ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 309 ท่านประธานพูดแล้ว คุณห้ามเข้าใกล้ลูกแม้แต่ก้าวเดียว!
เส้นหมี่ไปส่งรินจังและชินจังที่โรงเรียนอนุบาลด้วยตัวเอง
ยังเป็นโรงเรียนอนุบาลโรงเรียนนั้น เพียงแต่คุณครูและผู้อำนวยการของที่นี่ถูกเปลี่ยนใหม่หมด เป็นคนที่หิรัญชากรุ๊ปควบคุมการรับสมัครด้วยตัวเอง
“หม่ามี๊ งั้นตอนบ่ายหม่ามี๊ต้องมารับพวกเรานะ”
หลังจากแม่ลูกคืนดีกัน หนูรินจังก็กลายเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่ตามติดเธออีกครั้ง ตอนที่เข้าโรงเรียนอนุบาล เธอพูดด้วยเสียงน่ารัก สั่งให้เส้นหมี่มารับเธอตอนเลิกเรียน
แน่นอนว่าเส้นหมี่รับปากแล้ว
“จ้า แน่นอน ถึงเวลาหม่ามี๊เอาเค้กสตรอว์เบอร์รีที่ลูกรักชอบกินมากที่สุดมาด้วย แล้วก็ชินชิน วันนี้หม่ามี๊ทำขนมอบถั่วเขียวให้ลูก แล้วเอามาพร้อมกันดีไหม?”
“ดีครับ”
ชินจังที่เย็นชาน่ารัก เขาเม้มปากพยักหน้าอย่างซ่อนความดีใจไว้ไม่อยู่
จากนั้น เด็กน้อยสองคนก็เข้าโรงเรียนไป
เส้นหมี่พาทั้งสองคนไปส่งที่โรงเรียน แล้วก็กลับมาทันที เธอวางแผนว่าจะดูอิวคิวที่อยู่ที่บ้านหน่อย ว่าตกลงมีปัญหาอะไรกันแน่ ทำไมจนถึงตอนนี้เขาถึงยังไม่หายขาด?
แต่ว่า เธอคิดไม่ถึง หลังจากที่เธอกลับมาถึงบ้านหลังเล็ก ที่ประตูบ้านมีคนสวมชุดดำสวมแว่นดำยืนอยู่หลายคน
“คุณเส้นหมี่ ท่านประธานสั่งมา ไม่ให้คุณเข้ามาที่นี่อีก”
“ทำไม?” เส้นหมี่สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที “ฉันเป็นแม่ของลูก ทำไมจะเข้าไปไม่ได้?”
“ท่านประธานบอกว่า เหตุผลคุณคิดเอาเอง เขาหวังว่าคุณจะออกจากที่นี่ไปตอนนี้ ไม่อย่างงั้น คุณมาจากที่ไหน เขาก็จะให้พวกผมโยนคุณกลับไปที่นั่น!”
บอดี้การ์ดพวกนี้ หน้าตาเย็นชา คำพูดโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึกหลุดออกจากปาก
เส้นหมี่รู้สึกเหมือนโดนตีหัว!
ให้เธอคิดเหตุผลเอาเอง?
หรือว่า เขาหมายถึงคำพูดที่เธอเคยพูดว่าไม่ต้องการลูก ๆ แล้ว?
ไม่ นั่นเธอพูดมั่ว ๆ ทั้งหมด เธอไม่เคยคิดว่าไม่ต้องการพวกเขา คำพูดพวกนั้น พูดออกมาในตอนที่เธอกำลังโมโห พูดโดยไม่ได้ผ่านสมอง
เส้นหมี่ประหม่า เธอรีบอธิบายกับพวกเขา” “ไม่ใช่นะ พวกนายฟังฉันพูดก่อน คำพูดพวกนั้นเป็นคำโมโหที่ฉันเคยพูดกับประธานของพวกนายตอนทะเลาะกัน นั่นไม่ได้เป็นจริง”
“คุณพูดอะไรกับประธานของพวกเรา พวกเราไม่จำเป็นต้องรู้ ตอนนี้พวกเราได้รับคำสั่ง ว่าไม่ให้คุณเข้าใกล้ที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว คุณเส้นหมี่ ทางที่ดีคุณเชื่อฟังดีกว่าครับ!”
คำพูดประโยคสุดท้ายนั้น น้ำเสียงของบอดี้การ์ดพวกนี้ สามารถฟังออกได้ว่าไม่เกรงใจแล้ว
ในที่สุดเส้นหมี่ก็หน้าซีดขาวเป็นกระดาษ!
