บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 474
“แดดดี้” แจ็คสันเอ่ยเรียกพ่อของตัวเองทันที
เจเรมี่มองเขาอย่างแปลกใจเล็กน้อย เด็กชายหน้าตาดีตัวน้อยเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับรอยยิ้ม ดวงตาใสแจ๋วของเขายิ่งดูยิ่งคล้ายกับของเมเดลีน
อันที่จริง ในช่วงตลอดสามปีที่เมเดลีน ‘จากไป’ เขาก็แทบจะไม่เคยได้ยินเแจ็คสันเรียกเขาว่า ‘แดดดี้’ อีกเลย และถึงแม้ว่าเขาจะเอ่ยเรียก แต่เสียงของเขาจะฟังดูไร้ชีวิตชีวาและไม่ใส่ใจ ไม่เหมือนกับตอนนี้
“แดดดี้เองก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอครับ? ถ้างั้นก็ดีเลย มาร่วมฉลองวันเกิดของผมกับคุณแม่ไหม?”
วันเกิด
เจเรมี่นึกขึ้นได้ทันทีว่า พรุ่งนี้เป็นวันเกิดแจ็คสัน
ตอนนี้แจ็คสันอายุห้าขวบแล้ว แต่เท่าที่เขาจำได้ ดูเหมือนว่าแจ็คสันไม่เคยได้ฉลองงานวันเกิดกับเขามาก่อนเลย
“แจ็ค ตอนนี้พ่อของลูกจะต้องออกไปแล้ว หากมีเรื่องอะไรที่จะพูดกับเขาก็เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน” เมเดลีนเดินเข้ามา แล้วพูดกับแจ็คสันด้วยรอยยิ้ม เธอจงใจพูดแบบนั้นกับเจเรมี่ เพื่อให้เขาออกจากห้องไป
เธอหันกลับมามองชายคนนั้น ก่อนที่จะใช้สายตาที่เย็นลงเล็กน้อยกดดันเขาก่อนจะพูดว่า “คุณกลับไปได้แล้ว”
เจเรมี่ยิ้มอย่างขมขื่น “ได้เดี๋ยวออกไป แต่พรุ่งนี้วันเกิดแจ็ค…”
“วันเกิด? คุณวิทแมน คุณเป็นพ่อที่ดีจริง ๆ” เมเดลีนเอ่ยขัดเขาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย พร้อมด้วยความไม่พอใจในดวงตาของเธอ “นายดูแลและปฏิบัติต่อลูกชายของเมเรดิธ เหมือนเขาเป็นสมบัติล้ำค่า แต่แล้วลูกของฉันล่ะ? นายไม่เคยถามอะไรเกี่ยวกับเธอเลย และทำถึงขั้นให้คนมาบังคบให้ฉันคลอดถึงในคุก เพราะแบบนั้นพวกเขาเลยสามารถขโมยเธอไป และทำให้เธอกลายเป็นลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ คุณโยนเธอทิ้งไปเหมือนรองเท้าที่ขาดแล้ว!
“มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว และฉันก็ไม่เคยได้พบลูกของฉันเลย ในตอนที่เมเรดิธทำลายกระจกตาของฉัน ฉันถือรูปถ่ายของเด็กที่เมเรดิธโยนให้ฉันราวกับมันเป็นสมบัติอันล้ำค่า ก่อนที่จะรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ภาพถ่ายทิวทัศน์โง่ ๆ เท่านั้น!”
เมื่อเจเรมี่ได้ยินดังนั้น หัวใจของเขาก็เริ่มเจ็บปวดพอ ๆ กับของเมเดลีน
เขาจำภาพในวันนั้นได้ดี เมเดลีนร้องไห้และคุกเข่าอยู่ริมถนนเพื่อตามหารูปภาพทิวทัศน์นั่น ในตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงดูรักโปสการ์ดใบนั้นมาก แต่ตอนนี้เขาเข้าใจมันแล้ว
เมเรดิธโกหกเธอ แล้วบอกกับเธอว่านั่นเป็นภาพของลูกเธอ
“เจเรมี่บอกฉันที ฉันทำอะไรผิด? ทำไมทุกคนทำกับฉันแบบนั้น? ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไป!”
