“ไม่นะ… วันนี้จินซุงจะไม่มาหรอ?”
“ไม่หรอกหน่า รอไปก่อน เขาบอกว่าจะมาที่นี่เพื่อส่งข้อมูลให้เราแน่นอน”
ในห้องบรรยายสำหรับชั้นเรียนเสมือนจริงในมหาวิทยาลัยเกาหลี
มีคนสามคนนั่งอยู่ในห้องเรียนที่ว่างเปล่าและกำลังรอใครบางคน
พวกเขาเป็นนักเรียนชั้นปีที่ 1 ของชั้นเรียนเสมือนจริง เซมิ ยองฮุนและมินซู
พวกเขาทั้งหมดรวมตัวกันเพราะตัดสินใจที่จะดำเนินโครงการของทีมในวันนี้
เซมิลดเสียงของเธอและพึมพำ
“รุ่นพี่จินซุงไม่จำเป็นต้องทำให้เรามากมายขนาดนั้น เราต้องการแค่สองเรื่อง…”
ยองฮุนตอบกลับ
“ใช่ เซมินำวัตถุดิบมามากพอที่จะใช้ในการนำเสนอแล้ว”
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดอย่างแรงในห้องเรียนที่เงียบสงัด
เนื่องจากนักเรียนทุกคนอยู่ในชั้นเรียน ตอนเช้าจึงไม่มีใครอื่นนอกจากสมาชิกในทีมภายในห้องบรรยาย
พวกเขาทั้งสามมองไปที่ทิศทางของประตู
“รุ่นพี่จินซุ…!”
อย่างไรก็ตาม ยองฮุนที่กำลังจะเรียกชื่อจินซุงก็หยุดลงกลางคัน
อีกสองคนที่อยู่ที่นั่นมีความสับสนและงุนงง
เป็นเพราะคนที่เปิดประตูไม่ใช่จินซุง
“คะ… ใครคะ…?”
เซมิพูดในขณะที่อายเล็กน้อย
แม้ว่าจะไม่ใช่จินซุง แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ดีพอที่จะทำให้พวกเขางุนงง
เป็นเพราะคนที่เข้ามาเป็นผู้หญิงที่สวยงามอย่างน่าทึ่ง
มหาวิทยาลัยเกาหลีมีคนสวยๆมากมาย แต่ไม่มีใครสวยเท่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา!
มินซูกระซิบกับยองฮุน
“เฮ้ เรามีสาวสวยคนนี้ในชั้นเรียนด้วยหรอ? ไม่ใช่ในปีของเรา… อาจจะเป็นรุ่นพี่หรือเปล่า?”
ยองฮุนกระซิบกลับ
“ไม่นะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ…”
ครู่ต่อมา
นักเรียนหญิงที่กำลังเดินเข้ามาในห้องเรียนยิ้มอย่างสดใสและถาม
“บางที… นี่คือห้องเรียน B-15 ชั้นเรียนเสมือนจริงใช่ไหม?”
ยองฮุนพยักหน้าด้วยใบหน้าว่างเปล่า
“ห๊ะ…? อ่อ ใช่ครับ”
“อื้ม เจอแล้ว พวกเธอสามคนเป็นคนที่อยู่ทีมเดียวกับจินซุงใช่ไหม…?”
ทั้งมินซูและยองฮุนพยักหน้าพร้อมกันและเซมิที่สามารถออกมาจากภวังค์ของเธอได้เป็นคนแรกขณะที่ถามกลับ
“ใช่ค่ะ แต่ว่าคุณเป็นใครคะ?”
คำถามนั้นทำให้ยองฮุนและมินซูมองไปที่สาวสวยที่น่าทึ่งด้วยความคาดหวัง
“อ่อ ฉันชื่อฮาริน ฉันอยู่ปี 3 จากแผนกทำอาหารที่มหาวิทยาลัยเกาหลีน่ะจ้ะ”
“แล้วทำไมพี่ถึงมาที่นี่คะ…?”
