องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 369 พระพันปีทรงคิดถึงอดีตจักรพรรดิ
ท่านราชครูจวินเป็นผู้ที่อดีตจักรพรรดิทรงฝากฝังให้ช่วยดูแลบุตร เขาร่างกำหนดการต่าง ๆ มากมายให้ต้าเหลียง อดีตจักรพรรดิทรงไว้วางพระทัยท่านราชครูจวิน และถือว่าท่านราชครูจวินเป็นสหายสนิทสนม ทั้งสองสนิทกันมากจนสามารถสวมกางเกงตัวเดียวกันได้
ตอนที่ท่านราชครูจวินยังเด็ก อดีตจักรพรรดิเคยช่วยชีวิตเขาไว้ และเขาก็รู้จักบุญคุณมาโดยตลอด
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจว่านี่คือคนที่รู้จักบุญคุณ
“เสด็จแม่เพคะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดเขาถึงได้โอนเอนมาโดยตลอด ทำให้คนอื่นไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร และจุดประสงค์ของเขาคืออะไร”
พระพันปีรู้สึกขบขัน：“เจ้านี่นะ บางทีข้าก็รู้สึกว่าเจ้าฉลาด และบางที่ก็รู้สึกว่าเจ้าโง่เขลา
เส้นทางของจักรพรรดิไม่ใช่ว่าแค่ว่าจะรักษาบ้านเมืองไว้ได้อย่างไร แต่ยังรวมถึงกลยุทธ์ในราชสำนักด้วย
ผู้คนด้านล่างไม่สามารถยืนในตำแหน่งเดียวกันได้ ยกตัวอย่างเช่นแม่ทัพฉีท่านพ่อของเขาเป็นคนของฝ่าบาท และฉีกั๋วกงก็เป็นคนของฝ่าบาทเช่นกัน
แต่คนของฝ่าบาทต้องทำอะไร？
พวกเขาต้องเป็นกลาง และไม่ต้องพูดอะไรในยามปกติ เพียงแค่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก็พอแล้ว
ทางด้านเสนาบดีเฉินและท่านราชครูจวิน ทั้งสองเป็นฝ่ายตรงกันข้าม และไม่ใช่คนของฝ่าบาทหรอกหรือ？
ไม่ใช่เช่นนั้น
เพียงแต่ในช่วงเวลาที่สงบสุข ฝ่าบาทสามารถมองดูพวกเขาเป็นปฏิปักษ์ต่อกันได้
แต่เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้น ฝ่าบาทจำเป็นจะต้องแต่งตั้งคนที่พระองค์ทรงไว้วางพระทัย
ฝ่าบาททรงเคารพท่านราชครูจวิน แต่ก็โปรดปรานฮองเฮาของตระกูลเฉิน นี่หมายความว่าอย่างไร？
แสดงให้เห็นว่าในพระทัยของฝ่าบาทนั้นชัดเจนมาก ไม่ว่าจะเป็นเสนาบดีเฉินหรือท่านราชครูจวิน พวกเขาต่างก็จงรักภักดีต่อฝ่าบาท แต่ฝ่าบาททรงต้องการมากกว่าความจงรักภักดี
บางครั้งก็ไม่สามารถให้พวกเขาร่วมมือกันได้
เมื่อพวกเขาเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน ฝ่าบาทคือผู้ที่พวกเขาต้องการจะแย่งชิงกันเพื่อประจบประแจง แต่เมื่อพวกเขาร่วมมือกัน พวกเขาก็จะรู้สึกว่ามันไม่น่าสน แล้วเช่นนั้นพวกเขาจะทำอะไร？
พวกเราก็ต้องจัดการกับผู้ที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว คนผู้นี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นฝ่าบาทองค์ปัจจุบัน
ส่วนคนรอบข้าง เจ้าให้เขากินอิ่มมากจนเกินไปมันก็ไม่ใช่เรื่องดี พอหิวนิดหน่อย นั่นก็จะเป็นเหตุผล”
ฉีเฟยอวิ๋นเหงื่อออก：“เสด็จแม่ทรงตรัสได้ถูกต้องเพคะ”
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดฝ่าบาทถึงไม่เลือกผู้อื่น แต่กลับเลือกจวินเซียวเซียวเข้ามาในวัง？” พระพันปีตรัสถาม ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว แม้ว่านางจะรู้แต่ก็ไม่กล้าพูด
