ใครจะไปรู้หลังจากที่หลินเฉิงพูดแบบนั้นออกไปจะทำให้ฉีเซี่ยวฮันโกรธ เธอไม่ลังเลอีกต่อไปแล้ว เธอพ่นลมออกมาแล้วพูด “ไม่ต้องพดจาไร้สาระอะไรแล้ว! ฉันแค่คิดว่ามันไม่เหมาะกับนายเท่าไหร่ที่จะมาเดินเล่นแถวนี้! โรงแรมอันดับหนึ่งใช่ไหม? มันจะมีอะไรยุ่งยากหละ? ฉันจะไปด้วย!”
พูดจบเธอก็เดินนำไปก่อนเลย!
“เธอมัน….”
เห็นทุกอย่างดันมาเป็นแบบนี้หลินเฉิงก็อยากจะตบหน้าตัวเองสักสองครั้งจริงๆเขาไม่คิดว่าคำพูดนั้นจะเหมือนกับการราดน้ำมันลงไปในกองไฟ เขารีบจับไหล่ของเซียวฮันเอาไว้ และหันตัวเธอกลับมาหาเขาและพูดอย่างอดไม่ได้ “ฉันไม่คิดดว่าเธอจะทำตัวไร้สมองแบบนี้นะ? ที่ฉันพูดหมายความว่า มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะไปร่วมงานสังสรรของพวกฉัน ต่อให้เธอมาตอแยฉันแบบนี้ทุกวันมันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร! ฉันมีธุระที่ต้องไปทำในโรงแรมหมายเลข 1 กับพรรคพวก ทำไมเด็กโลลิตัวน้อยอย่างเธอต้องมาด้วยหละ?”
“ปั้ง…”
ฉีเซียวฮันอยากจะพูดดูถูกกลับไปบ้างหลังจากที่สบัดไหล่เอามือของหลินเฉิงออก เธอก็มองหน้าเขาและยกคางขึ้น “ฉันอยากไปเองอยู่แล้ว อะไรทำให้นายคิดว่าฉันกำลังตามนายอยู่? ฉันก็อยากจะไปที่โรงแรงหมายเลขหนึ่งตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไง จะมายุ่งอะไรกับฉันหละ!”
หลังจากนั้นหลินเฉิงก็ส่ายหน้าเขาก็ร่วมเดินไปยังโรงแรมหมายเลขหนึ่งอีกครั้ง “เพื่อนของฉันจองห้องเอาไว้แล้ว ช่วยเช็ตหมายเลขห้องส่วนตัวระดับหยงซูให้หน่อยครับ”
“ได้ค่ะขอทราบชื่อด้วยค่ะ?”
ได้ยินคำขอพนักงานต้อนรับสาวสวยก็พยักหน้าอย่างแข็งขัน หยิบนั้นสือเล่นเล็กๆขึ้นมาเช็คห้องของเลาฟาง และถามนามสกุลของหลินเฉิงอย่างสุภาพ เพราะฐานะและตัวตนของคนที่มาใช้บริการที่นี่ย่อมไม่ธรรมดา ถ้าพวกเธอไม่ตรวจสอบให้ดีจะเกิดปัญหาตามมาได้
หลังจากคิดถึงคพถามของพนักงานต้อนรับหลินเฉิงก็พยักหน้าเข้าใจและตอบไปตรงๆ “หลิน ครับ!”
“คุณหลินนะค่ะ?รอสักครู่ค่ะ! คุณฟางอยู่ที่ห้องรับรองหมายเลย 002 ดิฉันจะนำทางไปให้นะค่ะ!”
ได้ยินคำตอบนั้นหลินเฉิงก็ของเช็คข้อมูลทันทีเขาสงสัยเรื่องหมายเลขห้อง เขาขมดคิ้วแน่นและถาม “002? มันควรจะเป็นหมายเลข 001 ไม่ใช่หรอ? เกิดอะไรขึ้นครับ?”
สาวพนักงานต้อนรับก็ก้มหัวให้ทันทีสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความขอโทษ “ต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ ตอนที่คุณฟางมาจองห้อง ห้อง001ก็มีคนใช้อยู่แล้วค่ะ” “อ่อโอเคครับ”
เมื่อหลินเฉิงเข้าใจสถานะการณ์แล้วเขาก็ตอบกลับไป“งันผมไม่ติดใจอะไรแล้ว นำไปเลยครับ!”
“ได้เลยค่ะ!ทางนี้เลย!”
เห็นหลินเฉิงเบาใจลงสาวสวยก็รีบนำทางต่อทันทีไปยังห้องหมายเลข 002
“สวัสดี!ฉันว่าเขตอยู่อาศัยหมายเลขหนึ่งนี้เจ๋งดีเหมือนกันนะ ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นบ้างแล้วก็ไม่รู้ แต่พวกเธอก็ยังอยู่ในสรวงสวรรค์เหมือนเดิมไม่ได้ยินอะไรจากนอกหน้าต่างนั้นบ้างหรอ?”
