ตอนที่ 1964 อวิ๋นเยว่ชิง (6)
อู๋จุนเงียบราวกับกำลังวิเคราะห์ผลได้ผลเสีย
“เจ้าจะปฏิเสธก็ได้แต่ชะตากรรมของเจ้าก็จะเป็นเหมือนสามอาณาจักรที่เหลือ ต่อให้เจ้าพาจินหยางกลับมา ข้าเกรงว่าข้าก็จะสังหารนางอยู่ดี” ชายวัยกลางคนเงยหน้ามอง เสียงน่าขนลุกของเขาดังไปทั่วห้องทรงงาน “แต่ว่าข้าก็ได้ยินชื่อเสียงขององค์หญิงจินหยางมานานและก็ชื่นชอบนางมาสักพักแล้ว ถ้าเจ้ายอมก็ใช้จินหยางเป็นตัวแทนมาแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีก็แล้วกัน”
“ไม่มีทาง!” ใบหน้าของเฉิงเฟยหยางเปลี่ยนไปทันที “ข้าไม่มีทางยอม! จินหยางไม่ใช่สิ่งของที่มีไว้แลกเปลี่ยน! ข้าไม่มีทางใช้นางเพื่อหาผลประโยชน์!”
ถึงแม้ว่าเฉิงเฟยหยางจะค่อนข้างซื่อบื้อ แสวงหาอำนาจมากไปหน่อย และโลภไปบ้าง เขาก็รักบุตรสาวเขาจากใจจริง ยิ่งไปกว่านั้น จินหยางยังเป็นความหวังของอาณาจักรจินหยางแล้วเขาจะปล่อยนางไปได้อย่างไร
“ข้าเป็นตัวแทนยินดีรับข้อเสนอเรื่องนี้แทนจักรพรรดิเอง” ทันใดอู๋จุนก็พูดขัดขึ้นมาจากด้านข้าง
“ท่านอู๋จุน!” เฉิงเฟยหยางโกรธจัด “ท่านจะทำกับจินหยางแบบนี้ไม่ได้!”
“ฝ่าบาท ข้ารู้ว่าฝ่าบาทรักจินหยาง แต่จินหยางก็เป็นแค่สตรีคนหนึ่ง ถึงอย่างไรท่านก็ไม่ให้จินหยางสืบทอดอาณาจักรจินหยางอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ก่อนหน้านี้ข้าบอกจินหยางไปแล้วว่านางต้องได้อันดับหนึ่งในการประลองระหว่างสี่อาณาจักร ไม่อย่างนั้นข้าจะให้นางเลือกจักรพรรดิของอาณาจักรอื่นอีกสามอาณาจักรแล้วแต่งงานกับเขา! ด้วยฐานะของจินหยาง นางต้องได้เป็นจักรพรรดินีแน่นอน!”
ดวงตาของเฉิงเฟยหยางเบิกกว้าง เขาไม่เคยคิดเลยว่าอู๋จุนจะพูดแบบนี้กับจินหยาง
“แน่นอนว่ากระหม่อมแค่ขู่จินหยางให้กลัวเฉยๆ แม้แต่จักรพรรดิของอาณาจักรทั้งสามก็ไม่มีสิทธิ์แต่งงานกับจินหยาง! ดังนั้นกระหม่อมจึงบังคับให้นางต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ที่หนึ่งมา!” อู๋จุนเหลือบมองเฉิงเฟยหยางแล้วพูดต่อ “ตอนนี้ ประมุขของสำนักอิสระก็ยินดีแต่งงานกับจินหยาง แล้วพวกเราจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธ”
แข้งขาของเฉิงเฟยหยางอ่อนแรงแล้วทรุดลงไปที่พื้นด้วยใบหน้าถอดสี
ต่อหน้าคนอื่น ยอดฝีมือของอาณาจักรจินหยางก็ยอมให้เขาได้หน้าแต่พออยู่ลับหลัง เขาไม่มีสิทธิ์ในอาณาจักรจินหยางแม้แต่น้อย!
“ข้าคิดว่าเจ้าเข้าใจผิดนะ” ขณะที่เฉิงเฟยหยางกำลังตกอยู่ในความสิ้นหวัง ชายวัยกลางคนก็หัวเราะเบาๆ อย่างเย็นชา “ข้าแต่ต้องการให้จินหยางเป็นสตรีของข้า ไม่ใช่ให้นางแต่งเข้ามาเป็นภรรยา คนเดียวที่สามารถเป็นภรรยาของข้าได้ก็คืออวิ๋นเยว่ชิง! มีแต่นางเท่านั้นที่คู่ควรกับความรักของข้า สตรีอื่นก็เป็นได้แค่อนุภรรยาเท่านั้น!”