พระพันปียิ้ม：“ในใต้หล้านี้มีเพียงฝ่าบาทที่ไม่มีความผิด แต่ข้าราชบริพารบางคนก็ได้ประโยชน์เช่นกัน ยกตัวอย่างเช่นตระกูลเฉิน แม้ว่าตระกูลเฉินจะเป็นขุนนาง แต่ตระกูลเฉินก็มีแม่ทัพสองคน อีกทั้งยังไปอยู่ที่ชายแดน นี่ไม่ธรรมดาเลย
ส่วนบุตรสาวที่แต่งเข้ามาในวังก็ได้รับความโปรดปรานเป็นอย่างมาก
บุตรสาวของตระกูลจวินถูกลิขิตให้มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่ว ในเรื่องนี้จวินเซียวเซียวฉลาดกว่าจวินฉูฉู่มาก และให้ความร่วมมือกับแผนการของท่านราชครูจวินตั้งแต่ต้น
แต่จวินฉูฉู่เป็นเหมือนหงส์ที่น่าเกรงขามที่สุดบนกิ่งไม้
นางไม่ได้คิดว่าจะนั่งในตำแหน่งนั้นอย่างไร และเทียบไม่ได้กับความสุขสบายของเจ้า”
“เสด็จแม่ หม่อมฉันตื่นตระหนกเพคะ”
“ไม่มีอะไรต้องตื่นตระหนก เจ้าเพียงแค่จำไว้ว่าอย่าเสียใจกับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว และคิดให้ดีก่อนที่จะทำว่าเจ้าต้องการอะไร”
ในวังมีสตรีนับไม่ถ้วน แต่ในตอนนี้เหลือเพียงแค่ข้ากับพระมเหสีหวา และเป็นเหตุผลที่ดีที่สุด”
“เสด็จแม่ทรงรักอดีตจักรพรรดิ พระมเหสีหวาก็เช่นเดียวกันเพคะ”
“อืม……เพื่อความรักและผู้ที่อยู่รอด ไม่ลำบากเลยแม่แต่น้อย
แต่เพื่ออำนาจของผู้ที่อยู่รอด ล้วนแต่ตายกันหมดและปราศจากเลือดเนื้อ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องตายอย่างยากลำบาก”
“เสด็จแม่ทรงมองได้เฉียบขาดมากเพคะ”
“แต่ก็ไม่ได้ไม่เข้าใจทุกอย่าง เช่นเดียวกันกับเจ้า ข้ายังมีวาสนาไม่มากพอ แต่ในตอนนี้เย่เอ๋อร์เลอะเลือนเพราะรัก ใจของเขาก็มีไว้เพื่อเจ้าเท่านั้น และข้าก็ไม่เคยคิดมาก่อน
ก่อนที่เย่เอ๋อร์จะจากไปครั้งนี้ เขาก็อยู่ในวังมาโดยตลอด เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขากล่าวกับข้าว่าอย่างไร？”
ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจและเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ตั้งใจ：“หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ”
“เมื่อไม่กี่วันก่อน ต้ากั๋วจิ้วเข้าวังมาพบข้า และพูดกับข้าเกี่ยวกับเรื่องของมู่เหมียน เขาบอกกับข้าว่าต้องการให้มู่เหมียนแต่งงานกับอ๋องเย่เพียงแค่เจ้าตอบตกลง ทุกอย่างก็จะพูดคุยกันได้ง่ายขึ้น ถึงแม้จะเป็นพระสนมก็ไม่เป็นไร”
“หา！” แม้ว่าฉีเฟยอวิ๋นจะประหลาดใจ แต่นางก็ไม่ได้คิดว่าจะมาถึงตอนนี้ และมู่เหมียนยังคงนึกถึงหนานกงเย่
พระพันปีทรงรู้สึกขบขัน：“มีอะไรน่าประหลาดใจ หรือว่าเย่เอ๋อร์ไม่มีความสามารถนั้น？”
“นี่……” ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถพูดอะไรได้มากนัก
พระพระปีตรัสว่า：“แต่เจ้าตั้งครรภ์อยู่ ข้าเกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า จึงพูดเรื่องนี้กับเย่เอ๋อร์ เย่เอ๋อร์บอกกับข้าว่าเขาตัดสินใจแล้วว่าชีวิตนี้จะไม่มีภรรยาคนที่สอง เขาต้องการจะอยู่กับเจ้าไปจนแก่ชรา
