ในตอนนี้ คุชินะ ได้กลายเป็น พลังสถิตร่าง ของ 9 หาง เหมือนดังในการ์ตูนและไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผนึกอยู่ในสถานะที่แข็งแกร่งที่สุด 9 หาง ก็ไม่สามารถหลุดออกมาได้ และ คุชินะ ก็ไม่สามารถใช้พลังของ 9 หาง ได้
ไนโตะ คิดว่ามีความเป็นไปได้ที่ อุซึมากิ เมอิ จะสามารถแทนที่ คุชินะ ในการเป็น พลังสถิตร่าง คนต่อไปได้ แต่ก็ไม่เป็นไปตามที่เขาคิดไว้
นี่ทำให้ ไนโตะ สงสัยเรื่องในอนาคตของ เมอิ
“เอ้อแล้วเธออยู่กับ เมอิ ใช่ไหม?”
ไนโตะ กินขนมที่ คุชินะ ให้ จากนั้นเขาก็ถามเธอออกไปอย่างไม่ตั้งใจ
คุชินะ ยักไหล่และพูดว่า “อื้ม เธอเป็นผู้หญิงที่แปลกมาก ถึงเธอจะอยู่กับฉัน แต่เธอก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่”
“ถ้าอย่างงั้นก็ช่างมัน ไปต่อกันเถอะ”
หลังจากนั้นจู่ ๆ คุชินะ ก็ยิ้มออกมา ขณะที่มองไปที่ ไนโตะ
เมื่อ ไนโตะ มองเธอกลับไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แต่ทันใดนั้นเธอก็ยื่นมือออกมาแล้วใช้ปลายนิ้วเช็ดปาก ไนโตะ
มีครีมติดที่ปลายนิ้วของเธอ
มันเป็นครีมของขนมที่เขากิน
ไนโตะ มองดูเธอ จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา และเขาก็จับนิ้วเธอขึ้นมาจากนั้นก็กินครีมที่ติดที่นิ้วของเธอ
การกระทำนี้ทำให้ คุชินะ แก้มแดง
ทั้ง 2 ยังคงเดินต่อไป ในไม่ช้าพวกเขาก็เดินออกจากถนนและเข้ามาใกล้กับสถานที่ที่หนึ่งที่คุ้นเคย นั้นก็คือ โรงเรียนนินจา
ไนโตะ รู้สึกคิดถึงเล็กน้อยเมื่อเขาไปถึงที่นั่น
ไนโตะ จำความทุกข์ที่เขาต้องเผชิญในสถานที่แห่งนี้ได้เป็นอย่างดี
การที่เขาฝึกหนักและพยายามดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด เพราะเขาไม่ต้องการเป็นกระสอบทรายให้คนอื่น
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะฝึกหนักแค่ไหน เขาก็ยังใช้คาถานินจาไม่ได้อยู่ดี
แต่โชคดีที่ ไนโตะ ไม่เคยยอมแพ้ เขารู้ว่ายังมีอีกวิธีหนึ่งในการเอาชีวิตรอดในโลกแห่งนี้ ดังนั้นเขาจึงเริ่มฝึกฝนวิชากระบวนท่ามาอย่างต่อเนื่องในขณะที่เด็กคนอื่น ๆ ฝึกคาถานินจา และ ไนโตะ ก็ต้องฝึกหนักเป็น 2 เท่าของพวกเขา
ในเวลานั้น ไนโตะ ก็ต้องทนทุกข์ทรมานจากความเย็นชาของผู้คน แม้กระทั่งอาจารย์ประจำชั้นก็ยังเกลียดเขา แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อมีผลปีศาจตกลงมาตรงหน้าเขา
ไนโตะ อดยิ้มไม่ได้เมื่อเขาคิดถึงเรื่องพวกนี้
ใช้แล้ว ทุก ๆ อย่างที่เป็นแบบนี้ก็ต้องขอบคุณผลปีศาจ ถ้าไม่มีพลังของมัน ไนโตะ ก็จะไม่สามารถแข็งแกร่งอย่างทุกวันนี้ แม้ว่าเขาจะฝึกหนักกว่านี้เป็น 100 เท่าก็ตาม
“ไนโตะ เข้าไปข้างในกันเถอะ!”
เมื่อ คุชินะ เห็นโรงเรียนนินจา เธอก็รู้สึกคิดถึงและรีบดึงแขนของ ไนโตะ อย่างกระตือรือร้น
“โอเค ๆ ”
ไนโตะ พยักหน้า แล้วพวกเขาก็เข้าในโรงเรียนนินจาทันที
……..
“เฮ้ ทุกคนดูนั่นสิ นั่นวีรบุรุษของเรา!”
