นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 539 หยุนเฉิงนายช่างแสนดี
แต่ทว่า เนื่องจากหลิวเสี่ยวหนิงกล่าวเช่นนี้ ผู้จัดการจึงไม่ได้เซ้าซี้ต่อ เพียงแค่บอกหลิวเสี่ยวหนิงให้กลับไปและอย่าลืมเปิดเว่ยป๋อ
หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน หลิวเสี่ยวหนิงที่ต้องการพักผ่อนก็บ่นพึมพำและเดินเขาไปในโรงแรม
เนื่องจากมันดึกแล้ว เมื่อพวกเขากลับมาที่โรงแรม พนักงานต้อนรับสองคนที่แผนกต้อนรับก็กำลังคุยกันอยู่ และหลิวเสี่ยวหนิงก็บังเอิญไปได้ยินเข้า
“นี่เธอเห็นข่าวหรือยัง ที่ถนนกว่างหนิงเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ขึ้น”
“ถนนกว่างหนิง ที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ใช่ไหม อุบัติเหตุทางรถยนต์ยังไงกันนะ ร้ายแรงไหม?”
“เหมือนมีรถชนต้นไม้ข้างถนน ฉันไม่กล้าดูรูปเลย แต่ดูเหมือนจริงมาก คนขับถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลทันที”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็ส่ายหัว บางทีอาจเป็นเพราะเมาแล้วขับ ไม่งั้นใครจะขับรถลงข้างถนนและชนต้นไม้แบบนั้นกัน
เสียงลิฟต์ดังขึ้น และประตูก็เปิดออก
เมื่อเข้าไปในลิฟต์ หลิวเสี่ยวหนิงก็ได้ยินประโยคสุดท้ายเข้าพอดี
“ว้าว เธอดูป้ายทะเบียนนี่สิ สี่ตัวท้ายคือ 9246”
การเคลื่อนไหวของเธอหยุดลง หลิวเสี่ยวหนิงดูเหมือนว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้ แต่ประตูลิฟต์ที่ปิดลง ขัดจังหวะคำพูดของพนักงานต้อนรับเสียแล้ว
หลิวเสี่ยวหนิงมองลงไปที่โทรศัพท์ที่ยังคงปิดอยู่ แต่พบว่ามือของเธอนั้นสั่นเครือเหลือเกิน
ทันใดนั้น เธอรีบวิ่งออกไปและวิ่งตรงไปที่แผนกต้อนรับ
“ขอโทษนะ ช่วยเอาข่าวอุบัติเหตุทางรถยนต์ให้ฉันดูหน่อยได้ไหม?”
พนักงานต้อนรับสองคนตกตะลึงกับการกระทำของหลิวเสี่ยวหนิง แต่ในที่สุดพวกเขาก็ส่งโทรศัพท์ให้หลิวเสี่ยวหนิง
หลิวเสี่ยวหนิงจ้องมองข่าวบนโทรศัพท์มือถืออย่างเงียบ ๆ และเห็นรถที่เสียหายในภาพทันที
และก็เป็นป้ายทะเบียนที่คุ้นเคย
หลิวเสี่ยวหนิงสัมผัสได้ถึงเสียงหึ่งๆในหัวของเธอ และเธอแทบจะไม่สามารถยืนหยัดได้อย่างมั่นคงอีกเลย
“คุณหนู คุณโอเคไหม?” เมื่อเห็นปฏิกิริยาแปลกๆ ของหลิวเสี่ยวหนิง พนักงานต้อนรับก็ถามด้วยเสียงเบาๆ
แต่หลิวเสี่ยวหนิงก็เพิกเฉยต่อคำพูดเหล่านี้ เธอเปิดโทรศัพท์มือถือของเธออย่างไม่คิดชีวิต และในทันทีข้อความและสายที่ไม่ได้รับจำนวนนับไม่ถ้วนก็หลั่งไหลเข้ามา ทั้งหมดนี้มาจากจินจิ่นหราน
เธอมองไปที่เสียงในบทสนทนาและคลิกที่เสียงสุดท้าย
“เสี่ยวหนิง ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้…”
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อจากนั้น เสียงเบรกที่รุนแรงก็ดังขึ้น เช่นเดียวกับเสียงการปะทะและการแตกกระจาย ซึ่งระเบิดก้องในหูของหลิวเสี่ยวหนิง
หัวใจของเธอดูเหมือนจะถูกมือใหญ่กำไว้แน่น และเธอก็แทบหายใจไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
เป็นไปได้อย่างไร… หลิวเสี่ยวหนิงไม่อยากจะเชื่อเลย
“เสี่ยวหนิง ทำไมเธอถึง…” เมื่อผู้จัดการเดินเข้ามา เขาก็เห็นหลิวเสี่ยวหนิงยืนอยู่ที่หน้าล็อบบี้ เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ! เธอกำลังจะไปไหนอีก!”
