มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 411
“เจอรัลด์ นายมาที่นี่เพื่อทานมื้อเที่ยงใช่ไหม?” มอร์กาน่าถาม โดยไม่มีความไม่เชื่อแม้แต่น้อย
โต๊ะที่มอร์กาน่าและแฟนของเธอ คาเมรอน และคนอื่น ๆ หลายคนนั่ง ทุกคนกำลังยิ้มมาทางเขา
ห้องรับประทานทุ่งหญ้าเป็นสถานประกอบการของสังคมสุดหรูอย่างชัดเจน และคุณจ่ายค่าหัวให้ที่นี่ จากราคาขั้นต่ำเริ่มต้นที่สามสิบดอลลาร์ต่อคน หลังจากคำนวณค่าเครื่องดื่มและอื่น ๆ อาหารแต่ละมื้ออาจมีค่าใช้จ่ายถึงหลายร้อยดอลลาร์ได้อย่างง่ายดายเลยทีเดียว
ทุกคนรู้ว่าเจอรัลด์ไม่ได้ร่ำรวย เช่นนั้นนี่จึงเป็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างแปลก
เจอรัลด์ยิ้มกลับให้พวกเขา “ถูกต้อง! ฉันมาพบปะกับเพื่อนบางคนน่ะ และฉันคิดว่าฉันจะเลี้ยงมื้อเที่ยงพวกเขาทุกคนที่นี่! ใครจะไปคิดว่าฉันจะบังเอิญได้พบกับพวกเธอที่นี่ด้วยเหมือนกัน!”
“เฮอะ! พวกเรามาที่นี่ตลอด!”
“อ่า เจอรัลด์… มันเป็นเรื่องดีที่นายจะเลี้ยงบางอย่างให้เพื่อนของนาย แต่นายรู้ไหมว่าพวกเขาคิดค่าบริการอย่างน้อยที่สุดก็สามสิบดอลลาร์ต่อหัวเลยนะ? นายแน่ใจใช่ไหมว่านี่เป็นความคิดที่ดี?” คำพูดนี้ออกมาจากปากของหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งข้างมอร์กาน่า คนที่เข้าโรงเรียนมัธยมปลายเดียวกันกับพวกเขา
ซัลลี่คือชื่อของเธอ ไม่ใช่หญิงสาวที่ดูไม่ดี เธอเม้มริมฝีปากขณะเธอให้คำเตือนนั้นกับเขา
นี่คือสถานที่ชั้นสูง ท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นที่สำหรับคนอย่างเธอ ที่มีที่ยืนในสังคมอยู่แล้ว มันไม่ใช่ราวกับว่าเธอจะรู้สึกภูมิใจเป็นพิเศษที่ได้มาทานอาหารที่นี่ แต่…เอาน่า คนจรจัดอย่างเจอรัลด์จะทานอาหารที่นี่งั้นเหรอ? นั่นทำให้เธอหมดความอยากอาหาร
คนอย่างเขาควรจะยึดติดกับสถานที่ดื่มกินราคาถูกอาหารจ่านด่วนและแผงลอยฮอทด็อก อะไรทำนองนั้นสิ
มันน่าอับอายอย่างแน่แท้ เจอรัลด์อนุมานเอาว่าเขาเท่าเทียมกับพวกเธอใช่ไหม?
นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเธอถึงใช้วาจาเผ็ดร้อนเช่นนั้นกับเขา
“เฮ้ ซัลลี่! ตอนนี้เธอไม่ควรพูดกับเจอรัลด์แบบนั้นนะ—เขาก็มีความภาคภูมิใจของเขาเหมือนกัน! ถ้าเขาอยากจะมาทานอาหารที่นี่ ก็แค่นั้นแหละ ยังไงซะนี่เป็นโอกาสสำหรับพวกเราที่จะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนที่เขาผูกมิตรนะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!” คาเมรอนยิ้มเยาะขณะที่พูดแบบนี้
ไม่ว่าจะในเรื่องของภูมิหลังครอบครัวหรือโอกาสในการทำงาน เขาคือตัวพ่อที่โต๊ะนี้อย่างโต้เถียงไม่ได้ ทำให้เขาเป็นหลักสำคัญของกลุ่ม
ซัลลี่หัวเราะเสียงดังแหลม “ให้ตายเถอะ คาเมรอน…ประเภทของเพื่อนที่ผู้ชายอย่างเจอรัลด์จะผูกมิตรด้วย—นานแน่ใจนะว่านายอยากจะจับมือกับพวกเขาน่ะ? ยังไงซะ ฉันเพียงแค่พูดแบบนั้นก็เพื่อประโยชน์ของเขาเอง: โดยไม่ได้คิดถึงความสามารถของตัวเอง แต่คิดที่จะทานอาหารที่ไหนก็ได้ที่เขาพอใจ…คือสิ่งที่เขาคิดถึงทั้งหมดใช่ไหม? ใช้ชีวิตเกินกว่าเงินทองของตัวเขาเอง…ไม่มีใครเราเคารพคนแบบนั้นหรอก!”
เธอไม่พบเจอรัลด์ตั้งแต่มัธยมปลายแล้ว: คนจรจัดที่ยากไร้บางคนกำลังผยองต่อหน้าเธอ…ช่างน่าสมเพช! เธอแทบจะไม่ได้แคร์ความรู้สึกของเขาเลย
ยังไงซะ สำหรับเจอรัลด์ที่จะทานอาหารในร้านเดียวกันกับเธอก็แสดงว่าเขาก็ไม่ได้แคร์ความรู้สึกของเธอเหมือนกัน
“เอาล่ะ เพื่อน ๆ ของเจอรัลด์จะมาที่นี่ได้ทุกเมื่อ หุบปากกันซะพวกเธอ!” มอร์กาน่าไม่สามารถทนดูได้นานกว่านี้อีกแล้ว
เจอรัลด์ส่งยิ้มให้เธอและพยักหน้าให้
“คาเมรอน ผู้ชายคนนี้คือใคร? เพื่อนร่วมชั้นจากมัธยมปลายเหรอ?” หญิงสาวที่แต่งหน้าอย่างประณีตข้าง ๆ คาเมรอนซักถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ถูกต้อง อะฮ่าฮ่าฮ่า! คิดว่าเขาน่ารักเหรอ? ถ้าเขาคือสเปกของเธอ เจอรัลด์ยังคงโสด—เธอสามารถเป็นแฟนเขาได้นะ!” คาเมรอนระเบิดหัวเราะออกมา
“เฮ้! คาเมรอน นายมันแย่ที่สุด! ทำต่อไปสิ และฉันจะไม่คุยกับนายอีกต่อไป!” หญิงสาวคนนั้นหยิกส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของแขนเขา
ทุกคนหัวเราะเบา ๆ เจอรัลด์เอาแต่เงียบและพยักหน้าต่อไป
“เฮ้ ดูสิ! เจอรัลด์หน้าแดงแหละ! ฉันรู้…เขาต้องชอบความคิดที่ว่าเมย์เบล์ลีนกลายมาเป็นแฟนของเขาแน่! ไม่อย่างงั้นละก็ทำไมหน้าของเขาถึงแดงก่ำแบบนั้นล่ะ? ฮ่าฮ่า!” ผู้ชายอีกคนตัดสินใจร่วมด้วย
“โย่ว! เป็นข้อเสนอที่จริงจัง เจอรัลด์ ถ้าหญิงสาวคนนี้ถูกรสนิยมของนาย เธอก็จะเป็นของนายทั้งหมด เชื่อคำพูดของฉันสิ!” คาเมรอนหัวเราะดังลั่นอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร—ฉันมีแฟนอยู่แล้ว!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยความโกรธเคือง แม้ว่าเขาเข้าใจว่าพวกเขาเพียงแค่หยอกล้อเขาเล่นกับเรื่องนั้น มันเคยเป็นแบบเดียวกันนี้เมื่อย้อนกลับไปสมัยมัธยมปลาย เจอรัลด์รู้ว่ามันจะดีที่สุดที่เอาแต่เงียบต่อไป