กังต้าเหล่ยปล่อยสายฟ้าเหล่านี้ออกมาในตอนที่ต่อสู้กับทูตพันธนาการเพื่อเอาชีวิตรอด จากนั้นเขาก็ไม่เคยใช้มันอีกเลย ซือหยูคิดว่ามันแปลกมาก แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นสมบัติอัสนี
ในตอนนี้ ทั้งร่างของกังต้าเหล่ยไหม้ดำ เสื้อผ้าของเขาฉีกขาด สีหน้าเขาดูเจ็บปวดและผ่านความยากลำบากมามากมาย ดูเหมือนว่าประตูสู่ห้องลับจะไม่ได้เปิดได้โดยง่าย
กังต้าเหล่ยพุ่งเข้าห้องลับด้วยความดีใจ เมื่อเขาเห็นตำราทั้งเก้าเล่มก็พุ่งเข้าไปทันที
แต่เมื่อเขาสัมผัสตำราทั้งเก้า เหล่าตำราได้กลายเป็นฝุ่นลง เขาไม่เห็นสิ่งที่เขียนอยู่ภายในแม้แต่คำเดียว
ราวกับว่าเมื่อตำราเหล่านั้นถูกอ่านแล้ว หลังจากที่คนอื่นมาสัมผัส มันจะถูกทำลายไป
ซือหยูแอบดีใจ โชคดีที่เขาอ่านมันมาก่อนและได้สมบัติของจักรพรรดิสายฟ้ามาครอง
กังต้าเหล่ยตัวแข็งทื่อ ดวงตาของเขาว่างเปล่า จากนั้นเขาก็มองห้องลับทั้งห้อง เขาค้นหาทุกหนแห่ง แต่เขาก็ไม่เจออะไรเลย!
เขาไม่พอใจแม้แต่น้อย
“เกิดอะไรขึ้นกัน? ข้ามาผิดที่งั้นเรอะ? นี่ไม่ใช่ที่ที่มีสมบัติจักรพรรดิสายฟ้าอยู่รึไง?”
เขาประหลาดใจและหงุดหงิดอย่างมาก เขาอยู่ในชั้นม่านพลังและดูเหมือนว่าเขาจะไม่เห็นสิ่งที่อยู่นอกม่านแสง ดังนั้นเขาจึงไม่รับรู้ถึงตัวตนของซือหยูเลย
แต่ซือหยูนั้นกลับมองเห็นทุกการกระทำของกังต้าเหล่ย ซือหยูผิดหวังอยู่่ในใจ เขาไม่รู้สึกดีที่ถูกหลอก
แต่กังต้าเหล่ยก็อาจจะทำไปเพราะช่วยไม่ได้ เพราะอย่างไรต้นแบบสมบัติภูตินั้นก็น่าตกตะลึงหากเรื่องแพร่งพรายออกไป เพราะอย่างไรมันก็มีแค่ชิ้นเดียว
ซือหยูละสายตาหันกลับไปเตรียมจะไปที่อื่น แต่ในตอนนั้นเขาก็ชักสีหน้า
อีกคนปรากฏที่ประตูห้องลับ! นั่นคือหยางยี่เต๋าที่แสร้งยิ้มออกมา!!
กังต้าเหล่ยหันไปมองด้วยความตกตะลึง
“เจ้าตามข้ามา!”
หยางยี่เต๋ายืนอยู่หน้าประตูและขังกังต้าเหล่ยไว้ในห้องลับ เขายิ้มเยาะ
“ข้ารู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่เรียบง่ายเช่นนี้! ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะรู้ถึงเรื่องห้องลับเหมือนข้า!”
“ห้องลับนี่มันอะไรกัน?”
หยางยี่เต๋าหรี่ตามองรอบๆ
ความกลัวฉาบใบหน้ากังต้าเหล่ย เขาถอนหายใจ
“มันคือห้องสมบัติจักรพรรดิสายฟ้า!”
หยางยี่เต๋าตกใจ
“เจ้าว่าอะไรนะ?”
กังต้าเหล่ยหยิบเอาจดหมายเก่าออกมา ในจดหมายนั้นเขียนถึงตำหนักสายฟ้าว่ามีเส้นทางลึกลับที่มีสมบัติจักรพรรดิสายฟ้าอยู่!
