บทที่ 316
“บังอาจมามัดภรรยาฉัน พวกแกสองคนต้องตาย!”
หยางเฟิงตะโกนเสียงดังลั่น
แกรก แกรก แกรก!
ปากกระบอกปืนนับร้อย เล็งไปยังเฉ่าเจินกับเฉ่าปิงในทันที
ทันใจเฉ่าเจินก็ตกใจกลัวจนฉี่ราด ร้องไห้พลางกล่าววิงวอนว่า : “ขอร้องคุณละ ไว้ชีวิตฉันด้วย! ทั้งหมดนี้เฉ่าปิงเป็นคนทำ เป็นความคิดของเขา ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลยนะ!”
“ถ้าคุณจะฆ่าฉัน ก็ฆ่าเขาเถอะ! อย่าฆ่าฉันเลยนะ! ฉันอายุยังน้อย ฉันยังไม่อยากตาย! ฮือๆๆ……”
“ไอ้สวะ!”
เห็นเฉ่าเจินร้องห่มร้องไห้
เฉ่าปิงก็แสดงสีหน้าเหยียดหยาม และกล่าวตำหนิด้วยความโกรธทันทีว่า
“เฉ่าเจิน ถึงอย่างไรแกก็เป็นพี่ชายของฉัน ทำไมถึงทำตัวน่ารังเกียจเช่นนี้?”
“คาดไม่ถึงว่าจะคุกเข่าต่อหน้าศัตรู เพื่อขอให้ไว้ชีวิตเลยเหรอ?”
“แกคิดว่าแกคุกเข่าแล้ว หยางเฟิงจะไว้ชีวิตแกเหรอ? แกอย่าฝันไปหน่อยเลย!”
เฉ่าเจินหันหน้ากลับมา จ้องมองเฉ่าปิงด้วยใบหน้าที่โกรธเดือดดาล แล้วคำรามด้วยความโมโหว่า : “แกหุบปากไปเลย! ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะต้องมามีจุดจบแบบนี้เหรอ? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะแกทำร้ายฉัน!”
“แกมันไอ้สารเลว! นี่ล้วนเป็นแผนการร้ายของแก แกลากฉันลงน้ำไปทีละก้าวๆ จุดประสงค์ก็คือต้องการอาศัยความสามารถของฉัน เพื่อแก้แค้นให้แก! ไอ้เหี้ย แกจะต้องไม่ตายดีแน่!”
ถึงตอนนี้แล้ว
ในที่สุดเฉ่าเจินก็เข้าใจแผนการทุกอย่างของเฉ่าปิง!
ความโกรธทั้งหมดของเขา ล้วนระเบิดออกมา!
“หึ!”
เฉ่าปิงแสดงความไม่พอใจ แล้วกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า : “เฉ่าเจิน ถ้าไม่ใช่เพราะแกโง่งมจนเกินไป แล้วจะถูกฉันหลอกใช้ได้อย่างไรละ? ถ้าจะโทษก็โทษที่แกโง่เกินไปเถอะ!”
แต่ไหนแต่ไร เฉ่าปิงก็ไม่เคยเห็นเฉ่าเจินอยู่ในสายตา
ในสายตาของเขา เฉ่าเจินก็เป็นเพียงแค่หมูโง่ๆ ตัวหนึ่ง
แค่ตนเองใช้อุบายเพียงเล็กน้อย ก็สามารถทำให้เขาหัวหมุน และทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดได้!
ในความเป็นจริงก็เป็นเช่นนี้จริงๆ
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานี้ เฉ่าปิงคอยบงการเฉ่าเจินมาโดยตลอด!
“แก……”
ได้ยินเช่นนี้
เฉ่าเจินก็โมโหจนตัวสั่น
ที่เฉ่าปิงอ่อนน้อมกับตนเอง ที่แท้ก็เพราะเขาเสแสร้งแกล้งทำ
เพียงแต่
ตอนนี้เฉ่าเจินเพิ่งรับรู้ มันก็สายไปเสียแล้ว!
หยางเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า : “พูดเพ้อเจ้อจบแล้วหรือยัง? เฉ่าเจิน ฉันจะให้โอกาสแก ปล่อยภรรยาของฉัน แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก!”
“ได้ๆๆ! ฉันจะปล่อยภรรยาของคุณเดี๋ยวนี้!”
ได้ยินเช่นนี้
เฉ่าเจินก็ดีใจยกใหญ่!
เขารีบลุกขึ้นยืน เตรียมจะปล่อยเย่เมิ่งเหยียน!
“ห้ามปล่อย!”
เห็นเฉ่าเจินลงมือ เฉ่าปิงก็คำรามด้วยความโมโหทันที
เขาตะโกนเสียงดัง เคลื่อนไหวร่างกายรวดเร็วผิดปกติ มุ่งตรงเข้ามาที่ด้านข้างของเฉ่าเจิน และวางกริชลงบนลำคอของเฉ่าเจินโดยตรง
กริชเย็นเฉียบ ราวกับหิมะ!
“เฉ่าเจิน ถ้าแกกล้าปล่อยคนไป ฉันก็กล้าฆ่าแก! แกเชื่อไหมล่ะ!”
ชั่วพริบตา
เฉ่าปิงก็ปรากฏความโหดร้ายออกมา!
และในชั่วพริบตา
เฉ่าเจินก็ตกใจจนไม่กล้าขยับตัว
เฉ่าปิงในเวลานี้ ได้กลายเป็นคนบ้าไปแล้ว
ใครจะรู้ว่า เขาจะทำอะไรที่บ้าคลั่งเช่นนี้?
“เฉ่าปิง ช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันดูแลแกเป็นอย่างดี! คาดไม่ถึงว่าแกจะทำกับฉันแบบนี้?”
เวลานี้
เฉ่าเจินเกลียดที่ตัวเองตาบอด
เขามองไม่ออก คาดไม่ถึงว่าคนทรยศอย่างเฉ่าปิงนี้ จะเป็นหมาป่าตัวหนึ่งในหนังแกะ!
“ฮ่าๆๆ!”
จู่ๆ เฉ่าปิงก็หัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
“เฉ่าเจิน กูอดทนมานานพอแล้ว!”
“มึงแม่งจะเป็นเหี้ยอะไรได้วะ? ในตอนนั้น กระทั่งถือรองเท้าให้กูมึงยังไม่เหมาะสมเลย!”
“ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ต่อหน้ากูต้องเสแสร้งแกล้งทำทุกวัน กูอยากจะฆ่ามึงมานานแล้ว!”
ชั่วพริบตา
เฉ่าปิงนำความโกรธแค้นที่สะสมมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ระเบิดออกมาทั้งหมด
เมื่อก่อน เขาเป็นนายน้อยแก๊งเขียว จะเดินไปทางไหน ก็ล้วนเหมือนกิ้งก่าได้ทอง
คนอื่นปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพนบนอบ!
นับตั้งแต่แก๊งเขียวถูกล้างบาง
เฉ่าซือไห่ถูกประหารชีวิต!
เขาก็กลายเป็นหมาข้างถนนตัวหนึ่ง สูญสิ้นทั้งเกียรติและศักดิ์ศรี!