บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 488
เมเดลีนคุกเข่าลง นิ้วมือที่สั่นคลอนของเธอลูบไล้ลงบนคิ้วของแจ็คสันด้วยความอ่อนโยน
นิ้วของเธอลูบไล้ตั้งแต่ตา จนถึงจมูก จากจมูกจนถึงปากเล็ก ๆ ที่น่ารักของเขา…
“เป็นอะไรเหรอครับแม่? ร้องไห้ทำไมครับ?” แจ็คสันกะพริบตาด้วยความสงสัย ขณะที่เอื้อมมือเล็ก ๆ ของเขาไปเช็ดน้ำตาให้เมเดลีน
เมเดลีนกุมมือเล็ก ๆ และขาวผ่องของแจ็คสันไว้ในมือใหญ่ของเธอด้วยความรัก
“แจ็ค… ลูกชายสุดที่รักของแม่ ในที่สุดแม่ก็ได้พบกับหนูสักที!”
เมเดลีนอดไม่ได้ที่จะดึงร่างเล็ก ๆ ของแจ็คสันเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
เธอกอดแจ็คสันไว้อย่างแนบแน่น พายุแห่งความสุขและความเศร้าในตัวเธอ หมุนรวมเข้าด้วยกัน และกลั่นออกมาในรูปแบบของน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าของเธอ
เธอรู้ดีว่าเธอควรจะมีความสุขและเบิกบานใจ แต่หัวใจของเธอกลับรู้สึกเหมือนกำลังแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ
เมเรดิธชั่วร้ายเกินไป หล่อนสามารถคิดวิธีเลว ๆ แบบนี้มาทรมานเธอและลูกได้อย่างไร?
เมเดลีนรู้สึกคับแน่นในอก เมื่อเธอจินตนาการถึงสิ่งชั่วร้ายที่เมเรดิธทำกับแจ็คสันในช่วงห้าปีที่ผ่านมา
เธอไม่กล้าแม้แต่จะย้อนนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เมเรดิธใช้มีดกรีดลงบนใบหน้าของแจ็คสัน เพราะมันเจ็บปวดมากเกินไป
มันสมเหตุสมผลแล้วที่เมเรดิธจะสามารถทำสิ่งที่ชั่วร้ายไร้ความปราณีแบบนี้ได้
เพราะเด็กน้อยที่ถูกเมเรดิธทรมานคือ ลูกของเมเดลีน
แม้ว่าแจ็คสันจะไม่เข้าใจเหตุผลที่ทำให้เมเดลีนทุกข์ใจ แต่เขาชอบความรู้สึกที่ได้อยู่ในสัมผัสอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรักของเมเดลีน
เอโลอิสพิงไหล่ของฌอน ขณะที่ความสุขและความเจ็บปวดจากเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าจะทำให้น้ำตาของเธอหลั่งไหลออกมา
พระเจ้าไม่ยุติธรรม
ทำไมถึงต้องยัดเยียดให้ลูกสาวของพวกเขา ต้องเจอกับความเจ็บปวดมากมายขนาดนี้?
หัวตาของเจเรมี่ร้อนผ่าว ขณะที่เขาจ้องมองดูภาพแม่และลูกที่จำกันได้แล้วโอบกอดกันอย่างแนบแน่นจากข้างสนาม
โอ้ เขาปรารถนาให้เขาสามารถย้อนกลับไปแก้ไขเมื่อหกปีก่อนได้
เขาจะไม่มีวันคิดเองเออเอง และผลักไสผู้หญิงที่เขารักอีกครั้งแน่นอน
เมเดลีนคร่ำครวญและสะอื้นไห้อยู่พักหนึ่ง แต่อารมณ์ของเธอยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลง จนกระทั่งแจ็คสันลูบหลังและปลอบโยนเธอ “ไม่ต้องร้องนะครับ คุณแม่ แจ็คกับแดดดี้จะไปจัดการกับคนเลวที่รังแกแม่เอง!”
เมเดลีนส่ายหัวไปมาทั้งน้ำตาที่คลอเบ้า หัวใจของเธอบีบรัดและรู้สึกอบอุ่นกับความพยายามของเขา “ไม่มีใครรังแกแม่หรอก นี่คือน้ำตาแห่งความสุข แม่มีความสุขมาก ๆ …”
เธอหอมแก้มแจ็คสันพร้อมกับหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา ก่อนที่จะดึงเขาเข้ามาในอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรักอีกครั้ง
“แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนอีกแล้ว โอเคไหมแจ็ค? แม่จะดูแลหนูอย่างดี และจะทำให้ลูกมีความสุข”
ดวงตาของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของคนเป็นแม่ ขณะที่เธอให้สัญญากับเด็กน้อย
เจเรมี่เองก็โน้มตัวไปลูบหัวเล็ก ๆ ของเด็กน้อย “แดดดี้ก็จะดูแลหนูอย่างดีเหมือนกัน โอเคไหม? ครอบครัวของเราจะไม่พรากจากกันอีก”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เมเดลีนสลัดทิ้งทั้งความสุขและความเศร้าโศกของเธอ
เธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าออกหมด และยิ้มให้แจ็คสันเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาเจเรมี่ด้วยสีหน้าที่เฉยเมย
“มานี่หน่อย ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับคุณ”
เมเดลีนลุกขึ้นก่อนจะหันไปมองที่เอโลอิสกับฌอน เธอพูดด้วยความลังเล “ช่วยหนูดูแลแจ็คสันก่อนนะ เดี๋ยวหนูมา”
“เอวลีน…” เอโลอิสมองเธอด้วยสีหน้าเศร้า ๆ ขณะที่เมเดลีนหันหลังเดินออกไป
เจเรมี่ลูบหัวแจ็คสันอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะรีบลุกเดินตามเธอไปแต่โดยดี
ลมหนาวพัดพาความเย็นยะเยือก ที่สั่นสะท้านถึงกระดูกเข้ามาหาพวกเขา ซึ่งยืนอยู่ข้างนอกในยามค่ำคืนของฤดูหนาว
เมเดลีนยืนรออยู่ใต้เสาไฟต้นหนึ่งอย่างเงียบ ๆ เธอหันหลังมาเมื่อได้ยินเสียงของฝีเท้าเจเรมี่เดินเข้ามาใกล้ ๆ ไม่มีสัญญาณของความอบอุ่นใดปรากฏอยู่ภายในแววตาของเธอเลย
เจเรมี่ยังคงแสดงท่าทีที่ยิ้มแย้มและอ่อนโยน “เธอต้องการจะคุยอะไรกับฉันเหรอ เมเดลีน?”