หยางยี่เต๋าอ่านจดหมาย
“ข้าก็รู้สึกประหลาดกับตำหนักสายฟ้านี่ มันจะไม่มีอะไรเลยได้ยังไง? มันมีที่ลับอยู่จริงๆด้วย!”
และเขาก็มองกังต้าเหล่ยอย่างเยือกเย็น
“ส่งมันมาให้ข้า!”
กังต้าเหล่ยฝืนยิ้ม
“เจ้าก็เห็นเหมือนกับที่ข้าเห็น ข้าไม่รู้ว่าใครมาถึงที่นี่ก่อนข้า”
“ฮื่ม! นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเข้ามาในตำหนักสายฟ้า นอกจากเจ้าก็ไม่มีใครอื่นที่รู้เรื่องนี้แล้ว ถ้าเจ้าไม่คิดจะส่งมันมา ข้าก็จะเอามันมาเอง!”
หยางยี่เต๋าโจมตีในทันที!
กังต้าเหล่ยอย่างจะร่ำไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา ไม่เพียงแต่จะไม่ได้สมบัติ เขายังต้องถูกไล่ต้อนจนตาย
“เจ้าจะมากไปแล้ว!”
กังต้าเหล่ยโศกเศร้าและโกรธแค้น สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นปัญหากับเขาอย่างมาก!
แสงที่อาบร่างของเขาหายไป เขาเผยร่างจริงออกมา!
หยางยี่เต๋าตกใจ
“มังกรวารีแห่งตระกูลยี่รึ? ไม่แปลกใจเลยที่ข้าสัมผัสพลังที่ไม่ใช่มนุษย์ได้จากเจ้า เจ้าเป็นมังกรวารีหรอกเรอะ?!”
ดวงตาเขาแสดงความตื่นเต้น
“ดูเหมือนข้าจะได้อะไรติดมือแล้ว ว่ากันว่ามังกรวารีมักจะมีสายเลือดมังกรจริงๆปะปนอยู่ ด้วยโลหิตของเจ้า ข้าอาจจะสัมผัสได้ว่ามังกรของจริงนั้นอยู่ที่ใด และถ้าข้าได้ของจากมังกรมา สิ่งที่ข้าได้ก็ไม่ได้ด้อยค่าไปกว่าสมบัติของจักรพรรดิสายฟ้า!”
มังกรงั้นรึ? ซือหยูตกตะลึง
ภารกิจช่วยกังต้าเหล่ยค้นหาสมุนไพรสายฟ้าเสร็จสิ้นแล้ว สิ่งต่อไปคือการหาวัตถุดิบรักษาดวงตาของเขา เขาได้สมุนไพรบาดาลอมตะมาแล้ว เขายังขาดโลหิตมังกรและมุกเงินเลี่ยงอัสนี
ด้วยสามวัตถุดิบนี้ เขาจะได้เนตรเงินล้างอสูรมาครอง แล้วเขาจะได้ใช้เนตรเงินลบ้างอสูรเพื่อรักษาบาดแผลจากสวรรค์พิโรธเพื่อคืนการมองเห็นกลับมา ถ้ากังต้าเหล่ยสัมผัสถึงมังกรได้ เขาจะไม่รู้ที่อยู่ของโลหิตมังกรที่ซือหยูต้องการหรอกรึ?
หยางยี่เต๋าหัวเราะเหยียดหยามในห้องลับ
“ข้าเป็นคนที่พยายามจะเข้าสู่ขอบเขตภูติ แม้ข้าจะล้มเหลว แต่ในบรรดากึ่งเทพ ไม่มีใครสู้กับข้าได้ในด้านพลัง”
“ยอมแพ้ได้แล้ว!”
หยางยี่เต๋าซัดฝ่ามือเข้าใส่กังต้าเหล่ย กังต้าเหล่ยสวนกลับด้วยพละกำลังมหาศาลของตน
กังต้าเหล่ยถอยช้าๆเมื่อปะทะกัน จากนั้นเขาก็กระแทกกับม่านแสงอย่างแรง เขาหน้าแดงก่ำ
“ฮื่ม เจ้ามันก็ทำได้แค่นี้!”
เขาพูดจบและเดินเข้าหากังต้าเหล่ย ดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร กังต้าเหล่ยตกอยู่ในอันตราย!
