เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 321
การเคลื่อนไหวบนมือของเขา ฉกฉวยโอกาสในทันที
หลังจากนั้น
ในดวงตาของเขา มีหมัดขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น
อีกทั้ง ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นทีละนิดๆ…….
รอเฉ่าปิงมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา
หมัดตกลงบนตัวของเขาแล้ว
ผลัวะ!
เสียงดังจนน่าตกใจ
เฉ่าปิงถูกต่อยจนลอยออกไป
เขาล้มลงบนพื้นอย่างแรง
เลือดสดๆ ก้อนใหญ่ กระอักออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
หมัดนี้ มันทำให้อวัยวะภายในของเขา และกระดูกทั่งร่างกายถูกทำลายจนแหลกละเอียด
เฉ่าปิงนอนอยู่บนพื้น คนทั้งคนราวกับแอ่งโคลน ขยับเขยื้อนไม่ได้เลย
ใบหน้าของเขาดูหวาดผวา
ความสนใจของเขา จดจ่ออยู่ที่ตัวของหยางเฟิงตลอดเวลา
คาดไม่ถึงเลย
จู่ๆ คนคนหนึ่งจะพุ่งทะยานออกมา และความแข็งแกร่งยังคงทรงพลังเช่นนี้
ด้วยร่างกายของเขาในแดนปรมาจารย์ คาดไม่ถึงว่าแม้แต่พละกำลังจะต้านทานก็ไม่มี!
เสือขาวถอนกำปั้นของตนเองกลับมา และกล่าวด้วยใบหน้าจองหอง : “ไอ้สวะ กล้ามาร้องตะโกนอยู่ต่อหน้าท่านแม่ทัพ รนหาที่ตายแล้วจริงๆ!”
พูดจบ
เขาก็หันหน้ากลับ แล้วต่อยไปที่ลูกกรงเหล็ก
แควก!
ชั่วพริบตา
ลูกกรงเหล็กที่แข็งแกร่งฉีกขาดออกจากกัน
เสือขาวคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้น กล่าวด้วยความหวาดกลัว : “ข้าน้อยมาช่วยชีวิตล่าช้าไป นายหญิงท่านแม่ทัพโปรดยกโทษให้ด้วย!”
เย่เมิ่งเหยียนเหลือบมองเสือขาว กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า : “เสือขาว ฉันไม่กล่าวโทษคุณหรอก ลุกขึ้นเถอะ!”
“ขอบคุณครับ นายหญิงท่านแม่ทัพ!”
เสือขาวถอนหายใจโล่งอก
ตลอดระยะเวลานี้ นับตั้งแต่ได้คบค้าสมาคมกับเย่เมิ่งเหยียน
เสือขาวสัมผัสได้ว่า เย่เมิ่งเหยียนเป็นผู้หญิงที่จิตใจดีงามมากคนหนึ่ง!
จะต้องเป็นผู้หญิงแบบนี้เท่านั้น ถึงจะเหมาะสมกับท่านแม่ทัพ!
ถ้าหากว่า
หญิงงามเช่นนี้ ได้รับอันตราย ขาจะไม่ยกโทษให้ตนเองเลย!
“ที่รัก ขอโทษนะ ที่ผมมาช้า!”
เวลานี้ หยางเฟิงเดินเข้ามาด้วยใบหน้ารู้สึกผิด : “คุณจะไม่ตำหนิผม ที่เมื่อครู่นี้ไม่ได้ลงมือช่วยคุณใช่ไหม?”
สาเหตุที่หยางเฟิงไม่ได้ลงมือเมื่อครู่นี้
นั่นเป็นเพราะว่า เขามีความมั่นใจพอ ที่จะรับประกันความปลอดภัยของเย่เมิ่งเหยียนได้
ไม่เช่นนั้นแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้เย่เมิ่งเหยียนต้องเสี่ยงอันตรายอย่างเด็ดขาด!
เย่เมิ่งเหยียนยิ้ม แล้วส่ายหัว : “ไม่หรอกค่ะ! เพราะฉันรู้ว่า คุณจะไม่ทอดทิ้งฉัน!”
จนกระทั่งเวลานี้
เธอจึงหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความกลัว
เมื่อเห็นเช่นนั้น
หัวใจของหยางเฟิงเจ็บปวดเป็นที่สุด สองแขนของเขาโอบกอดเย่เมิ่งเหยียนเอาไว้แน่น
“ที่รัก ขอโทษนะ! ชั่วชีวิตนี้ ผมจะไม่ยอมให้คุณต้องได้รับอันตรายอีกแล้ว!”
“อืม!”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าตอบอย่างหนักแน่น
ในชั่วพริบตา หัวใจทั้งสองดวง
ละลายเข้าไว้ด้วยกัน
เสือขาวเห็นเช่นนี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะปลงอนิจจังในใจ
เขาเฝ้ามองหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนเดินไปตลอดทาง
จากความแค้นของคนทั้งสอง แปรเปลี่ยนมาจนถึงวันนี้ได้ มันยากเย็นแสนเข็ญอย่างมาก
ความเข้าใจกันโดยปริยายของคนทั้งสอง เป็นเพื่อนที่อ่อนโยนและสบายใจ คนอื่นต่างรู้สึกอิจฉา!
“แม่ง! ข้าก็อยากได้ความรักอันหวานชื่นบ้างนะ!”
ในฉับพลัน บ่นพึมพำกับตนเอง
เวลานี้
เฉ่าหวู่ฮู๋เห็นเฉ่าปิงนอนอยู่บนพื้น ราวกับดินโคลน สีหน้าจึงปรากฏความอาฆาตออกมา
ลูกชายเพียงคนเดียวของตนเองถูกเฉ่าปิงฆ่าตาย
ความอาฆาตแค้นที่ฝังลึก จนไม่อาจอยู่ร่วมโลกเดียวกันได้!
นึกถึงตรงนี้แล้ว
เฉ่าหวู่ฮู๋จึงต่อสู้ดิ้นรน คลานขึ้นมาจากพื้น
เขาเดินทีละก้าวๆ เข้าไปหาเฉ่าปิง
เขาหยิบกริชที่เฉ่าปิงทำหล่นอยู่บนพื้นขึ้นมา แสยะยิ้มพร้อมกล่าวว่า : “เฉ่าปิง ตอนที่แกข้าลูกชายสุดที่รักของฉัน คิดบ้างไหมว่าตนเองก็จะมีวันนี้เช่นกัน?”
เห็นความคิดที่จะสังหารของเฉ่าหวู่ฮู๋เปิดเผยออกมาจนหมดสิ้น เฉ่าปิงก็มีสีหน้าเหยียดหยาม : “ทำไม แกอยากจะฆ่าฉันเหรอ?”
เฉ่าหวู่ฮู๋กัดฟันกล่าวว่า : “แกฆ่าลูกชายฉัน ฉันไม่ควรจะฆ่าแกหรอกเหรอ? วันนี้ ฉันก็จะล้างแค้นเพื่อลูกชายของฉัน!”
พูดจบ
กริชในมือของเฉ่าหวู่ฮู๋ เล็งไปที่หน้าอกของเฉ่าปิง และแทงลงไปอย่างโหดเหี้ยม
เวลานี้
บนใบหน้าของเฉ่าปิง ไม่มีการแสดงออกใดๆ
เขาไม่มีความตื่นตระหนก แล้วก็ไม่มีความหวาดกลัวใดๆ
ในตอนนี้กระดูกทั่วทั้งร่างกายของเขาได้หักจนหมดแล้ว