องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 393 องค์หญิงใหญ่เป็นโรคซึมเศร้า
ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ซาบซึ้งอยู่ไม่ไกล ท่านพ่อของนางช่างเก่งจิง ๆ ！
“ทุกอย่างเป็นไปตามที่ท่านพ่อตากล่าว” หนานกงเย่กล่าวอย่างเคารพ และแม่ทัพฉีก็พอใจมาก
“เช่นนั้นก็อยู่ก่อนเถิด ข้าจะไปด้านหน้า สายมากแล้ว อีกเดี๋ยวไปกินข้าวกัน” แม่ทัพฉีทิ้งคำพูดไว้ และหันหลังเดินออกไปก่อน
“อืม”
หลังจากที่แม่ทัพออกไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ออกมา เมื่อเข้าไปในเรือนแล้ว นางก็มองอย่างไม่สบอารมณ์ และเดินไปจัดเสื้อผ้าให้หนานกงเย่
“ท่านอ๋องช่างปากหวานเหลือเกิน！”
“แน่นอน เป็นพระชายาที่สอนมาดี？ จะว่าไปมีเรื่องอะไรที่น่าสนุกอีกหรือไม่？” หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยจิตใจที่ฟุ้งซ่าน และคิดถึงความสุขบนเตียง
ฉีเฟยอวิ๋นหน้าแดงและกลอกตามองหนานกงเย่อย่างไม่สบอารมณ์：“ท่านอ๋อง ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ท่านก็เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ท่านกลับมาไกลขนาดนี้แล้วไม่เข้าไปเข้าเฝ้าในวัง ท่านจะขอโทษอย่างไร？”
“มีอะไรต้องขอโทษกัน ข้าอยู่ในจวนของตนเอง และพูดคุยเรื่องการส่งมอบเสบียงกับพระชายา”
“ท่านอ๋องเปล่าประโยชน์และทรงรู้เรื่องนี้ดี”
ฉีเฟยอวิ๋นโกรธมาก
“ข้าทำงานหนักเกินไป การไม่พูดถึงจะยิ่งเป็นปัญหา”
“ท่านอ๋องไม่ต้องตรัสแล้วเพคะ เดี๋ยวผู้อื่นจะได้ยินว่า อาอวี่ยังอยู่ข้างนอก” ฉีเฟยอวิ๋นยื่นมือออกไปบีบเอวของหนานกงเย่ หนานกงเย่ก้มหน้าลงและเลิกคิ้ว จากนั้นก็จับมือเล็ก ๆ ของฉีเฟยอวิ๋น
“ฝ่ามือไม่ใหญ่ แต่กลับมีพละกำลังมาก และทำให้ข้าเจ็บได้” ในขณะที่พูดหนานกงเย่ก็ก้มหน้าลงและลังเลที่จะวิจารณ์
ฉีเฟยอวิ๋นหน้าแดงและรีบมองไปรอบ ๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเห็น นางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
นางดึงหนานกงเย่ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาทำอะไรซี้ซั้วในตอนกลางวันแสก ๆ จากนั้นก็พาเขาไปทานอาหารที่ด้านหน้า
วันรุ่งขึ้น
หนานกงเย่เข้าไปในวังเพื่อขอเข้าเฝ้า ฉีเฟยอวิ๋นไปที่ศาลพิเศษกลาง วันนี้เป็นวันบรรจุศพลงไปในโลงของคนในตระกูลอ๋องเจ็ด
ในช่วงที่ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยู่สองวัน ผู้ที่สมควรถูกจับก็ถูกจับแล้ว ผู้ที่สมควรตายก็ตายแล้ว และศาลพิเศษกลางก็พ้นโทษเช่นกัน
หน้าประตูของศาลพิเศษกลางมีโลงศพจำนวนวางอยู่เจ็ดสิบสองโลง และมีผู้ที่มาบรรจุศพลงไปในโลงโดยเฉพาะ ว่ากันว่าต้องจัดการให้เหมาะสม
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมาถึง นางก็เห็นโลงศพของอ๋องเจ็ดถูกยกไปพอดี
เนื่องจากมีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก ผู้คนจำนวนมากจึงออกมาจากถนนและตรอกในเมืองหลวง เพื่อรอดูความครึกครื้น มีบางคนกล่าวว่าโทษของอ๋องเจ็ดนั้นสมควรแล้ว และมีบางคนก็รู้สึกว่าอ๋องเจ็ดเป็นคนที่น่าสงสาร
ฉีเฟยอวิ๋นเฝ้ามองขบวนแห่ศพหลั่งไหลออกไป จากนั้นก็เข้าไปในศาลพิเศษกลาง
