กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 641
เยี่ยจิ่งหานกล่าวในเวลาที่เหมาะสม “ชิงเฟิง ประกาศออกไป ผู้อาวุโสหกของเผ่าหยกดื่มสุราจนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย และถูกกู้ชูหน่วนพบเข้า ผู้อาวุโสหกกลัวว่าเผ่าหยกจะตำหนิเขา จึงบีบบังคับให้กู้ชูหน่วนสละตำแหน่งหัวหน้าเผ่า”
กู้ชูหน่วนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย “ใช่ ผู้อาวุโสหกดื่มสุราแล้วแกล้งบ้า อันที่จริงเขาอยากจะได้ตำแหน่งหัวหน้าเผ่ามาตั้งนานแล้ว และยังวางแผนที่จะฆ่าข้า เคราะห์ดีที่ข้าไม่ได้ถูกเขาฆ่าตาย”
กู้ชูหน่วนและเยี่ยจิ่งหานยิ่งพูดก็ยิ่งเลยเถิด อีกทั้งยังส่งคนไปกระจายข่าวลือทั่วทั้งใต้หล้า และกู้ชูหน่วนก็เตรียมที่จะเดินทางไปเผ่าหยก
ผู้อาวุโสหกเสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาเรอออกมาเป็นกลิ่นสุรา จากนั้นก็กลอกตาและกล่าวว่า “ข้าดื่มมากเกินไปจริง ๆ แต่ข้าก็ยังมีสติดีอยู่”
“แม่ของข้าเป็นใคร ใช่พระสนมอวี้หรือไม่？”
ผู้อาวุโสหกพยายามบ่ายเบี่ยง “คือว่า…..จู่ ๆ ข้าก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่ยังไม่ได้จัดการ ข้าขอกลับไปจัดการก่อนนะ”
“ปัง ๆ ๆ ……”
ประตูทั้งหมดถูกปิดลง คนของเยี่ยจิ่งหานถืออาวุธและเตรียมรอรับคำสั่ง
เห็นได้ชัดว่าท่าทีของผู้อาวุโสหกต้องการที่จะฝ่าออกไป พวกเขาจึงต้องจับตัวผู้อาวุโสหกไว้
“ไอ้หยา อาหน่วน ข้าจะรู้เหตุการณ์ในตอนนั้นได้อย่างไร เช่นนั้นเจ้าลองไปถามท่านผู้อาวุโสสูงเถอะ ท่านผู้อาวุโสสูงน่าจะรู้ดี”
“ที่นี่ไกลจากเผ่าหยกมาก ข้ารอไม่ไหวแล้ว ข้าขอสั่งท่านในฐานะหัวหน้าเผ่า บอกมาเดี๋ยวนี้”
“อาหน่วน”
“พูด……”
กู้ชูหน่วนจริงจังขึ้นมาในทันที สีหน้าของนางดูเคร่งขรึม และไม่ได้พูดเล่น
ผู้อาวุโสหกรู้ว่านางจริงจัง
หากเขาไม่บอก เขาอาจถูกไล่ออกจากเผ่าหยกจริง ๆ
“ข้าไม่รู้เรื่องนี้มากนัก”
“ท่านรู้แค่ไหนก็บอกมาแค่นั้น”
“เรื่องนี้จะว่าไปแล้วก็ยาว”
“ข้าเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้ใช่หรือไม่？”
“ใช่……”
ผู้อาวุโสหกเคาะหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดใจ เขาไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นเลยจริง ๆ
การพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็เหมือนการเอาเกลือมาทาแผล
สีหน้าของกู้ชูหน่วนซีดขาวและตัวสั่น
ในที่สุดสิ่งที่นางกลัวมากที่สุดก็เกิดขึ้น
สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานย่ำแย่ยิ่งกว่ากู้ชูหน่วน
เขาไม่เชื่อ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางเชื่อ
“หากนางเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้ ทำไมนางถึงได้เป็นหัวหน้าเผ่าหยก？เผ่าหยกเกลียดพระสนมอวี้มากไม่ใช่หรือ？” เยี่ยจิ่งหานกล่าว