อู๋จุนดูไม่พอใจ แต่ทุกวันนี้สำนักอิสระมีอำนาจมากขึ้น และบุรุษผู้นี้ก็มีวิชาลับที่แข็งแกร่งแบบนั้นดังนั้นเขาก็ไม่มีทางเลือก
ดังนั้นอู๋จุนจึงกัดฟันพูดว่า “ก็ได้!”
“ท่านอู๋จุน!” เฉิงเฟยหยางไม่อยากเชื่อและอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
อู๋จุนทำเหมือนไม่เห็นสายตาของเขาแล้วหันไปหาชายวัยกลางคนอีกครั้ง “องค์ชายอาณาจักรจินหยางของพวกเรา พวกเราเรียกตัวพวกเขากลับมาด้วยได้หรือไม่”
ชายวัยกลางคนเหลือบมองอู๋จุนอย่างเย็นชา “พวกเจ้ามีสำนักอิสระคอยหนุนหลัง ยังจะต้องการองค์ชายพวกนั้นไปทำไม”
พูดอีกอย่างก็คืออาณาจักรจินหยางไม่สามารถเก็บองค์ชายเหล่านั้นไว้ได้
มุมปากของเฉิงเฟยหยางกระตุก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แผนครั้งนี้ทำให้เขาไม่ได้แค่เสียบุตรชายไปมากมายเท่านั้น แต่ยังดึงบุตรสาวที่เขารักลงมาด้วย สิ่งที่น่าขันก็คือเขาไม่มีแม้แต่อำนาจพอจะช่วยบุตรสาวของตัวเองด้วยซ้ำ…
“อ้อ จริงสิ กลุ่มขององค์ชายรองอาณาจักรเทียนฉีมีสตรีชุดขาวอยู่คนหนึ่งใช่หรือไม่” ดวงตาของเฉิงเฟยหยางเป็นประกาย “สตรีผู้นั้นหน้าตาเหมือนชิงเอ๋อร์มาก ส่งนางมาขึ้นเตียงข้าด้วยแล้วกัน”
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ตัวอวิ๋นเยว่ชิง แต่การหาตัวแทนก็ไม่เลว ใครใช้ให้เขารักสตรีโหดร้ายผู้นั้นมากกันเล่า
…………………………………..
ตอนที่ 1965 คำเตือนของจินหยาง (1)
“ท่านประมุข ไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อถึงตอนนั้น ข้าจะนำสตรีผู้นั้นไปให้ท่านในฐานะของกำนัลแน่นอน” อู๋จุนตอบอย่างเฉยชา
ชายวัยกลางคนหัวเราะเสียงดัง แล้วสะบัดแขนก่อนจะเดินออกไปหาแสงอาทิตย์
“คนจากสำนักอิสระเข้าไปในป่าบททดสอบสวรรค์แล้ว ถ้าอาณาจักรจินหยางรับใช้ข้าอย่างซื่อสัตย์ ข้าจะส่งคนไปที่นั่นแล้วสังหารอัจฉริยะของสามอาณาจักรที่เหลือ”
คำสั่งของเขาก็เหมือนบังคับให้อาณาจักรจินหยางกลายเป็นศัตรูกับอีกสามอาณาจักร
ใบหน้าของเฉิงเฟยหยางซีดเผือดมากกว่าเดิม แล้วร่างของเขาก็อ่อนแรงอย่างมาก อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าหมองูตายเพราะงู เขาอาจจะเข้าใจเรื่องนี้มากกว่าคนอื่นก็ได้
“ฝ่าบาท นี่เป็นโอกาสนะพ่ะย่ะค่ะ” อู๋จุนเหลือบมองเฉิงเฟยหยาง “ถ้าอาณาจักรจินหยางส่งใครบางคนไปที่นั่น บางทีอาจช่วยองค์ชายเหล่านั้นได้ทัน”
ตรงกันข้ามกับอาณาจักรจินหยาง อู๋จุนยอมให้อัจฉริยะพวกนั้นจบชีวิตลงในป่า แต่ถ้ามีหนทางที่พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ก็เป็นเรื่องที่ดีกว่า
“ก็ได้” เฉิงเฟยหยางลืมตาแล้วพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ท่านอู๋จุน ท่านต้องนำพวกเขาไปช่วยเหลือที่นั่นและ…พาจินหยางกลับมาด้วย”
อู๋จุนไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้สำนักอิสระไม่ได้เหมือนตอนที่ประมุขคนก่อนดูแลแล้ว สำนักในตอนนั้นก็แค่ก่อตั้งขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเอง แต่สำนักในปัจจุบันพร้อมที่จู่โจมแล้ว
ถ้าพวกเขาอยากเป็นผู้รอดบนแคว้นนี้ พวกเขาก็ต้องเสียสละบางอย่างไป!
