เมื่อได้ยินแบบนี้หยางจิ้งเสียนก็โมโห และมองยายหลินด้วยสายตาเหยียดหยาม “คนอย่างฉันมีอะไรไม่ดีหรือ คนอย่างฉันจะไม่มีวันทิ้งลูกสาวตัวเองเพื่องูพิษหรอก และคนอย่างฉันจะไม่ผลักลูกสาวตัวเองให้ตกบันได ทำให้เธออยู่ในอาการโคม่า เพื่อคนนอกครอบครัวที่ไร้ยางอายด้วย!”
“เธอหมายความว่ายังไง! เธอว่าฉันไร้ยางอายหรือ” ยายหลินลุกขึ้น พรวดพราดเข้าไปทุบตีหยางจิ้งเสียน แต่เซียวหงลี่ก้าวออกไปจับมือนางไว้ สายตาเขาโกรธเกรี้ยวขณะกล่าวอย่างเยือกเย็น “คุณเหยา ผมไม่เหมือนพี่ชายของผมหรอกนะ ถ้าคุณกล้าแตะต้องภรรยาผม ผมจะส่งคุณไปอยู่สถานกักกันแห่งเมือง A ให้ลองไปลิ้มรสอาหารที่นั่นดู!” แล้วเหวี่ยงมือยายหลินออกไป
เซียวหงลี่โกรธมากจนเขาเรียกนางว่า คุณเหยา แทนที่จะเรียกว่า ยายหลิน
เถาเจี่ยนจ้องหน้าเซียวหงลี่ทั้งด้วยความประหลาดใจและตกใจ นางตะโกนออกมา “จับฉันเลย! เอาฉันไปเข้าคุกเลย! ทุกคนจะได้รู้ว่าคุณรังแกพวกเราขนาดไหน! ให้ประชาชนช่วยเรียกร้องความยุติธรรมให้ฉัน!”
“ฮ่าๆ …” ถังซีซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น เดินออกมาจากมุมห้อง ด้วยรัศมีเปล่งปลั่งส่งออกมาจากร่างของเธอ ถังซีเดินกอดอกตรงไปที่เถาเจี่ยนกับหลินรั่วจื่อ ด้วยก้าวเดินช้าๆ ไม่รีบร้อน แม้เธอจะตัวเล็ก แต่เธอก็สูงกว่าพวกเขาสองคน และเพราะเธอสวยเหลือเกิน การปรากฏตัวของเธอจึงดูยิ่งใหญ่กว่าคนทั่วไปมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอต้องการสร้างความหวาดกลัวให้ใครบางคน รัศมีเจิดจ้าของเธอนั้นน่ากลัวอย่างที่สุด
เมื่อเถาเจี่ยนและหลินรั่วจื่อเห็นหญิงสาวแสนสวยคนนี้เดินเข้ามาหา หัวใจพวกเขาก็กระตุกอย่างแรง หลินรั่วจื่อลุกขึ้นจากพื้น แล้วคู่สามีภรรยาสูงอายุก็ก้าวถอยหลังพร้อมกัน ขณะมองดูการเคลื่อนไหวของทั้งสอง ถังซียิ้มเยาะด้วยสายตาเยือกเย็น
เซียวหงอี้รู้สึกโล่งอกอย่างมากเมื่อเห็นถังซีมาที่นี่ ราวกับได้เห็นพระมาโปรด เขาอยากก้าวออกไปข้างหน้าแต่ก็ไม่กล้า เมื่อเห็นสายตาคมปลาบของถังซี
เซียวเจี่ยนยิ้มอย่างสะใจ เขารู้ว่าน้องสาวของเขาจะไม่ทำให้ผิดหวัง เธอเป็นลูกสาวคุณพ่อคุณแม่ เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับครอบครัว เธอจะลุกขึ้นสู้ และแสวงหาความยุติธรรมให้ครอบครัวของเธอ
เมื่อเห็นถังซีมุ่งตรงเข้าไปหาเถาเจี่ยนและหลินรั่วจื่อ หยางจิ้งเสียนกับเซียวหงลี่ก็ขยับริมฝีปาก แต่ไม่ได้พูดอะไร
ในนาทีนี้ ถังซีมีความรู้สึกหลากหลาย เซียวโหรวโชคดีมากทีเดียวที่ตามหาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดพบในช่วงวัยยี่สิบ แต่หลินหรู… ยังคงถูกเรียกร้องเอาประโยชน์ และอยู่ในความมืดมนโดยคนสองคนนี้
ทั้งสองไม่ได้ปิดบังความตั้งใจชั่วร้ายที่มีต่อหลินหรูเลย มิหนำซ้ำยังลงเอยด้วยการทำอันตรายต่อชีวิตเธออีกด้วย!
