ตอนที่ 360 แสนเกลียดชัง
หยางโปเข้าใจความนัยของลัวย่าวหัวดี เรื่องนี้มีคนใหญ่คนโตให้ความสนใจ !
” ทหารมาก้เข้าไปต้าน น้ำมาก็เอาดินไปกลบ ! ฉันไม่เชื่อว่าพวกเราเสี่ยงชีวิตเอาตราหยกสืบบัลลังก์มาอย่างยากเย็นแสนเข็ญ ยังจะถูกพวกเขาแย่งเอาไป ? ” หยางโปตบโต๊ะอย่างรุนแรง จอกชาลายครามบนโต๊ะถึงกับสั่น !
” ดี ถ้างั้นพวกเราจะลองยืนหยัดต่อไป ! ” ลัวย่าวหัวเอ่ยพลางปรบมือ
จากนั้น ทั้งสองก็เริ่มปรึกษาแผนการกันขึ้น ตราหยกสืบบัลลังก์จะต้องเคลื่อนย้ายออกมาจากในธนาคารนี้ก่อน หยางโปเก็บวัตถุโบราณบางอย่างของเขาเอาไว้ในธนาคาร ก็ต้องเคลื่อนย้ายออกไปทั้งหมด ยังไงซะข้าวของไม่น้อยที่เก็บรักษาเอาไว้ก็มีที่มาไม่ชัดเจน “
จากนั้น พวกเขาก็มีความเป็นไปได้อย่างมากว่าจะเผชิญกับแรงกดดันจากทุกฝ่าย แต่ว่าพวกเขายืนกรานและเชื่อว่าจะจัดการได้ !
” แล้วตาอ้วนหลิวที่อยู่ทางนั้นจะทำยังไง ? ” ลัวย่าวหัวพลันเอ่ยขึ้น
” ให้เขารั้งอยู่ที่ประเทศไทย ใกล้ชิดกับสาวสองให้มากๆ ! ” หยางโปเอ่ย
ลัวย่าวหัวหัวเราะคิกๆ ” วิธีนี้ก็ดีนะ ! “
เรื่องไม่อาจชักช้า ลัวย่าวหัวรีบเริ่มจองตั๋วเครื่องบิน หยางโปก็ติดต่อกับทางธนาคาร ย้ายวัตถุโบราณที่เก็บอยู่ในธนาคารจินหลิงออกไปในตู้เซฟนิรภัยที่ธนาคารสาขาท้องถิ่นนอกประเทศซะก่อน
วิธีการพวกนี้แค่ป้องกันเผื่อเอาไว้เท่านั้น แต่ว่านี่ก็ทำให้หยางโปมีความจำเป็นต้องเร่งรีบที่จะสร้างห้องนิรภัยของตนเองขึ้น ! แต่ว่าคิดถึงห้องใต้ดินที่กำลังก่อสร้างเรือนประสานที่เมืองหลวง หยางโปที่มีแผนการ เดิมคิดที่จะปล่อยให้เช่า ตอนนี้ดูท่าจะไม่ได้แล้ว !
เคลื่อนย้ายเรียบร้อย หยางโปก็รีบมุ่งไปที่สนามบิน มุ่งหน้าไปเมืองหลวงพร้อมกับลัวย่าวหัว พวกเขาไม่ได้ลังเล พุ่งตรงไปที่ธนาคารที่เก็บตราหยกเอาไว้ทันที
เวลานี้เป็นตอนบ่ายสี่โมงแล้ว พวกหยางโปทั้งสองคนถือกุญแจเข้าไปในห้องนิรภัย ครั้งก่อนพวกเขาไม่ระวังเกินไปจริงๆ ตอนที่สมัครตู้เซฟบังเอิญหลุดปากพูดออกไป ถึงแม้พนักงานของธนาคารจะไม่ได้ตามพวกเขาเข้าไป แต่ก็ไม่รู้ว่าที่สุดแล้วส่วนไหนที่เกิดปัญหา !
ไขกุญแจอย่างราบลื่น ถอนวัตถุโบราณภายในนั้นออกมา ทั้งสองคนถึงขนาดไม่ได้คิดจะคืนกุญแจของตู้เซฟ ยังไงพวกเขาก็จ่ายค่าเช่าตู้หนึ่งปีไปแล้ว
แต่ว่าขณะที่ทั้งสองคนเดินไปถึงนอกประตูใหญ่ กำลังจะออกไป กลับถูกชายหนุ่มในชุดสูทแบบตะวันตกขวางเอาไว้
” คุณลัว คุณหยาง สวัสดีครับ ! “
ชายหนุ่มคนหนึ่งขวางพวกของหยางโปเอาไว้ ดูไปแล้วท่าทางจะอายุเกือบสามสิบ หน้าอกของเขาห้อยป้ายชื่อของธนาคารเอาไว้ หยางโปเหลือบมองก็เห็นบนนั้นเขียนไว้ว่า ” ผู้จัดการตู้เจียเสว๋ ” !