“ฉันมาทำธุระให้จินซุงน่ะ มันหนักมาเลยล่ะ”
ยองฮุนและมินซูตกใจมากเมื่อได้ยินเธอพูดว่าเธอกำลังทำธุระ
‘ธุระ…?! นักเรียนสวยๆคนนี้กำลังทำธุระอยู่เหรอ?’
‘ให้รุ่นพี่จินซุง…!!’
ฮารินไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของพวกเขามากนักและวางซองจดหมายหนาไว้บนโต๊ะทำงาน
มันมีเอกสารหนาๆมากมายที่ดูเหมือนหนังสือวิชาเอก
Thud-!
เซมิถามฮารินอีกครั้ง
“นี่คืออะไรคะ…?”
ฮารินยิ้มตอบทันที
“ฉันไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดี มันเป็นงานหรือรายงานนี่แหละ…? ทั้งหมดที่ฉันบอกก็คือมันเป็นงานกลุ่ม”
เซมิคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรก็พยักหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว
อันที่จริง จินซุงไม่ได้ทำงานร่วมกับทีมมากนัก แต่ก็ยังสามารถหาข้อมูลให้พวกเขาได้
Tugk- tugk-!
ฮารินที่ทำงานของเธอเสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องในขณะที่อีกสามคนยังอยู่ในอาการงุนงง
มินซูเป็นคนที่พูดได้ก่อน
“หวา… นั่นอะไรน่ะ…?”
ยองฮุนกล่าว
“บางที… อาจจะเป็นน้องสาวของรุ่นพี่จินซุงก็ได้มั้ง…?”
“มันสมเหตุสมผลที่ไหนล่ะ ไม่ว่านายจะโง่ขนาดไหน ดูหน้าตาเขาเหมือนกันที่ไหนล่ะ?”
“แล้วทำไมเธอถึงทำธุระให้รุ่นพี่จินซุงด้วยล่ะ?”
“อืม…? แฟน…?”
มินซูปฏิเสธความเป็นไปได้นั้นทันที
“ไม่มีทาง! นั่นก็ไม่สมเหตุสมผลเหมือนกัน!”
ยองฮุนก็พูดต่อ
“ก็ใช่ แฟนของรุ่นพี่จินซองจะสวยแบบนี้ได้ยังไง…! ลองคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่เขารู้จักก็ได้”
“…”
หลังจากที่พวกเขาล้างความคิดออกจากใจ
ทั้งสามจ้องมองไปยังกองเอกสารที่อยู่ในซองจดหมายที่ฮารินส่งให้
“ยังไงก็ตาม เราควรจัดการเจ้านี่”
“ใช่ เซมิพูดถูก วันพรุ่งนี้… เราหมดเวลาแล้ว”
“ใช่ ขอบคุณที่เขาเอามาให้ ไม่ใช่ว่ารุ่นพี่จินซุงรักษาสัญญาหรอ?”
“นายจะพูดอย่างนั้นก็ได้ แต่เราพูดไม่ได้จริงๆจนกว่าเราจะเห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใน”
เซมิหยิบซองจดหมายและกล่าวว่า
“แต่ทำไมต้องทำเอกสารหนาๆ แค่สองเรื่องเองนะ”
กระดาษ A4 จำนวนมากอยู่ในซองจดหมาย
อย่างไรก็ตามในขณะที่พวกเขาเห็นหน้าแรก พวกเขาทั้งสามก็ประหลาดใจ
“หวา… เดี๋ยวก่อน!”
“นะ… นี่มันอะไรกัน…?”
