DC บทที่ 215: ยิ่งกว่าเพียงแค่นวด
“ศิษย์พี่ชายซู”
หนึ่งในศิษย์ของตำหนักโอสถพลันหยุดสิ่งที่เธอกำลังทำเมื่อเธอสังเกตเห็นร่างของเขาเข้าไปในอาคารและทักทายเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
และเมื่อมีการกล่าวถึงซูหยางก็เหมือนกับกลุ่มของเด็กเล็กได้ยินว่ามีขนมหวานแจก เหล่าศิษย์ในอาคารต่างพากันหยุดทำงานมองไปยังร่างของชายที่ยืนอยู่ตรงทางเข้า
“มีใครเพิ่งพูดถึงศิษย์พี่ชายซูรึ”
“ศิษย์พี่ชายซูรึ”
“ศิษย์พี่ชายซูมาที่นี่รึ”
เมื่อบรรดาศิษย์ของตำหนักยาเห็นใบหน้าหล่อเหลาของซูหยาง พวกเธอต่างพากันวิ่งไปทักทายเขาด้วยรอยยิ้มอย่างตื่นเต้นราวกับนานแสนนานนับตั้งแต่พวกเธอเห็นเขาครั้งสุดท้าย
“ว้าว ศิษย์พี่ชายซู ท่านก้าวข้ามไปอีกระดับแล้วรึ ข้ารู้สึกได้จากกลิ่นอายของท่าน”
ซูหยางยิ้มและพยักหน้า “ใช่แล้วแต่ไม่มากนัก ข้าได้ก้าวผ่านไปอีกเล็กน้อย”
เหล่าศิษย์ต่างพากันยินดีกับเขาโดยไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ท่านไปอยู่ไหน ศิษย์พี่ชายซู พวกเราพยายามตามหาท่านสองสามครั้งแต่ท่านล้วนไม่อยู่”
“ข้าออกไปทำภารกิจ” เขาตอบ
“อย่างงั้นรึ…แล้วอะไรนำท่านมาที่นี่วันนี้ หรือว่าท่านมาหาท่านอาจารย์อีกแล้ว” หนึ่งในพวกเธอถาม
“ไม่เชิงเสียทีเดียว”
“ถ้าเช่นนั้นท่านหมายความว่าอะไร”
“ข้ามาที่นี่เพื่อเติมเต็มคำสัญญาที่ข้าได้กล่าวไว้ระหว่างที่มาครั้งที่แล้ว” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“คำสัญญาหรือ”
เหล่าศิษย์สบตากันไปมา ไม่มีใครในกลุ่มสามารถจดจำสัญญานี้ได้ในตอนแรก
“ท-ท่านคงมิได้หมายความถึงเรื่องนั้น…” หนึ่งในบรรดาหญิงสาวพลันนึกขึ้นได้ถึงคำสัญญาของเขาและพึมพัมด้วยเสียงสั่นสะท้าน ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“เรื่องนั้น เจ้าพูดถึงเรื่องอะไร” อีกคนมองดูเธอและถามขึ้น
อย่างไรก็ตามศิษย์หญิงคนนั้นไม่ได้พูดอะไรและเพียงยังคงจ้องมองซูหยาง รอคอยคำตอบเขาอย่างอดทน
ซูหยางยิ้มและกล่าวว่า “ถ้าพวกเจ้าไม่มีธุระยุ่ง ก็ไปที่ที่พักของข้าเพื่อนวดได้”
ครั้นเมื่อซูหยางพูดคำพูดเหล่านั้น ทุกคนที่นั่นพลันจำได้ถึงสิ่งที่เขากล่าวไว้ครั้งสุดท้ายที่เขามายังตำหนักโอสถ
บรรดาศิษย์ต่างพากันจ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโต เหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“ท-ท่านรับลูกค้าอีกแล้วหรือ” หนึ่งในพวกเธอถามด้วยเสียงสั่นสะท้าน
เมื่อซูหยางพยักหน้า สถานที่นั้นพลันปะทุขึ้นด้วยความตื่นเต้น เหมือนราวกับว่ามีงานฉลองครั้งใหญ่สำหรับเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ ว่าไปแล้วหญิงสาวทั้งหมดล้วนไม่พึงใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อซูหยางหยุดรับลูกค้าในการนวดและได้รอเขาเปิดบริการ
“นี่เป็นข่าวใหญ่ ข้าจักบอกเพื่อนของข้ารู้เดี๋ยวนี้”
“อาาาา ข้ารอให้งานวันนี้เสร็จไม่ไหวแล้ว”
“ศ-ศิษย์พี่ชายซู ข-ข้าจักไปพบท่านวันนี้ทีหลัง”
นับตั้งแต่บรรดาศิษย์เหล่านี้ได้รับประสบการณ์ฝีมือการนวดของซูหยาง ร่างกายของพวกเธอก็ต้องการได้รับกลเม็ดของเขามากกว่าเดิม และไม่ใช่เพียงแค่ศิษย์ของตำหนักโอสถ ลูกค้าของซูหยางทุกคนล้วนรอคอยสำหรับวันนี้
อย่างไรก็ตามซูหยางยังไม่ได้พูดจบ เขาพูดต่อว่า “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าจักทำมากยิ่งกว่าเพียงแค่นวด และทั้งหมดล้วนฟรีไม่มีค่าใช้จ่าย”
