ตอนที่ 1529 ไม่ง่ายอย่างนั้น (2)
“หา?”
คำพูดของชายคนนั้นทำให้เกิดกระแสประท้วงดังขึ้นจากกลุ่มผู้เยาว์ที่คิดว่าพวกเขาถูกพามาที่หน้าหอพักนี่เพื่อจัดสถานที่ให้พวกเขาพักอาศัย แต่……สถานการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาคิดเอาไว้
“เร็วๆเข้า เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวด ใบหน้าขรึม
จากนั้นแต่ละกลุ่มก็ถูกพาออกไปอย่างรวดเร็วโดยคนของสำนักธาราเมฆ
กลุ่มพรสวรรค์แต่กำเนิดที่จวินอู๋เสียอยู่ นำโดยชายที่พาพวกเขามาตั้งแต่แรก พวกเขาเดินออกจากทางออกอีกด้านและเดินไปบนทางเดินกว้าง ศิษย์ของสำนักธาราเมฆเดินผ่านไปมาอย่างเงียบๆ ทำราวกับมองไม่เห็นเด็กใหม่พวกนี้
หลังจากเดินอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง จวินอู๋เสียกับกลุ่มของนางก็มาถึงถ้ำแห่งหนึ่งบนภูเขา เมื่อศิษย์หลายคนบังเอิญผ่านมาเห็นพวกเขาเข้า พวกเขาก็ชะงักเท้าเล็กน้อย ในที่สุดก็แสดงปฏิกิริยาบ้างแล้ว
ไม่รู้ว่าทำไม จวินอู๋เสียเหมือนจะเห็นสายตาของศิษย์พวกนั้นมีแววสงสารด้วย
“เผ่าผู้ใช้กระดูกเข้าไปในนี้” ชายคนนั้นพูดกับผู้เยาว์ที่อยู่ข้างหลังเขา พร้อมกับชี้ไปที่ถ้ำมืดตรงหน้า
ผู้เยาว์ 20 กว่าคนที่มาจากเผ่าผู้ใช้กระดูกมองไปที่ถ้ำสีดำสนิทแล้วลอบกลืนน้ำลาย คนที่กล้าหาญกว่าเล็กน้อยก็อดถามขึ้นไม่ได้ว่า “ครู ไม่ทราบว่าจะให้พวกเรา……ทำอะไรหรือขอรับ?”
ชายคนนั้นขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “เข้าไปก็รู้เอง”
ผู้เยาว์จากเผ่าผู้ใช้กระดูกหน้าซีด เขาเดินเข้าไปข้างในพร้อมเพื่อนคนอื่นๆอย่างลังเล ขณะที่เดินก็หันกลับมามองคนที่เหลือในกลุ่มอีกหลายครั้งจนร่างของพวกเขาถูกกลืนเข้าไปในความมืดและหายไปจากสายตาของทุกคนที่นั่น
“ที่เหลือเดินต่อ” ชายคนนั้นหันไปบอกผู้เยาว์คนอื่นๆ
กลุ่มที่เพิ่งหยุดก็เดินไปข้างหน้าอีกครั้ง พวกเขาก้าวไปไม่ถึง 10 ก้าวก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังออกมาจากถ้ำด้านหลัง!
เสียงร้องฟังดูน่าสยดสยองนั้นได้ทำลายความเงียบสงบของสำนักธาราเมฆ พวกผู้เยาว์ที่ได้ยินต่างหน้าซีดและขนลุกไปทั่วร่าง พวกเขาอยากถามว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น แต่ชายที่เดินนำพวกเขาไปก็ไม่ได้ชะลอฝีเท้าลงเลย เขาเดินต่อไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
หลังจากนั้นพวกเขาก็มาถึงหน้าถ้ำอีกแห่ง ครั้งนี้เป็นผู้เยาว์จากเผ่าแม่มดหมอผีที่ถูกนำเข้าไปข้างใน คนจากเผ่าแม่มดหมอผีมีจำนวนน้อยกว่ามากและมีเพียงสิบกว่าคนเท่านั้น พวกเขาดูหวาดกลัวจากเสียงกรีดร้องก่อนหน้านี้ จึงพากันยืนตัวสั่นอยู่หน้าปากถ้ำ ไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปข้างใน
“ถ้าไม่อยากเข้าไปข้างใน พวกเจ้าก็อยู่แค่ที่ปากถ้ำนี่ก็ได้” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาดุดัน
โดยไม่รอให้ผู้เยาว์พวกนั้นอ้าปาก ชายคนนั้นก็ออกเดินนำผู้เยาว์คนอื่นๆไปต่อทันที
ต่อมาก็คือเผ่าวายุ, จากนั้นก็เผ่าลิงยักษ์……
ผู้เยาว์ที่ถูกเลือกจากการแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มๆและนำไปทิ้งไว้ในถ้ำที่มืดมิดกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า พวกเขาไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอต้อนรับพวกเขาอยู่ข้างในนั้น และไม่มีใครอธิบายอะไรให้พวกเขาฟังเลย มีอยู่แค่สิ่งเดียวตรงหน้าพวกเขาเท่านั้น จะเข้าไปหรือจะยืนอยู่ที่ปากถ้ำ
เดินกันมาตลอดทาง ในที่สุดทั้งกลุ่มก็เหลือแค่ชายที่นำทางกับจวินอู๋เสียเท่านั้น หลังจากชายคนนั้นส่งผู้เยาว์กลุ่มสุดท้ายออกไป เขาก็หยุดเดินและหันมามองจวินอู๋เสียที่เดินตามหลังเขามา
“จวินอู๋?” ชายคนนั้นมองผู้เยาว์ใบหน้าจิ้มลิ้มเกลี้ยงเกลาตรงหน้า พูดกันตามจริงแล้ว ผู้เยาว์ตัวเล็กคนนี้ไร้ตัวตนเอามากๆ ด้วยรูปร่างที่เล็กและเตี้ย นิสัยที่ชอบอยู่เงียบๆ สีหน้าเย็นชาห่างเหินมาตลอดทางตั้งแต่เริ่ม จึงง่ายมากที่จะลืมเด็กคนนี้ถ้าหากไม่ให้ความสนใจมากกว่านี้
จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย
“เผ่าจ้าววิญญาณ?” ชายคนนั้นถามต่อ