ยองฮุนหยิบกระดาษ A4 จำนวนหนึ่งขึ้นมาแล้วพลิกดู
เมื่อเวลาผ่านไปการแสดงออกของเขาก็มืดลง
นอกเหนือจากการรับเรื่องแล้ว เขายังเป็นผู้รับผิดชอบการนำเสนอและ PPT ที่ต้องส่ง
เซมิที่กำลังดูข้อมูลจากด้านข้างพูดกับยองฮุนด้วยดวงตาที่สดใส
“ยองฮุน อย่าพลาดแม้แต่รายงานฉบับเดียวและรวบรวมทั้งหมดไว้ด้วยกันได้ไหม?”
ยองฮุนพยักหน้าช้าๆด้วยท่าทางหดหู่ว่าตอนนี้เขามีงานต้องทำอีกมากแล้ว
“อะ… เค”
* * *
“วันนี้เกิดอะไรขึ้นหรอที่เรามีเดทกันในไคลันเนี่ย”
เอียนพูดกับฮารินเมื่อเขาเห็นเธอที่ปราสาทไพโร
ปกติวันจันทร์เป็นวันที่พวกเขาจะได้พบกันในโลกแห่งความเป็นจริง
พวกเขาสัญญาซึ่งกันและกันว่าทุกๆสองหรือสามสัปดาห์ พวกเขาจะไปเดทง่ายๆนอกเกม
อย่างไรก็ตาม ฮารินบอกให้เอียนไปพบเธอที่คฤหาสน์ไพโร ขอบคุณที่เอียนไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ได้ผลในวันนี้
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฮารินดูสวยกว่าปกติในวันนี้เป็นพันเท่า
‘ฮิฮิ การออกเดทในเกมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด วิธีนี้สนุกกว่าการดูภาพยนตร์ซะอีก’
ฮารินเดินเข้าไปใกล้เอียนและดูเหมือนไฟจะออกมาจากปากของเธอขณะที่เธอพูด
“จินซุง ฉันมีสิ่งที่คิดมากมาย…”
“…!”
น้ำเสียงของฮารินทำให้เอียนกังวลเนื่องจากนี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน
‘อะไรเนี่ย!?’
เขากังวลว่าตัวเองทำให้ฮารินรู้สึกถูกทิ้งเพราะเขาใช้เวลากับเกมมากเกินไป!
‘ไม่มีทางหรอก เรายังเดทกันทุกสัปดาห์…! มันเป็นเรื่องยากในเกมเนื่องจากความแตกต่างของเลเวลค่อนข้างมากเกินไป’
ความคิดเหล่านั้นถูกกวาดออกไปจากสมองของเอียนอย่างรวดเร็วทันทีที่ฮารินพูดต่อในสิ่งที่เธอกำลังจะพูด
มันน่าประหลาดใจอย่างที่เขาคิด
“ทำไมฉันไม่ลองทำธุรกิจดูล่ะ?”
เอียนขมวดคิ้วหลังจากได้ยินสิ่งที่ฮารินพูด
“ธุ… ธุระกิจ…?”
ฮารินพยักหน้าขณะที่มีสีหน้าเคร่งเครียด
“ห๊ะ! ธุระกิจ?”
“ธุรกิจประเภทไหน?”
“อืม… แฟรนไชส์ธุรกิจอาจจะ…?”
ในหัวของเอียนเต็มไปด้วยความคิดที่หลากหลายอีกครั้ง
‘อะไรนะ? แฟรนไชส์? ฮารินอยากเปิดร้านอาหารหลังโรงเรียนหรือเปล่า? อืม… ฉันเดาว่าคงจะดีถ้าเป็นฮาริน…? แต่ถ้าลองคิดดู มันจะดีกว่าถ้าจะสร้างแบรนด์มากกว่าแฟรนไชส์…’
มีความคิดนับพันที่วิ่งผ่านสมองของเอียน
“หืม? เธอกำลังมองหาอะไร?”
“รอก่อน ฉันจะแสดงแผนธุรกิจให้ดู”
“ผะ… แผนธุรกิจ…?”