ไม่มีทางอื่นที่เขาจะหลบหนีไปจากที่นี่ได้อีกแล้ว เขาจะทำยังไง?
แต่ในตอนนั้นกังต้าเหล่ยก็หยิบเอาแผ่นหยกออกมา เขาใส่โลหิตตัวเองลงในแผ่นหยกอย่างบ้าคลั่ง แผ่นหยกแตกและระเบิดในทันที
แต่อย่างไรก็ตาม กังต้าเหล่ยนั้นหายตัวไปเช่นกัน! เขาปรากฏตัวอีกครั้งที่หุบเขาห่างไกลจากตำหนักสายฟ้า เขาหน้าซีดเผือด เขายังโล่งใจที่รอดจากภัยพิบัติมาได้
“โชคดีที่ข้ามีคำสาปของฉินจิวหยาง ด้วยหุ่นเชิดนั่น ข้าเลยหนีรอดออกมาได้พอดี”
ดูเหมือนว่าตอนที่เขาออกไปจากเขาจักรพรรดิสายฟ้า เขาจะไปเพื่อหาที่ลับและเตรียมการหลบหนีไว้โดยเฉพาะ วิชาของฉินจิวหยางช่วยชีวิตเขาเอาไว้
กังต้าเหล่ยฝืนยิ้ม
“ข้าไม่ได้สิ่งที่ไอ้แก่นั้นต้องการเลย กลับไปแล้วข้าจะตอบมันยังไง?”
กังต้าเหล่ยถอนหายใจ
“ดูเหมือนข้าจะต้องหวังอยู่กับพิธีแลกเปลี่ยนเท่านั้น ถ้าข้าโชคดี ข้าก็อาจจะแลกเอาสมุนไพรสายฟ้ามาจากคนอื่นได้”
“แต่ราคามันก็คงไม่น้อย ข้าต้องเสี่ยงไปตรวจดูที่นั่น!”
เขาพูดจบและหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
ในห้องลับ มือข้างหนึ่งของหยางยี่เต๋าถือหุ่นไล่กาเอาไว้ด้วยสีหน้าหม่นหมอง
“วิชาคำสาป! ฮื่ม! ข้าปล่อยให้มันหนีไปได้!”
หยางยี่เต๋าถอนหายใจแรงด้วยความแค้น เขาออกจากห้องลับในทันทีและรีบมองหากังต้าเหล่ย ซือหยูที่มองเห็นทุกอย่างนั้นทำได้แค่หลบซอนและรอจนกว่าหยางยี่เต๋าจะออกไป
เขาที่เป็นกึ่งเทพล้มเหลวในการเข้าสู่ขอบเขตภูติ พลังของเขาต่ำกว่าคนในขอบเขตภูติเท่านั้น! ไม่ฉลาดแน่ถ้าจะเผชิญหน้ากับหยางยี่เต๋าตรงๆ
ซือหยูหยิบเอากล่องหยกออกมา ในกล่องหยกนั้นมีเมล็ดของสมุนไพรสายฟ้า! และยังมีทั้งหมดสิบเมล็ด!
ถ้าเอาเมล็ดเหล่านี้ไปปลูกในโลกภายนอกมันก็ไม่มีทางเติบโตได้ แต่ถ้ามันอยู่ในมือซือหยู…ผลที่ได้ก็อาจจะไม่เป็นอย่างนั้น
ซือหยูผู้เต็มไปด้วยความคาดหวังใช้วิญญาณตัวเองเข้าไปยังมุกวิญญาณเก้าหยก เขาไปที่แปลงดินเพาะบ่ม จากนั้นเขาจึงถอนเหลบ่าวัชพืนออกไป เขาพบผืนดินที่เปล่งประกาย!
มันคือดินเพาะบ่มชั้นสูง แต่ละส่วนนั้นไม่ได้หาได้ง่ายๆ มันต้องใช้ของมีค่าอย่างมากในการแลก ตามที่จิ้งจอกอสูรบอก ดินเพาะบ่มชั้นสูงนั้นเป็นสมบัติดินที่ล้ำค่าและใช้ปลูกพืชได้ทุกชนิด!
เขาไม่รู้ว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงใดหลังจากที่วางเมล็ดสมุนไพรสายฟ้าลงไป!