ตอนที่ 387 : อื้อ .. อาโร่ยยยยย!

Black Tech Internet Cafe System

เห็นได้ชัดว่าเกมดังกล่าวนี้น่าสนใจมากจนลูกค้าบางคนที่กำลังหมกหมุ่นอยู่กับการดูฟางฉีเล่นอย่างเพลิดเพลินจนพบว่าตอนนี้ไม่มีที่นั่งว่างหลงเหลือสำหรับพวกเขาอีกต่อไป เพราะเนื่องจากคนอื่นได้คว้าโอกาสไปหมดแล้ว พวกเขาจึงจำต้องทนยืนอยู่ข้างหลังเพื่อเฝ้าดูวนไป

 

แม้ว่าเดวิลเมครายสามจะเป็นเกมที่เอนเอียงเกี่ยวข้องกับนักรบแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผู้ฝึกฝนจะไม่สามารถเล่นได้ ในความเป็นตอนนี้ผู้ฝึกฝนบางคนเริ่มเกมไปแล้วด้วยซ้ำ

 

ผู้ฝึกฝนเช่นซุยเซียนหยุนและรวนหนิงเองกำลังพิจารณาว่าพวกเธอควรฝึกฝนเทคนิคการต่อสู้ระยะใกล้ดีหรือไม่เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งในการต่อสู้

 

ไม่เพียงแต่นักรบเท่านั้นตอนนี้ผู้ฝึกฝนส่วนใหญ่ไม่รอช้าที่จะเริ่มเกมเช่นกัน

 

ณ จิวหัว

 

ซงฉิงเฟิง, องค์หญิงและนักรบคนอื่นๆ ต่างจับจองที่นั่งอย่างรวดเร็ว

 

“ทำไมรีบกัน!?” เสี่ยวเลงหยู, หลี่หยูอี้และสาวกคนอื่นๆ จากสำนักเฉิงจิ้งและซียี่ที่มาถึงช้าในวันนี้พวกเขาจึงพลาดการถ่ายทอดสดไป

 

“พวกเจ้าไม่เข้าใจ มันเป็นเกมใหม่!”

 

ขณะนี้สองร่างที่เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูมองเข้ามาในร้านก่อนจะผลักและเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง

 

“ที่นี่หรอศิษย์น้องหลี่!?” คนพูดคือนักบวชหญิงในชุดขาวหิมะพร้อมเข็มขัดหยก ถ้าฟางฉีอยู่ที่นี่เขาต้องจำได้แน่ว่าเธอคือหลิงวันหยิน เธอเป็นศิษย์อาวุโสของสำนักยูซูโดยตรง ฟางฉีพบเธอที่กลุ่มไทชิในการต่อสู้ครั้งก่อน

 

ส่วนอีกคนเป็นช่วยหนุ่มในชุดคลุมสีม่วงมีดาบสมบัติประจำตัวห้อยไว้ข้างหลัง เขาคือหลี่หลงหยวนจากบ้านซวนซง

 

“ฮึ! มันดูเป็นเหมือนสถานที่อันตรายคล้ายกับแม่น้ำมังกรและถ้ำเสือยังไงยังงั้น” หลี่หลงหยวนพูดด้วยเสียงเย็นชา “ทั้งๆ ที่มันเป็นเพียงร้านธรรมดา”

 

เมื่อเขาผลักประตูและก้าวเข้ามา

 

“!!??”

 

“ทำไมมันถึงใหญ่ขนาดนี้” ดวงตาของเขาเบิกโพลง

 

แม้ว่าร้านนี้จะตั้งอยู่ในที่ที่ดูธรรมดาถนนเส้นเล็กๆ ในเมืองจิวหัว แต่ที่นี่ก็เต็มไปด้วยผู้ฝึกฝนและนักรบรวมไปถึงคนจากระดับสูงๆ

 

ลูกค้าแต่ละคนมักจะมีถ้วยในมือคนละถ้วยไม่ชานมถั่วแดงก็บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป อย่างเช่นชายผมขาวคนหนึ่งกำลังเจาะหลอดเพื่อดูชานมด้วยใบหน้าพริ้ม ผู้มาใหม่ทั้งสองไม่เคยเห็นสีหน้าท่าทางแบบนี้กับคนอื่นๆ มาก่อน

 

“อ่า!” ผู้เฒ่าฟูอุทานหลังจากดื่มเสร็จ “ชานมถั่วแดงนี้มันสุดยอดจริงๆ!”

