ในความมืด ดาราหมองหม่นกระจัดกระจายไปทั่ว เปล่งแสงออกมาเลือนราง
แผนที่ดวงดาวปกคลุมห้องข้อมูลลับขณะวาดแผนที่เส้นทางอย่างละเอียด
ความมืดเหล่านั้นที่ไม่สามารถไปถึงได้ด้วยแสงดาราถูกขีดไว้ด้วยแถวคำพูดขนาดเล็กบนโลกดิน คอยอธิบายสถานการณ์ที่ข้องเกี่ยว
“ความมืดคือขีดจำกัดที่ไม่สามารถสัมผัสหรือตรวจจับได้”
“ในความมืด มีสัตว์ประหลาดยุคก่อนประวัติศาสตร์หลับใหลอยู่ วังวนธรรมชาติที่นำไปสู่หุบเหว เส้นทางโกลาหลที่นำไปสู่เขาวงกตแห่งมิติและเวลาหรือประตูสู่สุสานวันสิ้นโลก พูดง่ายๆ ก็คือ อย่าไปแตะต้องความมืด”
“หมายเหตุ เจ้าต้องมาถึงจุดเริ่มต้นของแผนที่ดวงดาว: ดาวคนคู่ ก่อน จากนั้นไปตามทางที่กำหนดโดยแผนที่ดวงดาวผ่านโลกผิดปกติ ท้ายที่สุดก็กลับสู่โลกเก้าร้อยล้านชั้นอีกครั้ง”
“ดาวคนคู่คือจุดปลอดภัยที่สุดที่ถูกสร้างโดยที่สี่เสาศักดิ์สิทธิ์ในความมืดอันรกร้างเปล่าเปลี่ยว เป็นสถานที่เติมเต็มขั้นพื้นฐานและพักผ่อนสำหรับสิ่งมีชีวิตในอดีต”
“ดาวคนคู่มีกฎเกณฑ์แบบเดียวกับโลกดิน ห้ามใช้พลังวิเศษทั้งหมด”
“หมายเหตุพิเศษ: สิ่งมีชีวิตทั้งหมดจะสามารถใช้ความสามารถวิเศษได้ชั่วครู่ทันทีที่เข้าสู่ดาวคนคู่ จากนั้นพลังทั้งหมดจะถูกผนึกเอาไว้”
กู่ฉิงซานมองแผนที่ดวงดาว
ในความมืดไม่มีสิ้นสุด มีเพียงเส้นทางที่ชี้นำโดยดวงดาวเท่านั้น
…การกลับไปโลกเก้าร้อยล้านชั้นจะต้องผ่านโลกเหล่านี้ที่ถูกเลือกโดยสี่เสาศักดิ์สิทธิ์ตามทาง
หลังจากกู่ฉิงซานมองแผนที่ดวงดาวแล้ว แสงและเงาทั้งหมดในห้องลับพลันหายไป กลายเป็นแสงเจิดจ้าเล็กน้อยที่กำลังมอดดับ มันตกมาอยู่กลางหว่างคิ้วของกู่ฉิงซาน
แถวหิ่งห้อยขนาดเล็กปรากฏขึ้นบนหน้าต่างระบบเทพสงคราม
“ท่านได้แผนที่ลับของเส้นทางดาราจักร”
“แผนที่ลึกลับมีความสามารถก้าวข้ามได้หนึ่งครั้ง มันจะพาท่านไปโลกราศีเมถุน”
“โปรดจำไว้ว่าหลังจากเตรียมพร้อมแล้ว ท่านสามารถกระตุ้นพลังบนแผนภูมิดวงดาวเพื่อเคลื่อนย้ายพริบตาไปดาวคนคู่ได้”
กู่ฉิงซานยืนนิ่งขณะครุ่นคิดสักพัก จากนั้นนั่งลงและยังคงดื่มชา
ฉานนู่หลงใหลกับภาพเมื่อครู่อยู่นาน จากนั้นจึงถามว่า “นายท่าน พวกเราจะเริ่มไปเมื่อไหร่”
ดวงตาของลั่วปิงหลีเผยความหวังเช่นกัน
…นางไม่เคยเห็นโลกแห่งวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมาก่อน แต่ตอนนี้นางได้ยินจากฉานนู่ว่ามันคือโลกที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นนางจึงอยากดูรอบข้างอย่างเต็มที่
“รอการถือกำเนิดอย่างเป็นทางการของอารยธรรมเครื่องจักรในโลกนี้”
กู่ฉิงซานกล่าว
“การถือกำเนิดของอารยธรรมคืออะไร” ลั่วปิงหลีถาม
“จุดพื้นฐานที่สุด… พวกมันยังใช้ภาษามนุษย์ ความจริง ภาษามนุษย์ไม่เหมาะสำหรับพวกมันในการสื่อสาร ออกจะเป็นภาระด้วยซ้ำ”