เมื่อซูหยางประกาศข่าวนี้ บรรดาหญิงสาวหยุดเฉลิมฉลอง พวกเธอล้วนจ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก พวเธอล้วนงงงันไปกับข่าวนี้จนพวกเธอไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองเช่นไร
“ช-เช่นนั้น…ท่านหมายความว่า…”
ซูหยางเพียงแค่ยิ้มและไม่ได้กล่าวอะไร แต่หญิงสาวพลันเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา และพวกเธอเริ่มกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นจากใจ
“นี่เป็นเรื่องที่ข้าตั้งใจมาพูดที่นี่ ข้าจักรอคอยพวกเจ้า…”
หลังจากกล่าวคำพูดเหล่านั้น ซูหยางก็ออกไปจากตำหนักโอสถอย่างสบายๆ
บรรดาหญิงสาวไม่ได้ห้ามเขาไว้เพราะว่าพวกเธอล้วนชะงักค้างจากความงงงัน
อย่างไรก็ตามก่อนจากเขาก็พูดกับพวกเธออีกครั้ง “โอ ใช่แล้ว ข้าเกือบลืมไป แต่ช่วยบอกผู้อาวุโสหลานให้ไปหาข้าเมื่อเธอมีเวลาว่าง ข้ามีสิ่งพิเศษบางอย่างให้เธอ”
ยามเมื่อซูหยางจากไปแล้วและบรรดาหญิงสาวตื่นขึ้นจากความงงงัน ตำหนักโอสถก็ปะทุไปด้วยความรื่นเริงอีกรอบหนึ่ง ในเมื่อบรรดาหญิงสาวไม่สามารถยับยั้งความตื่นเต้นของตนเองไว้ได้
แม้ว่าพวกเธอจะมีความสงสัย แต่ใจของพวกเธอก็คลุ้มคลั่งไปด้วยจินตนาการ ร่างกายของพวกเธอสั่นสะท้านไปด้วยความปรารถนา โดยเฉพาะส่วนล่างของร่างกาย
เสียงภายในตำหนักโอสถดังจนกระทั่งหลานลี่ชิงต้องหยุดงานของเธอเองและลงมายังชั้นล่างเพื่อดูว่าความวุ่นวายนี้เกิดขึ้นจากอะไร
“อะไรในโลกนี้ที่ทำให้พวกเจ้าต่างพากันร่ำร้อง ข้ามิอาจทำงานเสร็จได้กับความปั่นป่วนทั้งหมดนี้” หลานลี่ชิงนะโกนใส่บรรดาหญิงสาวทันทีที่เธอปรากฏตัวขึ้น
“อ-อาจารย์”
บรรดาศิษย์หยุดการเฉลิมฉลองมาทักทายหลานลี่ชิง
“ท-ท่านรู้ไหม…ศิษย์พี่ชายซูเพิ่งแวะมา–”
“ว่ากระไร ซูหยางกลับมาแล้วรึ” หลานลี่ชิงถามอย่างเร่งรีบ
ศิษย์ของเธอพากันพยักหน้า “แต่ว่าเขาเพิ่งจากไป”
หลานลี่ชิงพลันขมวดคิ้ว “เขามิได้เอ่ยปากพูดถึงข้าก่อนไปเลยรึ” เธอร่ำร้องในใจ
เธอไม่พอใจกับความจริงที่ว่าซูหยางได้ออกไปจากตำหนักโอสถโดยไม่ได้พยายามไปหาเธอ เหมือนกับว่าเขาลืมเธอไป
อย่างไรก็ตาม ขณะที่หลานลี่ชิงรู้สึกอยากตำหนิซูหยาง ศิษย์ของเธอก็กล่าวขึ้นว่า “อาจารย์ ศิษย์พี่ชายได้ทิ้งข้อความสำหรับท่านไว้ด้วยก่อนจากไป”
“เอ๋ เขาทำเช่นนั้นด้วยรึ เขาพูดว่าอะไร”
“ศิษย์พี่ชายซูกล่าวว่าเขามีบางสิ่งพิเศษสำหรับท่านและขอให้ท่านไปหาเขา”
“ข-เขามีของพิเศษให้ข้ารึ” หลานลี่ชิงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางงงงันเล็กน้อย คงจะต้องพูดว่าโกหกหากว่าเธอไม่รู้สึกประหลาดใจ
“เขาได้กล่าวไหมว่าสิ่งพิเศษนั้นคืออะไร” เธอพลันถาม
บรรดาหญิงสาวพากันส่ายหน้า
“เขามิได้กล่าวอะไรและทิ้งไว้เพียงข้อความนั้น”
“ข้าเข้าใจแล้ว…”
หลังจากสองสามอึดใจจากความเงียบอันกระอักกระอ่วน หลานลี่ชิงกล่าวกับบรรดาหญิงสาวว่า “ว่าไปแล้ว ข้าต้องไปประชุม ถ้าใครมาหาข้าก็บอกให้พวกเขารู้”
บรรดาหญิงสาวพยักหน้าและพลันกลับไปทำงานด้วยความเร็วที่เร็วกว่าเดิม พวกเขาล้วนต้องการที่จะเสร็จงานและไปหาซูหยางสำหรับการบริการของเขาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
ในเวลานั้นเองหลานลี่ชิงก็แอบไปที่ที่พักของซูหยางด้วยท่าทางมุ่งหวัง