 

“…”

 

พวกเขามองดูพลางเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์และพบเข้ากับโลลิตัวน้อย

 

“ให้ข้าช่วยอะไรมั้ย?”

 

“ฮึ ..”

 

หลี่หลงหยวนกระซิบ “ท่านอาจารย์บอกให้เรารวบรวมข้อมูล เราไม่ควรดึงดูดความสนใจของพวกเขาด้วยความหยิ่งผยอง!”

 

แน่นอนว่าหลังจากที่ได้เห็นเทคนิคของโอโรชิในวันนั้นแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะเป็นสาวกรุ่นอาวุโสและคนจากนักบวชสามกลุ่มแล้ว พวกเขาเองก็จำต้องรักษาระยะห่างไว้เช่นกันเพื่อทำงานอย่างแนบเนียน

 

“เราจะเอา .. ชานมถั่วแดง!” หลิงวันหยินชี้นิ้วไปที่คนที่กำลังเดินผ่าน “เหมือนอย่างนั้น”

 

“ใช่! ใช่!” หลี่หลงหยวนพยักหน้ารัวๆ “เราสองคนคนละถ้วย!”

 

“สิบสองคริสตัลสำหรับสองถ้วย”

 

“แพงมาก!” หลิงวันหยินพึมพำ

 

“ก็ไม่เท่าไร” หลี่หลงหยวนกล่าว “ไขกระดูกจิตวิญญาณที่เราใช้กันในกลุ่มเราเป็นเครื่องดื่มอันมีค่าซึ่งไม่สามารถหาซื้อได้ด้วยคริสตัล”

 

“ชานมนี่ก็คงหลอกได้แค่นักรบของตาจินนั่นแหละ” เขากระซิบ

 

จากนั้นพวกเขาเจาะชานมทั้งสองทันทีโดยที่ไม่ได้ใส่ใจกับมันสักเท่าไร “ไปดูสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่กันเถอะ!”

 

“เฮ้!” ชายหนุ่มเสื้อคลุมสีทองเดินสวนพวกเขา “นั่นใช่ชานมถั่วแดงใช่มั้ย?”

 

“ใช่ .. ทำไมหรือ?”

 

“เจ้าสองคนนี่มีรสนิยมที่ดี!” ชายหนุ่มชุดคลุมสีทองโบกมือและพูดจาสุภาพ “จากรูปลักษณ์ของพวกท่านนี่คงเป็นครั้งแรกที่นี่สินะ พวกท่านมาเยี่ยมชมใช่มั้ย? อลงดูรายการใหม่ของร้านสินี่คือชานมถั่วแดงสำหรับในช่วงฤดูหนาวซึ่งเป็นของที่ผู้ฝึกฝนหลายคนปรารถนาอย่างมาก! มันมีรสชาติที่ดี”

 

“โอ้!” หลี่หลงหยวนทำหน้าสงสัย “เจ้าอธิบายความหมายมันได้อย่างหน้าตกใจ มันไม่ใช่เครื่องดื่มธรรมดาหรอ?”

 

ใยผู้ฝึกฝนถึงได้ปรารถนา?

 

“เจ้ายังไม่รู้อะไร” ชายหนุ่มยังคงอธิบายต่อไป “ชสนมถั่วแดงนี้ทำจากถั่วแดงที่ไม่ธรรมดาส่วนชานั้นมาจากชาจิตวิญญาณบนยอดเขาพร้อมทั้งนมที่คัดสรรจากแม่วัวชั้นดี มันอุดมไปด้วยคุณประโยชน์ไม่เลี่ยนแถมมีกลิ่นเฉพาะตัว”

 

พวกเขาอ้าปากค้าง “เป็นเรื่องจริงหรอ?”

 

หลี่หลงหยวนดูดมันโดยไม่รู้ตัว

 

“ว้าว!”

 

ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปร่งประกาย

 

“น้องหลี่!?” หลิงวันหยินที่ถือชานมจ้องไปที่หลี่หลงหยวนด้วยความอยากรู้อยากเห็น “อะไรน่ะ!? มันดีจริงๆ หรอ?”

 

หลี่หลงหยวนไม่รอช้า เขาดื่มมันอย่างกระหาย อึก .. อึก .. อึก

 

ในไม่ช้าเสียงดูดอากาศก็ดังขึ้น .. ความอร่อยได้หมดลง

 

“น้องหลี่!” หลิงวันหยินรู้สึกสับสน “เป็นอย่างไรบ้างเมื่อเทียบกับไขกระดูกจิตวิญญาณของกลุ่มเจ้า? ไม่ใช่สิ่งที่พิเศษเท่าไรใช่มั้ย?”

 

“มันหายไปหมดแล้วหรอ?” ก่อนที่เธอจะพูดอะไรจบหลี่หลงหยวนเปิดฝาแล้วเทมันเข้าปาก

 

“เอิ้กกกกก!” เขาเรอ

 

หลิงวันหยินรู้สึกงงเมื่อเห็นความสุขที่ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขา

 

“เฮ้! เจ้ากลืนมันลงไปช่างสิ้นเปลืองจริงๆ กับการดื่มเครื่องดื่มแบบนี้” ชายหนุ่มชุดทองบ่น “ทำไมเจ้าดื่มแบบนี้!”

 

“ถ้างั้นเราควรดื่มมันอย่างไร” หลิงวันหยูรู้สึกสนใจอีกใจหนึ่งเธอก็ยังคงไม่เข้าใจว่ามันจะอร่อยสักแค่ไหนกัน มันถึงกับทำให้หลี่หลงหยงนเสียความเป็นตัวเองไปเลย

 

เซียวหยูอธิบายว่า “พวกเจ้าต้องเจาะหลอดและใส่มันลงไปจนถึงก้นถ้วยจากนั้นค่อยๆ จิบส่วนผสมของชานมและถั่วแดง เพื่อสัมผัสถึงกลิ่นหอมที่ถูกผสมผสานกันอย่างลงตัว”

 

“ไม่ยักจะรู้ว่าต้องมีเทคนิคมากมายในการดื่มชานม” หลิงวันหยูลองทำถามคำแนะนำของเขา

 

“!!”

 

เธอเกือบจะกรีดร้อง!

 

“…”

 

สามนาทีต่อมาพวกเขาแต่ละคนถือถาดเล็กๆ ที่มีขนมแท่งรสเผ็ดบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและโค้ก พวกเขาเริ่มเพลิดเพลินมันขณะที่ยืนอยู่ด้านหลังคอมพิวเตอร์และดูคนในร้านเล่นเกม

 

“น้องหลี่มันอร่อยมาก ข้าแปลกใจที่ที่นี่มีของอร่อยเช่นนี้”

 

“ข้าละสงสัยจริงว่าเกมที่กงชีจ่าวพูดนั้นสนุกแค่ไหน”

 

“แย่จริงที่มันเต็มและเราไม่สามารถสัมผัสมันได้ในเวลานี้”

 

“ไม่ต้องกังวล เราสามารถเพลิดเพลินกับขนมในขณะที่เรารอได้” หลิงวันหยูพูดปลอบใจขณะเคี้ยวอย่างอร่อย

 

“ว้าว! แท่งรสเผ็ดนี้อร่อยมาก!”

 

 

ขณะเดียวกันหนิงไป่และคนอื่นๆ นั้นโชคดีพวกเธอคว้าที่นั่งได้สมใจ ได้เวลาเริ่มการเดินทางในเดวิลเมครายสามแล้ว!