มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 445
“เธอพูดถูก! ดูรถหรูทั้งหมดนั่นสิ!” หญิงสาวอีกคนกล่าวขึ้นมา
ลิเลียนตกตะลึงไปชั่วขณะจากความงุนงงของเธอ เมื่อเห็นว่าพวกเธอกำลังพูดความจริง
พวกมันทั้งหมดคือรถไมบัคและทุก ๆ คันมีมูลค่ามากพอ ๆ กับหน่วยบ้านหลังหนึ่งบนถนนแห่งนี้ ที่พวกเธออยู่ในขณะนี้ได้เลย
เมื่อจินตนาการว่าได้แต่งงานกับคนที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจเช่นนี้…คนอื่น ๆ จะรู้สึกริษยาแค่ไหนกันนะ
ลิเลียนถอนหายใจอยู่ภายใน ‘ยัยบ้าชารอนนั่น…ฉันสวยกว่าเธอมาก แต่กระนั้นเฮเวิร์ดก็ยังคงเลือกเธอ! นังร่านเอ้ย!’
‘สิ่งเดียวที่ชารอนมีดีก็คือ การเสแสร้งแกล้งทำ!”
ลิเลียนอยู่ที่นี่เพราะเธอได้เช่าบ้านร่วมกับเพื่อร่วมงานหญิงคนอื่นอีกสองคนอยู่ที่นั่น
เมื่อมองไปที่รถไมบัคทั้งหมด จึงเป็นการเติมเชื้อเพลิงความอิจฉาของเลียนที่มีต่อชารอน และเธอก็พลุ่งพล่านด้วยความโกรธขึ้นมา
ไม่นานหลังจากนั้น รถทั้งหมดก็จากไปและทุกอย่างก็กลับคืนสู่ปกติ
สำหรับยาโคป ตามปกติแล้วตำรวจได้พาตัวเขาไป
วันถัดมา เจอรัลด์มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลทันทีหลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา เพื่อไปเยี่ยมกีย่า
“ขอบคุณที่ช่วยฉันนะ เจอรัลด์!” นั่นคือคำแรกที่เธอกล่าวทันทีที่เธอเห็นเขาเข้ามาในห้องคนไข้ของเธอ
หลังจากเธอฟื้นขึ้นมา พ่อแม่ของเธอก็เล่าให้เธอฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันก่อน
“เป็นความผิดฉันเองที่ไม่ได้ใส่ใจเธอในตอนแรก ฉันแค่ดีใจที่เธอปลอดภัย!” เจอรัลด์กล่าว ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนล้าบนใบหน้าของเขา
“ฉันสงสัยมาโดยตลอด…นายช่วยเหลือแม่ของฉันด้วยเหมือนกันใช่ไหม? ฉันถามเพราะยาโคปได้ทำการสารภาพบางอย่างกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ เขาพูดว่าที่เขาช่วยชีวิตแม่ของฉันนั้นเป็นเรื่องโกหก! ถ้าเขาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนั้นขึ้นมา ฉันก็คงจะไม่ขึ้นรถไปกับเขาในวันก่อนหรอก!” กีย่ากล่าวขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์
เธอตกใจอย่างมากเมื่อเธอได้ยินจากพ่อของเธอว่าจริง ๆ แล้วเจอรัลด์คือ คุณคลอฟอร์ด
“อืม ใช่ฉันช่วยเธอไว้” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาพยักหน้า เขาไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว
“นายมันโง่! ทำไมนายไม่บอกฉันเรื่องนั้นก่อนหน้านี้ล่ะ? นายรู้ไหม มีช่วงหนึ่งที่ฉันคิดจะกลายเป็นแฟนของยาโคป! ถ้าฉันตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นละก็ ฉันก็คงจะโทษนาย สำหรับการเป็นภาระให้ฉันแบบนั้น!” กีย่ากล่าวขณะที่เธอหยิกแขนของเขาเบา ๆ
“เฮ้ เจอรัลด์…นายกลัวว่าฉันจะเกาะติดนายและรบกวนนายต่อไปตลอดชีวิตที่เหลือนี้ของนายใช่ไหม?” กีย่าถาม สายตาของเธอจริงจังจึ้นมา
“หลังจากคิดดูแล้ว ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงไม่เต็มใจที่จะอยู่กับฉัน นายคือคุณคลอฟอร์ดจากเมย์เบอร์รี่ บุคคลอันทรงเกียรติอย่างสูงคนหนึ่ง! มันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่นายจะตกหลุมรักกับผู้หญิงอย่างฉัน!”