หยางโปจำได้อย่างแม่นยำ ตอนนั้นที่ทำการลงทะเบียนให้กับเขาก็เป็นคนตรงหน้านี้ !
” สวัสดี ! ” หยางโปมองอีกฝ่าย ” มีเรื่องอะไร ? “
” เอ่อ ? คุณหยาง นี่พวกคุณจะ ? ” ตู้เจียเสว๋มองพวกหยางโป สังเกตเห็นทั้งสองคนกอดวัตถุโบราณเอาไว้ในอก ท่าทางไม่รู้จะทำอะไรโดยสิ้นเชิง
หยางโปขมวดคิ้ว ” ถ้าไม่มีอะไร ก็อย่าขวางทาง พวกเราจะรีบออกไป ! “
กล่าวจบ หยางโปก็เดินไปด้านนอก
ตู้เจียเสว๋สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบยื่นไปขวาง ” คุณหยาง พวกคุณไม่พอใจบริการของพวกเราเหรอครับ ? ธุรกิจรักษาความปลอดภัยของธนาคารเรา โด่งดังไปทั่วทั้งประเทศเลยนะ ! “
หยางโปมองอีกฝ่าย จ้องมองหน้าของอีกฝ่าย เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายขวางพวกเขาเอาไว้นั้นมีเจตนาถ่วงเวลาไหม แต่ครั้งก่อนตอนที่ฝากของ ก็ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ยิ่งไปกว่านั้นวัตถุโบราณที่ถอนออกมาจากธนาคารก็ไม่จำเป็นต้องมีพนักงานดูแล อีกฝ่ายทำงานอยู่ห้องทำงานด้านหน้าชัดชัด ทำไมถึงออกมาที่นี่ ?
” ผมคิดว่า พวกเราไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้ ขออภัย ขอให้หลบไปด้วย ! ” หยางโปใช้น้ำเสียงแข็งกร้าว เขาไม่เชื่อถืออีกฝ่ายเลยสักนิด !
” คุณหยาง ขอให้คุณเข้าใจความลำบากของพวกเราด้วย ถ้าเสียลูกค้าไป พวกเราจำเป็นต้องรายงานเบื้องบน ” ตู้เจียเสว๋เอ่ยขอความเมตตา
หยางโปจ้องอีกฝ่ายเขม็ง รู้สึกทนไม่ไหวอยู่นานแล้ว เขาวุ่นวายเกือบตลอดทั้งวัน ตอนนี้เขาไม่สนใจและสิ้นหวังอย่างที่สุดต่อธนาคารนี้นานแล้ว ท้ายสุดเขาก็อดผลักเขาออกไปทีหนึ่งไม่ได้ !
ตู้เจียเสว๋ที่พูดไม่หยุดถูกหยางโปผลักออกไปทีหนึ่ง ก็ล้มลงไปกับพื้น !
ลัวย่าวหัวยืนอุ้มกล่องอยู่ด้านข้างก็ตกตะลึงไป ! เขาคาดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าหยางโปจะมีมุมที่รุนแรงขนาดนี้ !
หยางโปเหลือบตามองตู้เจียเสว๋ เห็นเขาล้มกองอยู่กับพื้น พนักงานของธนาคารก็วิ่งตามมา ลูกค้าที่กำลังทำธุรกรรมภายในห้องโถงใหญ่ต่างก็มองมา หยางโปดึงลัวย่าวหัวทีหนึ่ง ” เรารีบไปกันเถอะ ! “
ตู้เจียเสว๋ถูกหยางโปผลักล้มไปกองกับพื้น หน้าอกเจ็บระบม เขารู้สึกปวดสะโพก ดิ้นอยู่บนพื้นครู่หนึ่งแล้วถึงค่อยหยุดลง จากนั้นเขาก็มองไปทางพวกของหยางโปที่จากไปอย่างจนปัญญา ทันใดนั้นก็กุมหน้าอกแล้วโกรธเกรี้ยวขึ้นมา ” แม่งเอ้ย กะอีแค่คนรวยสองคนนี่ ? บิดาจะฆ่าพวกแก ! “
กล่าวจบ ตู้เจียเสว๋ก็ตวาดใส่ยามสองคนที่วิ่งมาประคองเขา ” ยังไม่รีบตามเขาไปอีก เขาผลักฉันบาดเจ็บ เขาต้องชดใช้ ! “
ยามทั้งสองคนมองตู้เจียเสว๋ สายตาดูแคลนเล็กน้อย แต่ก็ยังวิ่งตามออกไปด้านนอก นี่คือความรับผิดชอบในงานของพวกเขา !
