บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 470
ท่ามกลางความเงียบได้ถูกทำลายลง เจเรมี่ได้ยินมาเดลีนหัวเราะออกมาเบา ๆ
“เจเรมี่ ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว ฉันไม่หลงเหลือความรู้สึกอะไรให้กับนายอีกต่อไปแล้วในตอนนี้ต่อให้นายพูดอะไรหรือทำดีแค่ไหนมันก็ช่วยไม่ได้อีกแล้ว” มาเดลีนพูดออกมาโดยไม่แยแสความรู้สึกของเขา มันแสดงให้เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการเขาอย่างแท้จริง
“เพราะฉันไม่ได้รักนายแแล้ว”
แล้วถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธอไม่ได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว แต่เมื่อได้ยินมันจากปากของเธอ ทำให้เขาได้รู้ซึ้งถึงการที่ถูกลูกธนูนับล้านเล่มพุ่งเข้ามาในหัวใจเขาในคราวเดียวกัน
ไม่ใช่เท่านั้นเขายังรู้สึกราวกับมีดที่มองไม่เห็นได้แทงมาบนตัวเขาและเชือดเฉือนเนื้อของเขาออกจากร่างกายทำให้เหลือแต่กระดูกในตอนนี้
มาเดลีนใช้มือของตัวเองดึงแขนที่ไร้ชีวิตของเจเรมี่ออกไป
เธอหันหน้าไปมองชายสิ้นหวังคนนี้อย่างประชดประชัน
“เจเรมี่ ฉันกับนายมันจบลงแล้ว ในทันทีที่นายสั่งให้คนมาขุดหลุมฝังศพของคุณปู่ของฉัน มันทำให้ฉันเสียใจที่ได้ตกหลุมรักผู้ชายเย็นชาที่ไร้หัวใจเช่นนายตั้งแต่ตอนนั้น”
คำพูดของเธอคอยตอกย้ำเขา ทำให้เจเรมี่รู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่านร่างกายของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อุณหภูมิหัวใจของเขาลดลงต่ำกว่าศูนย์ไปอีก
มาเดลีนหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นสีหน้าที่กำลังตกตะลึง อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเธอได้ดูเคร่งขรึมและสายตาที่มองของเธอดูจริงจังมากขึ้น
“ในตอนที่ฉันรักนายมาก นายทำทุกอย่างเพื่อที่จะดูถูกและทำร้ายฉันจนหมดทางสู้ แล้วบังคับให้ฉันเซ็นใบหย่าก่อนที่ฉันจะตายไปนั่นเพราะนายทำเพื่อผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น”
“นายรู้อะไรไหมว่าหลังจากที่นายบังคับให้ฉันเซ็นเอกสารพวกนั้นแล้ว ฉันก็แค่หวังให้นายหันกลับมามองฉันบ้าง ถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวในสายตาก็ตาม! แต่ไม่เลย นายไม่แม้แต่จะปลายสายตามองฉันด้วยซ้ำ ฉันต้องทนมองนายเดินจากไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยแสงสุดท้ายในการมองเห็นของฉัน ฉันทำได้เพียงนอนราบกับพื้นและทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัสสิ่งที่ฉันทำได้ก็เพียงแค่รอให้ตาของฉันสูญเสียการมองเห็นไปโดยสิ้นเชิง และชีวิตของฉันได้จบลง
“และนั่น อย่ามาบอกกับฉันว่านายเสียใจหรือนายทำผิดไป เจเรมี่ วิทแมน นายไม่ผิดเลย! คนผิดเป็นฉันที่ไปหลงรักคนผิดแบบนาย!”
เจเรมี่รู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาของเขาหลังจากที่ได้ยินในสิ่งที่มาเดลีนพูด
เขามีอาการสะอื้นอย่างไร้เสียง ดวงตาสีแดงของเขาสบเข้ากับสายตาของมาเดลีน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังในขณะนั้นเขารู้สึกได้ถึงความเห็นแก่ตัวและน่ารังเกียจของตัวเอง
เขาทำร้ายเธออย่างสุดซึ้งแล้วหาอะไรเปรียบไม่ได้ แต่ในตอนนี้ เขาพยายามขอโทษเพื่อให้เธอยกโทษให้
เจเรมี่ไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของมาเดลีนอีกแล้ว เขารู้สึกว่าไม่คู่ควรแม้แต่สบตาเธอด้วยซ้ำ
“เข้าใจแล้ว” เขาหรี่ตาลง ดูราวกับพลังชีวิตทั้งหมดของเขาถูกดูดออกไป “ฉันจะพยายามไม่มารบกวนเธออีก” เขาพูดก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป แต่เพียงไม่กี่ก้าว เขาหันกลับมาหาเธออีกครั้ง
“ลิลลี่เป็นลูกสาวของเราเหรอ?”
มาเดลีนเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น “ไม่ ลิลลี่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนาย เธอไม่มีพ่อที่เลือดเย็นขนาดนั้น”
และหลังจากที่เจเรมี่ได้คำตอบที่ชัดเจนแล้ว แสงสว่างที่มีอยู่เพียงน้อยนิดในตาของเขาได้มอดลงอย่างสิ้นเชิง
ตัวเขาในเวลานี้ ในที่สุดเขาก็ได้ตระหนักอย่างเข้าใจถึงความเสียใจของมาเดลีนทั้งหมดที่ได้ประสบมา หัวใจของเขาจมลงราวกับก้อนหินเหมือนความสิ้นหวังและความเจ็บปวดโจมตีเขาอยู่
เจเรมี่เดินออกมาจากห้อง ร่างสูงและเรียวของเขาดูอ้างว้างและมืดมัว
ภายหลังจากที่เขาปิดประตู มาเดลีนมองไปยังที่เจเรมี่ที่เพิ่งเดินออกไป เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหลับตาลง เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้งดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
‘เจเรมี่ ในตอนนั้น ฉันได้ถูกดึงดูดด้วยความลุ่มหลงที่เป็นมหันตภัยจากตัวนาย ในที่สุด ฉันก็เผาส่วนที่ไร้เดียงสาของฉันให้ตายลงไป ฉันจะไม่ทำผิดซ้ำซากแบบนั้นอีกแล้ว’
มาเดลีนกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อที่จะพักผ่อนและนอนหลับ แต่เธอทำเพียงแค่พลิกไปพลิกมาเพราะนอนไม่หลับ
เธอจุดเครื่องหอมและบังคับตัวเองให้นอนหลับไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง
เธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า กับเหตุผลบางอย่าง เพียงเพื่อเธอต้องการที่จะไปวิ่งออกกำลังกายเพื่อผ่อนคลาย ทว่า เมื่อเธอเปิดประตูออกจากอพาร์ตเมนต์ สภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเจเรมี่นอนอยู่บนพื้นที่หนาวเย็น