“หลังจากคุณไปเจอพรุ่งนี้ ผมจะบอกให้ลู่เช่อช่วยย้ายโรงเรียนให้ลูกครับ”
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” ถังหนิงหัวเราะ “ฉันจะไปตอนที่ทุกคนเข้าเรียนกันแล้ว คงไม่มีคนรู้มากนัก ถ้าฉันไปเงียบๆ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาหรอกค่ะ”
“ส่วนลูกชายของผม พวกเขาก็แค่ต่อสู้เก่งไม่ใช่เหรอ”
“พวกเขายังเด็กนะคะ…”
หลังจากได้ยินคำตอบของเธอ โม่ถิงลูบผมเธออย่างอ่อนโยน ภรรยาของเขาพูดถูกเสมอ “พรุ่งนี้แสดงให้เขาเห็นอำนาจบ้างนะครับ…”
“รับทราบค่ะ ประธานโม่!” ถังหนิงเอ่ยก่อนประทับจูบริมฝีปากโม่ถิง
…
วันต่อมาอาจารย์ใหญ่กับแม่ของเด็กเจ้าเนื้อคนนั้นรอการมาถึงผู้ปกครองของฝาแฝดโม่อยู่ในห้องอาจารย์ใหญ่ ดูจากสีหน้าแล้ว พวกเขาไม่คิดปล่อยสองพี่น้องไปอย่างแน่นอน
ยิ่งเมื่อเด็กๆ เข้าเรียนไปหมดแล้วและพวกเขาก็ยังไม่ได้เจอถังหนิง ยิ่งพาให้พวกเขายิ่งไม่พอใจไปใหญ่
“ครูใหญ่คะ อย่างที่เห็นว่าผู้ปกครองของเด็กยังไม่มาเลย ฉันจะทนเรื่องนี้ได้ยังไงคะ”
อาจารย์ใหญ่ลูบคางคล้ายกำลังตกที่นั่งลำบาก “ผู้อำนวยการหยวน อย่าโกรธเลยนะครับ เรารอกันอีกหน่อยเถอะครับ…”
“เราต้องรออะไรอีกคะ ลูกชายฉันยังอยู่โรงพยาบาลอยู่เลย แต่ฉันยังต้องมานั่งที่นี่และรอคนที่ทำผิดเหรอคะ ฉันบอกสิ่งที่ฉันต้องการไปแล้ว ถ้าเด็กบ้าสองคนนั้นไม่ออกไปจากโรงเรียน ฉันจะถอนเงินสมทบทุนของฉัน!”
“ผู้อำนวยการหยวนครับ ใจเย็นก่อนนะครับ…” อาจารย์ใหญ่ท้วงขึ้น “เอาอย่างนี้ไหมครับ ผมจะบอกให้สองพี่น้องกลับบ้านไปก่อนนะครับ…”
“กลับบ้านเหรอคะ แค่ไล่พวกเขาออกและขึ้นทัณฑ์บนพวกเขาซะ! ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นหรอกค่ะ พวกเขาคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ เหรอคะ”
หญิงสาวอายุราวสามสิบปีแต่เธอดูอายุมากกว่าความเป็นจริงไปมาก บางทีอาจเป็นเพราะเธอโมโหอยู่บ่อยครั้ง เธอจึงดูแก่และน่าเกลียดกว่าปกติ
ไม่นานหลังจากนั้นครูใหญ่ได้รับสายจากครูประจำชั้นบอกว่าแม่ของฝาแฝดกำลังมาถึง และถามแม่ของเด็กชายเจ้าเนื้อคนนั้นว่ามีข้อเรียกร้องอะไรหรือไม่
“ข้อเรียกร้องเหรอ ฉันเรียกร้องขอตีลูกของเธอคืนได้หรือเปล่าล่ะ
“เธอไม่รู้เหรอลูกชายของฉันล้ำค่าแค่ไหน เธอจะชดใช้ให้ลูกของฉันได้หรือเปล่า
“ถ้าไม่ได้สองสามล้านหยวน ฉันไม่ยอมหรอกนะ!”