“ไม่เลย! ฉันบอกเธอไปแล้วก่อนหน้านี้! ฉันคบกับมีล่าอยู่แล้วตอนนี้…มันเป็นไปไม่ได้สำหรับฉันที่จะตกหลุมรักกับผู้หญิงอีกคน!” เจอรัลด์ตอบตามตรง
“ฉันแค่ล้อนายเล่น ฉันเข้าใจเรื่องนั้นตั้งแต่แรกแล้วที่นายบอกฉัน…จริง ๆ แล้ว ตอนนี้ที่ฉันคิดเกี่ยวกับมัน บางทีฉันก็อาจจะไม่เคยตกหลุมรักนายอย่างแท้จริงในตอนแรกเลยก็ได้ บางทีฉันแค่รู้สึกซาบซึ้งใจกับของขวัญอันแสนล้ำค่าที่นายให้ฉันในวันก่อน…แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ที่ฉันรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของนายแล้ว ฉันก็เข้าใจว่าของขวัญนั้นต้องไม่มีค่าอะไรมากนักสำหรับนาย!”
“อ่า…ฉันคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้มานานเกินไปแล้ว! ฉันคิดว่าแบบนี้มันดีกว่ามาก…ฉันรู้สึกโล่งอกมากขึ้นตอนนี้…ฉันคิดว่าฉันสามารถพูดสิ่งนี้ได้อย่างจริงใจได้แล้วตอนนี้เหมือนกัน เจอรัลด์ ฉันหวังว่านายจะมีความสุขด้วยกันกับมีล่านะ!” กีย่ากล่าวขณะที่เธอยิ้มให้อย่างสดใส
เจอรัลด์รู้สึกถึงความตรึงเครียดได้ออกจากบ่าของเขา เมื่อเขาเห็นว่าในที่สุดกีย่าก็เข้าใจและยอมรับสถานการณ์ได้
“เอาล่ะ ถ้างั้น…พวกเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจากนี้ไป โอเคไหม? ถ้าเธอมีปัญหาใด ฉันจะช่วยเหลือตราบใดที่ฉันสามารถทำได้!” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขายิ้มตอบ
ด้วยความสัตย์จริง เจอรัลด์ยังคงเต็มไปด้วยการตำหนิตัวเองอยู่
เขาได้ยกเลิกแผนการมากมายขนาดนั้นของเธอในอดีต ความเฉื่อยชาของเขาเกือบจะทำให้เธอถูกขมขื่นได้ถ้าเขาลงมือช้ากว่านี้!
ดังนั้นเจอรัลด์จึงหมายความอย่างที่เขาพูดจริง ๆ
“หืมม…ก็ได้ถ้างั้น ฉันจะจำสิ่งที่นายบอกฉันในวันนี้เอาไว้! ถ้าฉันขอความช่วยเหลือในอนาคตนายก็ไม่ควรพยายามจะวิ่งหนีนะ!” กีย่าพูดเล่น
“ฉันจะไม่หนีแน่! เอาล่ะ…จากนี้ไป แค่ให้ความสนใจกับการพักฟื้นก็พอ ฉันจะไปซื้อข้าวต้มให้เธอจากโรงอาหาร!” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาลุกขึ้นและออกจากห้องไป
ขณะที่ประตูปิดลงด้านหลังของเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ค่อย ๆ จางหาย จากนั้นเธอก็กำผ้าห่มของเธอไว้แน่น
ขณะที่เจอรัลด์ยังคงเดินไปที่โรงอาหารพร้อมกับกล่องข้าวของกีย่าในมือ เขาก็เกือบจะชนเข้ากับใครบางคน
“เฮ้! ตาบอดหรือไง? ดูสิว่าจะไปทางไหนอ่ะ!” ผู้หญิงคนหนึ่งที่เกือบจะถูกชนจนล้มดุว่าขึ้นมา เธอได้รับการพยุงไว้จากผู้หญิงที่ถือขวด IV ของเธอ
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้…ลิเลียนเหรอ?”
“…เจอรัลด์? นายมาทำอะไรที่นี่?” ลิเลียนถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ
คืนก่อน เพื่อนร่วมบ้านของลิเลียนได้อยู่เป็นเพื่อนเธอ ขณะที่เธอได้รับน้ำเกลือ
เธอประสบกับอาการช็อกอย่างรุนแรงและเธอก็ยังเปียกโชกไปทั้งตัวเนื่องจากว่าฝนตกหนักในตอนที่เธอกลับบ้าน
แม้ว่าเธอจะมีอาการไข้ขึ้นสูง แต่พวกเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากนักในคืนที่แล้ว เนื่องจากว่ามีรถยนต์แออัดกันเต็มไปหมดที่ย่านของพวกเธอ
ลิเลียนยังคิดว่าไข้ของเธอคงจะหายไปเองเมื่อตอนเช้ามาถึง