“ใช่……แต่อวี้เอ๋อร์ก็เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าหยกด้วย แม้ว่านางจะฝ่าฝืนกฎของเผ่า แต่นางก็ยังเป็นคนของเผ่าหยก”
“เป็นไปไม่ได้ ท่านแม่ของข้าจะเป็นพระสนมอวี้ได้อย่างไร พระสนมผู้สง่างามจะแต่งงานกับอัครเสนาบดีเล็ก ๆ คนหนึ่งได้อย่างไร”
กู้ชูหน่วนพึมพำกับตัวเอง แววตาของนางดูสิ้นหวัง และคว้าฟางเส้นสุดท้ายไว้
นางมีสถานะมากมายเช่นนั้น บางทีสถานะของท่านแม่นางอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้？
“ในตอนนั้นอวี้เอ๋อร์ฝ่าฝืนกฎของเผ่า และตกลงปลงใจกับจักรพรรดิของรัฐเยี่ย อีกอย่าง……ก็มีเจ้า หรือแม้กระทั่งยอมมอบไข่มุกมังกรที่หาได้ยากให้กับเขา แล้วเขามอบให้ใครก็ยังเป็นความลับมาตลอดหลายปี เผ่าหยกเค้นถามนาง แต่นางก็ยังไม่ยอมมอบไข่มุกมังกรออกมา และไม่ยอมไปจากจักรพรรดิเยี่ย เจ้าว่าคนในเผ่าหยกจะให้อภัยนางได้อย่างไร
“อวี้เอ๋อร์อวดดีและทำให้ผู้คนไม่น้อยต้องขุ่นเคือง เมื่อไม่มีเผ่าหยกคอยคุ้มครอง คนของเผ่าเพลิงฟ้าก็ตามฆ่านางไปทุกหนทุกแห่ง ประกอบการคุกคามของเผ่าหยก นางจึงต้องแกล้งตาย เพื่อที่จะปกป้องเจ้าและชีวิตของตนเอง จากนั้นก็แฝงตัวเข้าไปอยู่ในจวนอัครเสนาบดี”
“ในเมื่อเผ่าหยกเกลียดพระสนมอวี้มาก แล้วทำไมพวกเขาถึงยอมให้ข้าเป็นหัวหน้าเผ่า？”
“เผ่าหยกมีกฎว่ามีเพียงธิดาศักดิ์สิทธิ์ของราชวงศ์ในอดีตเท่านั้นที่จะสามารถเป็นหัวหน้าเผ่าได้ จึงไม่มีโอกาสสำหรับคนอื่น ๆ อีกอย่างหัวหน้าเผ่าก็เป็นผู้หญิงมาโดยตลอด แน่นอนว่า……สิ่งที่สำคัญที่สุดคือท่านแม่ของเจ้า เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์เพียงคนเดียว และท่านแม่ของเจ้าก็ให้กำเนิดเจ้าที่เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวเช่นกัน”
กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ “ดังนั้นข้าจึงกลายเป็นหัวหน้าเผ่า เพียงเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด？ขอเพียงเป็นบุตรสาวที่เกิดจากพระสนมอวี้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็สามารถเป็นหัวหน้าเผ่าได้งั้นหรือ？โดยไม่สนใจว่าจะเป็นคนชั่วช้าสามานย์อย่างไร？”
“นี่……ตามกฎของเผ่าหยกแล้ว เป็นเช่นนั้นจริง ๆ และไม่มีการเปลี่ยนแปลงมานับพันปี”
ผู้อาวุโสหกยิ่งพูดก็ยิ่งเสียงเบาลง และความมั่นใจของเขาก็น้อยลงเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกติดค้างกู้ชูหน่วนอย่างมาก
ไม่นานเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และเงยหน้าขึ้นในทันที เขาเริ่มสร่างเมาและได้สติบ้างแล้ว “อาหน่วน แม้ว่าตามกฎแล้วเจ้าจะเป็นหัวหน้าเผ่า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกคนก็รักและเป็นห่วงเจ้ามาก ทุกคนในเผ่ายอมรับเจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าด้วยใจจริง”
