ตอนที่ 366 – หนีไม่พ้น (4)
ในขณะที่เขาวิ่งเจี้ยนเฉินยังคงคิดถึงทางเลือกของเขา เขาเปลี่ยนทิศทางบ่อยๆ เขารีบไปหาเมืองที่ใกล้ที่สุด
เจี้ยนเฉินเมื่อได้สำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบแล้ว เขาก็รู้ว่าห่างออกไปหนึ่งพันกิโลเมตรเป็นเมืองชั้นหนึ่ง ด้วยเซียนสวรรค์ธาตุลมไล่ตามเขา เขาจะสามารถทิ้งเซียนสวรรค์ไปได้ชั่วคราว ถ้าเขาจะหยุด จากนั้นเซียนสวรรค์ก็จะตามเขาทันโดยเร็ว
ดังนั้นการวิ่งโดยไม่มีจุดมุ่งหมายหรือทิศทางนั้นไม่ตอบโจทย์ เมื่อพลังเซียนของเขากำลังจะหมดไปแล้วเขาจะมาถึงจุดที่ไม่มีที่กลับ เขาต้องเข้าเมือง ด้วยผู้คนมากมายที่อยู่โดยรอบ เขาสามารถซ่อนตัวเองได้โดยไม่ถูกจับ
เจี้ยนเฉินเดินทางไปยังเมืองชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็วและเมื่อเขามาถึงเขาก็กระโดดข้ามกำแพงเพื่อหลบซ่อนตัวอยู่ในอาคารหลังหนึ่ง
ไม่นานหลังจากที่เจี้ยนเฉินหายตัวไป แสงสีฟ้าที่สามารถมองเห็นได้ในขณะที่ผู้อาวุโสสามบินผ่านอากาศ ลอยอยู่กลางอากาศในตอนกลางคืน เขาจ้องไปที่เมือง” ช่างเป็นเด็กที่เจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นว่าเจ้าหยุดอยู่ในเมือง นั่นหมายความว่าเจ้าไม่สามารถเร่งความเร็วแบบนั้นได้เป็นระยะเวลานาน” หลังจากนั้นผู้อาวุโสยังคงนิ่งเงียบ ในขณะที่เขาศึกษาเมืองด้วยตาของเขาราวกับพยายามค้นหาร่องรอยของเจี้ยนเฉินที่ถูกไล่ล่ามา
หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้ยินเสียงของเซียนสวรรค์ทั้งเจ็ดที่บินผ่านอากาศมาก่อนที่จะหยุดลงทันทีถัดจากผู้อาวุโสสามของตระกูลชิ
” ผู้อาวุโสสาม เจี้ยนเฉินจะซ่อนตัวอยู่ในเมืองหรือไม่” ผู้อาวุโสสี่ถาม
ผู้อาวุโสสามถอนหายใจ”ความเร็วของเจี้ยนเฉินนี้เร็วเกินไปจริงๆ ด้วยพละกำลังของข้าก็ไม่สามารถตามเขาได้ทัน เขาพยายามที่จะหายตัวไปในเมืองและข้าก็ยังไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน”
” ปะ..เป็น..ไปได้อย่างไร? ผู้อาวุโสสาม ความเร็วของเจี้ยนเฉินนั้นเร็วมากจริง ๆ แม้แต่เจ้าก็ไม่สามารถติดตามได้จริงๆ ? ดวงตาของผู้อาวุโสสี่เบิกกว้างขึ้นอย่างมากโดยไม่อยากเชื่อคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้อาวุโสสาม
แต่เขาไม่ใช่คนเดียว พี่น้องสองคนจากตระกูลเจียเต๋อก็จ้องมองด้วยความไม่อยากเชื่อเช่นกัน เซียนปฐพีที่สามารถแซงหน้าเซียนสวรรค์ธาตุลมได้นั้นเป็นไปไม่ได้จนกระทั่งบัดนี้
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ผู้อาวุโสสามของตระกูลไคก็ซ่อนรอยยิ้มเล็ก ๆ หากแม้แต่เซียนสวรรค์ธาตุลมยังไม่สามารถจับเจี้ยนเฉินได้แล้ว การที่เจี้ยนเฉินหลบหนีจากมือของเขาได้ก็ไม่ใช่เรื่องน่าอับอายมากนัก
