มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 432
ทุกคนตกตะตึง ในใจของพวกเขา พวกเขาทุกคนต่างก็คิดถึงสิ่งเดียวกัน
‘…อะไรนะ? นั่นช่างเป็นการเปลี่ยนแปลงที่สุดขีด! และรวดเร็วมากเหมือนกัน!’
“…เซลล่า ฉันคิดว่าใครบางคนต้องใช้เส้นสายอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เพื่อช่วยเหลือเธออย่างแน่นอน…มิอย่างงั้น ทำไมเจ้านายของเธอถึงจะก้าวออกมาเพื่อจัดการกับคนวิตรถารนั่นในตอนแรกล่ะ? การสืบสวนเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้เจ้านายเข้ามาเกี่ยวข้องแต่กระนั้นเขายังโทรหาเบอร์ส่วนตัวของเธอเพื่อขออภัย! ยิ่งไปกว่านั้น ไอ้วิตรถารนั่นก็ถูกไล่ออกอีกด้วย!”
“ฉันเห็นด้วย เธอพูดเองว่าเบื้องบนเป็นคนตัดสินใจ ใครบางคนต้องใช้เส้นสายของพวกเขาในการทำแบบนี้แน่นอน!”
เรและคนอื่น ๆ กำลังถกการคาดเดาของพวกเธอกันอย่างเปิดเผยในตอนนี้
“ฉันคิดว่ามันเป็นอย่างงั้นเหมือนกัน มันเป็นเรื่องยากมากที่จะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ฝึกงานที่มีศักยภาพสำหรับแผนกบุคคล ฉันอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าใครจะมีอำนาจมากขนาดนั้นกันที่จะทำให้เจ้านายและผู้บังคับบัญชาของฉันกระทำการได้…” เซลล่ากล่าวขณะที่เธอนวดขมับของเธอเบา ๆ
ทันทีทันใดนั้น เธอก็แข็งทื่อไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นและจับจ้องสายตาไปที่เจอรัลด์
“เจอรัลด์!” เธอตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัวขณะที่เธอลุกขึ้นยืน
“…เอ๋? เจอรัลด์เหรอ?”
คนอื่น ๆ ในห้องมองไปที่เขาด้วยความตกใจ
เจอรัลด์คาดไม่ถึงกับปฏิกิริยาของเซลล่า แม้ว่าเธอจะถูกต้องก็ตาม
ก่อนหน้านี้เมื่อคนที่เหลือกำลังหารือในหมู่พวกเขา เจอรัลด์ออกจากห้องคนไข้ไปเพื่อโทรหาแซค แซคได้รับคำสั่งให้คลี่คลายปัญหานี้ทันทีที่เขาสามารถทำได้
ตอนนี้ที่ทุกอย่างไดรับการแก้ไขแล้ว เจอรัลด์ประหลาดใจที่เซลล่าสามารถเดาความจริงได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้
“ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าใครช่วยเหลือฉัน เจอรัลด์!” เธอกล่าวขณะที่เธอเดินไปหาเขา
“รู้ไหม เมื่อคิดย้อนกลับไป ในระหว่างทางที่พวกเรามาที่นี่นายพูดว่าพวกเราไม่ควรดูถูกคนอื่น ๆ เพราะพวกเขาอาจเป็นคนเดียวที่จะสามารถชาวยเหลือพวกเราได้ในตอนท้าย แม้ว่าพวกเราจะดูถูกพวกเขาในตอนแรกก็ตาม ขอบคุณที่เตือนฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้นะเจอรัลด์!” เซลล่ายังคงแสดงความขอบคุณของเธอต่อเจอรัลด์ต่อไป
‘เธอคิดว่าเธอรู้ว่าใครช่วยเหลือเธองั้นเหรอ?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง นั่นหมายความว่าความลับยังไมถูกเปิดเผยใช่ไหม?
จากนั้นเธอก็เริ่มอธิบาย “ฉันได้รับการจ้างงานโดยผู้จัดการจากแผนกฝ่ายบุคคล เขาเป็นผู้จัดการหนุ่มที่ขยันและทุกครั้งที่พวกเราพบกัน เขาก็จะพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวคำทักทายธรรมดา แม้ว่ามันจะฟังดูไม่เหมือนมากนัก แต่ฉันคิดว่าเขาคือคนที่คอยช่วยเหลือฉันอย่างลับ ๆ!”
“ตอนแรก ฉันแค่คิดว่าเขาเป็นคนจริงใจและประพฤติดีที่มุ่งความสนใจของเขากับงานของเขาเท่านั้น เมื่อคิดย้อนกลับไป อย่างไรก็ตาม เขาอาจจะเป็นคนที่ถ่อมตัวและเจนโลกมากกว่าที่ฉันคิด ฉันพูดแบบนี้ตอนนี้เพราะฉันได้ยินมาจากเพื่อนร่วมงานของฉันในวันก่อนว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนแบบที่เขาแสดงออกให้เห็นก็ได้!” เซลล่ากล่าว
ความสับสนของเจอรัลด์เคลียร์แล้วทันทีที่เธอจบคำอธิบายของเธอ เช่นนั้นเธอก็เดาผิดในท้ายที่สุดแล้ว ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้รบกวนอะไรเขาเลยจริง ๆ
อย่างไรก็ตามเซลล่าก็ยังคงรู้สึกต้องการจะยืนยันสมมติฐานของเธออยู่ดี ดังนั้นเธอจึงโทรหาเพื่อนร่วมงานหญิงที่สนิทกันของเธอ
“ฮัลโล? ไลลาเหรอ เธอยังจำการพูดคุยกันของเราเกี่ยวกับรองผู้จัดการจากแผนกบุคคลได้ไหม? ฉันคิดว่าฉันจำได้ว่าเธอบอกว่าเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผู้บังคับบัญชาใช่ไหม? เอาล่ะ อืม ไม่มีอะไร ขอบคุณนะ! เธอกลับไปทำงานต่อเถอะตอนนี้!”