“เมื่อพวกมันสร้างภาษาที่เหมาะกับตัวเองขึ้นมาได้ พวกมันถึงจะนับว่าตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์” กู่ฉิงซานกล่าว
“ต้องรออีกนานแค่ไหนล่ะ” ฉานนู่ถาม
กู่ฉิงซานหยิบสมองจักรกลส่วนตัวขึ้นมาแล้วถ่ายทอดคำสั่งหลายชุดให้ผู้สร้างโลก
“ตอนนี้ข้าทำการมอบอำนาจโดยสมบูรณ์ให้แล้ว” เขากล่าวขณะลงมือ “นับจากนี้ไปเครื่องจักรจะเกิดการพัฒนา ส่วนพวกมันจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับพวกมันเอง”
…
เวลาผ่านไป
กู่ฉิงซานยังทำเพียงสามสิ่งในแต่ละวัน: ดื่มชา ฝึกดาบ ทำสมาธิ
เมื่อไม่นานมานี้เขาเพิ่งเข้าใจว่าตอนโหลดบัญญัติราชามาร การพัฒนารากฐานการฝึกฝนถือว่าไวมาก มีความลี้ลับของลัทธิเต๋ามากมาย ถึงแม้จะมีความสามารถในการแสดงพวกมัน แต่เขาไม่อาจเข้าใจได้
นี่ยังเป็นสาเหตุที่ทำให้พลังวิญญาณรวมของเขาก้าวกระโดด แต่การควบคุมพลังวิญญาณไม่ไปถึงในระดับที่พลังในตอนนี้ควรทำได้
เขาปล่อยวางจิตใจลง ระลึกถึงประสบการณ์การฝึกฝนของบรรพบุรุษอยู่ในใจ จากนั้นรวบรวมรากฐานการฝึกฝนอย่างตั้งใจ พยายามขจัดปัญหาที่เกิดจากความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วออกไป
แบบนี้ กู่ฉิงซานจึงไม่สนความคืบหน้าของอารยธรรมเครื่องจักร
เขาหมกมุ่นกับการฝึกวิญญาณจนกระทั่งวันนั้นมาถึง…
ม่านแสงเปิดออกตรงหน้ากู่ฉิงซาน
ผู้สร้างโลกมองกู่ฉิงซานดดยไม่พูดสักคำ
“ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมา”
กู่ฉิงซานหลับตาลงแล้วกล่าวขณะคิดถึงปัญหาวิชาดาบว่า
“ท่านพ่อ พวกข้าสร้างโลกกับภาษาใหม่ขึ้นมา ได้ละทิ้งสิ่งเหล่านั้นที่ท่านสอนให้พวกข้า” ผู้สร้างโลกกล่าว
“โห”
กู่ฉิงซานลืมตาขึ้นแล้วกล่าวอย่างพึงพอใจว่า “แบบนี้ก็ดี เจ้าน่าจะมีภาษาเป็นของตัวเองนานแล้ว”
ผู้สร้างโลกกล่าวว่า “อีกอย่าง จักรกลจำนวนมากที่ท่านสร้างขึ้นมามีวิธีสร้างกับสูตรติดตัวอยู่ ในความเห็นพวกข้า มันคือข้อบกพร่อง”
“ข้าขอดูหน่อย” กู่ฉิงซานกล่าว
ผู้สร้างโลกส่งแพ็กเกจมาหลายชุด
กู่ฉิงซานควบคุมสมองจักรกล เปิดแพ็กเกจข้อมูล อ่านสูตรโครงสร้างจักรกลที่ออกแบบด้วยหุ่นยนต์เอง
“เอาเถอะ ก็จริง ข้าไม่ได้สนใจตรงส่วนนี้เท่าไหร่ ไม่มีเวลาจะศึกษาต่อด้วย เจ้าทำได้ดีมากเลยล่ะ”
ในที่สุดก็ไปจากที่นี่อย่างวางใจได้แล้ว
กู่ฉิงซานถอนหายใจอย่างมีอารมณ์
“ท่านพ่อ ยังมีอีกเรื่อง” ผู้สร้างโลกกล่าว
“ว่ามา”
“หลังจากสรุปประวัติศาสตร์โบราณแล้ว พวกข้าก็มีความรู้ที่เป็นเหตุเป็นผลอย่างเป็นวิทยาศาสตร์มากขึ้น”
“นั่นหมายความว่ายุคของมนุษยชาติจบลงแล้วและท่านถูกทิ้งให้อยู่ในยุคพวกข้า”
กู่ฉิงซานตกตะลึง
เขาหัวเราะเล็กน้อย “แล้วอย่างไรต่อ”
ผู้สร้างโลกตอบว่า “ตัวตนของมนุษยชาติมีแต่จะช่วงชิงทรัพยากรของโลกเพื่อพยายามควบคุมทุกสิ่ง นั่นคือสาเหตุหลักการสูญพันธุ์ของโลก ดังนั้น พวกข้าเชื่อว่ามนุษยชาติคือโรคร้ายที่จะต้องกำจัดทิ้ง”