ผู้จัดการตะโกนออกไป และก็มีข้อความแจ้งเตือนปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์
เป็นข่าวอุบัติเหตุทางรถยนต์ ผู้บาดเจ็บเป็นนายน้อย ของตระกูลเดอโกลกรุ๊ป จินจิ่นหราน
……
ส่วนในทางอีกด้านหนึ่ง วันหยุดของซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงก็กำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว
หลังจากยืดเส้นยืดสาย ในที่สุดเธอก็ทำงานที่อยู่ในมือจนเสร็จหมด และซูฉิงก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้
“เหนื่อยจะตายแล้ว” ซูฉิงพึมพำเบาๆ และทันใดนั้นก็ได้กลิ่นอันหอมหวน ซึ่งดึงดูดหิวโหยของเธอออกมาในทันที
เมื่อเดินเข้าไปในห้องอาหาร พร้อมกับรองเท้าแตะ ซูฉิงก็เห็นฮ่อหยุนเฉิงยุ่งอยู่ในครัว มีจานสองสามจานวางอยู่บนโต๊ะ และมันก็มีกลิ่นหอมออกมา
ซูฉิงนั่งบนเก้าอี้และมองดูด้านหลังที่วุ่นวายของฮ่อหยุนเฉิงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
ในขณะนี้ฮ่อหยุนเฉิงเองก็หันหลังกลับพร้อมกับจานที่อยู่ในมือและพบกับการจ้องมองของซูฉิง
“ทำงานเสร็จแล้วเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงเดินเข้ามา เกี่ยวคอของซูฉิงแล้วบีบจมูกเธอ
ซูฉิงพยักหน้า ลุกขึ้นและกระโดดคีบอยู่บนตัวของฮ่อหยุนเฉิงราวกับเป็นหมีโคอาล่า
“หยุนเฉิงนายช่างแสนดีจริงๆเลย” ซูฉิงกระพริบตาและพูดเยาะเย้ยที่หูของฮ่อหยุนเฉิง
“ตอนนี้คุณดูเหมือนภรรยาที่แสนดี เป็นสามีที่ทำงานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว”
ฮ่อหยุนเฉิงยักคิ้วและโอบแขนของเขาไว้รอบเอวของซูฉิง
“สุดหล่อ ติอไปฉันจะเลี้ยงนายเอง เป็นไง?” ซูฉิงยกคางของฮ่อหยุนเฉิง ทำท่าเหมือนกับว่าเป็นนักเลงหัวไม้
ดวงตาของเขามีรอยยิ้มบางๆ แต่เขาก็ยอมซูฉิงโดยดี และแสดงท่าทางทีตอบกลับอย่างน่ารักๆ “โอเคๆ”
ซูฉิงโค้งริมฝีปากของเธอ เธอติดการแสดงบทบาทสมมติแบบนี้ เธอเอื้อมมือไปจับแก้มของฮ่อหยุนเฉิง “นายทำอะไรเป็นบ้าง นายต้องบอกฉันด้วย ไม่เช่นนั้นฉันก็จะเสียเปรียบ จะทำไงละ”
ฮ่อหยุนเฉิงเอาแก้มเข้าไปใกล้อีกเล็กน้อยโดยจงใจกดเข้าไปแนบหูของซูฉิงและพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นใบหน้าของซูฉิงก็แดงขึ้นและเขาก็เอื้อมมือออกไปและผลักหน้าอกของฮ่อหยุนเฉิงออก
แต่เธอไม่รู้เลย ว่าฮ่อหยุนเฉิงออกแรงเล็กน้อย แล้วก็พาซูฉิงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา และพาเธอไปที่โต๊ะอาหาร “ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติม เจ้านายสามารถสั่งมาได้เลยนะครับ ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดเลยครับ”