หลังจากการวางสาย เซลล่าดูตื่นเต้นมากจนตอนนี้น้ำตาไหลได้
“เซลล่า? เธอแน่ใจว่าเป็นเขาจริง ๆ เหรอ? เขาชอบเธอหรือว่าอะไรบางอย่างหรือเปล่า?” เรถามขึ้นมา ความอิจฉาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้พลุ่งขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่ว่าเขาจะชอบฉันหรือไม่ ฉันไม่มั่นใจ แต่อย่างไรก็ตาม ฉันมั่นใจว่าเขาช่วยเหลือฉันมาหลายครั้งอย่างลับ ๆ แล้วในตอนนี้ เขาต้องเป็นคนแรก ๆ ที่รู้ว่าฉันถูกไล่ออก! ไม่ว่าจะเป็นกรณีอะไรก็ตาม ฉันจะถามเขาเพื่อทำให้เรื่องทั้งหมดนี้กระจ่างเมื่อฉันได้ไปทำงานวันพรุ่งนี้!”
“ฉันอิจฉาพวกเธอทุกคนมากเลย มอร์กาน่าได้รับความช่วยเหลือจากคาเมรอน ดังนั้นตอนนี้เธอจึงได้เป็นแพทย์อย่างเป็นทางการ ในขณะที่เซลล่ามีทั้งเวย์ลอนและรองผู้จัดการคนนั้นคอยช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา! ชารอนก็ยังมีทายาทที่ร่ำรวยเป็นคู่รักของเธอ! ฉันไม่มีอะไรที่เพ้อฝันขนาดนั้นเลย!” เรกล่าวขณะที่กัดริมฝีปากล่างของเธอด้วยความอิจฉา เธอเหลือบมองไปที่โชกุนครั้งหนึ่งโดยไม่ได้พูดอะไรอื่น
มอร์กาน่าทำได้เพียงแค่ยิ้มให้เธออย่างขมขื่นเท่านั้นในขณะที่เธอปลอบใจเร
“อย่าพูดแบบนั้นเร โชกุนก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ! อีกอย่าง เนื่องจากว่านายว่างมากที่ยืนอยู่ตรงนั้น นายช่วยไปเอาน้ำร้อนมาให้หน่อยได้ไหม?” มอร์กาน่าถามขณะที่เธอหันไปมองเจอรัลด์
‘จริง ๆ เหรอเนี่ย? คนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ทำอะไรเหมือนกันหนิ’ เจอรัลด์ถอนหายใจขณะที่เขาคิดกับตัวเอง
กระนั้น เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ดังนั้นเขาจึงแค่เดินไปที่โต๊ะที่มีเหยือกแก้วเปล่าวางอยู่
“ดร.โลเปซ ทั้งประธานและรองประธานกำลังมาที่ห้องคนไข้ตอนนี้ค่ะ!” พยาบาลที่ยื่นหัวเข้ามาให้ห้องพูดขึ้นมา หลังจากการส่งข้อความ เธอก็เดินจากไป
“เอ๋? ประธานกำลังมาเหรอ?” มอร์กาน่าถาม ด้วยความช็อก
เวย์ลอนก็ช็อกไปเหมือนกัน “บางทีประธานรู้ว่าฉันเข้ารับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลดังนั้นเขาจึงมาเยี่ยมฉัน เซลล่ามาช่วยพยุงฉันลุกขึ้นหน่อย พ่อของฉันก็รู้จักกันกับประธานดังนั้นฉันต้องดูดีที่สุด”
ไม่กี่วินาทีก่อน เอาตามตรงเวย์ลอนยังคงรู้สึกโกรธที่รองผู้จัดการของเซลล่า ที่ช่วงชิงช่วงเวลานี้ไปจากเขา
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อรู้ว่าประธานจะมาพบเขาเป็นการส่วนตัว จึงทำให้ความโกรธเคืองของเขาสงบลงไปเล็กน้อย ขณะที่เซลล่าพยุงเขา เขาจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เจอรัลด์ในทางตรงกันข้าม ต้องการจะออกจากห้องไปเพราะจำนวนคนที่นั้นก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง เขาคว้าเหยือกและมุ่งหน้าไปที่ประตูเพื่อจะเอาน้ำร้อน
ขณะนั้นเอง ประตูห้องก็เปิดออกและตรงหน้าเขา คือประธานเอง
“โอ้? คุณคลอฟอร์ด คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ?”