อาจารย์คนหนึ่งในกลุ่มอาจารย์พูดออกมา เมื่อเห็นพวกเขาทั้ง 2
และหนึ่งในนั้นก็มีอาจารย์ของ ไนโตะ อยู่ด้วย นั้นก็คือ อาจารย์นาคาโมโต้
นาคาโมโต้ ยังคงเป็นอาจารย์อยู่ที่โรงเรียนนินจา เพราะเขายังไม่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็น จูนิน และเขาก็ไม่ได้แข็งแรงเช่นนั้น ดังนั้นเขาจึงเป็นได้แค่อาจารย์สอนเด็ก ๆ
“ไปทักทายพวกเขาสิ ทั้งคู่เคยเป็นนักเรียนของคุณนี่น่า ช่างน่าเป็นเกียรติจริง ๆ!” อาจารย์คนอื่นพูดขึ้นมา
นาคาโมโต้ มองไปยังอาจารย์คนนั้นด้วยสายตาที่เยือกเย็น จากนั้นเขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เออ”
คำตอบของ นาคาโมโต้ ช่างเยือกเย็นมาก หลังจากเขาพูดคำนี้ออกมาเขาก็เดินออกไปจากอาจารย์คนนั้น
อาจารย์คนอื่น ๆ ไม่เข้าใจเหตุผลของพฤติกรรมของเขา
นาคาโมโต้ เดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย ในขณะที่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
เขากำลังสาปแช่งความโง่ของเขา ถ้าเขาคิดได้ว่า ไนโตะ มีพรสวรรค์มากถึงขนาดนี้ ชื่อเสียงของเขาอาจเพิ่มขึ้นในฐานะที่เขาเป็นอาจารย์ของ ไนโตะ
แต่ นาคาโมโต้ จะรู้ได้อย่างไร เพราะตอนนั้น ไนโตะ อ่อนแอมาก ไนโตะ เป็นคนที่มีความสามารถต่ำที่สุดในชั้นเรียน เขาใช้คาถานินจาไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่จู่ ๆ เขาก็แข็งแกร่งขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นในเวลาแค่ไม่กี่ปี!
หัวใจของ นาคาโมโต้ เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความโกรธ และในขณะที่เขากำลังเดินอย่างไร้จุดหมายอยู่นั้น เขาก็เกือบจะเดินชนใครบางคน แต่เขาก็ได้สติขึ้นมาในวินาทีสุดท้าย
“เธอ…”
นาคาโมโต้ เงยหน้าขึ้นและเห็นร่างคน 2 คนที่คุ้นเคย และทันใดนั้นเขาก็ตกใจ
นาคาโมโต้ จำคนคนนี้ได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เคยเป็น 1 ในนักเรียนของเขา คนคนนั้นก็คือ ไนโตะ ผู้ประกอบพิธีกรรมสีเลือดแห่งโคโนฮะ!
“ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง อาจารย์นาคาโมโต้”
“ชะ…ใช่แล้ว…นานแล้วสินะ…”
หน้าผากของ นาคาโมโต้ เต็มไปด้วยเหงื่อและหัวใจของเขาสั่นด้วยความกลัว เขาไม่คิดว่า ไนโตะ จะทักเขาแบบนี้ เพราะเขารู้ว่า ไนโตะ ไม่ชอบเขา
เพราะ นาคาโมโต้ ก็เคยทำร้าย ไนโตะ และถึงขั้นพยายามฆ่าเขา!
แต่ตอนนี้ระดับของทั้งคู่ ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
แค่เพียงการจ้องมองของ ไนโตะ ก็ทำให้ นาคาโมโต้ ตัวสั่นไปทั้งตัว
คุชินะ ยืนอยู่ข้าง ๆ ไนโตะ เธอรู้ว่าทั้งคู่เคยมีปัญหากันมาก่อนในตอนที่ ไนโตะ ยังเรียนอยู่ที่โรงเรียนนินจา
อย่างไรก็ตาม การที่เธอเห็น นาคาโมโต้ ยืนตัวสั่นต่อหน้าเธอ ก็ทำให้เธอรู้สึกสะใจเล็กน้อย
ที่จริงแล้ว นาคาโมโต้ ก็ไม่ใช่คนเลว เขาเก่งมากในการสอนเด็ก ๆ เพียงแค่เขาเกลียดคนจากนอกหมู่บ้านเท่านั้น
คุชินะ มองไปที่ ไนโตะ เธอกลัวว่า ไนโตะ จะทำอะไร นาคาโมโต้ ไปมากกว่านี้
แต่ ไนโตะ ก็ไม่ได้ทำอะไร จากนั้นเขาก็จับมือเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ แล้วเดินต่อไป
“ไปกันเถอะ”
“อื้ม”
คุชินะ พยักหน้าและเดินตาม ไนโตะ ไป
เมื่อทั้ง 2 เดินผ่านไป นาคาโมโต้ ก็รู้สึกโล่งใจในทันที แค่การเผชิญหน้าเป็นเวลาสั้น ๆ ก็ทำให้ร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ไนโตะ ไม่ได้สนใจเขาเลย เขาเดินผ่าน นาคาโมโต้ ไปขณะที่ นาคาโมโต้ กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว ตอนนี้ นาคาโมโต้ รู้สึกอับอายมาก
ถึงอย่างนั้น แม้ว่าดวงตาของเขาจะแสดงออกถึงความเสียใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ และทิ้งทุกอย่างอยู่ในความเงียบ