ผู้ชายคนนั้น คิดไม่ถึงว่าจะโหดร้ายกับเธอถึงขั้นนี้?
แต่ว่านี่ก็โทษเขาไม่ได้ เป็นเธอที่พูดคำเหล่านั้นในตอนแรก และก็เป็นเธอที่สองเดือนมานี้ไม่สนใจไยดีลูก ๆ ตอนนี้เขาไม่ให้เธอพบ มีความผิดตรงไหน?
เส้นหมี่สิ้นหวังอย่างมาก มองดูบ้านเล็กหลังนี้ ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถึงได้เหมือนกับหุ่นเชิด ลากขาสองข้างที่ถูกกรอกตะกั่วเดินออกไปทีละก้าว ๆ
บอดี้การ์ดมองดู แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ผู้ช่วยเค ผู้หญิงคนนี้ถูกพวกผมไล่ไปแล้วครับ”
ผู้ช่วยเค “…”
ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เขาเหลือบมองไปยังห้องทำงานของท่านประธานที่ปิดประตูอยู่อย่างเงียบ ๆ เขาวางสายโทรศัพท์ไป
BOSS ใหญ่ในวันนี้ อันที่จริงผิดปกตินิดหน่อย ถึงแม้เขาจะรายงานกับท่านประธาน ในตอนที่บอกว่าผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว และได้เจอกับเด็ก ๆ เขาดูโกรธโมโห
แต่ว่าหลังจากนั้น เขาก็สงบเงียบมาก
เขาไม่ได้ให้บริษัทวุ่นวาย และก็ไม่ได้ใส่อารมณ์ใส่คนพวกนั้นที่มาหาเขา แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อน จากอารมณ์ร้ายของเขา เกรงว่าบริษัทคงจะเหมือนจุดจบของโลกแล้ว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ?
หรือว่า โมโหจนสงบ? หรือว่ารอจังหวะคิดบัญชีแก้แค้นผู้หญิงคนนั้น?
เคมีกระวนกระวายใจอยู่ตลอด
“ผู้ช่วยเคคะ ชั้นล่างโทรมาบอกว่า มีผู้หญิงท่านหนึ่งชื่อเส้นหมี่อยากจะมาพบท่านประธาน ให้เธอขึ้นมาไหมคะ?”
“อะไรนะ?”
หัวใจที่กำลังหนักหน่วงของเคมี ได้ฟังสายโทรศัพท์นี้ พ่นชาที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมาทันที!
พระเจ้า กลัวอะไรก็ได้แบบนั้นจริง ๆ
“ให้เธอขึ้นมาทำไม? เจอท่านประธานต้องนัดล่วงหน้า พวกเธอลืมแล้วเหรอ? ทำงานกันยังไง?” ภายใต้ความตื่นตระหนกของเขา เขาดุเสมียนคนนี้ไปยกหนึ่ง
เสมียนตกใจจนทั้งขออภัยทั้งยอมรับความผิดของตัวเอง จนแทบจะร้องไห้แล้ว
เคมี “เชี่ย…”
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ประตูห้องทำงานของท่านประธานเปิดออกในที่ เคมีโยนโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นยืนทันที “ท่านประธาน คุณจะออกไปข้างนอกเหรอครับ?”
“อืม มีลูกค้าอยู่ที่ WTC นายไปกับฉัน” แสนรักสีหน้าเรียบเฉย เป็นเพราะช่วงนี้ไม่ได้พักผ่อนอย่างดี จึงเห็นความเหนื่อยล้าและเส้นเลือดในตาได้อย่างชัดเจน
แต่ไม่ได้เกี่ยวกับความโมโหแน่นอน
เคมีอ้าปากค้างอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากที่ BOSS ใหญ่ท่านนี้ออกไป เขาก็หยิบกุญแจรถแล้วตามออกไป
บางที เขาอาจจะไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้แล้วจริง ๆ
เส้นหมี่รออยู่ที่ตึกใหญ่ด้านนอกอยู่เป็นเวลานาน
พนักงานเสมียนแผนกต้อนรับคนนั้น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ให้เธอโทรไปถามที่ทำเนียบท่านประธาน เมื่อวางสาย จู่ ๆ ก็เริ่มต่อว่าเธอ จากนั้นก็ไล่เธอออกมา
ไล่ออกมาก็ไล่ออกมาเถอะ งั้นเธอรออยู่ด้านนอกก็ได้
เส้นหมี่จึงรออยู่ที่ด้านนอก
แต่ว่าเธอรอตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง รอตั้งแต่เที่ยงจนถึงตอนบ่ายใกล้เลิกงาน เธอไม่เห็นคนที่เธอรออยู่ออกมาเลย