ตอนที่ 1992 ความโกรธของจินหยาง (4)
เขาพูดเหมือนตอนแรกเขาไม่รู้เรื่องนี้
โชคร้ายที่องค์หญิงจินหยางเชื่อเขา ไม่ว่านางจะรู้สึกขัดแย้งแค่ไหนแต่นางจะโทษเสด็จพ่อของนางได้อย่างไร เขาทำเพื่ออาณาจักรจินหยางทั้งนั้น….
แต่เมื่อนางนึกถึงสถานการณ์ของอวิ๋นลั่วเฟิงภายในป่าบททดสอบสวรรค์ก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่ในใจ นางหวังว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะฟังคำเตือนของนางและสามารถหนีสถานการณ์ที่เลวร้ายไปได้อย่างปลอดภัย
“อันที่จริง” เฉิงเฟยหยางพูดต่อ “พ่อเรียกเจ้ากลับมาเพราะมีอย่างอื่นอีก…”
“มีอะไรเพคะ” จินหยางเงยหน้ามองเฉิงเฟยหยาง เมื่อนางเห็นความลังเลของเฉิงเฟยหยาง ความรู้สึกไม่ดีก็แผ่ออกมาจากหัวใจ
“เสด็จแม่ของเจ้า นาง…” ดวงตาของเฉิงเฟยหยางปรากฏความเจ็บปวด “…ถูกสำนักอิสระจับตัวไป”
มีบางอย่างกระแทกเข้าที่หัวใจขององค์หญิงจินหยางอย่างแรง นางควบคุมลมหายใจไม่ได้ หมัดที่กำอยู่สั่นน้อยๆ
“เสด็จพ่อว่าอะไรนะเพคะ เสด็จแม่ถูกลักพาตัวไปงั้นหรือ เหตุใดสำนักอิสระถึงต้องจับตัวเสด็จแม่ไปเพคะ”
“ประมุขสำนักอิสระชื่นชอบเจ้าแล้วต้องการให้เจ้าไปเป็นสตรีของเขา พวกเขาก็เลยจับเสด็จแม่ของเจ้าไป” เสียงของเฉิงเฟยหยางสั่นขณะที่เขาพูด “จินหยาง พ่อไม่มีทางเลือก มีแต่เจ้าเท่านั้นที่ช่วยเสด็จแม่ของเจ้าได้”
อันที่จริงจักรพรรดินีสิ้นพระชนม์แล้ว แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้นางยอมไปที่สำนักอิสระโดยไม่ขัดขืน
องค์หญิงจินหยางหลับตาแล้วกำหมัดแน่น
นางพยายามไปเพื่ออะไร ก็เพื่อที่นางจะได้ไม่ต้องถูกคลุมถุงชนและใช้เป็นเครื่องมือแสวงอำนาจ และสามารถหาคู่ชีวิตของตัวเองได้ในสักวันหนึ่ง ถึงแม้ว่านางจะต้องตื่นตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้น และทำงานจนกระทั่งพระอาทิตย์ตก นางก็ยินดี
แต่สุดท้ายในฐานะองค์หญิงของราชวงศ์ นางก็ไม่สามารถเปลี่ยนชะตากรรมของตัวเองได้งั้นหรือ
“เสด็จพ่อ…ยอมรับข้อเสนอหรือเพคะ” จินหยางถามหลังจากลืมตาขึ้น
เฉิงเฟยหยางหลบตาไม่มองหน้านาง “เพื่อที่จะช่วยเสด็จแม่ของเจ้า ข้าไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับ”
“ลูกเข้าใจแล้ว” องค์หญิงจินหยางเงยใบหน้าเย็นชาของนางขึ้น “ลูกจะแต่งงานก็ได้!”
ตราบใดที่เสด็จแม่ของนางมีชีวิตรอด นางก็ยินดีที่จะ…ลดตัวเองลงไปเป็นของเล่นของบุรุษ!
“จินหยาง…” เฉิงเฟยหยางเรียกนางด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ
อย่างน้อยที่สุดเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นบุตรสาวที่เขารักมากมาตลอดยี่สิบกว่าปี แล้วเขาจะยินดีทนปล่อยนางไปให้ทุกข์ทรมานได้อย่างไร
แต่เขาไม่มีทางเลือกไม่ใช่หรือ เขาไม่แข็งแกร่งพอจะยั่วยุสำนักอิสระ!
