มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 423
เมื่อเขาจอดรถของเขาแล้ว เจอรัลด์ก็เข้าไปในห้องส่วนตัว เพื่อนร่วมชั้นเกือบจะครึ่งหนึ่งก็อยู่ที่นั่นกันแล้ว
มีผู้คนอยู่ประมาณยี่สิบคนและบรรยากาศก็ค่อนข้างมีชีวิตชีวา
โต๊ะอาหารที่พวกเขาได้จองไว้นั้นใหญ่โตมากเข่นกัน
นักเรียนส่วนใหญ่ที่นั่นเพียงกล่าวทักทายเจอรัลด์อย่างลวก ๆ ก่อนที่จะหันไปมองทางอื่นและพูดคุยในหมู่กันเองต่อไป
สำหรับพวกเขาแล้ว เจอรัลด์เป็นเพียงแค่คนไม่เอาไหนที่ยากจนดังนั้นเขาจึงถูกเมินได้ง่ายมากตามปกติแล้ว
กลับมาที่เจอรัลด์ มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจ
ทั้งลิเลียนและชารอนไม่ได้อยู่ที่นี่
“เออจริงสิ เวย์ลอน ทำไมลิเลียนและชารอนไม่อยู่ที่นี่ล่ะ? ไม่ใช่ว่าพวกเธอบอกว่าพวกเธอจะมาร่วมกับพวกเราหรอกเหรอ?”
คล้ายกับเจอรัลด์ เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นบางคนก็งุนงงเช่นกัน
เวย์ลอนเพียงยิ้งจาง ๆ “พวกเธอจะไม่มาร่วมกับเรา พวกเธอไม่เหมือนเดิมอย่างที่พวกเธอเคยเป็น พวกเธอได้เข้าไปในแวดวงของคนรวยและมีอำนาจ พวกเธอมีประสิทธิภาพมากที่สุดในหมู่พวกเราแล้ว! ทำไมพวกเธอจะยังมาเข้าร่วมงานเล็ก ๆ เช่นนี้อีกล่ะ?”
“ตายแล้ว นั่นเป็นเรื่องจริงจริง ๆ ใช่ไหม? นายรู้อะไรอีก เวย์ลอน?” เซลล่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาถามขึ้นมา ความอยากรู้อยากเห็นของเธอเอาชนะเธอ
“อืม ชารอนหาแฟนหนุ่มที่ค่อนข้างมีอำนาจในเมย์เบอร์รี่ให้ตัวเองได้ พวกเธอรู้เกี่ยวกับเมืองยอร์คนอร์ท เมาน์เทนเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ไหม?” เวย์ลอนกล่าวขณะที่เขาจุดบุหรี่
“แน่นอนพวกเรารู้จัก! มันมีชื่อเสียงทางอินเตอร์เน็ต! ยอร์คนอร์ท เมาน์เทนจะถูกพัฒนาและเปลี่ยนให้เป็นธุรกิจท่องเที่ยว อาหาร และเมืองที่มุ่งเน้นทางวัฒนธรรม ทุกคนต้องเคยได้ยินเกี่ยวกับมีนมาก่อนอยู่แล้ว!”
“อืม แฟนของชารอนมาจากหมู่บ้านยอร์คนอร์ท แม้ว่าหมู่บ้านนั้นตอนนี้จะถูกรื้อถอนไปแล้วก็ตาม แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น รู้ไหมครอบครัวแฟนของเธอเป็นเจ้าของร้านสองสามแห่งบนถนนการค้าในเมืองยอร์คนอร์ท เมาน์เทนเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำนวนเงินที่พวกเขาจะทำได้รับในอนาคตแทบจะคำนวณไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!”
“ให้ตายเถอะ! พวกเขาฟังดูมีสมรรถภาพสูงกันจริง ๆ !”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนจึงรู้สึกแปลกใจกัน
“ชื่อแฟนของเธอคือ เฮเวิร์ด และเขาค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมย์เบอร์รี่ ฉันไปเยี่ยมชมที่เมย์เบอร์รี่เมื่อเดือนก่อนเพื่อความบันเทิงและสนุกเล็กน้อย ฉันโทรหาชารอนขณะที่ฉันอยู่ที่นั่นและก็ได้พบแฟนของเธอด้วยเหมือนกัน พวกเราทานอาหารด้วยกันและแลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อกันไว้ด้วย” เวย์ลอนกล่าวอย่างค่อนข้างภูมิใจ
“ให้ตายเวย์ลอน! นายยอดเยี่ยมมาก!”