ภายใต้การนำทางของพนักงานสาวสวยหลินเฉิงก็เดินตรงไปยังห้อง 002 แต่ฉีเซี่ยวฮันที่เดินตามมาจากข้างหลังของคนทั้งสอง ไม่รู้คิดอะไรอยุ่ในหัวเธอถึงถามคำถามแบบนี้ออกมา
เมื่อได้ยินคำถามของฉีเซี่ยวฮันเธอก็นิ่งไปสักพัก เธอมองไปยังหลินเฉิงก่อนแล้วเห็นเขาเอามือก่ายหน้าผากอยู เห็นท่าทีแบบนั้นเธอก็ทำอะไรไม่ถูก เธอนั่งยองลงยิ้มและอธิบายให้เด็กน้อยฟัง “สวัสดีค่ะ! คุณผู้หญิงตัวน้อย ห้องรับรองระดับวีไอพีของเราออกแบบมาอย่างดีเก็บเสียงได้ ไม่ว่าเสียงข้างนอกจะดังขนาดไหน ทางเขตอยู่อาศัยหมายเลขหนึ่งของเรารับประกันเลยว่าแขกของเราจะไม่ได้รับการรบกวนใดๆ ทั้งนั้น…”
“โฮ่เป็นแบบนั้นหรอ?”
หลังจากฟังคำอธิบายของสาวสวยฉีเซี่ยวฮันก็ไม่อยากจะปล่อยเรื่องนี้ไป “แต่ตอนนี้มันใหญ่มากแล้วนะพวกเธอจะไม่รู้ได้ยังไง? โชคดีนะที่เกิดเรื่องในป่าข้างนอกนั้น ถ้าเกิดในเขตที่อยู่อาศัยหมายเลข 1 ขึ้นมา พวกเขาคงจะถูกเผาตายโดยไม่รู้ตัวแล้ว! การรักษาความปลอดภัยหละหลวมจริงๆ ใครเป็นผู้รับผิดชอบกัน?”
“เรื่องนี้ก็….”
เห็นฉีเซี่ยวฮันตอบกลับมาแบบนั้นเธอก็มองหน้าหลินเฉิงอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอเป็นพนักงานต้อนรับมานานเพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก เธอพยายามคุยกับอีกฝ่ายแต่เหมือนจะหาทางออกไม่ได้กับเด็กที่เหมือนกับเด็ก 10 ขวบคนนี้
“หลังจากที่เขตที่อยู่อาศัยหมายเลข1 ของเราเปิดรับคนจากทุกหนแห่ง ความปลอดภัยของแขกเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดอยู่แล้วค่ะ! ยามทั้ง 12 กลุ่ม ออกตรวจตราตลอด 24 ช.ม. เพื่อรับประกันความปลอดถัย ในกรณีที่เกิดเหตุฉุกเฉิน ถ้าโรงแรมหมายเลขหนึ่งของเราจะแจ้งทางลูกค้าให้ทราบทันทีค่ะ และเปิดสัญญาณเตือนทั่วทั้งเขตที่อยู่อาศัยเพื่ออพยบผู้คนให้ได้ทันเวลาค่ะ!”
ชายชุดดำที่พึ่งเดินออกมาจากห้องรับรองข้างหน้าก็อธิบายแทนด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเกิดเหตุการแบบนั้นจริงๆ แต่สถานบริการของเราอยู่ในเขตปลอดภัยก็ไม่มีเหตุจำเป็นที่ต้องเข้าไปรบกวนแขกแต่ละท่าน อย่างไรก็ตามถ้ามันเป็นเหตุใหญ่โตมาก ทางเราก็ไม่อยากจะให้แขกของเราตามข่าวสารไม่ทัน เราจะแจ้งผ่านระบบกระจายเสียงของโรงแรมทันที ถ้าพวกเราเห็นมาไม่ผิดเหตุการณ์แบบนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้นซะด้วยสิ แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบร้ายแรงอะไรขนาดนั้น…”
“ฮึ่ม!เป็นพวกที่ไม่ใส่ใจอะไรจริงๆ เห็นแก่เงินอย่างเดียว!”
หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของชายชุดดำฉีเซี่ยวฮันก็เยาเย้ยเขาไป และถามกลับไปซึ่งๆ หน้า “และนาย นายเป็นใครฮ่ะ?”
————————-
**เริ่มลง 2ตอน ไปจนถึงสิ้นเดือนSC: บทที่ 333 เฉิงเล้อ