“เจี้ยนเฉินคนนี้มีทักษะมากเกินไป การซ่อนตัวในเมืองที่มีผู้คนและสิ่งปลูกสร้างนับพัน การจะหาเขากลายเป็นงานที่ลำบากมาก หากเราไม่ระวัง เขาจะใช้ประโยชน์จากความประมาทของเราและหลบหนีท่ามกลางคนอื่น ๆ ” หนึ่งในอาวุโสจากตระกูลเจียเต๋อพูด
“สหาย มันเริ่มแล้ว เราควรรีบและจัดแจงตัวเองไปยังพื้นที่เฉพาะเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่หลบหนีจากเงื้อมมือของเราอีกครั้ง” ผู้อาวุโสสามพูด
“ข้าเห็นว่าควรทำวิธีนี้คือเราแปดคนควรไปหาเจ้าเมืองและให้ทหารออกไปช่วยพวกเรา ส่วนที่เหลือของเราจะปกป้องประตูที่สำคัญรวมทั้งพื้นที่ว่างเปล่าอื่น ๆ ของเมือง ด้วยวิธีนี้เจี้ยนเฉินจะไม่สามารถหลบหนีจากเราได้” ผู้อาวุโสอีกคนจากตระกูลเจียเต๋อกล่าว
ผู้อาวุโสสามพยักหน้าเบา ๆ ” นี่เป็นทางเลือกเดียวที่เหลือ ข้าจะไปแจ้งเจ้าเมือง ท่านทั้งเจ็ดควรกระจายกันออกไปและป้องกันพื้นที่ของท่าน เราต้องเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดไม่ว่าใครจะพยายามจะออกไป พวกเขาต้องใช้น้ำล้างหน้า นี่เป็นการป้องกันไม่ให้เจี้ยนเฉินแปลงโฉมใบหน้าของเขา หากใครไม่ปฏิบัติตาม จงอย่าปรานี”
ทุกคนวางแผนที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ให้สำเร็จ
ภายในสวนขนาดใหญ่ มีกลุ่มทหารที่มีคบเพลิงชูขึ้นสูงจนสามารถมองเห็นพื้นที่ในการลาดตระเวน เพียงแค่พวกเขาปรากฏตัว ทุกคนสามารถบอกได้ว่าพื้นที่นี้ไม่ได้เป็นที่อยู่ของคนปกติ
ไม่นานหลังจาก ทหารรักษาความปลอดภัยลาดตระเวนพื้นที่ผ่านไป เงาดำก็ปรากฏตัวขึ้นจากด้านข้าง ด้วยการปกปิดในเวลากลางคืน เขาเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่าแห่งหนึ่งอย่างไม่มีเสียง
ร่างนี้คือเจี้ยนเฉิน หลังจากเลือกบ้านที่ว่างเปล่าที่จะอาศัยอยู่แล้ว เจี้ยนเฉินก็ป้องหูของเขาเพื่อฟังเสียงต่าง ๆ ข้างนอก ก่อนที่จะปักหลักนอนกับเสือขาวข้าง ๆ เขา เขานำแกนอสูรระดับ 5 ออกมาอีกครั้ง เขาเริ่มฟื้นพลังเซียนที่หายไป
เสือขาวดูราวกับว่ามันมีความรู้สึกถึงอันตรายที่เจี้ยนเฉินได้รับอยู่ ในระหว่างนั้นลูกพยัคฆ์นั้นเงียบมากเมื่อมันขดตัวอยู่รอบหน้าอกของเจี้ยนเฉิน ดวงตาของมันมองไปรอบ ๆ พื้นที่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเมื่อพวกเขามาถึงบ้านที่ว่างเปล่า มันนั่งลงข้าง ๆ ของเจี้ยนเฉิน หูของมันก็ถูกตรึงไว้ ลูกเสือขาวก็ไม่ขยับอีก
เวลาผ่านไปเมื่อดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงจุดนี้ เจี้ยนเฉินฟื้นกำลังของเขาอย่างเต็มที่และยืนขึ้นเพื่อสำรวจพื้นที่
ห้องนี้ไม่ได้มีคนพักอาศัยอยู่เป็นเวลานาน ดังนั้นจึงมีฝุ่นอยู่บนพื้น นอกจากนี้การจัดวางเครื่องเรือนก็ค่อนข้างธรรมดาราวกับว่ามีความสำคัญสำหรับผู้อยู่อาศัยต่อไปที่จะทำข้อตกลงเมื่อพวกเขาย้ายเข้า