ลูกกระเดือกของเจเรมี่ถูกกระดกกลืนก้อนแห่งความข่มขืนลงไปอย่างเงียบเชียบ เขามองเข้าไปในดวงตาของเมเดลีนที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขาต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ทำได้เพียงแค่เม้มริมฝีปากของตัวเองเข้าหากันแน่นอีกครั้ง “แมดดี้…”
“ออกไป!”
“โอเค ฉันจะไป” เจเรมี่ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังและเดินออกไปอย่างโดดเดี่ยว แผ่นหลังของเขาไม่เคยต้องดูโดดเดี่ยวถึงขนาดนี้มาก่อน
เมเดลีนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และบังคับให้ตัวเองสงบลง
เธอควรจะรู้สึกโชคดีที่เด็กยังมีชีวิตอยู่
ในเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เมเดลีนส่งแจ็คสันไปโรงเรียนอนุบาล เธอรีบตรงดิ่งไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของขวัญวันเกิดให้กับแจ็คสัน เธออยากจะมอบมันให้กับเขาในคืนนี้
และในเวลาเดียวกัน เธอก็ได้ซื้อของขวัญให้ลูกสาวที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนด้วยเช่นกัน
‘ลูกรักของแม่ หวังว่าเราจะได้พบกันในไม่ช้า แม่อยากจะกอด และฉลองวันเกิดกับลูกเหลือเกิน’’
เมื่อเธอซื้อของเสร็จและกำลังจะเดินออกจากห้างพร้อมกับถุงของขวัญในมือ เธอเหลือบไปเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
นั่นมันโรส
ไม่นานหลังจากที่โรสและจอห์นให้การรับสารภาพเรื่องราวของเมเรดิธ พวกเขาได้พากันหายตัวไป แต่เมเดลีนไม่คิดว่าพวกเขาจะปรากฏตัวในตอนนี้อีกครั้ง
เมเดลีนรู้ดีว่าเธอไม่มีทางได้ที่อยู่ของลูกตัวเองจากเมเรดิธอย่างแน่นอน แต่ทว่าสำหรับโรสแล้วมันแตกต่างกันออกไป
โรสที่เพิ่งได้ทำการขายเครื่องประดับของเธอเสร็จ และเมื่อเธอเห็นเมเดลีน เธอก็รีบหลบสายตาและรีบวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็วราวกับเธอมีความผิดติดตัว
“โรส!” เมเดลีนวิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเห็นโรสวิ่งไปที่ถนนโดยไม่ดูสัญญาณไฟจราจรให้ดี เมเดลีนก็รีบวิ่งไล่ตามเธอไปโดยไม่ลังเล
ในเวลานี้เธอคิดถึงแต่เพียงเรื่องลูกของตัวเองที่เธออุ้มท้องมาสิบเดือน แต่กลับไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เจอ
ถ้าเธอปล่อยให้โรสหนีไปได้ เธอก็คงจะสูญเสียเบาะแสสำคัญไป
ชั่วขณะที่ไฟสัญญาณจราจรของฝั่งตรงข้ามทางม้าลายเปลี่ยนเป็นสีเขียว รถคันสีขาวก็พุ่งเข้ามาหาเมเดลีน รถคันดังกล่าวกำลังพยายามฝ่าไฟแดง และเมื่อคนขับเห็นว่ามีคนอยู่บนทางม้าลายทุกอย่างก็สายเกินไปเสียแล้ว
ในขณะที่เมเดลีนเห็นรถคันดังกล่าวกำลังพุ่งเข้ามาจะชนเธอ เธอก็ได้ยินเสียงคนตะโกนชื่อเธอออกมาอย่างบ้าคลั่ง “เอวลีน!”
ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงครึกโครมที่ดังขึ้นมา