“ฝ่าบาท ไม่ต้องกังวล จินหยางจะมีชีวิตยืนยาวกว่าคนอื่นเมื่อได้ติดตามประมุขสำนักอิสระ”
สุดท้ายจินหยางก็ต้องแต่งออกไปและก็ไม่มีใครในสี่อาณาจักรที่คู่ควรกับนาง! ดังนั้นประมุขสำนักอิสระจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
ปัง!
จู่ๆ ก็มีเสียงอะไรบางอย่างชนกับก้อนหินดังขึ้นจากด้านนอก ดวงตาของอู๋จินเป็นประกายคมกริบขณะที่ตะโกนอย่างดุร้าย “ใครอยู่ตรงนั้น!”
ความตื่นตระหนกพาดผ่านใบหน้าของคนที่อยู่ด้านนนอก พวกเขาตั้งใจจะหนีแต่อู๋จุนและเฉิงเฟยหยางก็วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว
“จักรพรรดินี?” เฉิงเฟยหยางสะดุ้ง
จักรพรรดินีตามพวกเขามาที่นครเฟิงอวิ๋นด้วย แต่เขาไม่คิดว่านางจะแอบฟังบทสนทนาเมื่อครู่ของพวกเขา
ความจริงแล้วตอนที่ประมุขสำนักอิสระอยู่ที่นี่ เขาก็สัมผัสได้ถึงตัวตนของจักรพรรดินีแล้ว แต่เขาก็ไม่สนใจสตรีไร้ค่าคนหนึ่งจึงไม่อยากให้เลือดโสโครกของสตรีผู้นี้มาแปดเปื้อนมือเขา นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่ได้ลากตัวจักรพรรดินีออกมา
“จักรพรรดินี กลับไปซะ!” เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของเฉิงเฟยหยางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ความหวาดกลัวเขียนอยู่บนใบหน้าซีดขาวของจักรพรรดินี นางคุกเข่าดังตุบ “ฝ่าบาท ฝ่าบาทไม่รู้จักนิสัยของจินหยางหรือเพคะ การบังคับให้นางแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักก็ไม่ต่างจากบังคับให้นางไปตาย”
“จักรพรรดินี นี่เป็นเรื่องของบุรุษ เจ้าอย่าได้เข้ามาสอด ใครก็ได้มาลากนางไปขังไว้!” เฉิงเฟยหยางเหลือบมองอู๋จุนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะรีบส่งสายตาให้จักรพรรดินี
เฉิงเฟยหยางอาจจะเป็นคนไร้สมองและทำตัวเผด็จการมาก แต่เขาก็รักจักรพรรดินีของเขาจริงๆ
“ไม่เพคะ ฝ่าบาท หม่อมฉันขอร้องให้ฝ่าบาทถอนคำสั่งเถอะเพคะ! ไม่อย่างนั้น…ไม่อย่างนั้นถ้าจะให้หม่อมฉันต้องทนเห็นบุตรสาวต้องแต่งออกไปกับสำนักอิสระโดยที่ไม่ทำอะไรเลย หม่อมฉันก็ยอมตายดีกว่าเพคะ!”
สิ่งที่ทำให้นางเจ็บปวดยิ่งกว่าก็คือเฉิงเฟยหยางไม่สนใจความสุขทุกข์ในชีวิตหลังจากนี้ของลูกสาวเลยแม้แต่น้อย
ความลังเลพาดผ่านดวงตาของเฉิงเฟยหยางที่อู๋จุนบังเอิญไปเห็นทันพอดี
“ฝ่าบาท คนที่ประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่ต้องไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยนะพ่ะย่ะค่ะ ยิ่งไปกว่านั้นฝ่าบาทยังให้จินหยางแต่งงานกับสำนักอิสระเพื่ออาณาจักรจินหยาง ส่วนสตรีผู้นี้ นางกำลังเข้ามายุ่งเรื่องของฝ่าบาทอย่างชัดเจน…” ดวงตาของอู๋จุนเป็นประกายเย็นชา แล้วกลิ่นอายอำมหิตก็แผ่ออกมาทางพวกเขา