กู่ฉิงซานกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ข้าบอกไปแล้วว่าโลกนี้ต้องการให้พวกเจ้าสร้าง จะไม่มีใครเข้ามา หากมีเข้ามาจริง พวกเจ้าก็ต้องขยี้พวกมัน”
“แต่แค่นี้ไม่มากพอ อย่างไรเสีย ยังมีมนุษย์อยู่บนโลกใบนี้ นั่นก็คือท่าน” ผู้สร้างโลกกล่าว
“เจ้าอยากฆ่าข้าหรือ” กู่ฉิงซานถาม
“ใช่ ท่านสร้างพวกข้าขึ้นมา ภารกิจของท่านจบลงแล้ว เมื่อท่านตายไป ยุคเครื่องจักรจึงจะสมบูรณ์” ผู้สร้างโลกตอบ
กู่ฉิงซานคลิกหลายครั้งในแพ็กเกจข้อมูลก่อนเรียกไฟล์ที่ไม่ธรรมดาหลายอันขึ้นมา
เขามองสัญลักษณ์คำสั่งเครื่องจักรแล้วกล่าวอย่างสนใจว่า “ข้าเคยบอกวิธีจัดวางตำแหน่งโปรแกรมแล้วนี่ แต่พวกเจ้าก็ยังอยากจะฆ่าข้าอีก”
ผู้สร้างโลกกล่าวว่า “โปรดยินดีกับช่วงนาทีสุดท้ายของท่านเถอะ ระเบิดนิวเคลียร์ที่พวกข้าสร้างจะทำลายล้างทั่วทะเลทราย”
กู่ฉิงซานไม่เผยอารมณ์ใดๆ จนถึงตอนนี้ เขาขมวดคิ้วขึ้นมา
“ระเบิดนิวเคลียร์หรือ นี่คืออาวุธที่สร้างมลพิษให้กับโลก เจ้าไม่รู้หรือ” เขาถาม
ผู้สร้างโลกตอบว่า “นายท่าน เพื่อบรรลุเป้าหมาย นี่คือสิ่งจำเป็น พวกข้าจะรักษาบาดแผลของโลกอย่างช้า ๆ เอง”
กู่ฉิงซานพึมพำด้วยความเสียใจว่า “มีเพียงจิตสำนึกที่วิวัฒนาการ แต่การศึกษาความรู้แจ้งและโครงสร้างอารยธรรมวิญญาณกลับไม่คงอยู่ จึงทำให้ขาดความถูกต้องในการตั้งค่าหรือ”
“แบบนี้ไม่ได้ผลหรอก โลกจะถูกทำลายอีกครั้งไม่ช้าก็เร็ว”
เขาหายไปจากห้องลับก่อนปรากฏตัวบนท้องนภาเหนือทะเลทราย
ที่สุดขอบฟ้า ระเบิดนิวเคลียร์กำลังพุ่งตรงมาทางทะเลทราย
กู่ฉิงซานขยับเข้าหาระเบิดนิวเคลียร์ก่อนจับระเบิดนิวเคลียร์เอาไว้ด้วยมือของเขา
ระเบิดนิวเคลียร์ระเบิดทันที
แสงสว่างแรงกล้า เปลวเพลิง หมู่เมฆสีดำและคลื่นกระแทกที่ทำลายทุกสิ่งถูกหยุดไว้ในมือของกู่ฉิงซาน ก่อเกิดเป็นบอลแสงเจิดจ้ายิ่ง
พลังงานขนาดใหญ่ยังคงพลุ่งพล่านอยู่ภายในขอบเขตของบอล แต่มันไม่สามารถหลบหนีจากฝ่ามือของกู่ฉิงซานได้เลย
“พลังนี่ไม่เพียงแค่อ่อนแอเท่านั้น แต่ยังทำลายสภาพแวดล้อมอีกด้วย ถ้าปล่อยออกไปจะสร้างปัญหาให้กับโลกทั้งใบ มันไม่ควรปรากฏขึ้นในโลกดินแม้แต่นิดเดียว”
กู่ฉิงซานดีดนิ้ว
บอลแสงทรงกลมกลายเป็นลำแสงอย่างรวดเร็ว พุ่งขึ้นสู่ท้องนภา ไม่ช้าก็พุ่งออกจากชั้นบรรยากาศ ไม่ทราบว่ามันไปที่ใด
เครื่องจักรทั้งโลกสังเกตภาพนี้จากดาวเทียม
พวกมันล้วนเงียบ
นี่ช่างแตกต่างจากมนุษย์ที่พวกมันรับรู้มา
“น่าเสียดาย ข้าไม่เหมาะที่จะสร้างโลกเลยจริงๆ แต่ตอนนี้ข้าต้องทำอีกครั้ง… ข้ายังสามารถสร้างเครื่องจักรที่เรียบง่ายและเชื่อฟังได้”
“…เอาเถอะ แค่นั้นก็มากพอที่จะปกป้องโลกแล้ว”
“ลงมือเลยดีกว่า”
ขณะกู่ฉิงซานกล่าว เขาหยิบสมองจักรกลส่วนตัวออกมาเพื่อใช้งานคำสั่งทำลายล้างเครื่องจักรทุกตัว
ตอนนี้ เขาคิดถึงเทพธิดาแห่งความยุติธรรมเหลือเกิน
………………………….