ถังซีคิดว่าระบบได้รับการซ่อมแซมมาสามวันแล้ว เธอจึงอยากลองดูว่าจะเริ่มเปิดใช้ได้หรือยัง ถ้าเปิดได้เธอจะตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างหลินหรูกับตระกูลหลิน ท่ามกลางความประหลาดใจของเธอ… ข้อมูลที่ 008 เก็บรวบรวมได้นั้นสมบูรณ์มาก แสดงให้เห็นชัดเจนแม้แต่ความสัมพันธ์ที่พวกเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกันโดยสายเลือด
ถังซียังคงก้าวเดินเข้าไปหาเถาเจี่ยนและหลินรั่วจื่อต่อไปไม่หยุด ด้วยสายตาเย็นชา และรอยยิ้มเยือกเย็น เธอหยุดเมื่อต้อนพวกเขาเข้ามุมได้แล้ว เธอเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “คุณสองคนคิดว่าจะหนีพ้นจากโทษที่ต้องได้รับ เพียงเพราะเวลาผ่านมาหลายทศวรรษแล้วอย่างนั้นหรือ”
เถาเจี่ยนขมวดคิ้วและกล่าวอย่างหยาบคาย “นี่แกบ้าไปแล้วหรือ ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่แกพูด!”
ถังซีมองหน้าเถาเจี่ยน จากนั้นก็มองหลินรั่วจื่อ ก่อนจะกล่าวต่อไปอย่างเยือกเย็น “หลินรั่วจื่อ คุณจะสารภาพเอง หรือจะให้ฉันพูดแทนคุณ”
ด้วยความรู้สึกอันแปลกประหลาดภายในใจ หยางจิ้งเสียนอยากก้าวออกมาข้างหน้า ห้ามไม่ให้ถังซีหยาบคายจนเกินไป แต่ท้ายที่สุดเธอก็ไม่ขยับเขยื้อน ถังซีไม่ให้โอกาสพวกเขาพูด เธอก้าวไปข้างหน้า ดึงเส้นผมของคู่สามีภรรยาผู้สูงอายุขณะที่พวกเขาไม่ทันตั้งตัว เถาเจี่ยนตะโกนเสียงดังทันที “เฮ้ นังเด็กสารเลว แกมาดึงผมฉันทำไม”
ถังซีมองดูพวกเขาและยิ้มเยาะ “เพราะ…” เธอหยุดชั่วครู่ หันไปมองหยางจิ้งเสียนและเซียวหงอี้ จากนั้นก็หันกลับมาที่เถาเจี่ยนซึ่งร้องตะโกนเสียงดัง แล้วเธอก็กล่าวต่อไป “เพราะฉันต้องการตรวจสอบความเป็นพ่อแม่ของพวกคุณ ที่มีต่อคุณแม่ของฉันด้วยเส้นผมไงล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะอยากได้เอาไปทำอะไรเหรอ”
“อย่ามาอ้างความเป็นญาติกับฉัน ฉันไม่รู้จักแม่ของแก!” เมื่อเห็นว่าไม่มีใครในตระกูลเซียวทักทายถังซีตอนที่เธอเดินเข้ามา เถาเจี่ยนจึงคิดว่าถังซีเป็นแค่คนแปลกหน้า นางจึงไม่สนใจ และด่าทอ
ถังซียิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน “ใช่ คุณไม่รู้จักฉัน” วินาทีต่อมาเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที “แต่หลินหรูซึ่งนอนอยู่ในห้องคนไข้คือแม่ของฉัน เพราะฉะนั้นฉันรู้จักเธอแน่นอน ในเมื่อคุณเพิ่งบอกเมื่อกี้ว่าคุณไม่รู้จักคุณแม่ฉัน ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ลองตรวจสอบความเป็นพ่อแม่ลูกดูล่ะ ฉันคิดว่าฉันสวยเกินไป และคุณแม่ของฉันก็สง่างามเกินไป ที่จะมีแม่อย่างคุณ” จากนั้นเธอก็หันไปมองหลินรั่วจื่อ และกล่าวจนจบ “และพ่ออย่างคุณ”
เมื่อเถาเจี่ยนได้ยินคำพูดของเธอ ประกายความสับสนก็ฉายอยู่ในดวงตาของนาง ทันใดนั้นนางก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้และดูตื่นตระหนก นางเอื้อมมือไปคว้าเส้นผมในมือถังซี และตะโกนว่า “ฉันเป็นแม่ของเธอ! เอาเส้นผมฉันคืนมา! แก นังเด็กชั่วร้าย ฉันเป็นยายของแกนะ! ทำไมแกถึงกล้าทำกับฉันแบบนี้!”