“ลูกเหนื่อยแล้ว ลูกต้องการพักผ่อน” องค์หญิงจินหยางไม่ได้มองเสด็จพ่อของนางอีกแล้วหันหลังเดินออกจากประตูไปอย่างสงบนิ่ง
พริบตาที่นางหันหลัง น้ำตาก็ไหลลงมาบนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้…
ความปรารถนาในชีวิตนางเรียบง่ายมากจริงๆ! เพียงคู่ครองที่รักนางเท่านั้น!
แต่นางดันเป็นองค์หญิงของราชวงศ์ ความหวังนี้…ก็กลายเป็นเรื่องยาก
องค์หญิงจินหยางเดินเข้าไปในห้องของนางที่จุดพัก นางเข้าไปในห้องและปิดประตู ทันทีที่นางหันหลังมาจู่ๆ ก็ร่างๆ หนึ่งปรากฏตัวตรงหน้า
นางสะดุ้งตัวโยนด้วยความกลัวแล้วเกือบจะส่งเสียงออกไปด้วยความตกใจแต่คนตรงหน้าก็คุกเข่าลงที่พื้นอย่างแรงเสียก่อน
“องค์หญิง พระองค์ต้องแก้แค้นให้จักรพรรดินีนะเพคะ!”
“เสี่ยวจวี๋ เจ้ามาทำอะไรในห้องข้า” จินหยางถามพร้อมขมวดคิ้ว “อีกอย่าง เจ้าหมายความว่าอย่างไรที่ข้าต้องไปแก้แค้นให้เสด็จแม่”
“องค์หญิงเพคะ ตลอดสองสามวันนี้หม่อมฉันต้องการออกไปตามหาองค์หญิง แต่คนที่ประตูพวกนั้นไม่ยอมให้หม่อมฉันออกไปง่ายๆ แล้วฝ่าบาทก็ดูเหมือนจะรู้บางอย่างจึงอยากจะจับหม่อมฉันขังไว้ หม่อมฉันจำได้ว่าที่ห้องขององค์หญิงมีห้องลับจึงแอบมาซ่อนตัวในนี้เพคะ”
ตอนที่ 1993 ความโกรธของจินหยาง (5)
ใบหน้าของนางกำนัลเต็มไปด้วยน้ำตาและความเสียใจ
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เหตุใดเสด็จพ่อถึงต้องการขังเจ้าไว้” จินหยางสับสน
“องค์หญิง จักรพรรดินีสิ้นพระชนม์แล้วเพคะ”
ตูม!
คำพูดของนางกำนัลราวกับสายฟ้าที่พาดผ่านท้องฟ้าแล้วผ่าลงมาที่ศีรษะของจินหยางจนทำให้นางตัวสั่น นางพิงผนังใกล้ๆ เพราะแทบจะพยุงตัวยืนไม่อยู่
“เจ้าพูดไร้สาระอะไร เสด็จแม่ถูกสำนักอิสระจับตัวไป เหตุใดเจ้าถึงบอกว่านางสิ้นพระชนม์แล้ว”
เป็นไปไม่ได้! เสด็จแม่ไม่มีทางตาย! เสด็จพ่อไม่มีทางโกหกนาง!
“องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันเห็นด้วยตาตัวเองเลยเพคะ ฝ่าบาทและอู๋จุนบอกว่าพวกเขาจะยกท่านให้ประมุขสำนักอิสระ จักรพรรดินีทรงได้ยินเรื่องนี้จึงถูกอู๋จุนปลงประชนม์เพคะ เขายังคุยกับฝ่าบาทด้วยว่าจะปิดบังเรื่องนี้แล้วตั้งใจทำให้องค์หญิงคิดว่าจักรพรรดินีถูกสำนักอิสระลักพาตัวไปเพื่อบังคับองค์หญิงเพคะ”
นางกำนัลอธิบายทุกอย่างจนหมดทีเดียวแล้วเสียงของนางก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มสั่นน้อยๆ
จินหยางเอนพิงผนังอย่างแรงแล้วน้ำตาก็เริ่มไหลอาบใบหน้าของนางอย่างห้ามไม่ได้ก่อนที่ริมฝีปากของนางจะซีดเผือด “เสี่ยวจวี๋ บอกข้ามาว่าเจ้าโกหก!”