“อืม! นายมักจะวิเคราะห์เกี่ยวกับไคลันบ่อยมากซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันคิดว่าควรทำแผนธุรกิจ”
เอียนเริ่มสงสัยเล็กน้อยเมื่อได้ยินเกี่ยวกับแผนธุรกิจที่ฮารินกำลังพูดถึง
‘อะไรกัน? ทำไมต้องมีแผนธุรกิจในการตั้งร้านเล็กๆ…? ฉันสามารถให้เธอยืมเงินที่จำเป็นสำหรับการตั้งร้านได้นิ’
เอียนเริ่มอ่านแผนธุรกิจที่ฮารินให้เขาอย่างตั้งอกตั้งใจ
เขาเต็มใจที่จะให้ฮารินยืมเงินไม่กี่เหรียญสำหรับเรื่องแบบนี้ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงรู้สึกอยากรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร
แม้ว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับเกม แต่เอียนก็ตรวจสอบให้แน่ใจเสมอว่าเขาได้ค้นคว้าและวิเคราะห์สิ่งต่างๆที่เขากำลังจะเรียนรู้
“ธุรกิจ L & H …?”
ฮารินพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น
“ใช่ L จากเอียน (Lan) และ H จากฮาริน (Harin)”
ทั้งคู่ตัดสินใจที่จะนั่งในขณะที่ความเงียบเข้าปกคลุม เสียงเดียวที่ได้ยินคือหน้าหนังสือที่ถูกพลิก
การแสดงออกของเอียนดูจริงจังมากกับดวงตาทั้งสองข้างของเขาที่พยายามเข้าใจว่าเธอกำลังวางแผนจะทำอะไร ส่วนฮารินที่มีสีหน้าคาดหวังก็แค่มองไปที่เอียน
‘ฮิฮิ… ฉันหวังว่าจินซุงจะชอบมันเช่นกัน…!’
จินซุงไม่รู้ตัวเลย แต่ในช่วงไม่นานมานี้ ฮารินสามารถสะสมเงินได้เป็นอย่างดี
นอกเหนือจากช่วงเวลาดังกล่าวที่เธอเข้าร่วมปาร์ตี้ของกิลด์หรือออกไปล่าแล้ว เธอยังใช้เวลาส่วนใหญ่ในการทำอาหารและขายอาหารของเธอ
นั่นเป็นสาเหตุที่ฮารินมีเงินจำนวน 130 ล้านทองในไคลัน
เธอเก็บเงินได้มากขนาดนั้นเพราะร้านอาหารที่เธอเปิดในเมืองไพโร
‘ร้านอาหารฮารินคนสวย’ คือสิ่งที่เธอตั้งชื่อนี้เนื่องจากเป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงที่สุดในไพโรซึ่งมีชื่อเสียงมากจนสร้างชื่อเสียงให้กับชุมชน
เอียนที่ยุ่งอยู่กับเควสต์ของเขาไม่มีทางรู้เลย
แฟรนไชส์ที่ฮารินพูดถึงอยู่ในไคลัน
ไม่ใช่แผนการที่จะมอบแฟรนไชส์ให้กับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง แต่เป็นการเปิดแฟรนไชส์ของเธอเอง!
เธอไม่ต้องการเงินเอียน
มันเป็นชื่อเสียงของเอียนและกิลด์โลตัสที่เธอต้องการยืม
เธอจำเป็นต้องรู้ว่าเอียนจะรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้
แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักความรู้สึกในการทำธุรกิจ แต่เอียนก็ยังมีความเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับไคลัน
เอียนที่เพิ่งอ่านแผนธุรกิจจึงได้เห็นฮารินในแง่มุมใหม่
“ฮาริน มันไม่น่ากลัวไปหรอ?”
“จะ… จริงหรอ? นายคิดว่าจะเป็นไปได้ไหม?”
