คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 545
จิตใจของแดร์ริลสั่นไหวเมื่อได้ยินคำพูดของเชลลี่!
เชลลี่เป็นหมอที่เก่งที่สุดทั่วทั้งเมืองตงไห่ มันเป็นจุดจบที่แท้จริงถ้าเธอพูดว่ามันไม่มีความหวัง
แดร์ริลพูดอะไรไม่ออกเมื่อเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แทงลึกลงไปในอกและค่อย ๆ อุ้มอีวอนอย่างเงียบ ๆ ออกจากโรงพยาบาล
อีวอนพูดอย่างแผ่วเบา “แดร์ริล… อย่าเสียแรงเลย ฉัน… ฉันแค่อยากใช้เวลาช่วงสุดท้ายกับคุณ…”
แดร์ริลน้ำตาคลอเมื่อเขาเดินมาถึงทางเข้าของโรงพยาบาล “ไม่! ผมไม่เชื่อว่าคุณจะไม่รอด โรงพยาบาลนี้มันไร้ประโยชน์ ไปหาที่อื่นกันเถอะ อีวอน ช่วยรอหน่อยนะ…”
แดร์ริลอุ้มอีวอนและเดินรอบเมืองตงไห่เพื่อหาหมออย่างกับคนบ้าคลั่ง
ไม่รู้ว่าพวกเขาไปกี่โรงพยาบาล แต่ทั้งหมดให้คำตอบเดียวกันว่า “ฉันไม่มีความสามารถ” ลีรอบดูดดื่มพลังวิญญาณของอีวอนไปจนหมด มันเท่ากับว่าพลังชีวิตของเธอได้สูญสิ้นไปจากเธอแล้ว ไม่มีทางที่จะช่วยอีวอนได้แม้ว่าเทคโนโลยีทางการแพทย์จะล้ำหน้ามากแค่ไหน
แดร์ริลรู้สึกสิ้นหวังอย่างมากเมื่อเขาเดินออกจากโรงพยาบาลสุดท้าย เขาไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไปและปล่อยมันทั้งหมดในเวลาเดียวกัน!
“อ๊า!”
แดร์ริลคำรามขึ้นไปบนฟ้าและเสียงของเขาสามารถได้ยินไปครึ่งเมืองตงไห่!
จิตใจของแดร์ริลว่างเปล่า ขณะเดียวกันเขาก็อุ้มอีวอนแน่นภายใตฝนที่ตกหนัก
“ผมขอโทษ อีวอน ผมขอโทษ…” ร่างกายของแดร์ริลสั่นสะท้านในขณะที่เขาขอโทษนับครั้งไม่ถ้วน อีวอนเลื่อนศรีษะขึ้นและจูบเขาก่อนที่เขาจะพูดขอโทษครั้งสุดท้ายจบ
“อืม…”
เสียงของแดร์ริลหยุดทันทีเมื่อเขารู้สึกถึงความหวานจากริมฝีปากของอีวอน
การจูบของพวกเขาจบลงในไม่ช้าและอีวอนก็แสดงถึงความรู้สึกรักใคร่เมื่อเธอนอนแนบไปกับแขนของแดร์ริล “แดร์ริล อย่ารู้สึกแย่เลย… ฉันรู้สึกค่อนข้างพอใจที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของคุณ แค่กอดฉันไว้แบบนี้นะ…”
แดร์ริลรู้สึกแย่มากกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดของเธอและกอดเธอแน่นขึ้นไปอีก
บอกไม่ได้เลยว่าพวกเขากอดกันนานเท่าไหร่ แต่แดร์ริลก็ตระหนักอะไรขึ้นได้กระทันหัน “โอ้ ใช่! พ่อทูนหัวต้องมีทางแก้แน่ ๆ ! พ่อทูนหัวรู้จักปราชญ์ยุทธมากมาย ต้องมีทางช่วยคุณแน่นอน!”
แดร์ริลลืมพ่อทูนหัวของเขาไปได้อย่างไร?
แดร์ริลรู้สึกมีความหวังขึ้นมา เขาอุ้มอีวอน วิ่งไปที่ถนนและเรียกแท็กซี่ไปที่คฤหาสน์คาร์เตอร์ของเมืองมิด
…
มันเป็นรุ่งอรุณขณะที่ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ขึ้นเหนือเส้นขอบฟ้า
วันที่ยุ่งวุ่นวายได้เริ่มต้นขึ้นอีกหนึ่งวันเมื่อถนนของเมืองมิดค่อย ๆ มีชีวิตชีวา อากาศบนท้องถนนดูสดชื่นหลังจากฝนที่ตกมาเมื่อคืน
คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่ในพื้นที่พลุกพล่านที่สุดของเมืองมิด ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคฤหาสน์คาร์เตอร์!
ทันใดนั้นเอง โซรันที่กำลังมีความสุขกับแก้วชาของเขาในห้องโถง นิสัยการดื่มชานี้อยู่กับเขามามากกว่า 20 ปี ดังนั้นเขาต้องดื่มชาทุกเช้า
“นายท่าน นายน้อยกลับมาแล้วค่ะ!” แม่บ้านรีบมาที่ห้องโถงและรายงานต่อโซรัน
แดร์ริลกลับมา?
ใบหน้าของโซรันเต็มไปด้วยรอยยิ้มทันที เขาวางถ้วยชาลงและกำลังจะต้อนรับแดร์ริลอย่างมีความสุข
“พ่อทูนหัว!”
ก่อนที่โซรันจะยืนขึ้น เขาได้ยินเสียงกระวนกระวายของแดร์ริลขณะที่แดร์ริลอุ้มอีวอนไว้ในอ้อมแขน และเดินโซเซเข้ามาในห้องโถง
โซรันสังเกตเห็นดวงตาที่แดงก่ำของแดร์ริลและร่างที่เปียกปอน ซึ่งกำลังอุ้มผู้หญิงที่แทบไม่หายใจคนหนึ่งผู้ซึ่งซีดราวกับศพ
โซรันรู้สึกแปลกใจและเดินไปหาแดร์ริลอย่างรวดเร็ว “แดร์ริล เกิดอะไรขึ้นกับนาย? เกิดอะไรขึ้น?”
เสียงดังโครม
ทันใดนั้นเอง แดร์ริลคุกเข่าลงทันที “พ่อทูนหัว โปรดช่วยอีวอนด้วย ช่วยเธอนะ? ผมขอร้อง…”