หลังจากนั่งอยู่ในห้องพักหลายนาที ดวงตาของเจี้ยนเฉินก็ก้มลงมองแหวนมิติของเขา ด้วยความลังเล เขาคว้าแหวนมิติอีกอันและเริ่มแบ่งสิ่งของ ยุทธภัณฑ์ผู้คุมกฏ, ทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ และสิ่งของล้ำค่าอื่น ๆ อีกหลายชิ้นเข้าไปในแหวนมิติวงหนึ่ง ในขณะที่แหวนมิติอีกวงบรรจุเสื้อผ้าหลายชุด แกนอสูรและเงิน
จากนั้นเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนแหวนมิติของเขาให้เป็นแหวนมิติอีกวง แหวนมิติพร้อมของมีค่าของเขาเข้าไปในกล่องเล็ก ๆ ซึ่งเขาเริ่มหาที่ซ่อนมัน
เนื่องจากมีเซียนสวรรค์แปดคนอยู่รอบเมือง มันจึงยากที่จะคาดการณ์ว่าเขาจะรอดหรือไม่ เขาจึงจำเป็นต้องเตรียมตัวเอง แผนการหนึ่งคือการซ่อนของมีค่ามากในแหวนมิติและวางไว้ในที่ซ่อน แม้ว่าเขาจะต้องตาย เจี้ยนเฉินก็ไม่ปรารถนาที่จะเห็นสิ่งของเหล่านั้นถูกเอากลับคืนไปโดยตระกูลเจียเต๋อหรือตระกูลชิ
หากเขาต้องหลบหนีจากความหายนะนี้ หลังจากที่ทุกสิ่งผ่านไป เขาก็สามารถกลับมาหยิบสิ่งของได้
หลังจากเก็บสมบัติลงในกล่องแล้ว เจี้ยนเฉินก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบเปิดกล่องขึ้นอีกครั้ง นำกระบี่ตันหยวนและผนึกสมบัติภูเขาออกไปวางไว้ในแหวนมิติวงที่สาม เขารู้ว่าผู้อาวุโสสามของตระกูลชิมีวิธีในการค้นหายุทธภัณฑ์ผู้คุมกฏ ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องแยกพวกมันออกจากสิ่งของมีค่าอื่น ๆ
พลบค่ำมาถึงอย่างรวดเร็ว ทำให้สวนว่างเปล่า เจี้ยนเฉินเปิดประตูเบา ๆ แล้วหนีออกไปข้างนอกพร้อมกับลูกเสือขาว ในช่วงเวลานั้น เขามาข้ามสวนโดยใช้ตัวอาคารบัง เอาแหวนมิติใส่ลงกล่อง เขาโยนมันลงในบ่อน้ำแล้วเดินกลับไปที่ห้องที่เขาพัก เจี้ยนเฉินกระโดดขึ้นไปบนคานของอาคาร เจี้ยนเฉินปล่อยปราณกระบี่ที่แหลมคมออกมาที่ปลายนิ้วของเขาแล้วขุดรูขนาดเล็กเพื่อวางแหวนมิติวงอื่น
การวางแหวนมิติพร้อมกับยุทธภัณฑ์ผู้คุมกฎเข้าไปในหลุมนี้ เจี้ยนเฉินกลบหลุมกลับ แล้วขุดหลุมสำรองทำให้ยากมากที่จะสังเกตเห็นและเป็นไปไม่ได้ที่แม้แต่สวรรค์ที่จะรู้
หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จแล้ว เจี้ยนเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าเขาจะถูกค้นพบ มันก็ยังคงไม่ง่ายสำหรับทั้งสองตระกูล
เมื่อถึงรุ่งสาง เจี้ยนเฉินเปลี่ยนแปลงหน้าตาของเขาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็กอดเสือขาวตัวเล็ก ๆ ที่เชื่อฟังเอาไว้ที่หน้าอกของเขาและลูบหัวเบา ๆ ขณะที่เขาพูดด้วยเสียงเบา ๆว่า “เสือน้อย ข้าต้องไปเดินดูรอบ ๆ เพื่อดูสถานการณ์ ข้าไม่สามารถเอาเจ้าไปด้วยได้ เจ้าต้องฟังให้ดีและอยู่ที่นี่อย่างว่าง่าย ไม่ต้องวิ่งไปรอบ ๆ เข้าใจหรือไม่ ? “