เอียนพยักหน้าด้วยความจริงใจมาก
“เยี่ยม! ยอดเยี่ยมมาก การเปิดแฟรนไชส์ในไคลัน…!”
การทำอาหารเป็นอาชีพที่ไม่ได้ผลิตผลมากมายในงานการผลิตจำนวนมากในไคลัน
ในกรณีของอาชีพช่างตีเหล็กซึ่งเป็นอาชีพการผลิตที่ได้รับความนิยมสูงสุด มีผู้เล่นมากกว่า 10 คนที่สามารถเข้าถึงเลเวลมาสเตอร์ได้ แต่ไม่มีผู้เล่นแม้แต่คนเดียวจากอาชีพทำอาหารที่สามารถทำได้
เอฟเฟกต์บัฟของไคลันนั้นดี แต่มันก็ยากที่จะเพิ่มความชำนาญให้กับพวกมันเสมอ
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเอฟเฟกต์มากมายที่ไม่ทับซ้อนกับสกิลของผู้เล่นซึ่งเป็นสาเหตุที่หลายคนเปลี่ยนอาชีพการผลิตจากการทำอาหาร
สาเหตุหลักของการเปลี่ยนแปลงคือการเพิ่มขึ้นของโรงงานผลิตซึ่งเกี่ยวข้องโดยตรงกับไอเทมที่ช่างตีเหล็กทำเพื่อเงิน
ไอเทมที่สำคัญที่สุดที่ผู้เล่นไคลันต้องการคืออาวุธที่ช่างตีเหล็กทำขึ้น
อย่างไรก็ตาม ฮารินยังคงชอบทำอาหาร!
ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมฮารินยังคงยึดมั่นกับมัน
แทนที่จะได้ยินคำว่า “อร่อย” จากลูกค้า เธอชอบฟังคำว่า “จานนี้อร่อย” มากกว่า เธอเป็นเจ้าของร้านอาหารชื่อดังในไคลันอยู่แล้ว
เอียนแล้วกล่าวว่า
“ธุรกิจนี้ เธอวางไว้ในกิลด์ได้อย่างไร”
ฮารินกระพริบตาอย่างยากลำบาก
“ กิลด์…สถานที่?”
เอียนพยักหน้าและตอบ
“อืม ถ้ามันได้ผลงั้นมาสร้างกันเลยดีกว่า”
ด้วยเหตุนี้เอียนจึงได้รับอีกสิ่งหนึ่งที่เขาอยากจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในไคลัน!
ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่นั่นสักพักและคิดว่าจะทำอะไรต่อไป เอียนกำลังคิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับธุรกิจและอนาคต
‘ถ้าฮารินประสบความสำเร็จในระดับกิลด์ เธอจะได้รับเงินและแม้แต่เงินของฉันก็จะหลั่งไหลเข้ามา…’
เมื่อไม่นานมานี้ กิลด์โลตัสสามารถยึดครองดินแดนทั้งหมดจนถึงระดับสูงสุดได้ ตอนนี้กิลด์พยายามที่จะกลับมายืนหยัดและแข็งแกร่งขึ้นมาก
การฟื้นฟูกองกำลังและการพัฒนาคฤหาสน์กำลังดำเนินไป
หลังจากรวบรวมอำนาจมากที่สุดเท่าที่จะควบคุมได้ พวกเขาก็สามารถประกาศตัวเป็นราชอาณาจักรแรกได้แล้ว
‘เมื่อเราเปลี่ยนเป็นราชอาณาจักร ร้านค้าจะยังอยู่ในช่วงเริ่มต้น’
หนึ่งในสองภาพใหญ่ที่เอียนต้องการคือการตระหนักถึง
หนึ่งในภาพใหญ่เหล่านั้นคือการยึดครองทวีปตอนกลางซึ่งเป็นสิ่งแรกที่เขานึกถึงหลังจากเข้าสู่เกม
และด้วยเวลาเพียง 3 เดือนนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว