บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 479
หลังจากที่เจเรมี่ได้ยินสิ่งที่แจ็คสันพูด คิ้วของเขาก็ขมวดเข้ากันแน่น
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าสำหรับสิ่งที่แจ็คสันต้องเจอ แต่ในขณะเดียวกันนั้น เขาก็มีความโกรธที่เกิดขึ้นจากความตกใจและความรู้สึกขยะแขยงมากกว่า
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาไม่รู้เลยว่าเมเรดิธปฏิบัติต่อแจ็คสันแบบนั้นในตอนที่เขาไม่อยู่
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เด็กคนนี้ดูผิดแปลกและไม่มีความสุข ทั้งหมดเป็นเพราะเมเรดิธ
เขากำมือทั้งสองข้างแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือของเขาปูดโปนออกมา
“ว่ายังไงนะ? เมเรดิธ ผู้หญิงคนนั้นเลวร้ายมาก!” เอโลอิสและฌอนกำลังเดือดดาลและใจสลายในเวลาเดียวกัน “เธอไม่ใช่มนุษย์!”
ความรู้สึกโกรธอัดแน่นอยู่ในอกของเธอ เมเดลีนรู้สึกสงสารแจ็คสันอยู่ภายในใจของเธอ
เธอกำหมัดของตัวเอง และมองไปยังชายที่กำลังยืนเงียบงันอยู่ในตอนนี้ ด้วยความรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมากในดวงตาของเธอ
“คุณชายวิทแมน คนรักของคุณช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ นี่อย่าบอกนะว่า คิดว่านั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผู้หญิงคนนั้นทำกับแจ็คสัน?”
น้ำเสียงที่ประชดประชันของเธอราวกับกำลังบอกพวกเขาว่า ในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น
“ย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอเป็นคนกรีดหน้าแจ็คด้วยมีดปอกผลไม้เพื่อที่จะใส่ร้ายฉัน เธอยัดมีดนั่นเข้ามาในมือของฉันด้วยรอยยิ้มที่แสนชั่วร้าย ขณะที่เด็กคนนั้นกำลังเลือดออกเยอะมากและกำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่”
“แล้วรู้ไหมว่าเรื่องอะไรตลกที่สุด คุณชายวิทแมน ทุกคนในครอบครัวของนายเชื่อเรื่องโกหกที่เมเรดิธแต่งขึ้น ทุกคนทำร้ายฉัน ตวาดใส่ฉัน แล้วพากันสรรหาบทลงโทษมาลงโทษฉัน ฉันจะไม่มีวันลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นตราบจนวันตาย”
หลังจากที่เธอพูดจบบรรยากาศภายในห้องก็ตกอยู่ในความตึงเครียด
เอโลอิสและฌอนต่างก็ตกอยู่ในสภาพที่กำลังตำหนิตัวเองอย่างสุดซึ้ง ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้อยู่ที่นั่นในตอนนั้น แต่พวกเขาก็เคยด่าและสาปแช่งเธอหลังจากที่รู้เรื่องนั้นอยู่หลายครั้ง
เมเดลีนชำเลืองมองไปยังเจเรมี่ที่มีสีหน้าจริงจัง ก่อนที่เธอจะหันมายิ้มให้กับแจ็คสันอย่างนุ่มนวล “แจ็ค ฉันสัญญาว่า ฉันจะปกป้องและทะนุถนอมลูกเสมอ”
“จริง ๆ นะครับ?” ดวงตาของแจ็คสันเปล่งประกายไปด้วยความสุข
เมเดลีนยื่นนิ้วออกมา “เกี่ยวก้อยสัญญาเลยไหม”
“ตกลงครับ!” แจ็คสันยิ้มออกมากว้างจนเผยให้เห็นฟันเขี้ยวน่ารักของเขา ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเกี่ยวก้อยกับเมเดลีน
ในที่สุด เมเดลีนก็ได้เห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาแบบที่เด็กควรจะมีบนใบหน้าของแจ็คสัน ริมฝีปากของเธอคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจโดยที่ไม่รู้ตัว
หลังจากที่ฉลองวันเกิดให้กับแจ็คสันแล้ว เมเดลีนก็ได้เดินออกจากบ้านไป
เอโลอิสและฌอนต้องการให้เมเดลีนอยู่ต่อ พวกเขามีคําพูดนับล้านคำติดอยู่ในลำคอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดมันออกมา
เจเรมี่คิดว่าเมเดลีนจะกลับไปโดยไม่สนใจเขา แต่เมื่อเขาเดินออกมาพ้นประตูใหญ่ของคฤหาสน์ เขาก็เห็นว่าเธอยังยืนอยู่ที่นั่นคล้ายกับว่ากำลังรอเขาอยู่
“เจเรมี่ ลูกของฉันอยู่ที่ไหน?” เธอถามอย่างไม่อ้อมค้อม สายตาที่แสดงความเกลียดชังของเธอพิจารณาไปทั่วใบหน้าของเขา “อย่าคิดว่า ฉันจะยกโทษให้กับนายเพราะเรื่องนี้ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนาย”
เจเรมี่รู้สึกลำบากใจในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาเมเดลีน นัยน์ตาเรียวมีเสน่ห์ของเขาเผยให้เห็นถึงคำขอโทษที่อยู่ภายใน “ใช่ เธอพูดถูก ลูกของเราไม่ได้สบายดีอย่างที่คิด”
เมเดลีนขมวดคิ้ว “นายกำลังพูดเรื่องอะไร? ลูกเป็นยังไงบ้าง? เจเรมี่ นายรีบ…”
“ฉันขอโทษ”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ จู่ ๆ เจเรมี่ก็อ้าแขนออก และดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขา
ก่อนหน้านี้ เขาคิดมาเสมอว่าแจ็คสันมีชีวิตที่ดีเมื่ออยู่กับเขา แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่รู้เลยว่า เมเรดิธได้กำลังทำลายร่างกายเล็ก ๆ และจิตใจของแจ็คสันลับหลังเขาเสมอมา
แต่ถึงกระนั้น เขากลับเชื่อว่าตัวเองทำหน้าที่ได้อย่างไม่มีข้อผิดพลาด และเอ่ยปากอย่างจริงจังกับเมเดลีนว่าเด็กคนนั้นมีชีวิตที่ดี
ไม่เลย
เด็กคนนั้นไม่เคยมีชีวิตที่ดีเลย
เมเดลีนเห็นได้ถึงพฤติกรรมที่ผิดปกติไปของเจเรมี่ เธอผลักเขาออกไปอย่างกังวลใจ “เจเรมี่ บอกฉันมา ลูกฉันอยู่ที่ไหน?”
เจเรมี่จับไหล่เมเดลีนเอาไว้และปลอบโยนเธอ เขาจ้องมองเธออย่างจริงจัง “พรุ่งนี้ ฉันจะพาเธอไปหาลูก”
ดวงตาของเมเดลีนทอประกายแวววับ “พูดจริงใช่ไหม?”