หากมู่เหมียนยืนกรานที่จะแต่งงานกับเขา เขาก็ทำได้เพียงพาเจ้าหนีไปให้ไกล”
“ท่านอ๋องคงจะล้อเล่น พระองค์ไม่สามารถละทิ้งต้าเหลียง ฝ่าบาทและเสด็จแม่ได้หรอกเพคะ ”
“จะละทิ้งได้หรือไม่นั้นยังบอกไม่ได้ แต่สิ่งที่เขาพูดนั้น เป็นเจตจำนงอันแน่วแน่ของเขา”
ฉีเฟยอวิ๋นเงียบ พระพันปีทรงกราบไหว้บรรพบุรุษ：“ข้าไม่ได้ปฏิเสธต้ากั๋วจิ้ว ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพี่น้องของข้า ทั้งในวังและนอกวัง ข้ายังคงหวังว่าจะมีคนมาเป็นเพื่อนข้า
ฝ่าบาททรงไม่ยอมรับมู่เหมียน หากนางชอบอ๋องเย่ ข้าก็สามารถให้ความเมตตาแก่นางได้
นี่ไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าไม่ดีทั้งหมด ยังมีดีอยู่บ้าง มู่เหมียนสามารถเป็นพี่น้องที่ดีกับเจ้าได้ เจ้าก็น่าจะรู้ว่าเจ้าไม่ได้เสียหาย？”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจความคิดของพระพันปี ดังนั้นนางจึงไม่ได้ตอบ
หลังจากที่พระพันปีทรงกราบไหว้เสร็จแล้ว นางก็ลุกขึ้นยืน ฉีเฟยอวิ๋นจึงช่วยพยุงนางให้ลุกขึ้น พระพันปีทรงตรัสถามว่า：“เจ้าไม่เต็มใจที่จะให้มู่เหมียนเข้าไปในจวนอ๋องเย่？”
“ไม่เต็มใจเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นไม่คิดว่าจะพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง หลังจากที่หนานกงเย่จากไป
พระพันปีไม่ได้โกรธ：“พวกเจ้าช่างดื้อรั้นเหมือนกันเสียจริง ๆ เป็นเรื่องปกติที่บุรุษจะมีมากภรรยา หากเจ้าไม่ยินยอม เขาก็จะปฏิเสธ ไม่มีทางเลยจริง ๆ”
พระพันปีเตรียมที่จะจากไป：“เจ้าไม่ต้องกังวล เขาบอกแล้วว่าเขาไม่ยินยิม หากข้ายังยืนกรานที่จะยัดเยียดมู่เหมียนให้เขา เขาก็คงจะเอาเรื่องนี้
ไปประกาศให้รู้โดยทั่วกัน”
“……เสด็จแม่ เรื่องนี้ท่านอ๋องไม่มีทางที่จะทำให้ขายหน้า หม่อมฉันคิดเช่นนั้นเพคะ”
“บังอาจ！” พระพันปีไม่พอพระทัย ฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่พูดอะไรอีก
พระพันปีจับมือของนาง：ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนั้น เจ้าก็ต้องหาเหตุผลที่ฟังดูดีในการที่จะปฏิเสธ แม้ว่าเจ้าจะไม่ฉลาดกว่าเมื่อเทียบกับเย่เอ๋อร์ แต่เจ้าต้องทำให้ผู้อื่นรู้สึกว่าเจ้าจำเป็นต้องทำเช่นนี้ จะพูดจาไร้สาระได้อย่างไร？”
ฉีเฟยอวิ๋นนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าพระองค์จะเป็นแม่สามีที่ดี
“สิ่งที่เสด็จแม่ทรงสั่งสอน หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ”
“รู้หรือไม่ว่าต้องทำอย่างไร？” พระพันปีตรัสถาม
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิด：“เรื่องนี้ไม่ควรเผยแพร่ ท่านอ๋องเป็นโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้ และไม่เหมาะที่จะกล่าวถึงเรื่องนี้ และหาโอกาสที่จะอธิบายกับต้ากั๋วจิ้ว”