ตู้เจียเสว๋ถ่มน้ำลาย แล้วก็ไม่ได้ตะกายขึ้นมา รีบหยิบโทรศัพท์ออกไปต่อสาย สีหน้าพลันปั้นท่าทีขมขื่น
” นายน้อยซ่ง ไม่ดีแล้ว พวกเขาเอาของไปแล้ว ผมถูกพวกเขาทำร้าย ! เลยขวางเอาไว้ไม่ได้ ! “
” สวะ ! “
ตู้เจียเสว๋ได้ยินคำด่าของอีกฝ่ายแว่วมา ในใจก็หนาวเยือก รีบเอ่ยอธิบาย ” นายน้อยซ่ง พวกเขาเพิ่งออกไป ถ้าหากแจ้งตำรวจ น่าจะขวางพวกเขาเอาไว้ได้ ยังไงซะพวกเขาก็ทำร้ายผม เรื่องนี้น่าจะจัดการเป็นคดีอาญาได้ ! “
” สวะ ! ” อีกฝ่ายก่นด่า ” ขวางคนไว้ก็ขวางไม่ได้ ! ตำรวจก็เป็นฝ่ายพวกมัน ! “
” ตู๊ดตู๊ดตู๊ดตู๊ด… “
เสียงตัดสายดังแว่วมาจากในโทรศัพท์ ตู้เจียเสว๋ถือโทรศัพท์ อดที่จะทุบพื้นไม่ได้ ” เรื่องตลกอะไรกันเนี่ย ! “
คิดถึงตนเองรู้จักนายน้อยซ่งคนนี้ ตู้เจียเสว๋ก็ไร้คำพูด ทั้งสองบังเอิญรู้จักกันในร้านเหล้า รู้ว่าเบื้องหลังของอีกฝ่ายไม่ธรรมดา ตู้เจียเสว๋ก็คิดจะผูกมิตรกับอีกฝ่าย อยากจะให้อีกฝ่ายฝากเงินในธนาคาร มาเติมเต็มผลงานประจำปีอันโดดเด่นของเขา
ต่อมา เขาก็ไม่ระวังเอาเรื่องตราหยกสืบบัลลังก์และเล่าเป็นเรื่องตลกออกไป จึงดึงดูดความสนใจของอีกฝ่าย ต่อมาอีกเขาก็ได้รับหน้าที่ควบคุมดูแล จึงถ่ายรูปส่งไปให้อีกฝ่าย สิ่งนี้ทำให้ข่าวของเขาดึงดูดความสนใจของอีกฝ่ายได้ ทันใดนั้นเขาก็ดึงเงินฝากก้อนใหญ่มาได้ ทำให้ภารกิจหนึ่งปีของเขาเสร็จสมบูรณ์ !
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า การร่วมมือกันจะสิ้นสุดลงเร็วขนาดนี้ !
ลัวย่าวหัวขับรถ หยางโปนั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับ ชั่วขณะที่รอไฟแดงอยู่ ลัวย่าวหัวก็ยกนิ้วโป้งให้กับหยางโป ” นายนี้มันสุดยอดไปเลย หมัดเดียวนั้นของนายไม่เบาเลย ! “
” ฉันผลัก ไม่ได้ใช้หมัด ” หยางโปเอ่ยอธิบาย
” เหอะเหอะ ! ” ลัวย่าวหัวหัวเราะเสียงเบา ” ยังคิดจะหลอกฉันอีก ? วิธีนี้ฉันเคยใช่มาก่อนแล้ว ฉันมองเห็นท่าเก็บหมัดของนายอย่างชัดเจน เหอะเหอะ นายน่าจะออกแรงอีกหน่อย จะให้ดีก็ตีไอ้นั่นให้ตายไปเลย ! “
ลัวย่าวหัวก็แสนเกลียดชังคนๆนั้นอย่างชัดเจน !