เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 335
เห็นหยางเฟิงเผด็จการเช่นนี้
หลันซินก็ลำพองใจขึ้นมาเล็กน้อย
เธอก็มีท่าทีที่แข็งกร้าวขึ้นมาอีกครั้ง
เห็นเธอมองเย่ซิง และกล่าวหัวเราะด้วยใบหน้าถากถางว่า : “ฮ่าๆ! แกเห็นแล้วหรือยังละ? นี่ก็คือชะตากรรมที่ทำให้ข้าไม่พอใจ วันนี้ ฉันจะทำให้พวกแกทั้งหมด ต้องตายทั้งเป็น! ฉันจะทำให้พวกแกต้องคุกเข่า และเลียน้ำลายของฉัน!”
เพียงนึกถึงชีวิตอันน่าสังเวชในช่วงสองสามวันมานี้ หลันซินก็แทบอยากจะฆ่าเย่ซิงและคนอื่นๆ
นึกถึงจุดนี้แล้ว เธอก็หันหน้าไปกล่าวกับหยางเฟิงว่า : “ลูกเขยแสนดี ยังไม่รีบสั่งให้คนฆ่าพวกเขาอีก!”
เมื่อเห็นในจุดนี้แล้ว มุมปากของหยางเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อย
ตนเองจะต้องมีคุณธรรมและความสามารถขนาดไหน ถึงได้มีแม่ยายที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้?
“แม่!”
เย่เมิ่งเหยียนก็พูดไม่ออก
เธอมองหลันซิน ด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย!
เมื่อครู่นี้ชัดเจนว่ายังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลย
ทำไมเพียงแค่กะพริบตา ก็เปลี่ยนสีหน้าท่าทางไปแล้วละ?
“แม่อะไรกันเล่า?”
หลันซินมองหยางเฟิง แล้วกล่าวสั่งว่า : “คุณยังนิ่งอึ้งทำอะไรอยู่? ยังไม่รีบไปจับพวกมันอีก!”
หยางเฟิงโบกมืออย่างจนใจ
เห็นเช่นนี้
องครักษ์มังกรสองสามคนก็เข้ามา เตรียมจะจับคน
เห็นเช่นนี้ หลันซินก็ภาคภูมิใจอย่างมาก
ดูท่าที่ตนเองพูดไปจะใช้ได้ผลอย่างมาก!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหยางเฟิง
ไม่รู้ทำไม เธอพบว่าความเข้าใจที่ตนเองมีต่อลูกเขยคนนี้ ก็แทบจะว่างเปล่า
แต่แล้วเป็นอย่างไรละ?
เธอพูดกับตัวเองอย่างลำพองใจว่า : “หยางเฟิงนะหยางเฟิง! ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร เพียงแต่ฉันเป็นแม่ของเมิ่งเหยียน คุณก็จะต้องฟังคำพูดของฉันไปชั่วชีวิต!”
“ต้องการฆ่าฉันหรือ? ต้องดูพวกแกว่ามีความสามารถหรือไม่?”
ขณะที่เธอกำลังลำพองใจอย่างมาก
จู่ๆ เย่ซิงก็ตะโกนขึ้นด้วยความโมโห
บนใบหน้าปรากฏความดุร้ายที่น่าหวาดกลัว
เห็นเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับฟ้าแลบ
และมุ่งตรงเข้าหาหลันซิน
หลันซินตะลึงตาค้างในทันที
ยังไม่ทันให้เธอได้ตอบสนอง
มือของเย่ซิง ก็บีบลงบนลำคอของเธอ
“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันนะ! แกไม่เห็นว่าลูกเขยของฉันอยู่หรือ? รีบปล่อยฉันเร็วเข้า!” หลันซินร้องพลางต่อสู้ดิ้นรนทันที
เย่ซิงกล่าวอย่างโหดเหี้ยมว่า : “มึงหุบปากเลยนะ! ไม่อย่างนั้นกูจะฆ่ามึง!”
ได้ยินเช่นนี้
หลันซินก็ไม่กล้าพูดทันที
ลำพองใจได้ไม่เกินสามวินาทีจริงๆ
ก่อนหน้านี้หลันซินยังลำพองใจอยู่เลย เพียงแค่กะพริบตา ก็กลายเป็นตัวประกันในมือคนอื่นไปเสียแล้ว!
เห็นหันซินถูกจับตัว เย่เมิ่งเหยียนก็รีบเอ่ยปากว่า : “แกรีบปล่อยแม่ฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
เย่ซิงแสยะยิ้ม : “ต้องการให้ฉันปล่อยแม่แก ก็สั่งให้คนของพวกแกออกไปให้หมดเสียก่อนสิ!”
เอ่อ?
ได้ยินเช่นนี้ เย่เมิ่งเหยียนก็มองไปยังหยางเฟิง
องครักษ์มังกรเหล่านี้ ล้วนเป็นคนของหยางเฟิง
พวกเขาฟังแค่คำสั่งของหยางเฟิงคนเดียวเท่านั้น
ถึงแม้เย่เมิ่งเหยียนจะเป็นภรรยาของหยางเฟิง ก็ไม่มีสิทธิ์สั่งพวกเขา!
เห็นการแสดงออกของเย่เมิงเหยียน หลันซินก็ตอบสนองเล็กน้อย
เธอจึงรีบตะโกนเสียงดังว่า : “หยางเฟิง ไอ้คนไม่ได้เรื่อง ยังนิ่งอึ้งทำอะไรอยู่ได้? ยังไม่รีบให้คนของแกออกไปอีก หรือว่าแกอยากให้ฉันถูกทำร้ายจนตายห๊ะ?”
ภายใต้ความกระวนกระวาย
คาดไม่ถึงว่าเธอจะแสดงท่าทีที่เย่อหยิ่งต่อหยางเฟิงเหมือนแต่ก่อน!
หยางเฟิงสีหน้าไม่แสดงออก ขี้เกียจที่จะสนใจหลันซิน
เขามองเย่ซิงแล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า : “ให้โอกาสแกอีกครั้ง ปล่อยเธอ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก!”
“ฮ่าๆๆ!” เย่ซิงได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะยกใหญ่ จากนั้นก็ทำท่าทุ่มสุดตัว : “เพ้อเจ้อให้น้อยหน่อย รีบให้คนของแกถอยออกไปซะ ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาหาว่าข้าใจดำอำมหิตแล้วกัน!”
พูดคำนี้จบ มือของเขาก็ค่อยๆ ออกแรง
ชั่วพริบตา หลันซินก็รู้สึกว่าตนเองจะหายใจไม่ออกแล้ว
สีหน้าของนางแดงก่ำ แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว
หลันซินต่อสู้ดิ้นรนและร้องตะโกนว่า : “หยางเฟิง ช่วยฉันด้วย!”
หยางเฟิงยังคงมีสีหน้าไม่แยแส
หลันซินเห็นเช่นนี้แล้ว ภายในใจก็รู้สึกเกลียดอย่างมาก