“คนบ้า” ซูฉิงยื่นแก้มของเธอเข้าไปในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิงและกระซิบเบา ๆ
“ทำไมถึงว่าผมเป็นคนบ้าละ? นี่คือสิ่งที่เจ้านายขอให้ฉันทำ…” เมื่อพูดเช่นนี้ฮ่อหยุนเฉิงหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วจงใจลดเสียงลงอีกครั้ง “ฉันพอใจกับคุณแล้ว”
ซูฉิงเขินอายจนพูดไม่ออก ปกติแล้ว เธอจงใจลวนลามฮ่อหยุนเฉิงแบบนี้ และในท้ายที่สุดเธอก็ถูกเขาเอาคืน
ฮ่อหยุนเฉิงดูเย็นชาและจริงจัง แต่เขาเต็มไปด้วยคารมที่ไม่ค่อยจะดีมากนัก
“หยุดเอะอะได้แล้ว รีบมากินข้าวกันเร็ว” ซูฉิงยอม เธอตบแขนของฮ่อหยุนเฉิงและโบกมือให้เขาปล่อยเธอออก
อย่างไรก็ตาม ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้มีท่าทีที่จะจากไป และยังคงโอบแขนของเขาไว้รอบๆตัวซูฉิงเช่นเดิม
“อะไรนะ?” ซูฉิงยักคิ้วและมองไปที่ฮ่อหยุนเฉิง และคิดว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
ฮ่อหยุนเฉิงก้มศีรษะโดยไม่ได้เตรียมตัวและจูบไปที่ริมฝีปากของซูฉิงและลิ้มรสรสชาติที่ทำให้เขาหลงใหล
สำหรับทุกอย่างที่เกี่ยวกับซูฉิง เขาไม่สามารถวางมันลงได้
ซูฉิงตกตะลึงโดยความกระตือรือร้นอย่างฉับพลันของฮ่อหยุนเฉิง เธอหลบกลับ แต่แขนของฮ่อหยุนเฉิงล้อมรอบเธอไว้แน่น
“หยุนเฉิง…….”
ซูฉิงหอบหายใจเล็กน้อยและพรึมพรำเบา ๆ แต่ฮ่อหยุนเฉิงยังคงกอดซูฉิงไว้แน่น ริมฝีปากของเขาขยับไปรอบ ๆ แก้มและลำคอของเธอ
เขากัดผิวหนังที่อ่อนนุ่มและถอนหายใจเบา ๆ ความเจ็บปวดทำให้เธอถึงกับขมวดคิ้ว
“หยุนเฉิง!”
เธอใช้แขนผลักฮ่อหยุนเฉิงออกไป แต่การกระทำนี้ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว
เขาบีบข้อมือของซูฉิงทันทีและจ้องไปที่เธอ
“หยุนเฉิง นายเป็นอะไรไป?” ซูฉิงมองที่ฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ข้างหน้าเธอและรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างแปลก ๆ
แต่เธอเห็นเพียงฮ่อหยุนเฉิงส่ายหัว ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดแปลไป ทำให้ไม่สบายใจ
“กินข้าวกันก่อนเถอะ” ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
ซูฉิงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองฮ่อหยุนเฉิง แล้วเดินไปรอบๆปลายโต๊ะอาหาร ขณะที่เธอกำลังจะพูด เธอก็สบตากับฮ่อหยุนเฉิง
ดวงตาของเขาเป็นสีแดง และเขาจ้องมองที่ซูฉิงด้วยสายตาที่อันตราย