นางพูดเหมือนว่านางไม่เชื่อแม้แต่นิดเดียว แต่ความจริงแล้วก็เห็นได้ชัดเจนว่าเสี่ยวจวี๋ไม่จำเป็นต้องโกหกนาง
ก็หมายความว่าเสด็จพ่อโกหกนางงั้นหรือ
…
ยิ่งเฉิงเฟยหยางคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเป็นห่วงจินหยางมากขึ้นเท่านั้น เขาอยากจะไปหานางเพื่อบอกนางว่านางต้องเอาสถานการณ์ตอนนี้อยู่เหนือทุกสิ่ง
แต่ว่าทันทีที่เขาผลักประตูเปิดเข้าไป เขาก็เห็นนางกำนัลที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยอยู่หลายวันกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าจินหยาง ใบหน้าของจินหยางที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับนางอาบไปด้วยน้ำตาและความเคียดแค้นก็แผ่ออกมาจากดวงตาของนาง
หัวใจของเฉิงเฟยหยางกระตุก
ดูเหมือนว่าเขาจะเดาถูก นางกำนัลคนนี้รู้เรื่องทุกอย่างจริงๆ แต่ว่าเขาก็ไม่เคยคาดคิดว่านางจะมาหลบซ่อนตัวอยู่ในห้องของจินหยาง
เดี๋ยวก่อน เขาสั่งให้ใครบางคนตามหาทุกห้องแล้วแต่พวกเขาก็หาเสี่ยวจวี๋ไม่เจอ นางไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกันแน่
“เสด็จพ่อ” จินหยางหันหน้ามาจ้องเฉิงเฟยหยางด้วยสายตาเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส “เหตุใดเสด็จพ่อถึงได้สังหารเสด็จแม่ ทำไมเพคะ”
เฉิงเฟยหยางหลับตา สักพักใหญ่เขาถึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง “คนที่สังหารเสด็จแม่ของเจ้าไม่ใช่ข้า”
พูดอีกอย่างก็คือ เสด็จแม่สิ้นพระชนม์แล้วจริงๆ
จินหยางถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยขาอันสั่นเทาจนเกือบจะล้มลง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความเคียดแค้น
“ลูกรู้ว่าเสด็จพ่อไม่ได้เป็นคนสังหารเสด็จแม่แต่เป็นอู๋จุน! แต่ว่าเหตุใดเสด็จพ่อถึงช่วยอู๋จุนโกหกลูก เหตุใดถึงไม่บอกความจริง ทำไมเพคะ” นางตะโกนขึ้นอย่างขัดแย้งด้วยดวงตาแดงก่ำ ความเย็นชาที่ปกติจะอยู่ในดวงตานางเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง เดือดดาลและความไม่อยากเชื่อ
นางไม่อยากเชื่อว่าเสด็จพ่อที่ปฏิบัติกับเสด็จแม่อย่างอ่อนโยนและรักนางมากจะสมรู้ร่วมคิดกับคนที่สังหารภรรยาของเขา!
ใช่แล้ว เขาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด! ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ช่วยอู๋จุนปกปิดเรื่องนี้หรอก!
“จินหยาง ข้าเป็นจักรพรรดิ มือของข้าผูกไว้กับหลายสิ่งหลายอย่าง” หัวใจของเฉิงเฟยหยางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่เขาจะทำอะไรได้ เพื่ออาณาจักรจินหยาง เขาทำได้แค่ยอมแพ้เรื่องภรรยาและบุตรสาวของเขา!
จินหยางเริ่มหัวเราะแล้วรอยยิ้มของนางก็ดูทรมาน “ช่างวิเศษอะไรอย่างนี้ ‘มือของข้าถูกมัดไว้’ ! ท่านก็แค่หาข้ออ้างในความทะเยอทะยานของท่านเท่านั้น! ท่านต้องการจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรทั้งสี่ ดังนั้นข้าจึงพยายามอย่างหนักและฝึกพลังฌานเพื่อเลื่อนระดับขั้น! ท่านต้องการจะรวบรวมและปกครองอาณาจักรทั้งสี่ ครั้งนี้ข้าก็วางแผนจะเป็นอันดับหนึ่ง…
…แล้วท่านล่ะ ท่านสังหารเสด็จแม่ของข้าแล้วหลอกให้ข้าไปแต่งงานกับประมุขสำนักอิสระ!”