…
ตอนนั้นเองที่ครูประจำชั้นได้รับคำสั่งให้มารอแม่ของฝาแฝดที่หน้าประตูโรงเรียน แน่นอนว่าเธอไม่พอใจกับเรื่องนี้ ฝาแฝดก่อเรื่องอยู่บ่อยครั้ง แต่ผู้ปกครองของพวกเขากลับไม่เคยตอบรับด้วยการสมทบทุนสนับสนุนเลยแม้แต่น้อย แล้วเธอจะยินดีได้อย่างไร
ในจังหวะต่อมาครูประจำชั้นเห็นรถของถังหนิงปรากฏขึ้นข้างนอกโรงเรียน
ดูเป็นรถยนต์สีดำธรรมดา ดูท่าแล้วเธอคงไม่ได้ร่ำรวยนัก ว่าแล้วเชียว…
ครูประจำชั้นมีท่าทีดูถูกขณะที่มองหญิงสาวขายาวคนหนึ่งก้าวออกมาจากรถพร้อมแว่นกันแดด
“คุณเป็นครูประจำชั้นของเควินใช่ไหมคะ” ถังหนิงถาม
“ค่ะ คุณเป็นแม่ของฝาแฝดใช่ไหมคะ ตามฉันมาค่ะ!” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเต็มที เธอคงนึกไม่ถึงว่าดาราดังอย่างถังหนิงจะขับรถธรรมดาขนาดนี้
ริมฝีปากถังหนิงยกขึ้นหน่อยๆ ขณะตามครูประจำชั้นไปที่ห้องของอาจารย์ใหญ่เงียบๆ
“คุณผู้หญิงคะ ผู้อำนวยการหยวนขอให้ทางโรงเรียนไล่สองพี่น้องออกเพราะพวกเขาทำให้โรงเรียนเสื่อมเสียชื่อเสียงเกินไปค่ะ ประวัติเสื่อมเสียนี้อาจติดตัวเด็กๆ ไปทั้งชีวิตนะคะ ฉันแนะนำว่าอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปมากกว่านี้เลยค่ะ…”
“แล้วคุณกำลังจะสื่ออะไรละคะ” ถังหนิงถามด้วยความสงสัย
“เราจัดการเรื่องนี้กับเงียบๆ ได้…แต่คุณต้องยอมเจรจาสักหน่อยน่ะค่ะ”
ทันทีที่อีกฝ่ายว่าเช่นนั้น ถังหนิงก็เข้าใจว่าเธอกำลังจะบอกอะไร… เธอกำลังเสนอให้ติดสินบนหน้าตาเฉย บุคลากรในโรงเรียนคงตั้งใจทำงานอยู่แล้ว แต่แน่นอนว่าถังหนิงรู้ว่าตัวเองไม่สามารถเหมารวมได้
“ฉันไม่คิดว่านั่นเป็นเรื่องจำเป็นหรอกค่ะ” ถังหนิงหัวเราะ
ถังหนิงบอกปัดอีกฝ่ายไปตามตรง เจ้าตัวจึงดูไม่พอใจนัก “ถ้าอย่างนั้น…ฉันก็รับรองไม่ได้หรอกนะคะว่าเราจะช่วยฝาแฝดตอนที่คุณไปเจอกับอาจารย์ใหญ่ได้หรือเปล่า”
“คุณไม่ต้องลำบากเรื่องนั้นหรอกค่ะ”
ครูประจำชั้นส่งเสียงฮึดฮัด แต่ถังหนิงไม่ได้สนใจ
ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวทั้งสองมาถึงด้านนอกห้องอาจารย์ใหญ่ ถังหนิงได้ยินแม่ของเด็กเจ้าเนื้อคนนั้นขู่โรงเรียนให้ไล่ออก หรือไม่ก็จ่ายค่าชดเชยให้เธอสองล้านหยวนตั้งแต่อยู่ที่ทางเดินแล้ว…
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังหนิงหัวเราะก่อนเปิดประตู “ขอโทษที่มาช้าด้วยนะคะ”
ทันทีที่แม่ของเด็กคนนั้นเห็นหญิงสาวในแว่นกันแดด เธอกลอกตาไปมาในขณะที่อาจารย์ใหญ่เข้ามาจับมือทักทายเธออย่างสุภาพ
“สวัสดีครับ เชิญเลยครับ…”
ถังหนิงยื่นมือขวาออกไปจับทักทายกับอาจารย์ใหญ่พลางใช้มือซ้ายถอดแว่นกันแดดออก “สวัสดีค่ะ ฉันถังหนิง ยินดีที่ได้พบคุณนะคะ”
ถังหนิง!
เมื่อพวกเขาได้ยินชื่อเธอ ทุกคนในห้องต่างตะลึงงัน แม้แต่อาจารย์ที่ปรีกษายังหันมามองถังหนิงด้วยความตกใจ หลังจากมั่นใจว่าเป็นผู้หญิงที่เคยเห็นในโทรทัศน์ เธอถึงกับพูดไม่ออก
“นึกไม่ถึงว่าคุณถังตัวจริงจะสวยขนาดนี้นะครับ”
“ขอบคุณค่ะ” ถังหนิงตอบขณะนั่งลงและมองแม่ของเด็กคนนั้น ตอนนี้เองที่ดวงตาของอีกฝ่ายเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง
“คุณหยวนคะ ฉันต้องขอโทษแทนลูกชายตัวเองด้วยนะคะ แต่คุณไม่คิดว่าคุณทำเกินไปที่ขอให้ไล่ลูกฉันออกเหรอคะ ฉันไม่ปฏิเสธว่าลูกฉันทำร้ายลูกคุณหรอกนะคะ แต่ลูกคุณก็มาดันเค้กออกจากมือลูกฉันก่อนไม่ใช่เหรอคะ”
ถังหนิงถามอย่างไม่อ้อมค้อม
เธออยู่ในคณะกรรมการของโรงเรียนแล้วอย่างไรละ
เธอรวยแล้วจะทำไมล่ะ
วันนี้ถังหนิงมาถึงโรงเรียนด้วยรถรุ่นพิเศษ หากแต่ครูประจำชั้นธรรมดาไม่รู้จัก
เธอยังหิ้วกระเป๋ารุ่นพิเศษและประโคมของหรูมาทั้งตัวอีกด้วย แล้ว…ใครกันล่ะที่รวยกว่า
ผู้อำนวยการหยวนมองสำรวจถังหนิง เพียงแวบเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้ตัว ถังหนิงดูสูงส่งเหลือเกิน ราวกับราชินีของราชาผู้เก่งกาจ เมื่อเทียบกันแล้วเธอเป็นอย่างไรกันละ เธอดูเหมือนกับแม่บ้านไร้การศึกษาอย่างไรอย่างนั้น
“อาจารย์ใหญ่คะ ฉันพาลูกมาเรียนที่นี่เพราะมาตรฐานการเรียนการสอนที่มีศักยภาพสูง แต่พวกเขากลับถูกรังแกถึงสองครั้งเพราะเด็กคนเดิมที่เส้นใหญ่
“ฉันมั่นใจว่าคุณรู้ว่าฉันเป็นใคร เราแค่อยากอยู่เงียบๆ เท่านั้นค่ะ…” ถังหนิงว่าพลางจ้องอาจารย์ใหญ่เขม็ง
อีกฝ่ายรีบขอโทษขอโพย “ผมต้องขอโทษด้วยครับ คุณถัง…ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศเรื่องนี้เลยครับ มาจัดการกับเงียบๆ ดีกว่านะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ในเมื่อฉันมาวันนี้แล้ว ฉันเตรียมทำให้คนรับรู้เรื่องนี้โดยทั่วกันมาแล้วล่ะค่ะ…”