กู้ชูหน่วนเดินโซเซออกไปจากห้อง และไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้อาวุโสหกพูดอยู่ข้างหลัง
ตั้งแต่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเผ่าหยก นางก็ไม่เคยได้หลับสนิทแม้แต่วันเดียว และไม่มีสักวันที่นางไม่คิดที่จะแก้คำสาปโลหิตให้เผ่าหยกโดยเร็วที่สุด
นอกจากอดไม่ได้ที่จะสงสารแล้ว ยังเป็นเพราะนางเป็นหัวหน้าเผ่าหยกด้วย ดังนั้นนางจึงต้องรับผิดชอบต่อภาระหน้าที่
แต่ในตอนนี้ผู้อาวุโสหกบอกว่านางได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าเผ่าตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดาแล้ว
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่ง่ายเลยที่นางจะมีผู้ชายสักคนที่นางชอบ แต่กลับพี่ชายแท้ ๆ ของนาง ช่างน่าขันยิ่งนัก
เยี่ยจิ่งหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยลมหายใจของคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และใบหน้าที่อึมครึมของเขาก็ซีดขาวจนน่ากลัว
แววตาของเขาเศร้าหมองและกำมือไว้แน่น ราวกับว่าเขาเก็บบางอย่างไว้ในใจและไม่ยอมพูดออกมา
ทันใดนั้นเขาก็เห็นแผ่นหลังที่อ้างว้างของกู้ชูหน่วน เขากำลังจะยื่นมือไปช่วยพยุงร่างที่สะดุดของนาง แต่มือที่ยื่นออกไปก็หยุดชะงักอยู่กลางอากาศ และความเจ็บปวดใจก็ปรากฏขึ้นมาในแววตาของเขา
“พระสนมอวี้ตายได้อย่างไร”
เสียงแหบแห้งล่องลอยไป ราวกับว่าเป็นค่ำคืนวังเวง
ผู้อาวุโสหกตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง และรีบตอบอย่างรวดเร็ว “ในตอนนั้นนางได้รับบาดเจ็บสาหัสจากค่ายกลสิบแปดขุมนรก แม้ว่านางจะโชคดีที่รอดชีวิตมาได้ ก็ยังตาย แต่……ก็ยังต้องตาย แต่ก่อนที่นางจะตาย นางได้มอบเจ้าให้กับพวกเรา และบอกทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจ้า”
หลังจากที่ผู้อาวุโสหกพูดจบ ร่างของกู้ชูหน่วนที่อยู่ตรงหน้าก็หายไป
ผู้อาวุโสหกกระทืบเท้าของตนเองและรีบตามออกไป นัยน์ตาที่เป็นกังวลมีเพียงแผ่นหลังของที่อ้างว้างของกู้ชูหน่วน
“อาหน่วน เจ้าฟังข้าอธิบายก่อน คนของตระกูลหยกไม่เคยเกลียดเจ้าเลย และไม่เคยเกลียดเจ้าเพราะเสด็จแม่ของเจ้าทรยศเผ่าหยก อาหน่วน เจ้ารอข้าด้วย……”
เยี่ยจิ่งหานกระอักเลือด ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะไร้เรี่ยวแรง และเหนื่อยล้าเหมือนชายชราอายุเจ็ดสิบกว่า
“นายท่าน ท่านต้องการจะ…… ผู้น้อยจะไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้”
เยี่ยจิ่งหานโบกมืออย่างอ่อนแรง และบอกใบ้พวกเขาว่าใครก็ห้ามออกไป และขังตัวเองอยู่ในห้องคนเดียว ไม่ว่าใครเรียกก็ไม่ตอบสนอง
ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยจึงรีบออกไป และทำได้เพียงแค่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู เพราะกลัวว่าผู้เป็นนายจะคิดไม่ตก