เว่ยหลินชวนยืนอยู่ที่ลานในศาลพิเศษกลาง และเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็เข้ามาคารวะ จากนั้นก็พาฉีเฟยอวิ๋นไปพบองค์หญิงใหญ่
ฉีเฟยอวิ๋นไม่เห็นก็เป็นไร แต่หลังจากที่เห็นแล้ว นางจึงรู้ว่าองค์หญิงใหญ่ทรงพระประชวร！
เพราะเรื่องของตระกูลอ๋องเจ็ด จึงทำให้เสด็จอาใหญ่ป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับจิตใจ เดิมทีนางเป็นคนที่แข็งแรงดี ฉีเฟยอวิ๋นไม่เห็นเพียงแค่ไม่กี่วัน นางซูบผอมและใบหน้าซีดเซียว
ฉีเฟยอวิ๋นจับชีพจรขององค์หญิงใหญ่ และพบว่าองค์หญิงใหญ่มีอาการซึมเศร้า
เมื่อเห็นว่าองค์หญิงใหญ่เป็นคนที่แข็งแรงดี แต่กลับจิตตก ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกทุกข์ใจ
องค์หญิงใหญ่ไม่อยากลุกขึ้น และอยากนอนตลอดเวลา และมักพูดเรื่องที่ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ แต่จากการแสดงออก นางกำลังคิดถึงบุตรและสามีของนาง แต่ความจริงแล้วองค์หญิงใหญ่อยู่ในระยะเริ่มต้นของโรคซึมเศร้า
เว่ยหลินชวนยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างกระวนกระวายใจ และกล่าวอย่างเป็นกังวลว่า：“ทรงไม่ยอมเสวยอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน ไม่ว่าอะไรก็ไม่อยากเสวย ของที่ส่งมาก็วางไว้และนอนไม่หลับ ทรงพลิกตัวไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่านี่เป็นความรุนแรงของโรคซึมเศร้า ไม่เพียงแต่จะรักษาได้ยากเท่านั้น แต่ยาสมุนไพรจีนยังไม่เห็นผลที่ชัดเจนในการรักษา แม้ว่ายาแผนปัจจุบันสามารถทำให้เกิดผลข้างเคียงได้มากมาย แต่ผลโดยรวมนั้นดีกว่ายาสมุนไพรจีนมาก
“ข้ายังไม่มียา จึงต้องพูดโน้มน้าวก่อน นี่เป็นโรคเกี่ยวกับจิตใจ”
องค์หญิงใหญ่ดูจะไม่คำนึงถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ และไม่ใส่ใจในทุกเรื่อง แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ก็จะยิ่งเป็นยอมรับอาการนี้
การสิ้นพระชนม์ของอ๋องเจ็ดกระทบกระเทือนจิตใจของนางมากจนเกินไป นางโทษตนเองและคิดว่าความประมาทเลินเล่อของนางเป็นเหตุให้ตระกูลอ๋องเจ็ดต้องตายอย่างน่าเวทนา”
ฉีเฟยอวิ๋นห่มผ้าให้องค์หญิงใหญ่ และลุกขึ้นออกไปข้างนอก
เว่ยหลินชวนเดินตามออกไป：“วิชาแพทย์ของพระชายาเย่นั้นสูงส่ง ไม่ทราบว่าพอจะมีวิธีการรักษาหรือไม่？”
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“หากข้ามีวิธีก็คงจะไม่ลำบากใจ แต่โรคนี้รักษาได้ยาก แม้ว่าจะไม่ใช่โรคที่ไม่มีทางรักษาให้หายได้ แต่ก็เป็นโรคที่ยากจะรักษา
ยาสมุนไพรจีนเห็นผลช้าเกินไป และไม่สามารถควบคุมอาการให้ไม่ทรุดลงได้
นอกจากองค์หญิงใหญ่จะทรงคิดได้ด้วยตนเอง”
เรื่องนี้ฉีเฟยอวิ๋นก็จนปัญญาจริง ๆ ความสามารถของนางยังไม่สามารถรักษาโรคซึมเศร้าด้วยมือเปล่าได้ ทางการแพทย์ยังไม่สามารถคิดค้นวิธีที่จะควบคุมความคิดของผู้คนได้
มีคนไม่รู้กี่คนที่ต้องเสียชีวิตจากโรคซึมเศร้า แม้ว่าโรคซึมเศร้าจะไม่ใช่โรคที่ไม่มีทางรักษาให้หายได้ แต่ก็เป็นโรคที่ยากจะรักษา มันจะค่อย ๆ ทำให้คนทุกข์ทรมาน และทำให้คนตายเพราะความหวาดกลัว
นางเคยเจอคนแบบนี้คนหนึ่ง เดิมทีคนคนนั้นก็สบายดีอยู่ ต่อมาก็แต่งงานและมีบุตร เขากับภรรยาไม่ลงรอยกัน ภรรยาโยนข้าวของของเขาลงไปในชักโครก และบังคับให้เขาหยิบกลับมา เขาจ้องมองด้วยความงุนงงและกลายเป็นโรคนั้น
