บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 458
เจเรมี่ยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว ขณะมองดูหลังของมาเดลีนอย่างโหยหา ร่างสูงเพรียวของเขาสร้างเงาที่อ้างว้างใต้แสงไฟถนน
เขากดมุมริมฝีปากของตัดเอง ในขณะที่ร่องรอยของความขมขื่นเริ่มแผ่ออกมาจากใจของเขา
ดวงตาของเขาเริ่มซึมไปด้วยน้ำตา ทำให้การมองเห็นร่างที่งดงามของเธอตรงหน้าเขาเริ่มพร่ามัว
เขาจะโทษเธอได้อย่างไรที่เธอไร้หัวใจและเย็นชาในตอนนี้? เขาต้องโทษตัวเองเท่านั้น
…
หลังจากรับประทานอาหารกับเอวาและแดเนียลเสร็จแล้ว มาเดลีนก็กลับไปที่อพาร์ตเมนต์เดิมของเธอเพียงลำพัง
เธอนั่งอยู่หน้าหน้าต่าง ขณะที่คำพูดของเจเรมี่ยังติดอยู่ในหูโดยไม่ตั้งใจ
‘คนที่ฉันรักคือเธอ’
“ฮะ”
มาเดลีนหัวเราะอย่างเย็นชา
‘ไม่มีใครเต็มใจที่จะทำร้ายคนที่พวกเขารักขนาดนี้ได้หรอก
‘เจเรมี่ อย่าพูดออกมาเลยว่านายรักฉัน อย่าบอกฉันว่าที่ผ่านมานายไม่เคยใช้คำพูดที่รุนแรงเหล่านั้นหลังจากที่หัวใจของฉันตายไปแล้วจากการทรมานทั้งหมดที่นายให้ฉัน
เสียงก้องอยู่ในหูเธอ
ขณะที่โทรศัพท์ของเธอที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงเริ่มสั่น
มาเดลีนรวบรวมความคิดของเธอ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหลังจากที่เห็นว่าโทรศัพท์มาจากเอโลอิส
‘จากลักษณะที่พวกเขามองหาฉันอย่างบ้าคลั่งในตอนนี้ พวกเขาคงรู้แล้วว่าฉันเป็นลูกสาวของพวกเขา’
เธอครุ่นคิดอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ปล่อยให้โทรศัพท์สั่นต่อไป เธอยังคงไม่รับสาย
แต่สุดท้ายแล้ว มาเดลีนตัดสินใจรับสายนั่น หลังจากการโทรเป็นครั้งที่ห้า
เห็นได้ชัดว่าคนที่อยู่อีกฝั่งของสายไม่ได้คาดหวังให้เธอรับสาย เอโลอิสพูดอะไรบางอย่างหลังจากที่เธอนิ่งเงียบไปประมาณสองวินาที “วีล่าใช่ไหม?”
มาเดลีนรู้สึกประหลาดใจที่เอโลอิสเรียกเธอแบบนั้น
พวกเขาไม่รู้เหรอ? เจเรมี่ไม่ได้บอกพวกเขาเหรอ?
“มีอะไรหรือเปล่าคะ? ทำไมคุณถึงโทรหาฉันตั้งหลายสาย? มาเดลีนถามโดยไร้อามรมณ์
เอโลอิสพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อควบคุมอารมณ์ในหัวใจของเธอ เธอพูดในขณะที่แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “วีล่า แจ็คนอนไม่หลับอีกแล้ว เขาต้องการพบเธอและให้เธอร้องเพลงกล่อมเขาฟัง เธอมาตอนนี้เลยได้ไหม?”
มาเดลีนต้องการปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชา แต่เมื่อเธอพูดถึงแจ็ค เธออดไม่ได้ที่จะต้องเข้าใกล้เขา
“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย บอกแจ็คให้รอฉันนะ”
“ตกลง ได้สิ! เราจะรอเธอ!” เอโลอิสตอบอย่างอารมณ์ดี
มาเดลีนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจากเสียงที่สั่นของเอโลอิส
แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและขับรถไปที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี
ประมาณสิบนาทีต่อมา เธอมาถึงทางเข้าคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจคือฌอนและเอโลอิสกำลังยืนรอเธออยู่
พวกเขาดูเหมือนกำลังตั้งใจที่จะรอเธอ และด้วยเหตุนี้ มาเดลีนจึงมั่นใจในสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้
เธอจอดรถ แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตู เอโลอิสและฌอนก็ยืนอยู่ข้างรถของเธอแล้ว เธอมองผ่านกระจกมองหลัง มาเดลีนสามารถมองเห็นดวงตาของฌอนที่มีน้ำตาคลอเบ้า ขณะที่เอโลอิสน้ำตาไหลอาบใบหน้าแล้ว เธอดูเหมือนจะเศร้ามาก
มาเดลีนหยุดปลดเข็มขัดนิรภัย
เอโลอิสและฌอนรู้สึกประหม่าเมื่อเห็นว่ามาเดลีนจะไม่ลงจากรถ
เอโลอิสเช็ดน้ำตาของเธอออกไป ขณะที่เธอเคาะกระจกรถด้วยมือที่สั่นเทา เธอมองมาที่มาเดลีนด้วยสายตาที่ใจแตกสลายและคาดหวัง เธอสะอื้นไห้และพูดว่า “วีล่า ทำไมเธอไม่ลงมาล่ะ?”