“ย้อนกลับไปเมื่อพวกเราอยู่ในโรงเรียน เวย์ลอนและคาเมรอนมีอิทธิพลและอำนาจพอ ๆ กัน! เวย์ลอนยังคงเป็นแบบนั้น! แล้วนายล่ะคาเมรอน? ไม่มีข่าวอะไรจากนายเลยเหรอ? นายต้องทำให้ดีกว่านี้นะ!” หญิงสาวสองสามคนที่นั่งสบาย ๆ ข้างคาเมรอนเอ่ยล้อเขาขึ้นมา
ร่องรอยของความอิจฉาสามารถเห็นได้ในสายตาของคาเมรอน
คาเมรอนรู้ว่าเขาไม่สามารถเปรียบเทียบตัวเองกับเวย์ลอนได้
นี่เป็นเรื่องจริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้เพราะเวย์ลอนได้รู้จักผู้คนมากมายจากเมย์เบอร์รี่ แต่ทว่าคนรู้จักของคาเมรอนยังคงจำกัดอยู่กับคนเหล่านั้นจากแผนกสุขภาพ
เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วจึงทำให้คาเมรอนรู้สึกทั้งร้อนใจและกระสับกระส่าย
เขารู้สึกว่าเขากำลังถูกฉีกหน้า
“เฮ้ เฮ้ อย่าพูดแบบนั้น! คาเมรอนก็เป็นผู้ชายที่ดีเยี่ยมเหมือนกัน! ถ้าครอบครัวหรือญาติ ๆ ของพวกเธอทำงานในโรงพยาบาลหรือบางอย่างใกล้เคียงแบบนั้นเธอสามารถโทรหาคาเมรอนได้นะ! มานี่สิคาเมรอน! ที่นั่งของแขกผู้มีเกียรติเป็นของนายที่จะอ้างสิทธิ์!”
เวย์ลอนนั่งอยู่ตรงที่นั่งหลักอยู่แล้วขณะที่เซลล่านั่งอยู่ด้านซ้ายของเขา ในฐานะแขกคนสำคัญของงานลำดับที่สอง ที่นั่งเดียวที่เหลืออยู่ที่ได้จองไว้ให้แขกคนสำคัญเช่นนั้นจะเป็นใครอื่นไปได้ที่จะนั่งตรงนั้นนอกจากคาเมรอน?
“แต่เวย์ลอน ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าสำหรับนายที่จะนั่งตรงที่นั่งของแขกผู้มีเกียรติหรอกเหรอ? นายมีประสิทธิภาพมากที่สุดอย่างแน่นอนในหมู่พวกเราที่นี่! นอกจากนี้ ฉันจะให้พวกเธอทุกคนได้รู้บางอย่าง บริษัทของเวย์ลอนก็ได้รับเงินทุนจากดรีม อินเวสทเมนท์ กรุ๊ป อีกด้วยเช่นกัน!” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งกล่าวขณะที่เขายิ้มพร้อมกับมองไปที่เวย์ลอน
เวย์ลอนมีความสุขกับตัวเอง เขารู้อิ่มอกอิ่มใจที่คนอื่น ๆ รู้ถึงความสำเร็จของเขา
เมื่อเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ของเขาได้ยินแบบนั้น สายตาของพวกเขาก็เบิกกว้างขึ้นขณะที่พวกเขาหันไปมองที่เวย์ลอน
“พวกมันเป็นบริษัทของครอบครัวของฉัน ดังนั้นพวกมันไม่ใช่ธุรกิจของฉัน ฉันได้ก่อตั้งบริษัทของตัวเองแต่มันยังคงค่อนข้างไร้ประโยชน์เนื่องจากว่าฉันยังไม่ได้รับผมลัพธ์ใด ๆ เลย!” เวย์ลอนกล่าวขณะที่เขายิ้มอย่างขมขื่น
เพื่อนร่วมชั้นของเขาหลายคนรู้สึกทั้งอิจฉาและริษยาเขา
การประกาศของเขาเพียงทำให้คาเมรอนรู้สึกด้วยกว่ามากขึ้นเรื่อย ๆ เท่านั้น
ขณะที่ยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นเจอรัลด์ที่นั่งใกล้กับประตู ด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้าของเขา เขากล่าวขึ้นมา “เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วล่ะก็ เวย์ลอน พวกเราไม่ควรจะยกที่นั่งของแขกผู้มีเกียรติให้กันเองนะ เจอรัลด์ควรเป็นคนที่จะคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างชอบธรรม!”
คาเมรอนสุดจะทนแล้ว เขารู้สึกรำคาญและเขาไม่ต้องการจะถูกเปรียบเทียบกับเวย์ลอนอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนหัวข้อไปที่เจอรัลด์
“อะไรนะ? นายแนะนำเจอรัลด์ให้นั่งตรงนี้เหรอ?” เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาขณะที่เขาระเบิดหัวเราะออกมา
คาเมรอนเพียงยิ้มเยาะ
“แน่นอนเขาควร นายอาจจะไม่รู้ แต่เจอรัลด์ค่อนข้างสนิทกับลูอีสแห่งมณฑลเงียบสงบของเรา พวกเราพบกันเมื่อสองวันก่อนที่ร้านอาหารและลูอีสยังต้องการจะจ่ายบิลให้เจอรัลด์อีกด้วยซ้ำ!”