การกระทบกระเทือนจิตใจในชั่วขณะหนึ่งได้กลายเป็นความเจ็บป่วยไปตลอดชีวิตจนกระทั่งตาย
ต่อมาอาการก็จะรุนแรงขึ้น และทำให้หมออย่างนางรู้สึกว่าโรคนี้ยากที่จะรักษา
คนคนนั้นพูดทุกวันว่ามีคนมาหาเขา และพูดสิ่งที่คนอื่นไม่เข้าใจ สุดท้ายเมื่อไม่มีใครเห็น เขาก็เอาเชือกมาผูกคอตาย
โรคซึมเศร้านั้นน่ากลัวและมันไม่ใช่อย่างที่คิด
ความเจ็บป่วยทางจิตใจเป็นปัญหาใหญ่สำหรับมนุษย์มาโดยตลอดจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ลดละ การพยายามต้องใช้เวลา และเวลาก็เหมือนมีดที่ไร้ความปรานี บางครั้งมันสามารถทำให้คนเราอ่อนแอจนไร้ชีวิตชีวา บางครั้งมันก็พรากความเป็นหนุ่มสาวไป นอกจากการผ่านโลกมาอย่างโชกโชนและโครงกระดูกแล้วก็ไม่เหลืออะไรเลย
ดังนั้นมันจึงโหดร้ายเกินไป！
เว่ยหลินชวนถามว่า：พระชายาเย่ฉีดยาให้ไม่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ？”
“ข้ามีเข็ม แต่ไม่มียา” ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไม อันที่จริงมีหลายครั้งมากตัวนางเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไม
ราวกับว่านางกำลังเล่นเกม และในตอนเริ่มต้นระบบของร่างกายก็ให้ความเป็นไปได้อย่างไร้ขีดจำกัดกับนาง
ระบบของร่างกายมาพร้อมกับการถอนพิษให้ตัวเองตั้งแต่มาที่นี่และสามารถรักษาตัวเองได้ ทุกอย่างเหลือเชื่อ
ในตอนนี้ไม่เพียงแต่นางจะเข้าใจสิ่งที่เจ้าอีกาน้อยพูด แต่นางยังสามารถปล่อยพิษได้อีกด้วย
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถอธิบายสิ่งเหล่านี้ได้มากนัก และนางก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร
เว่ยหลินชวนถามว่า：“พระชายาเย่ เช่นนั้นก็ต้องคิดหาวิธี หมอหลวงหูมาตรวจดูแล้ว และบอกว่าเกี่ยวกับอารมณ์ความรู้สึก เพียงแค่ปรับอารมณ์ก็จะดีขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”
“หมอหลวงหูก็พูดถูก เพียงแค่ปรับอารมณ์ก็จะดีขึ้นและจะค่อย ๆ ฟื้นตัว แต่อาการประชวรของเสด็จอาใหญ่ คนทั่วไปไม่สามารถปรับอารมณ์ของพระองค์ให้ดีได้ และโรคซึมเศร้าที่อยู่ในตำราก็น่ากลัวมาก แม้ว่าจะปรับอารมณ์แล้ว แต่ก็ต้องมีคนดูและอยู่เป็นเพื่อนตลอดเวลา และตัวของพระองค์เองก็ต้องเต็มใจที่จะเดินออกมาจากโลกที่อ้างว้างและมืดมิดนั้นด้วย
แต่การเดินออกมาเช่นนี้ มีแค่หนึ่งในพันคนเท่านั้น จั่วจงเจิ้งคงรู้ว่านั่นหมายความว่าอย่างไร？”
เว่ยหลินชวนสีหน้าเปลี่ยน เขาไม่พูดอะไรและหันหลังกลับไป
ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังมองเข้าไปในห้อง เว่ยหลินชวนคุกเข่าลง
องค์หญิงใหญ่ไม่ใช่คนที่ไร้ความปรานี นางหันมามองคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความงุนงง
“เจ้าเป็นอะไรไป？” แม้ว่านางจะป่วย แต่ความน่าเกรงขามขององค์หญิงใหญ่ยังคงอยู่ การพูดยังทรงพลังมาก แม้ว่าจะพยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีก็ตาม
เว่ยหลินชวนรู้สึกเศร้าเสียใจ ในขณะนี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาของเขาไหลออกมา ชายคนหนึ่งที่สูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรโขกศีรษะลงบนพื้นและร้องไห้เสียงดัง