ดวงตาที่สดใสของลูกพยัคฆ์จ้องมองที่เจี้ยนเฉิน ทำให้เขาไม่แน่ใจว่ามันเข้าใจคำพูดของเขาหรือไม่
ลืมปัญหาไปก่อน เจี้ยนเฉินหยิบขวดนมออกมาหลายขวดและทิ้งลูกพยัคฆ์ไว้บนเตียงก่อนออกจากห้องไป
เจี้ยนเฉินเดินอย่างสุขุมไปตามถนน โดยการเดินจากตรอกไปสู่ถนนสายหลัก ทำให้เขาดูเหมือนว่าเขาเป็นเพียงคนเดินผ่านไปอีกคน จากนั้นเขาก็เริ่มตรวจสอบบ้านเพื่อดูว่าเขาอยู่ในพื้นที่ประเภทใด
บนประตูเข้าสู่หมู่บ้านจะเห็นกระดานไม้ขนาดใหญ่แขวนอยู่เหนือหัวพร้อมคำว่า ตลาดหวงฟู่ เห็นได้ชัดว่าบริเวณนี้พึ่งพาการค้าขายเป็นอย่างมาก
เจี้ยนเฉินจำชื่อของหมู่บ้านไว้และออกเดินทางไปทั่วเมือง
เมืองชั้นหนึ่งนั้นใหญ่กว่าและหรูหรากว่าเมืองชั้นสองมาก เมื่อเข้ามาในเมืองชั้นหนึ่งใคร ๆ ก็สามารถเห็นทหารรับจ้างที่ร่ำรวยและแข็งแกร่งซี่งมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีจำนวนที่มากกว่าที่อื่น
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดัง ในขณะที่กองทหารติดอาวุธเยี่ยมชมร้านค้าด้านหลังราวกับว่ากำลังค้นหาบางอย่างอยู่ บนถนนพวกเขายังคงตั้งคำถามกับทุกคนในลักษณะที่ทำให้ทุกคนบ่นด้วยความรำคาญและความสับสน
จากนั้นทหารปิดกั้นเส้นทางของเจี้ยนเฉิน “เจ้าเคยเห็นคนอุ้มสัตว์อสูรสีขาวบริสุทธิ์ไปด้วยทุกที่หรือไม่ ? “
ข้าไม่เห็น สีหน้าของเจี้ยนเฉินไม่ได้เปลี่ยนแปลงใด ๆ ขณะที่เขาตอบ
“เจ้าไปได้ จำไว้ว่าถ้าเจ้าเห็นสัตว์อสูรสีขาวเหมือนหิมะหรือคนที่มีตัวบวมปูดผิดธรรมชาติ เจ้าจะต้องรายงานเรื่องนี้ต่อเจ้าเมืองทันที ! ” สีหน้าของทหารจ้องมองอย่างจริงจัง เมื่อเขาจ้องมองไปที่เจี้ยนเฉิน
“ได้ ข้าเข้าใจแล้ว ถ้าข้าเห็นสิ่งนี้ข้าจะแจ้งให้ท่านทราบทันที เจี้ยนเฉินตอบ
หลังจากนั้น ทหารก็ไม่ได้สนใจเจี้ยนเฉินอีกต่อไป โดยปล่อยให้เขาไปแล้วซักถามคนอื่น
หลังจากเดินไปตามถนนสามสาย เจี้ยนเฉินสามารถเห็นทหารคนเดียวกันไปที่ร้านค้าหรือบ้านทุกหลังและสกัดกั้นผู้คนเพื่อสอบปากคำพวกเขา
เจี้ยนเฉินเดินไปตามถนนก่อนที่จะเจอประตูเมืองในที่สุด แทนที่จะมีคนที่เดินเข้าหรือออกอย่างต่อเนื่อง มันกลับมีพ่อค้าและนักเดินทางจำนวนมากติดอยู่
เมื่อเดินไปที่โรงเตี้ยมที่อยู่ใกล้เคียงที่สูงกว่าระดับหนึ่ง เจี้ยนเฉินเห็นทหารจำนวนมากคอยดูแลประตูเมืองพร้อมด้วยถังน้ำขนาดใหญ่หลายถัง เมื่อแต่ละคนที่พยายามเข้าหรือออกเมือง ทหารจะใช้ผ้าขี้ริ้วเปียก ๆ เพื่อเช็ดหน้า แม้แต่คนรวยและมีอำนาจก็ไม่ได้รับการยกเว้นจากการกระทำนี้ ทำให้พวกเขาโกรธมาก
เมื่อเห็นอย่างนี้ เจี้ยนเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น ตอนนี้เมืองนี้อยู่ภายใต้การควบคุมอย่างสมบูรณ์ของตระกูลเจียเต๋อและตระกูลชิ ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงกางตาข่ายที่ไม่สามารถหลบหนีได้ไปทั่วเมือง