักใจกลางเมือง
มิเชลมองโจเซฟและถอนหายใจ “โจเซฟ ฉันจะบอกความจริงกับนายแล้วกัน ฉันชอบฮ่อหยุนเฉิง ฉันชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเจอ”
โจเซฟเบิกตากว้าง เขากับมิเชลเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน และแน่นอนว่าเขารู้ว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนจีนคนนั้น ถ้าบอกว่าชอบก็คือชอบ
เขาเกิดความคิด คิดอยู่สักพักก่อนจะพูดออกมา “ฉันสนับสนุนเธอนะ รักก็ต้องไล่ตามจีบ และตอนนี้ฉันก็จีบซูฉิงอยู่ แม้เขาจะบอกว่าจะหมั้นกับฮ่อหยุนเฉิง แต่ฉันคิดว่าตราบใดที่พยายามต่อไป ก็ไม่มีอะไรที่ไม่ได้มาหรอก”
เดิมทีมิเชลมาเพื่อทดสอบความคิดของโจเซฟ เธอยอมรักแล้วว่าตัวเองตกหลุมรักฮ่อหยุนเฉิง แม้ว่าซูฉิงจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ แต่ไม่ว่ายังไง ตัวเองก็ต้องสู้
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว และขอให้นายประสบความสำเร็จ ถึงตอนนั้นเราจะได้พาคนที่รักกันมาร่วมงานปาร์ตี้ด้วยกัน”
มิเชลยิ้มหวาน หลังจากบอกลาโจเซฟ เธอก็นึกถึงเรื่องนั้นแล้วนั่งแท็กซี่ไปที่ชั้นล่างของตระกูลฮ่อกรุ๊ป
“สวัสดีค่ะ ฉันมาหาประธานของพวกคุณ ฉันชื่อมิเชลเป็นเพื่อนของเขาค่ะ ไม่ทราบว่าที่ทำงานของเขาอยู่ชั้นไหนเหรอคะ?”
แผนกต้อนรับมองมาที่มิเชล แต่ก็ไม่กล้าปล่อยให้อีกคนขึ้นไป หลังจากโทรไปที่หมายเลขภายในห้องทำงานท่านประธานแล้วถึงได้บอกกับอีกคน
หลังจากที่มิเชลมาถึงที่ทำงาน เธอค่อย ๆ ผลักประตูและเดินเข้าไป ฮ่อหยุนเฉิงยังสงสัยว่าทำไมมิเชลถึงมาหา ไม่ต้องพูดถึงว่าตั้งแต่เขาได้ยินซูฉิงพูดว่าหญิงสาวคนนี้ชอบเขา เขาก็ตัดสินใจจะรักษาระยะห่าง
ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินเสียงและเจอกับมิเชล ฮ่อหยุนเฉิงก็ยังคงระมัดระวัง เขาให้หลินเหยียนเฟิงเข้ามารินน้ำให้มิเชล คิดอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยถาม
“เจ้าหญิงมิเชล ทำไมคุณถึงมาที่เมือง A ล่ะครับ มาหาซูฉิงงั้นเหรอครับ? ไม่กี่วันก่อนเขายังบอกว่าคิดถึงคุณมากเลยล่ะครับ”
ทันทีที่มิเชลได้ยินชื่อซูฉิง ใบหน้าของเธอก็นิ่งลงทันที แต่เธอก็ได้สติในวินาทีต่อมา ก่อนจะเผยรอยยิ้มจางๆ และพูดกับฮ่อหยุนเฉิงว่า “ก่อนมาที่นี่ไม่กี่วันก็คิดจะมาผ่อนคลายค่ะ อีกทั้งวันนี้ฉันไม่ได้มาหาซูฉิงหรอกค่ะ มาหาคุณต่างหาก”
“หาผมทำไมเหรอครับ?” ฮ่อหยุนเฉิงถามโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกตื่นตัวเล็กน้อย
“ฮ่อหยุนเฉิง” มิเชลลุกขึ้นจากโซฟาตัวเล็ก เดินเข้ามาหาเขาช้าๆ และก่อนจะถึงเขาอีกเพียงสองสามก้าวก็หยุดนิ่ง มองตรงมาที่เขา และพูดอย่างเคร่งขรึมและจริงใจ “ฉันชอบคุณค่ะ คุณคบกับฉันได้ไหมคะ?”
จริงตามคาด
หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงดังขึ้น และเขาก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นทันที เขาเลี่ยงการสายตาของมิเชล และหลังจากไตร่ตรองอยู่นาน เขาก็พูดว่า “เจ้าหญิงมิเชลครับ…ขอโทษจริงๆ นะครับ ที่จริงเราเพิ่งเจอกันครั้งแรก ผมไม่รู้จักคุณดีพอ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าคุณคือเพื่อนของซูฉิง ผมว่าอย่าเล่นมุกตลกแบบนี้ระหว่างเราจะดีกว่านะครับ”
ฮ่อหยุนเฉิงพิจารณาสีหน้าของมิเชล เขาถึงไม่ได้ปฏิเสธออกไปอย่างสมบูรณ์
หลังจากที่มิเชลได้ยินก็เริ่มวิตก ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนชนปลายรองเท้าของฮ่อหยุนเฉิง และพูดอย่างร้อนใจว่า “ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะคะ ฉันชอบคุณจริงๆ”
ฮ่อหยุนเฉิงถอยออกโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่ได้ชัดเจนนัก เพียงแค่ให้ทั้งสองคนอยู่ในระยะปลอดภัย เห็นว่าเธอเป็นเพื่อนของซูฉิง จึงเกลี้ยกล่อมอย่างขมขื่น “เจ้าหญิงครับ คุณเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้น และยังเป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง และผมก็ชอบซูฉิงแถมยังจะหมั้นกันแล้ว คุณอย่าล้อเล่นแบบนี้เลยครับ หาแฟนที่คุณชอบสักคนดีกว่าครับ”
มิเชลจ้องไปที่ฮ่อหยุนเฉิงอย่างตกใจ และสักพักก็เอ่ยขึ้น “ซูฉิงดีมากขนาดนั้น คุณเลยชอบหล่อนมากสินะ?”
เมื่อเห็นอย่างนั้น ฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่พูดต่อ แต่พูดตรงๆ ว่า “ขอโทษนะครับ อีกเดี๋ยวผมจะมีประชุม เกรงว่าจะอยู่คุยด้วยไม่ได้แล้ว หากไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปก่อนได้เลยนะครับ”
มิเชลที่ได้ยินอย่างนั้น ราวกับว่าเธอถูกราดด้วยน้ำเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอเองก็รู้คำตอบของฮ่อหยุนเฉิง แต่ก็คิดว่าไม่ควรเป็นแบบนี้ เธอต้องสู้อีกครั้ง
มิเชลกำหมัดและพูดในตอนท้ายว่า “คุณไม่จำเป็นต้องปฏิเสธฉันเร็วขนาดนั้นก็ได้ สักวันหนึ่งฉันจะทำให้คุณรู้ว่าฉันคือคนที่เหมาะสมกับคุณที่สุด!”
ฮ่อหยุนเฉิงไม่หันกลับมามอง จนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูห้องทำงาน เขาถึงเอื้อมมือมากุมขมับก่อนจะส่ายหัว และทำได้เพียงคิดว่าคำพูดอีกคนเป็นเพียงเรื่องตลก