เซียวหงลี่และคนอื่นๆ มองถังซีด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อนึกถึงว่าถังซีเคยช่วยชีวิตเซียวเหยาไว้ก่อนหน้านี้ พวกเขาก็เชื่อมั่นในตัวเธอ หลินหรูอาจไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเถาเจี่ยนและหลินรั่วจื่อก็ได้… หยางจิ้งเสียนมองดูใบหน้าอันน่าเกลียดของเถาเจี่ยนแล้วขมวดคิ้ว หลินหรูไม่มีอะไรเหมือนคนคู่นี้แม้แต่น้อยเลยจริงๆ!
เซียวหงอี้อ้าปากค้าง ขณะก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนถังซีและถามด้วยความตื่นเต้น “โหรวโหรว ลูกหมายความว่าอย่างไร”
โดยไม่รอให้ถังซีตอบ เถาเจี่ยนเข้ามาลากเซียวหงอี้ออกไป พร้อมกับตะโกนว่า “อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของมัน ฉันเป็นคนคลอดหลินหรูออกมา ฉันรู้แน่นอนว่าเธอเป็นลูกสาวของฉันหรือเปล่า!” นางไม่กล้ามองสบตาถังซี ขณะพยายามเอาเส้นผมในมือเธอกลับคืนมา
ถังซีกำเส้นผมแน่น เข้าไปซ่อนอยู่ข้างหลังเซียวเจี่ยน เธอยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่และเท้าก็บาดเจ็บ ถ้าถูกหญิงชราคนนี้ผลักล้ม เธอคงจะอับอาย
เมื่อเห็นท่าทางที่ถังซีมาซ่อนอยู่ข้างหลังเขา เซียวเจี่ยนก็ยิ้มออกมา เขาปกป้องถังซีไว้ด้านหลัง และก้าวไปข้างหน้าเพื่อห้ามเถาเจี่ยน พร้อมกับกล่าวอย่างเยือกเย็น “ในเมื่อยายก็บอกว่าคุณแม่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของยาย ทำไมยายถึงไม่กล้าให้ตรวจสอบความเป็นพ่อแม่ล่ะครับ ยายกลัวอะไร”
สีหน้าหลินรั่วจื่อซีดเผือด เขาก้าวออกมาและพูดด้วยน้ำเสียงใจดีมีเมตตา ขณะพยายามยุยงเซียวหงอี้ “หงอี้ห้าม…” เขาจำชื่อเซียวโหรวไม่ได้ จึงพูดต่อไปได้แค่ “ห้ามลูกสาวคุณสิ เด็กคนนี้กำลังพยายามทำให้ทุกคนอับอายนะ พ่อกับแม่จะไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ ของหลินหรูได้อย่างไร อาหรูยังอยู่ในอาการโคม่า เธอจะผิดหวังนะ ถ้าเธอรู้ทีหลังว่าคุณต้องการทำแบบนี้กับเธอ หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา”